ZONDAGSBLAD Byblad van " VOORUIT „ ZONDAG 29 JULI 1917 Derde Jaargang — Nr 14 Prijs : 5 centiemen Verdwenen Toondichters KLEINE STUDIËM VII Isidoor De Vos ( Slot ) Den Maandag, 3 April 1876, had de begraving van Isidoor De Vos plaats. Wij kwamen juist van Brussel terug, waar wij den vorigen avond de opvoering van Van Ghe-luwe's Philippine van Vlaanderen hadden bijgewoond, toen wij op de Koornmarkt den lijkstoet van Isidoor De Vos te gemoet kwamen, waarbij wij ons aansloten. De doodkist werd, — van aan de Bijloke, waar de toondichter was over-leden, tôt aan de Sint-Stefanuskerk, waar de lijkdienst zou plaats grijpen, — door leerlingen van het Conservatorium gedragen, terwijl de hoeken van het baarkleed gehouden werden door de nu verdwenen toondichters Léo Van Ghe-luwe, Florimond Van Duyse, Edward Blaes en Jan Van-den Eeden, allen oud-leerlingen van het Conservatorium. Het muziekkorps der Fraternité, waarvan Isidoor De Vos bestuurder was, opende den stoet en voerde treurmarschen uit. Aan het graf, op het kerkhof van Sint-Amandsberg, werden redevoeringen uitgesproken door: A. Samuel, na-inens het Conservatorium ; Oswald de Kerchove de Den-terghem, namens de Melomanen-, Vanderdonckt, namens de Fraternité; Hendrik Keurvels, namens de Zetternams-kring-, K. De Vos, namens het Willemsgenootschap, en tôt slot droeg dichter Karel Bogaerd, in persoonlijken naam, een gedicht voor. Wij 00k schreven in die dagen een gedicht als aandenken aan den overledene, dat in een Gentsch dagblad verscheen. Dit stuk was gansch uit ons geheugen verdwenen en het was maar, na tal van vruchtelooze opzoekingen, dat wij het in het nr van 10 April 1876 van de vroegere Stad Gent terugvonden, — dus na ruim veertig jaren ! Ziehier deze dichtproeve uit onze jongelingsjaren, die wij oVerigens maar laten herdrukken ten titel van inlichting en als bijdrage tôt onze kleine studie, den heengeganen kunste-naar gewijd : GRAFBLOEM Ter nagedachtenis van den Vlaamschen toondichter Isidoor De Vos « Heilig blijven ons de broeders, » De broeders, gevallen in den strijd. » Th. Coopman. » Mijn ziel is zoo bewogen, Mijn harte zoo bedroefd, Wijl in mijn oogen tranen Er glinstren op dees stond... Ik buig op deze plekke, Waar pas een stond geleen, ' Het lijk werd heengedragen, Van hem, dien ik beween ! ~ Nu rust hij zacht ter aarde, De trouwe, brave zoon, Den strijd zoo kloek gestreden, Waarin hij 't leven liet... Slaap zacht in de eeuwge ruste, —~ Na zooveel bange smart, Ik blijf u steeds gedenken, Als Vlaamschen kunstenaar ! En mocht vergaan uw name : Uw werken blijven staan ; Zij zullen blijven leven, Tôt sieraad van de Kunst... Mijn ziel is zoo bewogen, Mijn harte zoo bedroefd ; Maar 'k plant op uwen grave Een bloem : « Vergeet-mij-niet ! » 9 April 1876. * * * Den dag na'de teraardebestelling werd, zooals wij reeds aanduidden, de bekroonde Meermin in den Grooten Schouw-burg uitgevoerd, en wij herinneren ons nog levendig daarbij tegenwoordig te zijn geweest. In de reeds aangehaalde Gazette van Gent van 5 April 1876 lezen wij nopens dit muzikaal feest, de volgende regelen, die wij hier, om hunne belangrijkheid, laten volgen : « Het voornaamste deel van dit concert w^s de prijs-cantate van den diep betreurden Isidoor De Vos. Zichtbaar waren aile aanwezigen ontroerd als na de tusschenpoçs [wanneer het werk zou uitgevoerd worden] de talrijke uit-voerders van dit werk op het tooneel verschenen met een zwarten strik aan den arm. Al de juffers van het Conservatorium droegen witte kleederen met zwart afgelegd. Het geleek eene rouwplechtigheid ; niets was aandoenlijker. De jonge broeder [Franz De Vos] van den ons te vroeg ont-rukten kunstenaar zat aan de piano. De indruk dien het werk van den >ongelukkigen jongen toondichter op het publiek heeft gemaakt, is zeer groot geweest. Er zijn in die cantate meesterlijke brokken, die door het publiek werden aangeduid met die soort van algemeene beweging, die rilling, welke men kent, en die soms meer zegt dan de luid-ruchtigste toejuichingen. Het is muziek die iedereen be-grijpt. Zij is waar en zonder gezochtheid. » De inleiding is dichterlijk en wegslepend, en de alleen-zangen van het jonge meisje, den jongen matroos en den watergeest zijn, even als de koren der nekkers en waternim-fen, nu eens teeder en lief, dan krachtig en ernstig of wan-hopig, klagend of smartelijk droevig. Het slotkoor vooral is geheel in dien laatsten toen. De woorden van dien slot--zang zijn waarlijk op het lot van den armen kunstenaar toe-passelijk en men zou zeggen dat hij hier, een voorgevoél hebbende van zijn aanstaande einde, heel zijne dichtersziel heeft uitgestort. 't Is het algemeen gevoelen. Het schoone werk eindigt met eenige klagende en smeekende orgeltonen, die doen droomen aan eene ziel, die t-ot haren Schepper opvaart. Iedereen had de tranen in de oogen en meii had bijna den moed niet toe te juichen. Hoe dieD en hoe aW-

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.