DE METAALARBEIDER Orgaan van het Nationaal Verbond der Metaalbewerkers yan België VERSCHCIJNBKTDB T"WEE L£AAL PEE, ZB/C-A.^A.JSrr). Otiristen.® Metaalbewerkers Plelpit en Bemint Elkander. ABONNEMENTSPRIJS : Leden .... . kosteloo». Bijzonderen .... fr. «,50 per J«ar. BESTUUR- EN OPSTELRAAD : HOL.STRAAT, 65, CENT. AANKONDIGINGEN : PRIJS VOLGENS OVEREENKOMST. EEN TERUGBL1K. Op gevaar ai' het verwijt te moeten aanhooren, dat we met vijgen na Pasclien op de markt koraen, voelen we ous genoodzaakt hier nog eenige be-schouwingen in 't midden te brengen betrekkelijk de verloopen staking in het werkhuis Carels, te Gent. De geschiedenis dier staking is zoo vol van heilzamc iessen voor de Beigische metaalbewerkers in 't bizonder, r en voor de geheele Beigische ar-^ beidersklas, in 't algemeen, dat we 't werkelijk als een lafheid zouden aanzien, daar zoo nu inaar aanstonds het gras der vergetelheid te laten over ^roeien. Nu de gemoederen min of meer tôt bedaren zijn gekomen, past het ook beter de verantwoor-delijkheden vast te stellen. In 't heete van den strijd heeft het gesproken of geschreven woord niet altijd het uitwerksel, dat m en er met reden zou mogen van verwâchten. De belangstelling van de werklieden is dan gewoonlijk gevestigd op de kansen van het oogenblik en voor goeden raad o£ gezonde redeneering blijken de geesten dan veelal niet vatbaar zijn. Hoe zeer dit ook te betreuren valt, tocli kunnen we den werklieden deze kortzichtigheid niet ten kwade duiden : het gebrekkig onderwijs dat de meesten van hen op sehool genoten, en de latere zoogezegd economische en politieke opleiding die hen ten deele viel, konden niet van aard zijn om hen te pantseren tegen de komende wedewaardig-heden van het leven. 't Moge voor velen nog zoo hard klinken, maar ^ we moeten't zeg'gen lijk het is: het lager onderwijs en de standsopleiding (!) der werklieden schenen, tôt voor eenige jaren, er derwijze op aangelegd, dat het resultaat noodzakelijk moest zijn : de werklieden-klasse misvormen tôt een wil-en weerlooze massa van kudde-menschen. Er zit geen fut, geen karakter, geen wilskracht meer in een groot gedeelte van ons volk. Goddank, in den laatsten tijd is die toestand merkelijk verbeterd, maar er blijft, op dit gebied, nog zoo onzeggelijk veel te doen, dat men een stalen overtuiging moet hebben 0111 niet te wan-hopen aan de toekomst. O, hoe treedt de heerlijke zending der ehristen syndikale organisatie hier duidelijk op den voor-grond. Wat zou er van ons volk geworden zijn. ware het cliristen syndikalisme er niet aan tijds bijgesprongen om het een behulpzame hand toe te steken en het van den afgrond, waarin liel gezonken lag, weer naar boven te lialen, naai -boven, waar het, vrij en ongebonden, weer juicheii kon in het overspattende licht der glorievolle zon... * * * Dien staat van békrompenheid en verval hebber de socialisten, in Vlaanderen voorai, van stonder aan te baat genomen om hun plannen door t< drijven. Van in den beginne alreeds was het eer •speculeeren op de onwetendheid der massa, mei een onbeschaamheid, een cynisme, waarvan de weerga maar alleen te zoeken is bij de jacobijner-bloedhonden uit de Fransche revolutie. De dierlijkste driften hebben ze aangevuurd, de losbandigheid verheven tôt een deugd, de lafheid tôt een eer, de karakterloosheid tôt een heiîigdom. De uitwaseming hunner onhebbelijke leerstelsels heeft de goede gevoelens in ons volk voor lange jaren verstikt. Overal waar ze macht en gezag verkregen, woekerden weldra godsdiensthaat, malthussianisme, zedeloosheid, broodnijd en on-vèrschilligheid, als onkruid, knagend aan rotte vruchten. Onderwijle zijn advokaten zonder zaken, doctors zonder kliënteel, afgestrafte onderwijzers en weggeschopte legeroversten, bankroetiers en andere gelukzoekers van aile slach, lot hooge posten opgeklommeri, dank zij de goedgeloovig-heid van ditzelfde volk, waarop ze nu, van uit de hoogte, met verachting spuwen. De walgelijke scliandalen die ontstonden rond de namen van de Grove-groeve, Vanlangendonck, Furnémont en tutti quanti ; de griezelige beschul-digingen die, zonder tegenspraak, uitgebracht wer-den tegen sommige volksvertegenwoordigers van de uiterste linkerzijde die nu nog ter Ivamer zetelen, maar wier plaats in 't gevang is ; dit ailes ligt nog te versch in ieders gelieugen, dan dat men ons hier van overdrijving zou mogen beschul-digen.En 't wonderlijkste van al : 't volk, 't socialis-tische volk, 't klassebewuste volk, verdraagt dat allemaal, alsof het zoo zou moeten zijn en niet anders kon. Het weerstandsvermogen bij die men-schen is gedood, hun wil is g'ebroken, ontzenuwd, verlamd. Ze zijn als drijvende wrakken op den oceaan des levens. De staking in het werkhuis Carels heeft het eens te meer bewezen. * * * - Algemeen i,s het geweten, dat bedoelde staking uitbrak tegen den wil der soc.ialistische leiders en voorai tegen den wil van het onverautwoordelijk heerschap, dat als sekretaris fungeert van de socia-listische metaalbewerkers-vereeniging van Gent Sinds langen tijd waren er moeilijkheden in het werkhuis Carels. De socialistische werklieder hadden er hunnen vrijgestelden secretaris van op de hoogte gebracht, docli deze was te laks en te gemakzuchtig om vooruit te komen. Daaren-boven was 't hem van hoogerhand verboden : Anseele en Lampens hadden herhaaldelijk met de heeren Carels aan dezelfde tafel gebanketteen en... de wolven verslinden elkander niet. Gedurig van Caïplias naar Pilatus verzonden waren de werklieden op den duur dit spellekei beu. Ze legden dus den arbeid stil zonder vooraf gaandelijk het bestuur hunner vereeniging te ver wittigen. 1 Meneer de secretaris stond dus voor een vol ■ trokken feit. - Wat doen? i De werklieden ongelijk geven? Zeggen dat de tijd slecht gekozen was om il staking te gaan ; dat er geen de minste lioop op wellukken bestond? Dat dierf hij niet, want dan schoot hij er het laatste greintje zijner «prestige» bij in. Tegen wil en dank verklaarde hij dus de staking geweltigd. Maar dat ging natuurlijk niet zonder schelden op de christen-vereenigde werklieden, die in het werkhuis Carels alreeds van tel begonnen te zijn. 't Doel was klaar : men moest van den beginne af verdeeldheid zaaien 0111 de staking des te spoediger te doen mislukken. Maar het antwoord der christene werklieden bleef niet uit : het kwam onder den vorm van manifest en was zôô raak, zôô afdoende, zôô verpletterend, dat de roode leeuwkens, met hunnen steert tusschen hun achterpooten, weer in hun liok gingen kruipen om er voor geheel den duur van de staking niet meer uit te komen. Bij een eerste onderhoud werd er van patroons-zijde een individueel of persoonlijk contract voor de pinne gehaald. De socialisten verklaarden dit niet te kunnen aanvaarden en Vooruit wist te vertellen dat het invoeren van genoemd contract den dood van aile ernstige vakbeweging voor ge-volg zou hebben. Terzelvertijd werd er op gewezen dat het contract niets goeds inhield, vermits er niet de minste verbetering in vermeld stond. De daaropvolgende onderhandelingen bleven zonder verderen uitslag, aangezien het bestuur van het werkhuis telkenmale rondweg verklaarde, niets aan zijn persoonlijk contract te kunnen veranderen, nu noch ooit. Toch hakkelde het rood sekretariske maar gedurig, dat elke onder-handeling eene zedelijke overwinning daarstelde voor geheel het internationaal proletariaat. Peis 11e keer ! Eindelijk, op eene laatste onderliandeling, werd van patroonszijde bekend gemaakt dat er minstens honderd werklieden bepaald waren afgedankt. De lezers, die niet op de hoogte zijn van den toestand, zullen misschien denken dat de strijd nu eerst begon. Ze zijn er wel mee ! Twee dagen nadien lag de staking in de pattaten. In « Ons Huis » werd de werkherneming den werklieden letterlijk opgedrongen en het bestuur der socialistische vereeniging dreef de onbeschaamd-heid zoover, zijn eigene leden, die als slachtofïers vielen, daarvan te berichten ! ? ! 't Schoonste komt evenwel nog maar achterna. De socialistische Metaalbewerker, die kort daarop verscheen, kraaide triomf, omdat ze ter gelegenheid dier staking verkregen hadden datgene, wat ze bij een eerste onderhandeling weigerden 1... Nooit kwam de roode verraderij zoo duidelijk aan 't licht. Ook is ailes niet van een leien dakje geloopen. 't Scheelde weinig of de roode sekretaris werd onder tafel geruifeld. 't Regende ontslagen, vuistslagen, vloeken en verwenschingen dagen lang. Maar de slachtofïers bleven toch op straat. Schande, driedubbele schande ! 1 * * * NUMMER S. NEGENDE JAÀRGANG. 20 APRIL 1914. ^— a— m

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.