DE VLAAMSCHE WACHTER Den Vaderlant ghetrouwe BlIJF ick tot inden doot. Den vrede om den vrede, den vrede ten allen prijze willen, is lafen goddeloos ; wij mogen niet met gelijkmoedige onverschilligheid aanvaarden het recht en het onrecht, de waarheid en de leugen ; het onrecht moetgewroken, de wanorde hersteld worden, de waarheid zegevieren ! Kakdinaal Mercier. THALIA-KOMMEDIE ! Dr René DE CLERC3 Vlaandren de Eer ! Wat Duitsch is, snood is ! Wat Belg is, groot is ! Zijn naam prijkte in groote letters op de feest-aankondi-ging. Aile activisten verbeidden ongeduldig zijn komst. Hij ten minste kon en zou eens onomstootelijk bewijzen, waarom de beweging begonnen, voortgezet, doorgedreven was. Want hij mocht, in zekere mate, aanzien worden aïs de roek-looze bergbeklimmer, die met voorbedachten rade eene moordende lawine aan 't rollen bracht. Vandaag, 11 Juli, bijzonder, was zulke verklaring noodig, onmisbaar. Juist twee jaar geleden, immers, had hij, hoofd van de al te beruchte vergadering te Bussum, (de Vlamingen in Holland vierden toen aldaar den Guldensporenslag) den Koning het niet minder berucht telegram gestuurd, dat, ge-zien de omstandigheden, van verbijsterende onwellevend-heid, zooniet van onbeschoîtheid getuigde. Want Albert de Groote stond met zijn regeering te Havere, als een gezins-hoofd, dat na brand van eigen huis in dit zijns buurmans liefderijk werd opgenomen. Dat eertijds een voorvader des gastheers door dien van den verpleegde was neergeveld in kamp op leven en dood, mocht nu toch niet, in 't huis zelve van den afstammeling, door den onthaalde openlijk herdacht en gefeest. De Koning, de regeering zedelijk te dwingen, door het telegram, zulks te doen, onthulde bij de verzenders het volslagen gémis aan de eenvoudigste beginsels van wel-opgevoedheid, en tevens van doorzicht in zake leiding en tucht. Maar 't was gebeurd. Nu toch zou er opheldering volgen. En wanrfeer De Clercq verscheen in 't spreekgestoelte, hoorden de duizenden met gespannen aandacht toe. HELAAS ! Helaas, hoe verbazend leeg, hoe gewoon oppervlakkig, hoe erbarinelijk onbeduidend, die gret'ig verwachte verrecht-vaardiging van den groot gewaanden leidèr. Als toespraak op een studentenvergaderingske van voor vijftig jaar, kon 't er nog door, misschien. Maar nu we, met onze bruisende gedachten voortgezweept in een landen en werelddeelen her-schapenden draaikolk, als volk met andere volkeren kenteren naar een nieuwen tijd, nu was 't meer dan eene teleurstelling. Het leek haast een voor den gek houden, onduldbaar. De verouderdste algemeenheden werden uit de grievenkuip ge-haald, en, druipend van pekel, de menigte voorgehouden. Doch ondanks de voedselschaarschheid was niemand er op belust. Ze bleken zoo taai, zoo smakeloos, als 't ware uitge-kauwd door verdwenen geslachten, dat de meest uitgehon-gerde nog bleef wachten naar beters,voedzamers,degelijkers. Maar 't kwam niet. De Spaansche, de Oostenrijksche, de Fransche overheerschingen van Vlaanderen gleden voorbij. Ha, daar roerde hij den huidigen oorlog aan ; 't licht ging dagen... Geen sprankel ! Hij boegde behendig, en terwijl men nog meende, dat hij rechtdoor zou sturen, lag hij reeds te laveeren bij de Gentsche Hoogeschool, bij den raad van Vlaanderen, bij de bestuurlijke scheiding. Qeen woord tôt weerlegg-en van de beschuldigirigen Dat zijn telegram van 11 Juli 1915, aan den Koning, een grove onkieschheid, een dolle kwajongensstreek was, waar-door de Vorst moedwillig, zonder noodzakelijkheid en zonder nut, in haast onhoudbaren toestand werd gedreven. ' Dat het, evenmin als den Koning, onze regeering mogelijk bleek, tusschen te komen en uitspraak te doen in die twist-punten van innerlijk belang, vermits het volk verspreid, het landsbestuur verdreven, het normale leven ontredderd was. Dat we ons wel mochten en moesten verdedigen tegen de aanvallen van franschgezinden, maar dat we, om 't gewawel en geschrijvel van niet officieele bombastigen, volstrekt de eigen regeering niet mochten een ultimatum stellen. Dat het aanbmden van den broederstrijd, op de wijze zoo als hij en zijn handlangers het deden, en sindsdien met steeds groeiend cynism voortzetten, klaarblijkelijk een bevorderen was en is van erkende Duitsche plannen, en dat een Belg zich daardoor onteert voor zijn volk, voor gansch de wereld. Dat men éérst mensch, daarna rasmensch is, volgens de Vlamingen ! Wol verbergen of vernietigen. NIETS inleveren wat de oorlog kan verlengen. Onze strijdende soldaten vragen het U tôt behoud van hun leven. Augustus 1917 Nr 13

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.