.«sgmiiumiH"M—a—■ TIITIIIIIIMMIMI—»>ni<nuti iéh. mriMeM—ba^m imiMraiWBMfcMnM^naaiafcXwi^atgtMMÉtea——wnnniiiJBar 30 iaar -- N. 205 Prijs per nummer : voor Belgie 3 centiemen. voor den Vreemde 5 centiemen Telefocin ! Kedactie 247 - Administrai3e 2845 Zaterdatg 25 Juil 1914 ------ - - - - mm%. O Dnikstcr-Uitgceftte# Sam: Maatschappij H ET LICHT bettuurdeo P. DE VISCH. Lcdebcrt-Ocn» . . REDACTIE . . ADMINISTRAT1E flOOGPOORT. 29. GENT VOORUIT « ABONNEMENTSPRIJS BELGIE Orie maanden. . • , , fr. 3.21 Zes maanden • . « , . fr. 6.50 Een jaar. „ fr. J>.50 Men abonneert zich op aile posiborecU* DEN VREEMDE Drie maanden (dagelijk» s verzonden). ..... (r. 6.23 Orgaan der Be/giscfïe WerkHedenpartij, — Verschijnetnle allé dagen. Ze zitten in nesten ! De klerikale pers tracht eene uitleg-jing te geven omtrent het decreet van Pius X over de syndikaten of vakver-eenigingen, dat wij in « .Voonxit » mede-deelden.« Le Journal de Bruxelles t schrijft dat dit dekreet van geene toepassing is in den vreemde buiten Italie. En « Le Bien Public », een ander heilig orgaan, vertelt ons het groote nieuws dat er syndikaten en syndikaten zijn. Tiens, tiens, de italiaansche syndikar ten, hier bedoeld, waren en zijn nog christene syndikaten, geboren en stil-lekens aan toegenomen sedert de ver-schijning der encycliek Rerum Novarum van Léo XIII, later verduidelijkt door het Motu Proprio van Pius X. De belgische syndikaten hebben de-zelfde christelijkS, pauselijke en onfeil-bare bazis. Waarora zijn die syndikaten in Italie siéent en in België goed? Ofwel de italiaansche syndikaten zijn van den waren weg afgeweken, hen door het onfeilbaar pausdom voorge-schreven.Maar dan moet men de feiten, de daden aanhalen die aantoonen waarin de christene syndikaten te ver afgeweken zijn van de christelijke baan. "Nu, men doet dat wel, maar in zulke bedekte termen, op zulke kreupele wijze, dat het voor vele werklieden te wenschen jverlaat als duidelijkheid. Het laatste decreet van Pius X zegt : i dat de christene vakbeweging veel schade berokkent aan de stadswerklie-den en aan deze van den buiten, omdat ïij, zonder van de rest te spreken, In îeite verandert in esn socialen strljdL Is dat geheel hunne misdaad? Maar mag en moet de vakvereeniging îan geen socialen strijd voeren? En wij vragen ons af hoc zij het inders kan doen?. Als zij opkomt voor Viooger loonen, iroor minder werkuren, voor wettelijke arbeidsregeling in 't algemeen, voert zij dan geenen socialen strijd?. En als zij aldus logiek gedreven wordt I om positie te kiezen in zake van vak-I onderwijs, van douanetarieven, van I werkerswoningen, van geheel de econo-I ,raische politiek van een gouvernement I dat kan optreden voor de inkomende I rechten, voor den vrijhandel of tusschen I de twee waters kan zwemmen, treedt de vakvereeniging dan niet volop in de | sociale kwestie ? Zulks wordt erger naarmate meer stielen getroffen worden door dezelfde .'conomische ramp, door de schuld der I burgerlijke methode van regeeren. De j syndikaten worden op die wijze gedre-I ven niet alleen naar samenwerking, i maar zij worden gestuwd op het politiek I terrein, waar* men ten slotte niet aan I ontsnapt, gelijk de sociaal-demokraten I het steeds voorhielden. Dit verbod om de syndikaten te be-I letten van in de sociale of maatschap-I pelijke beweging te treden is, ailes goed ingezien, belachelijk. Wij zijn in de eeuw getreden, niet alleen van de naamlooze maatschap pijen, maar van de trusts, die een< echte kapitalistische feodaliteit daar stellen. Zij bedreigen niet alleen de werkend< klasse, den kleinhandel en -nijverheid maar zelfs de middelbare bourgeoisie. Ehwel, mag de syndikale beweging onverschillig blijven voor dit reusachtig sociaal verschijnsel? Moeten de vakbon den hun oogen en ooren stoppen? Dat is hen niet alleen zedelijk vermin deren, de georganiseerde werkende klaese honen en smaden, maar 't is de syndikale beweging ontmannen haar te treffen in ailes wat haar grootheid, haai leven en hare toekomst is. En zegt het decreet van Pius X er zijne kardinalen dat het aldus moet zijr in Italié, dan treft dit nieuw gebod ool de belgische vakbonden van het anti-socialisme, warrt het kapitalisme is ééi] over de wereld, de vakbonden moeter internationaal zijn en de pauselijke be-velen zijn het ook, nog daargelaten dal zij onfeilbaar zijn op den hoop toe. Maar als de vakbeweging alhier dien weg opgaat en zorgt dat zij niet ont-aardt fn eene sociale beweging (wat onzin! wat ketterij!) dan is zij machte-loos en dat zal al spoedig blijken. Schelden op 't socialisme is een al te dwaas en te ledig programma om daar iets op te vestigen en de werkers, voora; de gentsche, er mede kontent te stellen. De pauzen van Rome hebben zelven het sociaal terrein betreden ; Léo XIII in zijne encycliek Re^um Novarum en Pius X in zijn Motu proprio. Zij hebben zich met de maatschappe-Hjke kwestie bezig gehouden en er zelfs radikaal positie in gekozen. Pius X werd gewaar zelfs dat zijn voorganger Léo XIII te ver was gegaan en hij heeft water op het vuur willen gieten, door de Christene werklieden er op te wijzen dat er armen en rijken, ge-leerden en onwetenden enz. moesten zijn. Het is te laat, althans in Italie blijkt het. De Christene werkers zijn ontwaakt, hebben het hoofd opgestoken en hunne vakbeweging heeft- trots ailes dit karak-ter van maatschappelijken strijd aange-nomen die de kardinalen en hunnen paus, zoo erg vreezen als de duivels der hel. Zal het anders gaan in België"? Neen zeggen wij, de logiek van de ontwikke-ling der kapitalistische maatschappij is onweeçstaanbaar en onverbiddellijfc. Zij voert naar het samenbezit der ar-beidsmiddelen, gelijk naar de regeering door gansch het volk. Maar hoe beter de werkers zich buiten — daarom niet tegen — aile gods-diensten en aile nationaliteiten vereeni-gen, hoe vroeger en hoe zekerder de triomf der sosiaal-demokraten, die aller redding is, zal aanbreken. F. H. Flink gezegd! y\ ■ Onder deze hoofding lezen wij volgend I artiiel in het blad «De Spoorwegi. I ■ Op haar j aarlijksch Kongres onlangs te I Luik gehouden, heeft de «Algemeene Veree-K n'ging der Ordeklerken van het Telegraaf-H Telefoonwezen» onder geestdriftig g»- ■ juich volgende inotie gestemd. f « De Yereeniging neemt in a<At dat het ■ bestuurlijk sreglement tvan 10 Maart 1910 j H in grondbeginsel aan het personeel, het k ■ recht toekent zich op beroepsgrond te ver- • Doch zij stelt vast: « 1° Dat dit recht; zooals het geregeld is, onboereikend is; » 2° Dat het slechts dan eene wezenlijk-heid worden zal, als de inkortingen die het verlammen zullen verdwijnen ; » 3° Dat de belemmeringen welke zijne H nitoefening in den weg staan, van aard zijn om een eng kastegevoel te bevor-H deren, en om onder het personeel kra-keel en oneenigheid te zaaien; a' I " 4° Dat het bedoeld règlement, in weer-H wil van het art. 6 der Grondwet, eene eWi H "'et te rechtvaardigen ongelijkheid daarstelt tusschen de bezoldigden van den Staat en de overige borgers;" J H 1 50 Dat het bedoeld règlement het sar 9(î H roenspaningsrecht schendt zooals het aan aile Belgen 'door het art. 20 der en H Grondwet gewaarborgd is; a.n H ' Derhalve drukt de vergadering den H tBnsch uit, te dien opzichte onder toepas-I 8,ng van het ifameenschappelijk recht te '1 H «aan. > Dat is ja kranig gesproken streng doch juist, en niettemin... eerbiedig. Zal de Administratie, wier daden en be-sluiten niet mogen aangevallen worden, het potje maar stillekens gedekt latent Dat mogen wij ervan verwachten. » Het Internationaal Kongres bedreigd ? Wij meldden reeds dat de «Wiener Arbei-*ter-Zeitung» in beslag was genomen wegens een verslag van de zitting van het Parijsche kongres, waarin de vraag werkîtaking bij oorlogsverklaring was behandeld. De korrespondenten voegen et bij dat dit optreden van de policie twijfelachtig maak-te o£ het Weener kongres zou kunnen door-gaan. Een zeker niet overbodige vraag — want als men in Oostenrijk niet lezen mag wat de Franschen over die zaak denken, .dan zal het zeker niet geoorloofd zijn er in Oostenrijk zelf over te spreken. Bij het bericht uit de «Frankfurter» over-genomen, schrijft de «Leipzicrer Volkszei-tung» : «het in beslag nemen van de «Ar-beiterzeitung» moet beschouwd worden als een teeken van de voornemens bij de Oos-tenrijksche regeering. Of zij inderdaad tôt een verbod van het kongres zal overgaan, moet intusschen nog worden afgewacht.s Er is echter, meenen wij, ook nog deze kwestie : zal men onzerzijds het kongres kunnen houden als mocht blijken dat de regeering het schrappen van het bedoeld© jiumt rsex de aaenda tôt joorwaarda steltî In den Provincialen Raad van Oost-Vlaanderen De zittijd voor 1914 is gedaan ! De werkzaamheden zijn afgeloopen in een dozijn zittingen. Men w.eet dat deze raad bestaat uit 93 ; leden, waarvan 78 katholicken, 10 liberalen» 4 socialisten en 1 radikaal-socialist. De 4 socialisten zijn werklieden en de radikaal-socialist is 1 burger (advokaat). Bij de 10 liberalen is er 1 geneesheer ; 4 ' advokaten ; 2 bloemistbazen ; 1 hoogleeraar ; 1 nijveraar; 1 pleitbezorger en 0 werklieden.1 De kolossale katholieke meerderheid bestaat uit 8 nijveraars, 14 notarissen, 15 advokaten, 9 geneesheeren, 1 handelaar, 22 eigenaars, 2 ingénieurs, 5 brouwers, 1 aan-; nemer, 1 bloemist en 0000 werklieden. : In den Raad zitten 23 burgemeesters en ; 9 schepenen. De katholieken tellen niet min dan 9 edel-mans.Ziedaar dus een weinig niteengezet wat onze provinciale Raad is, en hoe de 4 werk-1 lieden-socialisten en den progressist daar : geheuld zitten. Onnoodig te zeggen, dat er voor de werklieden niet veel te bekomen is en vooral i voor de nijverheidswerklieden niets. Wat nog het meest tegen de borst stuit is de afkeurenswaardige houding welke die katholieke meerderheid van fijn ! ! ontwik-kelde 11 inenschen a.anneemt telkenmale een , socialist spreekt. Hunne houding is zoo uit-dagend-dom en hatelijk, dat zij er dikwiijls zelf bescha^md in waren. Een werkman in hunne « hooge vergadering » hooren spreken... dat is waarlijk te compromitteerend voor hunnen sta-nd. Dit is z66 erg, dat enkele katholieken blijkbaar beschaam'd zaten over de onge-hoorde brute houding vanwege hunne par-tijgenooten.Het is nu den derden zittijd dat wij met die heerkens doorbrachten. Welnu zij zijn gieen zier verbeterd ! In dezen zittijd hebben zij zelfs getoond geen burger te kunnen "hooren, wanneer hij voor de onterfden in g j bres springt. Evenals gezel Anseele zich in de Kamer moeten «stellen» heeft als hij 't miljoen vroeg voor eene telloor soep voor het volks-kind, heeft M. Wiirth, progressist, in onzen raad veel moeite gehad, wanneer hij de 25.000 fr. verdedigde voor schoolvoeding, kleeding en schoolkoloniën. Het. ging zoover dat M. Wiirth 3 maal moest ophouden van spreken, tôt wanneer het die deftige, geleerde en verdraagzame kristenen beliefde wat te kalmeeren. Die rijke vlegels zijn niet in staat eer-bied te toonen wanneer er over het arme, hongerige volkskind gesproken wordt. Roepen, schimpen en spotten was hun antwoord. Waarom? Omdat M. Wiirth zegde dat er werkerskinderen zijn die zonder eten naar school gaan. en ook omdat hij zegde dat er op onze buitens hongerloonen betaald worden. Ja, dat zouden al de katholieke werk-menschen-kiezers eens moeten hooren en zien hebben ! Voorzeker zouden zij nooit hunne sfem meer aan zulke verstokte klas-sevijanden geven. Nog iets anders is het hefinneren wàard : die heerkens houden namelijk zitting als het hun past. . Alzoo was het den dinsdag morgend van de gentsche kermis om 10 ure zitting. Denkt nu niet, lezers, dat de gentsche afvaardiging op haren post niet was. Neen ! Verre van daar, en nog veel beter dan de katholieken van den buiten. Denkt ook niet dat de katholieke meerderheid» dan goed zitting hield. Ook niet waar, en hefc volgende zal het bew'îjzen. Den dinsdag der gentsche kermis, rond 12 ure, vroeg M. Verwilghen om de kwestie der Federatie van Socialistische Bibliothe-ken te verschuiven tôt den dag nadien. Yerscheidene katholieken waren reeds heengegaan en elkeen meende dat de zitting een einde zou nemen. 't Viel anders uit! M. Pussemier ving de bespreking aan van Ket voorstel der socialisten over den 10 urigen arbeidsdag voor stokers en machinisten. ' Het is dan dat gezel Verschraegen zijne redevoering gaf. Welnu, de raad was zeker hoogstens de helft bezet. En om die heeren in de gelegenheid te stellen den donderdag der Gentsche Kermis naar de paardekoersen te gaan, was het 's morgends zitting, alhoewel het op andere dagen 's namiddags zitting was ! In 't begin van den zittijd wordt er waarlijk te weinig afgedaan, en op het einde moet ailes dan afgehapseld worden op een draafken, zoodanig dat de laatste zitting 4 uren duurde. Aldus zijn er kwestie's die onvoldoende besproken werden. Dit zijn in 't kort, beste lezers, onze in-drukken over onzen Provincialen Raad, en gij kunt er nu ook zelf over oordeelen. Er kan daaraan eerst verbetering komen, als er wat meer werklieden zetelen ; anders niet. :A\ ,V.._ . Het oroces Caillaux-Calmette te Parjis H Om half twaalf was gister de zaal stamp vol, ofschoon de zitting eerst over twaalJ uur begint. Er heerscht een v'erstikkende at-mosfeer. Even vôor 12 uur komt de heei Caillaux aan, evenals de vorige dagen toi aan de deur van de zaal. Het schijnt dat de heer Caillaux voortdn-rend dreigbrieven ontvangt, waarin hij mef den dood bedreigd --wordt. Aan het buree: van den politiedienst komen bovendien oôk brieven in, waarin mevrouw Caillaux met den dood bedreigd wordt, ingeval van vrij-spraak. Om vijf minuten over twaalf wordt de zitting geopend. M. CECCALDI VERDEDIGT M. CAILLAUXMevrouw Caillaux ziet er zeer vermoeid uit. Het publiek, dat waarschijnlijk zoo zeer talrijlc is, omdat het meende, dat het incident omtrent de intieme brieven nog voort-gezet, of opnieuw geopend zou worden, is eenigszins teleurgesteld, wanneer als eerste getuige opgeroepen wordt het kamerlid Cac-caldi, een intieme vriend van Caillaux. Ceccaldi begint met te verklaren, dat de heer en mevrouw Caillaux een zeer goed overeenstemmend gezin vormden. Hij zegt, dat mevrouw Caillaux groote belangstelling toonde in de politiek van haar man en hem steeds aanmoedigde in de democratische politiek.De getuige begint dan te spreken over de veldtocht van de «Figaro». Hij schrijft de heftige persoonlijke aanvallen tegen Caillaux toe aan diens democratische politiek. Ceccaldi spreekt ook over het fortuin van -M. Calmette en vraagt aan Mr. Chenu of het ja dan neen waar is dat Calmette 13 mil-lioen naliet. Mr. Chenu verwondert zich dat een getuige de burgerlijke partij ondervraagt. M. Ceccaldi, ten prooi eener hevige woedie, zegt dat men hem niet eerbiedigt. Ten slotte vraagt Mr. Chenu dat men de burgerlijke partij en de bank der getuigen zou eerbiedigen. (Beweging van goedkeu-ring).BARTHOU, CAILLAUX EN CECCALDI HEBBEN EENE KWIKKELING Als M. Ceccaldi aangekomen is bij de kwestie van het document-Fabre heeft er een kort incident plaats. Ceccaldi verklaart n.T. dat bij de groote kamerzitting, die den dag na den moord plaats had en waar Barthou met het document Fabre voor den dag kwarn, Barthou aan hem, Ceccaldi, in de wandelgangen van de Kainer gevraagd had om niet op de tribune te komen spreken ten gunste van Caillaux. Als de heer Barthou hier was, zou hij het niet tegen kunnen spreken. Dan gaat plotseling achter uit het publiek een stem op: « Ik ben hier. » Het is de heer Barthou, die onder het publiek aanwezig is en die verder voortgaat: « 1k hoop, dat de vrijheid van aanval ook de vrijheid van verdediging mede zal bren-gen. » Dit kleine incident kondigt waarschijnlqk een confrontatie tusschen Barthou en Ceccaldi aan. Ceccaldi gaat dan voort en houdt een waar pleidooi ten gunste van den heer en mevrouw Caillaux. Nadat namelijk Ceccaldi zijn zeer pathe-tisch betoog ten gunste van de politiek en van de personen van Caillaux en Mevrouw Caillaux geeindigd had, kwam Barthou een aantal punten van het getuigenis van Ceccaldi bestrijden. Caillaux mengde zich ook in dat politiek débat. Gedurende een kwar-tier had een heftige politieke woordenwis-seling plaats tusschen Ceccaldi en Caillaux eenerzijds en Barthou anderzijds. M. Barthou zegt dat indien hij de nota Fabre bewaard heeft, hii ze niet aan de dagbladen mededeelde. Hij heeft ze tegen niemand gebruikt. M. Ceccaldi heeft wilbn doen uitschijnen dat ik geen woord over had voor mad.Caillaux, en zich naar de beschuldigde keerpn-de, vervolgt Barthou : « Ik heb voor u, madame, den meesten eerbied, maar gij zijt beschuldigd en hebt uwe natuurlijke verdedigers. Wat meer is, gij hebt een vriend van over 25 jaar ge-dood, den vader der kinderen die de vrien-den zijn der mijnen. » In deze voorwaarden, zegt M. Barthou, moet gij verstaan dat mijn medelijden en mijne toegeving gaan naar dien man dien gij dooddet, naar de kinderen die weenen om hunnen vader. » (Toej.) M. Caillaux, aan de getuigenis terugko-mend, brengt hulde aan de houding van M. Barthou ten opzichte der beschuldigde, maar hij voegt er aan toe : « Wat te zeggen van de schandelijke be-schuldigingen die tegen mij door uwen vriend van de « Figaro s werden uitge-bracht? » Een ware vfoed van sprekerstalent heeft nu plaats tusschen MM. Barthou en Caillaux omtrent het verslag Fabre en over de omstandigheden van de openbaarmaking. De voorzitter oordeelt dat het noodig is tôt het procès terug te keeren. M. Barthou verlaat de zaal, door fami-, lierouw «eroepen., , Mr LABORI WIL f)RIE INTIEME BRIEVEN LEZEN VAN M. CAILLAUX./' MAD. GUEYDAN EISCHT DAT OOK , DEZE VAN MAD. CAILLAUX GELEZEN WORDEN. Daarna werd Mevrouw Gueydan opge-j roepen en Mr Labori kreeg he^ woord om mededeelingen te doen over den uitslag van zijn onderzoek der bijzondere brieven., Gisteren namelijk, zooals men zich herin-nert, waren die brieven aan Mr Labori ter hand gesteld en er was besloten dafc La^ bori er kennis van nemen zou en er dam mededeelingen over zou komen doen. i Mr Labori zegde dat er onderscheid g©-1' maakt moest worden tusschen de v«rschil-<; lede brieven ; ze moesten in twee groepen ' verdeeld. Eene groep van brieven, geteekend Caillaux, werd door Mr Labori overgegeven* om bij de debatten te dienen ; een ander gedeelte werd door hem ter hand gesteld aan Mr Chenu, advokaat der burgerlijke' partij. Maar aile partijen schijnen het mr eigen-i lijk wel over eens, dat deze briev«a vooral! een zeer persoonlijk karakter hebben ea< niet van heel groote beteekenis zijn voor de zaak. Het zijn brieven, die vooral zeeri smartelijk zijn voor mevrouw Gueydan, uitf den tijd van voor hare echtscheiding mets Caillaux. Men krijgt dan een oogenblik den indrutf dat noch de président van het hof, noch dtf procureur-generaal, noch de advokaten eigenlijk goed weten wat men met de brie< ven zou doen. Mr Labori biedt ze aan mevrouw Gney-i d an a an. « Gij hebt ze mij toevertrouwd", zegt hij,' ik geef ze u terug. » Mevrouw Gueydan antwoordt, dat zij g&* heel de beslissing overlaat aan Mr Labori* Deze richt zich nu tôt mevrouw Caillaux en vraagt haar, of zij erin toestemt dat eea I gedeelte van de brieven aan Mr Chenn worden toevertrouwd. Mevrouw Caillaus sterûu hierin toe. Het gaat een oogenblik nogal zeer ver* ward toe en men ziet Mr Labori de brievea weder aan mevr. Gueydan aanbieden. Mevrouw Gueydan zegt dan met dinde-lijke stem : « Ik neem ze aan, maar ik verzoek dat ze voorgelezen zullen worden en ik verzoek Mr Labori z» voor te lezen. » Mr Labori zegt : « Ik wil ze niet voorle-zen, daar alleen deze drie brieven tôt het débat behooren. Indien mad. Gueydan van een ander gevoelen is, dan geef ik ze haar allen terug. » Mr Labori vraagt aan mad. Caillaux of zij er geen letsel in vindt dat de brieven. aan de burgerlijke partij teruggegevea worden. , Mr. Chenu zegt de brieven slechts te aan-J vaarden, wanneer hij er mede mag doen wat1 hij wil. Anders, dat Mr. Labori ze terugne*' me. Mr. Labori raadpleegt nu mad. Gueydan. die zegt dat voor de waarheid, voor de hei» derheid, allen moeten gelezen worden. Mr. Labori weigert opnieuw de veroq&x' woordelijkheid ze allen te lezen. Genoeg «sa* gevoelen is verbrast geworden, zegt hij. Mad'. Gueydan, door Mr. Chenu geraad-j pleegd, verklaart de mededeeling der brieven aan de burgerlijke partij en aan hefc openbaar ministerie; maar Mr. Labori ver» klaart dat de brieven hem nu toebehooren en hij ermede zal doen wat hij wil. Mr. Chenu antwoordt: Mr. Labori, gij zijfc advokaat, ik ben het ook, binnen 5 minutes», zal ik de brieven hebben. De zitting wordt om 2 u. 20 m. te middan! de grootste levendigheid geschorst. LABORI WEIGERT DE BRIEVEN VAN", Me GUEYDAN De zitting herneemt om 3 uur. M'r. Chenu zegt dat M. Labori, van wie* hij hoopte de brieven te krijgen, ze hem nog niet heeft gegeven. Mr. Labori zegt dat hij die brieven ter fa» schikking van Mad. Gueydan houdt. Deze weigert. Dan komt men overeen dat de brieven in' handen zullen blijven van M. Chenu en La* bori. ANDERE GETUIGEN M. Charles Fol heeft in het cabinet va» den « Figaro » den naam van Mad. Caillauji niet hooren roepen. M. Gros-Claude verklaart dat hij meenl dat M. Calmette nooit de andere brieven zou bekend gemaakt hebben. M. Rrantz-Reichel zegt dat Calmette toea hij den brief «Ton Jo» te zetten gaf erbij voegde: «Ik heb niets anders meer, ik mag het dokument Fabre niet publiceeren». M. Bonancour zegt dat de politieke vrien-den van M. Caillaux zoo gerust niet wareu als hij over het mededeelen van dit dokument.M. Quittard verklaart dat al de papieren op M'. Caillaux gevonden door hem volledia zijn bijeengegaard. • Dr Calmette, broeder van het slachtoffer, heeft ^an den voorzitter der Republiek twe«

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.