IRegistered at the General Post Office as a Newspaper. Telephoon: Central 12 86. MT 12 BtadXm De Stem uit Belgie L'Echo de Bureel: 55, Russell Square, W.C. Abonnement : is, 6d, voor drie maanden. Subscription : ls, 6d, for three months. 2de Jaargang.—Nr. 18. VRIJDAG, JANUARI 21, 1916. Abonnement voor de Vereenigde Staten, 40 cts. ; 1 (\ voor Holland, 1 fi.; voor Frankrijk, 2 fr. * IlCC AU* MONTENEGRO'S BEURT. "Echo de Belgique." ÉDITION SPÉCIALE FRANÇAISE. Pour satisfaire de nombreux amis wallons, nous comptons publier dès février prochain un Echo de Belgique, exclusivement français, de 8 pages, format et papier comme notre édition actuelle, illustré, paraissant le jeudi soir, d'inspiration catholique et populaire mais écartant toute politique interne belge. Pourque notre entreprise réussisse, il nous faut 2,000 souscriptions à 1/6. Avec le dévouement de ceux qui se dévouent à nos réfugiés ainsi que de nos amis anglais, nous ne désespérons pas d'y arriver. Toutefois, il faut un minimum de souscriptions promises avant le 1er février pourque nous commencions la publication. Qu'on nous aide donc de partout, par des abonnements, ainsi que par des dons à affecter spécialement à la nouvelle publication. In het Ministerie. Sinds Vrijdag, 14 dezer, is het offi-cieël dat de heeren Goblet d'Alviella, Hymans en Vanderveldq, Staatsmi-nisters, deel maken van het Belgisch Ministerie echter zonder portefeuille. o— De Ministeriëele Wijziging. Wij meenen dat de ministeriëele verander-ing eene inbreuk is op.de prerogatieven van het Parlement en weten dat zulks 00k de meening is van verscheidene Staatsministers. Anderzijds heeft het argument der te dragen verantwoordelijkheden en der nationale eendracht een niet te miskennen waarde. Wij mogen daar nu niet verder op ingaan. De nieuwe ministers waren reeds Staatsministers. Thans krijgen zij 00k stemrecht in den ministerraad. Ziehier enkele nota 's omirent deze per-soonlijkheden : Graaf Goblet d'Alviella, de ondervoorzitter van den Senaat, is staatsminister en senator der provincie Brabant. Hij is lid van de Koninklijke Academie van België, afdeeling letteren. Bovendien is graaf Goblet leeraar aan de Hoogeschool van Brussel. Hij is het hoofd der Belgische loge's. Men herinnert zich dat er meer dan eene loge onder de Belgische militàiren is ingericht geworden en de heer Goblet dit niet heeft afgekeurd. De heer Paul Hijmans is de zoon van den heer Louis Hijmans. Nederlander van oor-sprong, die hoofdredacteur van "l'Echo du Parlement " is, lid der Kamer voor Brussel, schrijver van een gewaardeerde geschiedenis van het Belgische parlement en andere werken. Paul Hijmans studeerde aan de Hoogeschool van Brussel, waar hij doctor in de rechten werd. Hij werd correspondent van ''Le Journal de Liège," het orgaan van Frère Orban, en adjunkt bibliothecaris van de Kamer, in 1900 werd hij lid van diezelfde Kamer voor Brussel en is het gebleven. Hij is administrateur van de Hoogeschool van Brussel, waar hij 00k doceerde, staatsminister met de heeren Goblet d'Alviella en Van der Velde, sedert het ultimatum van Duitschland aan België en later, in het vroegjaar van 1915 gezant te Londen, in vervanging van graaf de Lalaing. In Enge-!and staat hij in hoog aanzien. De vluchte-lingen weten van hem niets dan goed te zeggen. Emile Van der Velde zetelt sinds 1894 in de Belgische Kamer, eerst voor Charleroi, later voor Brussel. Hij is de schrijver van ette-lijke werken over socialisme, sopiologie en staathuishoudkunde. In ons nummer van vandaag geven wij ter dokumentatie een be-denkelijk artikel van hem. Hij zal zich bezighouden met de bevoorrading van het leger. Ter Dokumentatie 00k volgend artikel uit "Echo dp Paris," van Vrijdag, 14 Januari, 1915 : ■■■■■— ——————-^===- » Hy kind permission oj Mr. H. Scotl Orr. The Studio, High Road, TVoodford Green. Zeer Eerwaarde Heer Moulaert, Deken van Diksmude. 16 Oktober, 1844—11 Januari, 1916. (Zie "In Memoriam," blz. 12.} CHRONIQUE DE BELGIQUE. LE REMANIEMENT MINISTÉRIEL BELGE Les nouvelles ci dessous devaient être publiées dimanche soir, mais elles furent arrêtées par la censure. Des négociations très actives ont été poursuivies "depuis dimanche" en vue de trouver un terrain d'entente et d'éviter un conflit très grave. M. Hubert, ministre de l'industrie et du travail, a proposé une formule transactionnelle, à laquelle s'étaient ralliés tous les ministres d'Etat de la majorité, et qui fut finalement acceptée par M. Helleputte, ministre de l'agriculture et des travaux publics. Elle consistait à introduire dans le cabinet tous les ministres d'Etat, mais avec des attributions et des responsabilités limitées. Ils auraient eu le droit d'assister à toutes les séances du conseil des ministres avec voix délibérative sur toutes conditions de la paix future, et avec voix consultative sur les autres questions. C'était concilier les tendances opposées donnant satisfaction à ceux qui veulent que le gouvernément ne prenne aucune mesure touchant la guerre ou la paix, sans que l'opposition, représentée par ses chefs, ait pris une part effective aux délibérations, atténuer les objections constitutionnelles de ceux qui s'opposent à une modification réelle du ministère avant la réunion du Parlement. Elle consacrait enfin le rôle des ministres d'Etat, qui, sur l'invitation du gouvernement, avaient consenti à le suivre à Anvers, puis au Havre, pour représenter auprès de lui le gouvernement absent. Les négociations malheureusement n'ont pu aboutir, M. de Broqueville ne voulant se rallier à aucune combinaison. Dans ces conditions, la démission de M. Helleputte parait certaine. Il semble aussi que les engagements pris par les trois ministres d'Etat de l'opposition, au sujet des responsabilités, ne seront pas ratifiés par leurs mandataires, de sorte que les décisions prises désormais au gouvernement n'engageront pas leurs partis. L'argument constitutionnel préoccupe beaucoup le gouvernement et dans les cercles bien informés on laisse entendre que la mesure prise par la censure aurait eu pour but de lui permettre de prendre les devants et de tâcher de faire accepter par l'opinion publique que l'entrée de trois membres de l'opposition dans le cabinet ne constitue pas un véritable remaniement ministériel. o De geest der revolutie, door EMILE VANDERVELDE, Belgisch minister van Staat. (Overgedrukt uit "De Telegraaf," van Woensdag, 22 December, 1915.) Bernard Shaw, Sidney Webb en mevrouw Webb houden op het oogenblik te Londen een reeks lezingen, onder den titel : "De wereld na den oorlog." Mevrouw Webb heeft mij verzocht, een der bijeenkomsten te presideeren, waar zij het woord wilde voeren over den geest der revolutie. Men veroorlove mij, hier het voor-naamste uit mijn openingsrede weer te geven : De geest der revolutie? 1 Is het wel noodig, dak ik zeg, dat hetgeen mij in dezen tragischen tijd, dien wij beleven, het sterkst treft, HET TEKORT, HET ONTZETTEND TEKORT AAN DIEN REVOLUTIE GEEST IS? 1 Men heeft gezegd, dat Marat een gewelde- 1 naar was door zijn overmatige fijngevoelig- 1 heid. Zoo zou men 00k kunnen zeggen, dat 1 de Europeesche volkeren oorlogzuchtig zijn t door hun overmatige gehoorzaambeid. c Wilt gij voorbeelden? De tsaar van Bulgarije beveelt zijn solda-ten, samen met de Turken—hun erfvijanden —op te trekken tegen de Franschen, tegen de Engelschen, tegen hun rasgenooten. Zij gehoorzamen allen, of bijna allen. En zoo zouden zij eveneens gehoorzaamd hebben, als men hun het tegenovergestelde hact bevolen. Een ander feit, nog ernstiger, nog smarte-lijker.Evenals wij, hebben de Duitschers in hun overgroote meerderheid—dat durf ik zeggen —in vrede willen leven. Zij hebben dat ge-toond door grootsche demonstraties. Maar toen de oorlog eenmaal was verklaard, zijn zij, op bevel van den keizer, als één man uit-gerukt, zonder morren, zonder protest, zonder een spoor van verzet. Ze hebben allen gehuild met de wolven, niet omdat zij wol-ven, maar integendeel, omdat ze schapen zijn. Ook zij, van wie wij verwachtten, dat ze zouden tegenstreven, hebben zich, als de anderen, naar de oorlogsslachtbank laten leiden. Van al het droevige, dat deze tijd te aan-schouwen geeft, weet ik niets betreurenswaar-digers dan deze lijdzaamheid, deze slaafsche berusting dezen volslagen ondergang van den revolutiegeest, bij een proletariaat, dat wij op zooveel punten hadden leeren liefhebben en bewonderen. Maar waartoe dient het, terug te keeren tôt hetgeen reeds tôt het verleden behoort. Laten wij ons liever met de toekomst bezighouden. LATEN WIJ ONS AFVRAGEN, OE WIJ MISSCHIEN NIET NA DEN OORLOG EEN ONTZAGLIJICE ONT-WAKING VAN DEN REVOLUTIEGEEST ZULLEN BELEVEN. TREDEN WIJ NIET, VOOR TAL VAN JAREN, EEN TIJDPERK VAN GEWELD BINNEN, waarin de klassen- en de rassenstrijd elkan-der zullen afwisselen? Ik geloof niet, dat het mogelijk is op deze vraag bevestigend of ontkennend te antwoor-den, zonder veel beperkingen en voorbehoud. Er zijn bij elkaar slechts twee aanneme-lijke stellingen voor hetgeen er na den oorlog kan gebeuren, al naar de landen, die men op het 00g heeft. Het een of het ander : of Europa zal zôA zijn uitgeput, dat het, als na de Napoleon-tische oorlogen, twintig jaar van depressie en reactie zal beleven, of integendeel zal—in zekere landen althans—de verbittering over de klassetegenstellingen, revoluties ontkete-nen, die na den wereldoorlog zullen zijn wat de Parijsche Commune na den Fraqsch-Duit-schen oorlog is geweest. Het is opmerkelijk, dat men in de conservatieve kringen zelf—ik heb dat in tal van gesprekken opgemerkt— naar de tweede veronderstelling overhelt. Eén ding schijnt mij in ieder geval zeker : DAT ER NAMELÎJK IN DEN HUIDIGEN TOESTAND, IN DE OMSTANDIG HEDEN ZELVE, DIE DOOR DEN OORLOG ZIJN GESCHAPEN, EEN GROOT AANTAL FACTOREN SCHUI-LEN, DIE DEN REVOLUTIEGEEST ZULLEN KUNNEN OPWEKKEN ONDER DE TALRIJKSTE KLASSEN DER BEVOLKING. Ik spreek niet—of niet alleen—van de voedselschaarschte, de drukkende bepalingen van den staat van beleg, den onverbidde-lijken dienstplicht. Ik denk veeleer aan de dieper ingrijpende, beslissender en meer révolutionnaire veranderingen, die zullen ontstaan in den toestand en de mentaliteit van de twee categorieën van personen, die het meest te lijden hebben van het huidige sociale regime : de vrouwen en de prole-tariërs.Nemen wij eerst DE VROUWEN. Ongetwijfeld lijden zij door den oorlog in dezelfde en in grooter mate dan de mannen : als moeders, als zusters, als echtgenooten. Maar hoe verschrikkelijk dat leed ook moge-zijn, het mag ons niet datgene uit het 00g doen verliezen wat wij al kunnen beseffen, naar nog niet in zijn geheele uitgestrektheid tunnen omvatten : dat de algemeene of aijna algemeene mobilisatie haar in ieder and een groote mate van persoonlijke en îconomische onafhankelijkheid heeft ge-;rhon ken.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.