ras** »■ f'-» SIsjÊ : voor België S centiamoD, vooi den Vreemde S centieraon T«îéfoo?i f Wu^tFRTlPri - ::âra?5i?stpa^'> mwcwuct. i ■■^■■i<iibi>iip m ■! mu in miw i a 111 11 r ri' 1'l"if ii ttfT'iTT i""l' £0-0<•'?■}«* 15 Mevemitep Iv. 14 Drutaîer-lmgeemc» j-ajn: Maatschappij MET LICÏST bestuarder» f. DE VISCH. Lsdeberg-Oeni . . REDÂCT3E . . ADMîNISTRATIE H >GPOORT, 29. CENT VOORUIT ABGNN EMENTSPRIJS BELGIE Dîie ntaanden ff- 3-2S Zcs masnden ..... fs*. 6.53 £en jaar . ....... fr. 12.50 f.len abonneert zich op a!!e postbureeîea DEN VRJEEMDE Drlo trjcandsn (dagclijka verzonden). ..... fr. 6."*" Orqmn der Selqiscês Werkliadenpartii. — Verschiinende aile daqen. SERICH7 Ons blad mag aan niet meer verkocht worden dan aan 3 QE3STTIES01N PEE ÏTUM-MSK.Aile inbreuk daarop wordt men verzocht ter onzer keimis te brengen. Kegelmatige lezers betalen 20 CENTIEMES PEE WEEK (7 nummers). N.-B. — Baar er deze week, — tôt en met zondag, — enkel vîjf bladen verschenen, hebben de gentsche regelmatige lesers, deze week maar 14 CE&TIEMEN > te betalen. De administratie. EENE GEWICHTIGE GETUIGENIS net is wel îs waar, zander met, aat wij m ciezen oagenklik met ijver en geest-dnft de gewapende natie verdea; gen, hoezeer die hei ,-eririing ons nuttig en nqadzakehjk schijnt. In de tcgenwosr-dige omstanchgheden is er toch niets practisch aan te va'ngen. Maar dat belet niet, dat wij de docu-menten en de argurrrcsiten moeten ver-zamelen, die onze zicnswijze steunen, des te meer orsdat wij Mccncn dat sic gewapende natie eene «1er eerste pusten if, die aan de dagorde der wetgevonde Kameis zai komen, na het zuiver Alge-meen Stemrecht. Daarom willen wij de zicnswijze me-deleelen van den heer jsrafesssr Reinke, lid van het Pruisische Hêereahuis, die hij doet kennen in het dagbla* de Tûg. Ziehier het bericht zessls wij het m d« Hleuwe Kotterdamseha GouraM aaa-f treffen : Het Buïtsshs nîifîtarisnîe Professer Reistke, lid van het Pruisische Pleerenhuis, schrijft in de Ta g : ■IL; bea er ech( r- vast var &>*r-krigd «at iwiien «en Fransch lejj?er een doarkraak d«»r «Je Zwitsersche Jura z«u heblren »Kder»®?aen, ihffi trots don dtl&jutigm door geîijkwaanJige soîciaten zoa zijn oaïtfE.sîgort. De officieren en «Rslerefficieren van het Zwitsersefre veldleger eefe-nen in vredestijà in veel grooter ge-tal een burgerber«ep uit dan bij ons ; maar t«ch h©e groot is o«k niet bij «ns reeds in de huislige phase van den oorlog het getal re-serveofficieren en -onderameieren ? Daarom is rrseUorîfesd h«t crufei'-scheid tisssohsn h«t ZwStsersohs 'a-ger ea hst onz» n!#î z66 groot, a!« heî cp hst gsîïohî lijki. Wat einâelijk de krijgszuchtige geest, de geest van het militarisme betreft, zoo schs.t ilc d?0 teij da Zivitscrs niet gorlngsr ûm bij ons, ofschoon de Zwitsers hun weer-macht' toch zeker uitsluitend' ten eienste van nun vaaerianci steuen, wanneer het blijkt dat het in nood z*u verkeeren. Dus de seldaten van Zwitserland, waar cls gcwflpande natSa in voege 3g, iseschikt volgens een duitsch professor ovor Deiijkv^oarclise cc'd.:»on, als deze van Framkrijk die aan CJQJî (Mejai'ïg® die.'ïStpiîoht zijn onderworpen. Uit deze verklaring rnoet direkt blij-ken dat het niet de lange diensttijd is die de goede soldaten maakt, maar veel meer de geest, l.et begrip en de over-tuiging dat zij, in dezen tijd als soldaat eene roi te vervullen hebben om hun va-derland met zijne demokratische inrich-tinjf te verdedigen. Wij hebben n«oit anders gezegd of verdedigd en onze zienswijze wordt nu «••r eea duitsche hoogleeraar beve-stisrd.de heer Rcinke aarzelt verder niet van te zeggen, dat het onderscheid tus-sdien hét duitsche léger en het Zwit-schersche leger îîieï zoo grosi is als op het eerste zicht wel lijkt. Nschter;3! h wfkeli»'••<• r'ier^ttjirl bij het duitsche leger 00k van 2 toc 3 jaar. Daarna voigt de inlijving bij de reserve, verv«lgens bij den eersten ban der Isisdweer om dan in den tweeden fean efergest«rt te werden tôt dat men-ten -velle 39 jaar aud is. Dan vsîgt n«g de inlijving bij d^-n Landsturm tst wanneer men de yollc 45 jaren 'eereikt heeft. Welnu dat ailes belet niet dat het ver-schil tusschen het duitsch en het Zwit-sersch leger bitter klein is. Er is meer de heer Reinke stelt vast dat de vatfcriànîS3Ch9 (crljga^esst in het Zwitsersch leger volstrekt niets te wen-schen overlaat. Ziedaar verschillende onverdachte ge-tuigenissen die ailes bevestigen over het degclijke der gewapende natie, zoeflang de tfiestanden medebrengen dat er n'og legers no*dig zijn. # Wie hielden eraan ze aan te stippen, omdat zij vr«eg of laat van pas ziàlen komen. F. 1 î. - — ~ • - f Een lifsi pirtîjlJlei oier don esrli? Volgend artikel lazen we in het October nummer der «Frauen-Zeitung fur das wesfc-liche Vv'estfalen » (Vrouwen-blad voor Wea-telijk Westfalen), een partijblad dat in Bo-ehum wordt uitgegeven en aan elk vrouwe-lijk pa-rtijlid van westelijk Westfalen koste-loos wordt besteld. floeveel men 00k steeds over den ooïi«g sprak, hoe dreigend m«n dikwerf dergelijk© gobeurtenis veronderstelde, hoe scherp rnen za zich in hare ondenkbare gsvolgen voorstelde : toen de oorlogsverkl&ring kwara, viel lood op de gemoederen, en ver-lamde gedurende uren, gedurende dagen beslistheid en krachtdadigheid. En zij ver-lamt ze nog. Het geheeie maatschappelijk leven werd gestremd en — niettegenstaande het tôt nu toe voor Duitsciiland gunstig rerloop van den oorlog — tast men aarz&lend verder, ■vêle levens als overtollig afstootend, aan bet onzekere overgeleverd. Op de koortsige dagen van het »obili-SMren, met hunne bonté en heftige bewe-ging, waardoor velen van het ernstige van I. den toestand werden afgewend, niet tôt be-t zinning konden komen, volgt bu het tijd-^ Perk van het nadenken, van de ojsoffering, f VM vrees en hoop. Maar 00k de dagen va* t ellende. Wel i.-. waar beijveren zich vele ha*dea r: om de grootste ellende van de zwaarst ge-t troffenen, steeds de gr««te TtlkiMia». ts i ^erwijderen. Maar all««» wie d»« ni'rijd 'oor het bestaan der preletariërs ia vredea-Iv!1'?, is bekwaa'm de oorlegselléude, ^ _ . - .i.x -'_1. B®ycb ailes staat aochtans de bekomrier-nis, dea amgst va* allen die hunne gclief-den op ket siagveld weten, de stemme ver-twijfeling der woningen weike rerda door de deeds!i»»r.i8htea werdon opgesocht^, Hrt is een sleelits tr»»st, te Treten dat îedereen, rijk *f ar», de»r hetzelfde lot kan gel rof-fen vorden. Maar ,sran*eer de zorg voor het bestaan oPh •udt, kan al het overige gemak- j kelijker jedragen worden-, hoe drukkend het iik weze. En heeveel van deze z»rg entheven zijn, kan men «ngeveer raden.Wanneer men door de bijzanderste straten en andere v/andel plaataen «nzer steden lsopt-, de groote drink- ©f spijshuizen voorbijsaat. Daar is H9g aii^js van ellende, weinig van neer-slaehtigheid te bemerken. Menig-maal hebben de burgeriijke dagbîa-den hunne verontwaardiging uitgedrukt-over de aanmatiging, waarmede vooral de dames der hoogere wereld haren staat ter toon spreiden in deze treurige dagen. Zij doen het wellicht in de overtuiging, dat zij d&ardoor medehelpen, de nijverheid recht te houden, ntaar sparen daarvoor zooveel te vlijtiger op het loon der dienstboden, e*z., aan dewelke het nu honderdvoudig wordt voorgehouden, voor het eten te ar-beiden. Het aldus gespaarde kan dan op het altaar des vaderlands als liefdegift worden geofferd. Het is in werkelijkheid eene pijnlijkc te-genstrijdigheid : aan den eenen kant rekent men zelfs op den penning der armen voor de vrijwillig» liefdadigheid, aan den anderen kant ziet men de dames en heeren der hooge wereld, wier offervaardigheid b ijk-baar niet de grens van hun werkflijk kan-nen hereikt. Men zal ze nog dikwijls moeten vermanen, volledig het hunne te dtien. < * * * Het beeld der straat is veranderd. Het is over ket algeiaeen stiller en rustiger je-wordep. ©0 luide, zéer luide_ bespiegelin-aiar„Eaderbuidsliefda- ruiffifin pljiats.. voor eene meer bedaarde stemming. Daar-toe helpt 00k de aanblik der soldaten mede, die als genezenden aan de straat een bij-zonder uitzicht geven. Het zijn nochtans maar de'licht gewonden. Zij herinneren ons, zouden ons minstens moeten herinneren aan het leger zwaar gewonden — en aan de doo-den ! — Vele lieden kunnen zich echter n«g de keortsachtige bewesiag *iet oatvrenaen. Zij kennen geene andfere manier, huttae goede insichten te bewijien, dan docr het iariehten ran eegepraalfeesten. D'osr eie pijnlijke dagbladbericht?n van Medebur-gers, welke persoonlijk in het verre «*sten de versehrikking en de gruwelen Tan den oorlog leeren kennen, rsuden zij er m©eten aan herinnerd worden dat de tijdea veel te akelig zijn, om nu — ver raa Ket eiade der ellende — in ijdel zegspraalvieren op te gaan. Het lot enzer bondgeneeten in het deel van Oest-Pruisen, dat door den vijand werd overrompeld, laat 00k den geest dwalen arer de grenzen. Daar staan v»*r oazen blik eck vaders en zonen îvelke itaar dea «•rl*g moeten ; wij zien eak duizeaden «uders, echtge*ooten, verleafden en kinde-ren die beven voor het l*t hunner geliefden, EN VOOR HUN VALS.RLà:-. D. Juist ais wij. Ja, de »erl©g werpt adles ender elka»der en oadereen. Volkeren, welke gedurende tientallen van jaren in yoede overeeastem-ming leefden, menSehen die elkander nooit geen leed hebben gedaan, missehien verbon-den zijn do»r j"arenlaûgs vriendsehap ®f zelfs verwantschap, moeten zich tôt den dood toe bevcchten. Desnoods, wanneer het tôsval het wil van aangezieht tôt aangezicht. Dergelijke toestanden, 00k hoogst bekla-genswaardig van uit een zuiver menschelijk standpunt, kwamen riatuurlijk veelvuldig roor in onze westelijke grenslanden. Hun noodlot werd mij vearal in Nederland zeer tastbaar. Onder het Hollandsch leger, dst tet waar-sehijnlijke verdediging der onzijdigheid van het land tet den laatsten man gemobiliseerd staat, bevinden zich soldaten die van kinds-been af in Duitschland v/oonden. Veî&n zijn innerlijk veledig tôt Duitschers verbrssid, zij gevoelei^ als Duitschers en moeten in voorkomend geval tegen hun" «igeifeb land te velde irekken, omdat zij f i'iuu mie- g*■ Àlse- ; d v,@l'inn. In Amsterdam had ik de gelegenheid, d.5r-gelijken Duitschen-H^l'ander te hooren 2eg-gen dat zijn broeder, raet hem in Duitsch-laad opgegroeid, in het Duitsche leger staat. Y/at zal gebeuren, v/anneer Nederland eok in den oorlog gewiiikeld wordt en z'^h teren Duitschland verkîaai-tî P. W, VERGELDING! Eet parOol van den wettelijken rnoord is gegeyen. Het vvierp in zijne ijzigs 'oru-taliteit stoornis en afschuw in de hoofden .on in de liarten der raense'nen.^Het sloeg iedereen met verstomming en deed denken aan de algemeene ineenstorting der wereld, der beschaviug! Dat parool vas gekemen uit den st-ug-gen niand van enkel cp, bijna ongekend van ailen die aan dat bevel zonder eene enkele morrende opmerking moesten gehoorza-aien, dus hun leven prijsgevên. Het volk had gedurende zijn bestaan van kammer en e'iende, zorg en strijd om de kroete broods, gemeend aileen een stak lo«aslaaf te zijn. Dat schijnt nu wel heel aadars. Het w«»t'd werpt aile bestaande gebrui-ken, zeden en overlrYeri*gea te gruizel, schspt ons een leven dat wij niet kennen, dat ons beangstigt, ons pijnigt en ons doet gévoelen dat wij niets zija als mensch, als enkeling, en nog weinig als klasse. Wij zijn nog altijd slaven, levende per-ssnen zonder eigen wil of meesterschap. Wij vragon ons af wat men met ons fraài doen, wij zijn de eeuwige prooi van die-genen welke leven van en door ons. Op het reuzenlichaam des volks leeft eea tréepje parasieten, gulzig en hebzuchtig, wreed en onmenschelijk, het verachtend en miskennend, liée hoonend en kwetsend in zijn ongeduldig getrappel om bezit. Ailes moet het volk hen geven, zijn leven en dat zijner kinderen. Het wordt ons ternauwer-nood toegelaten gevoelig te zijn, to klagen, te weenen of de vuisten te ballen. Ze halen de schouders op om het wee des v®lks, ze lachen tergead omdat we ons onderwerpen moeten. Het leven der arme klassen wordt door de wetten zoo gereglementeerd dat, waar naen zich 00k wende of keere, men ge-voelt dat men niets heeft, niets bezit en zwijgen moet. Ilet is in o#genblikken als deze dat het uitsprcken van zoo'n parool de tastbare onbeschaamdheid der hoogere klassen daar-stelt.Welh»e, Bien rekeat op ons (en niet te-vergeefsch), 01a de belangen van het land te verdedigen, nadat iaen ons bijna nooit anders dan zure kruiaiels aan 's levens-disch toegevaagd heeft, en onder welke ve*rwaarden dan nog? Is ket da* zeoveel waard, eus d»«r de verdedijji*j die «ver-schetjes eek nog veor latër te bezorgen 1 IK MEEN JA. Het oogenblik is gewichtig. Elk socialist vraagt zich af wat zijn gedachtengang zijn Bt®et. Velsn weten dat deze oorlog alleen zijne megelijkheid dankt aan de nog betrekke-lijke zwakte der werkliedenpartij in de Wetgevende lichamen. Niettegenstaande Duitschland gekseld zat in een band, een uitweg zoeken meest Year.zijn mijverheid en handel, zijn door zijae innerlijke uitbreiding ailes ami attend leven, zauden sociaal democratische state» ee*e «tenschelijko oyl«ssing gevon-den hebben aan een3 ecenemische moei-lijkheid van welken aard 00k. In eene secialistische samenleving zou eene bron van krachten zijn weg niet zoeken over lijken, maar met vreugde tôt algemeen wêkij» benuttigd worden. Het schijnt eene specialiteit te zijn der he«ge s tan den, geboren in weelde, opge-voed in kunst en wetenschap, gepolijst met uiterlijk fijne, nette maniertjes, schijn-baar aanbiddend muziek, letterkunde,oude pitt©res,ko plaatsjes, steden en buurtjes, in reine verrukking opgaande en zich ovçr-gevende aan al wat van hooger, zedelijk leven spreekt, om bij iedere ernstige moei-lijkheid naar de wapens te grijpen. Hunne sçhijn-kulteveering is er nog niet kunnen in gelukken hunne primitieve dier-lijkheid te overwinnen. Tartuffe is van ouds hun meester. Zij zijn druk in de weer bij het .gilletje eener dame welke zich prikt aan eene speld, maar vinden het heel natuurlijk dat hon-derden door het kanon weggemaaid worden.Oh, wat gruwelijk© bedorvenheid. Welke tergende tegenstellingen zijn er nog mo-gelijk ! De toestanden noodzaken ons. te doen wat tegen onze overtuiging vloekt, het-geen onze teerste menschelijke gevoelens van solidariteit en broederlijkheid kwetst. Er valt in de richting niet te kiezen. Wij moeten den strijd goedkeuren _ en aanvaarden, omdat men ons in het gezicht geslagen heeft. Wij moeten omdat voor het oogenblik ons bestaan nog altijd aan dat van het kapitalisme gebonden ligt, en v/ij ®nder de ijzeren vuist der duitsche hoogere klasse weinig te winnen hebben. Wij moeten trachten, door onze opoffe-ringen, ons land van het totale verderf te vrir'-'àren. , vVij willen r at met' doen ten odieev» dier klasse welke ons tôt op heden nitge-zogen en bespot heeft, maar voor onze klasse alleen, opdat we na den oorlog ons jaren lang wrochten kunnen voortzetten, voltoeien. Deze oorlog zal aan de oogen der gan-sche wereld de waarde van het Belgische volk bewezen hebben en hij zal missehien, met al zijne rampen, — de zweep geweest zijn, — welke de réactionnaire klassen in het heldere licht der rede, rechtvaardighéid zal getoond hebben. Wachten wij de gebeurtenissen af. CLUCKEES GUILL. immr -TTC -p- fT— 1 Beiins Verschrikkelijke toestanden., De verwoesting Eene volksmen, nauwkeurige schatting ▼an de schrikbare stoffelijke schade, die te Beims is aangericht, kan — zoo wordt uit Epernay aan de «Times» gemeld — nog niet gegeven worden. Maar men kan er ten minste eenigszina^ een indruk van krijgen uit de volgende^ feiten, welke gemeld worden door de velel uitgewekenen, die uit Reims te Epernajj zijn aangekomen. Ongeveer 600 of 700 ran de bewoners zijn door de Duitsche granaten gedood, een: ' nog grooter aantal is gewond. Driehonderd huizen zijn door granaatvuur volkomen ver-«f woest, honderdvijftig zijn tôt den grond toe afgebrand en, behalve de Kathedraal, hebben vele openbare gebouwea zwaar gele-' den. L De gekleurds glazen in de kerk van 8t« Remy, een kerk met historische herinne-ringen, die nauwelijks minder beroemd il dan de kathedraal, zijn vernield en zelfs op het voornaamste kerkhof is groote verwoes-ï ting aangericht. Gebarsten zerken en yer-wrongen ijzerwerk ziet men alom. Van de bevolking van Rheims, die in ge-wone tijden ongereer 110,000 zielen telt, ' zijn er nog maar 40,000. Do overigen heb-, lien de vlucht verkozen boven de gevaren van het bombardement, dat hun huis ver-nielde en hun zaak ten gronde richtte en omdat er hongersnood dreigt. Dagen lang; hebben heele gezinnen in kelders van _ze-melen geleefd en velen zijn van ontbering bezweken. ( . De bewoners van de stad zijn eigenlijk holbewoners en brengen den heelen' dag in hun kelders door. Gelukkiglijk zijn die kelders geriefelijk ingericht. De prote-^antsche kerk te Reims was «ok àjjOviiig verwoesv. De correspondent heeft nog vernomen dat een bewoner van Reims er sedert jaren zijn lievelingswerk van gemaakt had, om alie onderdeelen van de kathedraal te fotografeeren. Met die volledige serie van fotografiën zal het dus mogelijk zijn, indien er na den oorlog geld beschikbaar is, ailes wat vernield is zoo goed mogelijk 4e herstellen. liifiÉlPfFs droom ! In Duitschland houdt men er aan ailes lang op voorhand voor te bereiden. Zoo deed mon voor het uitbreken van de bloe-dige vijandelijkheden, zoo doet men het 00k binât de ramp die niet alleen Europa maar gnnsch d» wereld teistert. In etn brechuren-reeks getiteld «Zwischen Krieg und Erieden» («Tusschen Oorlog en Vreie») zetten in zekeren zin Duitsche man-nen van beteekenis uiteen welke maatrege-Icn in het belang van Duitschland, Europa er. den wereldvrede moeten worden geno-men, zoedra Duitschland en Oostenrijk het hebben gewonnen van de verbondenen. Dat het wel eens anders zou kunnen afloopen wordt vsorleopig buiten besehouwing gela-ten ; dat is een mogelijkheid, waarmede men in Duitschland niet rekent! De tweede brochure in deze reeks is va* de hand van den hoogleeraar dr. Franz von Liszt. Zij behandelt het plan van de tot-standbrenging van 'n Middel-Europeeschen Statenbond. Frofessor Liszt acht het van-zelf sprekend, dat het nieuwe Duitsche rijk sterker moet zijn dan het huidige, want de huidige kracht van Duitschland is ontoerei-kend gebleken om het land voor den oorlog te behoeden Wat de oorzaak van den oorlog is, daar houdt de profèssor geene reke-ning van. Uitbreiding van gebied is weliswaar niet aan te bévelen, want Duitschland heeft van vreemde elementen onder zijn burgers al narigheid genoeg gehad. Maar toch is het noodzakelijk, dat de grenzen anders en stra-tegiàch gunstiger worden gekozen. Het moet in de f oekomst niet meer mogelijk zijn dat Oost-Pruisen en den Elzasdoor vreemde troepen worden geteisterd en even-raia mag worden geduld, dat België door zijne regeering jarenlang yan te vore-n aïs invalsp»»rt naar Duitschland wordt gereed gemaakt. Op welke wijze prsf.Liszt de v«©r Duitschland betere, wat veiliger, jrenzen wil trek-ken. werkt hij niet verder uit. Eehter ackt hij ket ontstaan van een zelfr#geerend Po-len niet onmogelijk ; en met België heeft nij 00k iets voor. Dan moet Duitschland na den oorlog ko- ( loniecn en vlootsteunpunten krijgen, zegt! de professor, die het economisch onafhanke-lijk maken. Daarop zal bij het sluiten van' den vrede te letten zijn. Professor Liszt bespreekt dan de recbts-< verhoudingen tusschen de groote Staten. Hij stelt vast dat de Europeesche groote1 mogendheden zich in de tweede helft der XIXe eeuw onderling in evenwicht hielden: Dat evenwicht was echter verbroken, door1 de tegen Duitschland gerichte omsingelings-t politiek, welke door koning Eduard VIï[ was ingeleid. Voor het evenwicht tusschen1 de groote mogendheden kwam anarchie in1 de staten-gemeenschap in de plaats. Daar-1, van is de$hans uitgebroken wereldoorlog het gevolg. N:- den ,oorlo£ moet dus — meent Liszt —1 de thans bestaande anarchie weer door een internationale organisatie der staten worden opgeheven. Die organisatie moet zoo sterk zijn, dat zij met succès zich zal kunnen verzetten tegen het streven naar de wereld* heerschappij, 00k door het machtigste \vt> reldrijk. Tôt dat doel zal Frankrijk zoo zwak mo» ten worden gemaakt — en dit geschiedt ia den huidigen oorlog — volgens den schrijver natuurlijk, dat het voorloopig niet meer als gevaarlijk tegenstander meetelt. Het best zou zijn, dat Frankrijk inziet, niet langer het slachtoffer van Rusland en En-geland, doch vriend van Duitschland te> m«cten zijn. Engeland's overmacht ter zee — voof welker handhaving en bevestiging het de*' ■ zen oorlog is begonnen — weeral volgena den professor, ziet die heerschappij zwaar getroffen. Tenminste, prof. Liszt gelooft, dat zulks den uitslacr zal weeen. Gelukkig dat de professor zulks nog maar «gelooft» ! ; Toch blijft Engeland e«a wereldrijk van beteekenis, al zal het in de toekomst in1 Perzie, Canada, Egypte, Afganistan, Australie enz., sllerlei onaangename verras-' singen ondervinden. Engelands aanspraak( op lset oveiwieht ter zee en (laarraoe op de' wei'oldhecrseliapp^j biîjît het groote gcvaar) voir den \ver«lil vrede. y Van het Pruisisriie Militarisme spreekt d# professer natuurlijk ni»t. Het parool van Duitschland moet dus luî< den : <1 bescherming tegen Engeland». Hjt'

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.