Zondagsblad: letterkundig bijblad van Vooruit

556 0
27 oktober 1918
close

Waarom wilt u dit item rapporteren?

Opmerkingen

Verzenden
s.n. 1918, 27 Oktober. Zondagsblad: letterkundig bijblad van Vooruit. Geraadpleegd op 29 maart 2024, op https://nieuwsvandegrooteoorlog.hetarchief.be/nl/pid/m61bk18c4v/
Toon tekst

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT ,, ZONDÂG 27 OCÏOBER 1918 Vierde tiaac&ang — Nr 26 Prijs : 8 centiemei Met Paard Het îs een kort, aangrijpend tafereeltje gevveest... In 't midden van den pas gerepareerden straatweg waren dne kinderen bezxg met in 't zand te spelen. Ik zie ze nog heel goed aile dne vôôr mijn oogen, en 't komt mij voor, dat ik ze steeds zal blijven zien, evenals ik me, mijn leven lang, 't tooneel dat vclgde, zal herinneren... 't Was eerst een meisje, van acht of negen jaren, roze-poppig gezichtje met helderblauwe oogen, en zwarte ha-ren, in siordige verwarring hangend in den nek en om de wangen ; dan een knaap van vijf of zes, dik, rood en blond, met iets van een kabouter in zijn grauw gelapt en ge-scheurd broekje dat veel te wijd en veel te groot was, om-hoog gehouden door versletene bretels, waarvan de onge-lijke knoopen haast tôt aan zijn smalle schoudertjes reikten ; en eindelijk een baby, anderhalf jaar misschien, nog met een rokje aan en neergehurkt in 't zand, een aar-dig klein kereltje met groote wijze oogen en een blond bol-rond hoofdje heel fijntjes gekruld. Ik weet niet meer welk spel zij speelden. Geen spel, wellicht ; een beetje ploeteren in 't zand met hunne vuile handjes, en dartelen in de zon, en gelijk kleine vrije beest-jes heerlijkl-onbewust genieten van de zachte, frissche lentelucht. Niemand sloeg ze gade : het heel kleine ge-huchtje lag als ingesluimerd in de midd'agwarmte, de en-kele witgekalkte hutjes als verlaten, aan beide zijden van den eindeloozen rechtcn weg, bezoomd met statige beuken, die van de eene verre stad naar de andere leidde. * y" * Alleen in de schaduw, op een bank, voor d« eenige her-berg van 't gehuchtje, was ik zelf een weinig jngesoesd, vermoeid van nnjn langen rijwieltocht. Ik had reeds, op dien warmen, prachtigen Meidag, een veertig kilometérs afgelegd ; ik had er nog wel even veel te doen, alvorens het doel van mijn uitstapje te bereiken. Ik was een beetje ingesluimerd, den elleboog op de leuning van de bank, de oogen dicht, werktuigelijk nog af en toe een walmpje rook ophalend uit mijn kort bruin engelsch pijpje. Mijn wiel, mijn heerlijk rijwiel, stond als een trouw Kondje aan mijn zij. * * * Scherpe kreten, gehil, gehuil, schrikken mij eensklaps wakker. Ik vlieg op, en, als in een weerlicht, zie ik een schouwspel, dat mij van afschuw doet ijzen. Vlak vo6r mij, in 't midden van den steenweg, dââr, op de plaats zelve waar zooeven de kinderen speelden, komt komt nu, in zacht geschommel over 't mulle zand, een hooge, zware, met een donker dekzeil overdekte vrachtwa-gen gereden. En, met één en dezelfde blik, als in den gloed van één en zelfde weerlicht, terwijl mijn sidderende han-den zich op mijne slapen drukken, en mijn mond wijd open gaat van angst zonder een klank te kunnen uitstooten, zie ik : den voerman van 't vehikel slapend onder 't dekzeil uitgestrekt, de beide oudste kinderen schreiend op zij gevlucht, en 't kleintje steeds maar rustig voortspelend in 't zand, onbewust van het verschrikkelijk gevaar. Ik heb niet eens den tijd om toe te snellen : daar rijdt het paard 't kinë ©mver Doch neen... het rijdt het niet omver!... Op het oogen-blik zelf dat ik dit afgrijselijk schouwspel meen bij te wo-nen, zie ik dat goede beest, misschien gedurende een kwart seconde, den kop naar 't kind buigen, als om het te berui-ken, en dan, de beenen wijd uitgespreid, er langzaarn met den wagen over heen gaan, zonder het aan te raken. * * * Lawaai, alarmkreten, deuren vvild opengerukt, menschen toesnellend. Het meisje en de jongen huilend onder oor-vegen ; en een vrouw, die, verwilderd-hollend, het jongste kmd ongedeerd opneemt. En dan de voerman, die, door het woest geraas oniwaakt, van zijn wagen spnngt, en, min of meer beseffend wat er nioet gebeurd zijn, uit al zijn macht, onder vreeselijk gevloek, met de zweep op zijn paard begint te slaan. Eersc dan spnng ik toe, met tranen in de oogen. Ik voel dat ik dien man zou kunnen worgen. Maar, eer ik zelfs bij hem ben, en zonder te kunnen begrijpen hoe of dat gebeurt, voel ik mij eensklaps heel kalm, heel bedaard. En 't is ook met een zachte, kalme stem van goedheid en verzoening, dat ik, even de hand op zijn arm leggend, zeg : Vriend, sla dat beest niet; kom hier liever met mij een glas bier nemen. Hij keert zich om, houdt op met slaan, en kijkt mij aan met een wantrouvvend oog, nog flikkerend van toorn. En, tusschen ons, in den tijd van een weerlicht, gaat er iets om, speelt zich een onopgelost en onoplosbaar drama af. Indien hij nog slaat, indien hij nog een enkelen keer met zijn zweep op het beest slaat, dan spring ik op hem, werp hem op den grond, worg hem. Ik voel dat ; dat is zeker. Indien hij met meer slaat vergeef ik hem ailes, en 'k voel dat ik een goede daad volbracht zal hebben, dat mijn zachtheid, voor de eerste maal mijns levens, m zijn hart een snaar van goedheid en menschlievendheid zal hebben doen ontwaken, die in 't vervolg nog dikwijls trillen zal. Hij slaat met meer,... hij heeft het gelezen, in de vreemde schittering van mijn blik, wat fataal gebeurd zou zijn. Hij heeft gevoeld, in zijn ruwe ziel, in een aanraking van ge-heime sympathie, de zachtheid en piëteit, die vloeiden uit de mijne. O, ja, hij is in eens heel goed en zacht geworden hij gooit zijn zweep onder het zeil en houdt zijn wagen stil Ik keer mij om, ik roep, dââr, in de drukte van de menigte, naar de herbergiersvrouw. Ik bestel haar twee gla-zen bier. Dan ga ik naar het paard, neem zijn gebogen kop tusschen mijn beide handen, en streel hem, streel hem, mel trillende ontroering. — Voerman, mag het met een beetje haver hebben? srraag ik. — Als 't u belieft, meneer, antwoordt de man zacht, alf beschaamd. Daar komt de vrouw met de glazen. Wij klinken aan. Il vraag haar een portie haver, voor het paard. Zij brengt het in een teenen korf. De voerman doet zijn beest het mondstuk los. En, terwij het paard uit mijn rechterhand eet, streel ik het voort, me' mijne linkerhand, het voorhoofd en de manen. Ik- doe he langzaarn, zaeht, m»t lange, steeds herhaalde streken, noj

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.
Dit item is een uitgave in de reeks Zondagsblad: letterkundig bijblad van Vooruit behorende tot de categorie Culturele bladen. Uitgegeven in Gent van 1915 tot 1928.

Bekijk alle items in deze reeks >>

Toevoegen aan collectie

Locatie

Periodes