ZONDAGSBLAD Riihlad van " VOORUIT .. ZONDAG 23 APRIL 19i6 Nr 58 Prijs : 5 centiemen Per akkoord Oüd moederke was ziek geworden. Het weder had sinds enkele dagen niets anders meegebracht dan alles wat een baaimesweer aan slechte hoedanigheden kenmerkt. De wind buitelde in den schoorsteen en schuifelde door deur en vensterspleten, terwijl de regen in eindeloos gedruppel daken en straatsteenen deed glanzen. Echt rhumatiek weer! En oud-moederke, wier lichaamswarmte nauw nog met den graad-meter waar te nemen viel, had ook kou gevat. Er kwamen zelfs kwade koortsen bij die haar verplichtten zich stillekens en warmkens te bed te houden. Daar lag zij nu in haar kamerke, af en toe door 'n zusterke bediend, maar anders zoo eenbarelijk alleenig dat zij wel haar wee had willen uitschreeuwen, hadde de tucht niet vereischt zich stil te houden en zoo weinig mogelijk lawaai te maken. Ze was immers in het faospicie, waar meerdere ouwkens, het grootste deel minder begoed dan zij, haar laatste kloef-kens verslijten kwamen. Haar leven was voorbijgegaan in zwaar gezwoeg, dat als laatste weldaad de noodzakelijkheid medebracht tot last der maatschappij te mogen dienen, terwijl die maatschappij in haar schoot genoeg voedsel en rijkdom draagt om eiken sterveling van kommer en nood te vrijwaren. Enkelen, zoo ook oud-moederke, hadden hunne gespaarde centekens 't hospicie overgereikt, en met hetgene nog overbleef waren zij « op hun goed » komen leven. Zoo lag oud-moederke reeds enkele dagen te bed in afwachting dat die lastige hoestbuien wéldra zouden achterblijven. Maar was nu de oppas of haar ouderdom schuld dat haar toestand niet beterde, de verkoudheid nam een wending die niets goeds voor oud-moederke voorspelde. Het zusterke, dat haar met de meeste toewijdende zorgen diende, had ook die keering opgemerkt en den bestuurder verwittigd. Reeds 's anderdaags was hij op bezoek bij oud-moederke en gaf haar rnet de innigste overtuiging de zekerheid dat binnen enkele dagen alles wel zou vergeten zijn, wilde zij... ja, wilde zij... den dokter eens laten komen. Bij die vraag keek oud-moederke, ondeugend lachend, den bestuurder aan. Is het u wel ernst? kwam het dan eindelijk van hare lippen. - Zeker, zeker, antwoordde de bestuurder, en 'k dring er zelfs op aan, opdat gij mctrgen reeds den dokter zoudet ontvangen. Een plotseling lachgesnok, zooals slechts oudjes lachen kunnen, was het eenig antwoord. — Maar waarom, moederke, waarom? - Djeezes menschen toch! beaamde het oudje. En weer vertelde het voor de zooveelste male, hoe menig geneesheer zij had weten sterven, ja, net sterven als een ander mensch en begraven worden en niet meer wederkeeren... en ge zoudt vragen, Mijnheer de direkteur, — maar ze kunnen zich zelve nog niet genezen... hoe zou zij 'n hand aan haar laten steken... 't zou belachelijk zijn, Mijnheer de direkteur, ferm belachelijk ja 't! •— 'k Heb nooit nen dokteur bij mij gehad, nooit; en 'k ben drie en tachtig jaar geworden... O 'k zou liegen, sprak zij, zich plots herinnerend... 't Was in den beginne dat ik getrouwd was. 'k Heb toen eens ferme pijnen in den buik gehad, zoo neig dat mijn man, zaliger, ook nen dokteur deed komen. Hij gaf mij bijzonder goede medicijnen; want, toen hij twee dagen nadien terugkeerde, was ik totaal genezen. Welnu, heeft het medicament gewerkt, vroeg hij... Zooals gij ziet, Mijnheer de dokteur, antwoordde ik, en hij wenschte mij geluk — maar hij heeft nooit geweten dat ik gansch zijn fleschje in mijn nachtpot had geledigd... en ge zoudt mij nu nog spreken van 'n dokteur, neen, neen, hoor! — Toch wel, moederke, hernam de bestuurder, zonder moed te verliezen. Gij moogt ditmaal gerust uwe fro-evlucht tot nen geneesheer nemen. De tijden zijn veranderd, en de geneeskunde heeft zulke wondere dingen uitgedacht die onfeilbaar den zieksten mensch genezen; 'n klein fleschje, en uwe ziekte is genezen. — Ja, Mijnheer de Direkteur, gij zijt 'n geleerde mensch, gij. Gij ten minste kunt daaraan gelooven omdat gij in kranten en blaadjes al die duivelsche uitvindingen lezen ' kunt. Maar ik ben niet geletterd, hoe wilt gij dat ik in mijn boerenvlaamsch begrijpe, wat 'n dokteur in 't latijn over mijn ziekte op 'n blaadje papier zou neerkrabbelen. — Moederke, moederke, riep de bestuurder lachend, als ge wilt zal de geneesheer uwe ziekte in 't vlaamsch behandelen, en weet het wel, u evengoed genezen. Mag ik hem eens laten komen? De oogen van oud-moederke pinkten eenige keeren, als teeken dat zij overwoog - en dan opeens zich een weinig oprichtend : Ja, zei zij, hij mag komen; maar eerst akkoord, maken. — Akkoord! Wat akkoord? vroeg de bestuurder, niet wel begrijpend. — Wel ja, antwoordde het oudje, ietwat koortsachtig, wel ja, akkoord, voor hoeveel hij mij genezen Wil. Hij moet eerst zijnen prijs maken, zooniet' steekt hij geen band naar mij uit. Wat moeite de bestuurder ook deed om het te verhinderen, in lachen uitbarstend, riep hij : — Asa, moederke Stevens, nu zijt gij totaal de kluts kwijt. Het moederke, een'weinig verstoord omdat de bestuurder met haar scheen te willen gekken, sprak ernstig : Alzoo, en niet anders, Mijnheer de direkteur, hij zal mij eerst zijnen prijs maken, eer hij mij genezen mag. Ware mijn Vien, zaliger, hier, hij zou mij ferm gelijk geven. Hij heeft nooit zijn beesten verkocht, zonder dat wij er eerst den prijs van opmaakten. Welnu, de dokter heeft het ook alzoo te doen, of 'k wil van hem niets weten. De bestuurder die wel inzag dat aan de halsstarrigheid van het oudje niets te veranderen viel, gaf toe, en z^i dat hij dadelijk den dokter spreken ging. Enkele oogen-blikken nadien kwam hij terug met het bericht dat de dokter het « werk » voor vijftig frank wilde aanvaarden,

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.