Nr. 93. Weekbladje voor de vlaamschsprekende krijgsgevangenen. 24? Maart 1917 OM VLAANDEREN Er gebeuren groote dingen in ons Ylaanderen : veel wordt er gewerkt om ons land weer te geven zijn vroeger vrijheid. Daartoe hoeft moed, veêl moed ; want om een volk als het onze van zijne verblindheid te genezen en van een gewissen ondergang te redden is er meer vereischt dan een bewustzijn van Ylaanderens tragischen toestand. Sluw zijn onze talrijke tegenstrevers en het oude wapen der "Belgische eenheid" is nog niet gansch versleten. De strijd is hard, maar zij die de leiding en de verantwoordelijkheid ervan op hunne schouders namen, hebben meer dan vol-doende bewezen dat hunne inzichten oprecht, hunne eischen rechtvaardig en hunne daden nood-zakelijk zijn. Sterk staat ons Ylaanderen nu, gesteund op mannen van de daad. De tijd is uit, waarop men ons onder den vorm van zoogezegde gunsten, bedriegelijke lapwetten opdischte zooveel wij maar slikken wilden ; de bedelpolitiek behoort tôt het verleden ; nu gaat de roep : " Ruimte ! voor een nieuwere, gezondere leiding !..." Nu toch heeft de wereld Ylaanderens stem gehoord en, zoo de rechtvaardigheid nog leeft, zal die noodkreet toch wel ergens weerklank vinden ; nu, zullen aile volkeren toch weten dat er in Europa nog Ylamingen wonen : duidelijk hebben ze bewezen dat zij dubbel in hoedanig-heid winnen wat zij aan hoeveelheid missen. Nog leven er reuzen in Ylaanderen, nog is het nageslacht der taaie koppen van 1302 niet dood, en, zoo niet allen den heiligen strijd meestrijden, toch zou ik meenen dat iedere Vlaming overtuigd is van de noodzakelijkheid van den strijd. Allen zeggen het wel niet, maar allen juichen in hun intiemste gevoelens Vlaanderens herwording toe. Dank zij hun, die hunnen plicht getrouw, Ylaanderen in den hoogsten nood ter hulp kwa-men ; dank zij de dapperen, die kalm en vuistvast het stuur vastklampten en het strandende schip in de veilige geul brachten. Ditmaal toch is dit edel pogen niet onbeloond gebleven : in 't hartje van Vlaanderen kwam onze hoogeschool tôt stand, een ware vesting tegen aile ontaarding, zoowel tegen de verduitsching als tegen 't franskiljonisme. Sterk rijst ze in den glans van de zonne der herwording als een waar-borg voor ons nation aal bestaan. Ook ons eigen bestuur zullen wij voortaan hebben, het langverwachte, te lang geëischte Vlaamsche bestuur, de bekroning van den Ylaam-schen vrijheidsstrijd. Eindelijk zullen we eens thuis zijn in ons geliefde landeken : nu zullen wij ook kunnen mededingen iu den vredigen strijd der beschaving. Het helder-glanzende licht dat stralen zal van uit Gent en Brussel tôt in de donkerste hoeken zal ons volk wêer gezond maken. Vrij, zonder afgunst, zonder dat tergende ge-voel van vernedering zullen wij den vooruitgang der andere volkeren naoogen, daar wij voortaan zullen leven en ontwikkelen op stoffelijk, zedelijk en intellektueel gebied zooals ieder volk dat geen slavenvolk is. Ylaanderen moet leven, bet mag niet ophouden te bestaan met 1830, en, zoo men beweert dat de toenmalige omwenteling een vrijheidsstrijd (?) was, dan moet hij het ook zijn voor ons, die voorzeker niet het minst aanspraak hebben op die vrijheid, daar wij toch de groote meerderheid

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.