> Drukstcr-Uilfgeefster fc;®: Maatschappij H ET LICHT bestuardcr » /E VISCM. Ledebers-0«n« . . REDACTIE . . ADMINJSTRATIE HOOGFOORT. 29. GENT abonnementsprus BELGIE DrSe tnaanden. » » , , fr. 5Jt lea maandes» » « . , , fr. 6.54 Een jaar. ...... fr. 12.51 Mca abonneert rich »p aile postfeartrfet DEN VREEMDE Dris maar.den 'dajcUjîs» veriondcnV . . . . . fr, 6.75 Orgaan de? Betyische WerkfiedenpaAij. —» YerscA/jtmde aile dagen. Bi| vergissisi|| droeg ons blad ran gister den datum « vrijdag 23 februari », in plaats van zatsir'dag 24 februari. ■■ ■ ...... ... , —.... Ain i§ OeËSGîig Sevolkins Vooruit werd gestraft door bet Provin-ciaal Voedingscomiteit, omdat men be-m»eerde dat zijn brood te vochtig was en slechts 542 grammen drooge stof be-vatte.De straf beliep in het betalen eener hoete, ten bedrage van 6316,80 fr., voor-aleer aan Vooruit nog meel zou afgele-verd worden. V00mit, overtuigd van zijne onschuld, protesteerde krachtig. Ten eerste was het onderzoek onvolledig, gedaan zijnde op slechts één brood en van dat brood ééne snede. Ten tweede was Vooruit j niet gehoord en had hij geen tegenon-; derzoek kunnen eischen om de bewijzen 1 tijnër onschuld te leveren. Vooruit werd eindelijk voor het Comi-teit gehoord den 13 Februari en zijnen ; rueester-bakker pleitte met zooveel over-j tuiging en kennis van zaken, dat de straf ' den 15 Februari GEHEVEN WERD. De heeren hadden zich moeten btikken voor de gegronde en de gezondc argu-rnenten van Vooruit. Maar Vooruit was geschandvlekt, zijne veroordeeling was publiek aangeplakt geworden en voor de klerikale pers was het geschil welkom, om er haren slabaris in te mengen en mede te lasteren. EERLIJKE MENSCHEM! Wi§ doen een beroep op U en wij vra-gen U- : Eischen wij te veel als wij vergen dat het Comiteit en de persorganen die ons lasterden, onze eer en onze handelsrepu-tatie herstellen door eene vollfedige en on-bewimpelde intrekking, niet alleen van de straf, maar al de beschuldigingen die er aanleiding toe gaven?. X*ij- zu!t eenparig antwoorden : Ja, dat is Vcontii zijn recht en zijn eisch is niets overdreven ! Daarom schaart U geestdriftig rond Vooruit meer dan ooit, en dat de veront-waardigde openbare opinie den drang weze die ons recht doe geworden en des-noods de straf die de lasteraars treft. VOORUIT. Z®©w®s®praat Dat de- Stad Gent den aardappeldienst en (i eze der melk op zich heeft genomen, dat noemt «Het Volk» eene: Onverstandige meestermakerij. Znlks leaende zou inen allieht denken dat de Stad zwanger ging um al deze diensten waar te nemen en er op verzot was. Ku iedereen weet wel dat het bij libera-len en katholieken juist bet verkeerde is, dat deZe lieden maar geheele flauwe aan-hangers en verdedigers zijn der regiën als zij er geene opene vijanden van zijn. Indien zij ze nu gevraagd, gewild en be-kcmen hebben, dan is het omdat zij door do toestanden werden opgedrongen en ble-ken nagenoeg het eenigste en geheel zeker het beste middel te zijn om in den heer-schenden nood te voorzien. Ziehier nu wat «.Het Volk» raaskalt bjj-voorbeold over den aardappeldienst, na gezegd te hebben dat de regiën vakkundig moesten zijn ingericht geworden: Om d&n aardappeldienst te bezorgen, heeft het stadelijk bestunr van Gent geen bevoegde per.sonen gevonden dan... een politieken vriend, die nooit iets van den handel geweten had. — Anderen zouden de kostelooze hulp van een rijk geworden aardappelkoopman of landbouwer ingeroepen hebben: Gent vond daar een meldingsagent voor. — Als de stad aardappels kocht, liet zij ze rotten of bevriezen door on-verstandige opstapeling; als 't volgende jaar de kans schoon en gunstig was om er te koopen, kocht ze er geene ; aie tse er wUde koopen, koo ze er geene krij- gâR. Nn, dat schrijven is radikaal veikeerd eo ^eîogen. 't Is weer ème poging om de Stad in een slocht daglicht te stellen en 't is ge-richt tegen schepone Anseele, in wions han-den deze dienst is. Weilnu Anseele riep de hulp niet in van eenen rijken aardappelkoopm*n of land-; bouwev, hij riep de hulp in. van vier ge-j kende aardappe'koopliedan, lijnde de heeren V3.11 Rentergem, Boone, Spiegelaere en Coppieters. 2n om de heerein aan te stellen, werd de Vereeniging, hot Syndikaat der Aardappel-bcvoplieden geraadpleegd, die hunne benoe-ming gosdkeurde. Wat dunkt er U van «Volk»? Is dat vakkundig ingericht of niet en kennen die heeren er soins 00k nienaen-d.'ille van? Het ware wel in te Tressant om hooren. ■ oor den verkoop van bra-ndstof, die 00k t>estuurd wordt door onzen schepeme An-sesle; heeft hij zich eerst verstaan met het 1 t rcmnciaal Comiteit dat reeds kolen had uitgedeeld aan de bezitters va® zwarte boekjes. De verkoop der kolen gefeeurde in de lo-kalen van dezen dienst en met het personeel van dezen dienst, aangesteld door talrijker personeel dat noodig bleek. Is dat, ja of neen, bevoegde personen raadplegen en laten medewerken ? 't Is wezenlijk zonderling, als er bestu-ren zijn, openbare of bijzonderen in fabrie-ken of elders, waar wezenlijk onbevoegd heid, zorgeloosheid en niet zelden deug-nieterij gebeurt, dan zwijgt «Het Volk» ge-lijk een vermoorde. Maar dat een openbaar bestuur zijn best doet om de openbare belangen langs den weg der regiën te behartigen «a het stom-doof «Volk» begint zijnen bek te roeren gelijk een ekster, zonder eigemlijk besef t« hebben van hetgeen hij domweg snattert en burrelt, met het eenig gevolg van zich belachelijk te maken. F. H. VerpiiciiM Syndikaat! De jaargang vao het v»kWad « De Houtbewerker > doorbladerend, lazen wij in het nummer van Maart 1907, dat de Socialistisehe Hontbewerkersvereeniging in haar bestuur, vervolgens in een© algemee-ne vergadering, besliste het syndikaat ver-plichtend te maken voor al de beoefenaars van de houtnijverheid. Dit besluit werd later in eene meeting voor stielgenooteo geestdriftig onthaald en algemeen aangenomen. Deze beslissing luidde: «Van ai 1 Mei werkt niemand meer met o-nvereenigeie stielgenooten ». En wij dachten : Zoo aou het na den oorlog moeten gaaji in elk vak in aile nijverheden ! Hadden de werklieden van allé stielen en werkhuizen rroeger den raad en den steun noodig van hun syndikaat, na den oorlog zal het blijk«<n dat d«®e onmisbaar zullen zijn. De fabrikanten en base» waren v&Sr den oorlog onder don invloed der eischen en werkingen van vakvereenigingen, doch drie jaren van werkstilstand son den van aard :unnen zijn dien dï-vik weg te ttemen, het 18 te zeggen dat die heeire« den schijn zou-don kunnen aannemen alsof de vakvereeni-ging eene tôt het verleden beh00rende ia-stelling was. Veel patroons doen schoone pogmgen om het lot hunner werklieden te verzachten ; afzonderlijke personen en instellingen doen evenveel en de openbare beàturen 00k, ten einde den nood der bevolking te leuigen. Dat ailes willen wij erkenne®, doch de werklieden hebben geene achuld in de hni-dige toestanden, die grootelijks iu het door het socialisme bevochten kapitalisnae hnn-ne oorzaak von den. Er zal naoeteo gewsrkt worden, veel en hard ; nieuwigheden zullen worden inge-voerd, dat weten de werklieden omdat dit klare feiten zijn, edoch, omdat de werker» in een toestend welke hen het eerst en het laafcst, het ergst en het zwaai-st heeft doen lijden, werden gestennd en geholpeii, zijn zij, zonder noehtaos ondankbare blikken acliter zich te richten, hoegenaamd niet zinnens zich hais over kop, zonder de blikken tevens 00k op de toekomst te hou den, in ailes te werpen wat de heeren nijveraars en patroons van hon zouden verlangen ! Het leven der werkers is langer als dat eener roos. Zonder cîreigen noch beschuldigen, blij-ven de werkers, en vooral dezen behooren-de tôt de syndikateo, vast beslist den voor den oorlog aangebonden strijd tôt verbe-tering der werkvoorwaarden, hoog en le-vendig te houden, tôt dat eindelijk de stij-gende macht van hot proletariaat naar zijne vrijmaking haar triomf bereikt. Dat doel, zoo edel schenkt tevens aan den arbeid iets hooger, iets verheffends, iets dat de arbeider met hoop en overtuiging vervult, dat hem in staat stelt, geestdriftig en moedig ten arbeide te doen togen, overtuigd zijnde, d«t hij niet werkt zooals de wever in het wevers.lied, die aan zijn lijkkleed weett, doch door zijne ppopagan-da eens tôt de vrijmaking zijner klasse t» komen ! En het is in de vakvereeniging dat wij het hoogâte middel zullen vinden, om aile krachten der arbeiders te vereenigen tôt eene macht, tôt eenen wil, dde als een maeh-tigen hefboom het economisch bestiiur der maatschappij in het voordeel van den ar-beid zal doen keeren ! Als wij nu het syndikaat beachouwen als hebbendë die groote sociale kracht, waar-om zonden wij dan 00k er eindelijk niet be-ginnen aan denkwi het verplichtend te maken î En heeft niet reeds l«ng de grootoe seei oloog Karl Marx die noodzakelijkheid voorzien ? « Werkers aller là-nden. vereenigt » slingerde hij de wereld in : die nmchtsprenk glinsterde en lichtte den horizont van elken klassebewuste arbeider. Als Karl Marx die spreuk de wereld in-slingerde was het, omdat hij begreep dat de werkers over een machtsmiddel moesten beschikken. tea einde de sociale theoriën te verwezenlijken, welke hij zoo meesterlijk en onomstootbaar in zijn werk «Das Kapi-tal» heeft verkondigd, Voornit dan voor de verpKchtrog, dat de werkers zich ontvoogde ! Ala socialiste» hebben wij g«m» schrik *1 5> J van verplichting. De vrijheid heeft ons lang genoeg als een «ijzeren bal» aan de voeten gehangen. De vrijheid zal slechts werkelijk bestaan, als er geene stoffelijke banden de menschheid meer knellen. Daarbij, nader beschouwd beteekent he<t verplichtend zijn syndikaat niets dan ver-plichtende solidarifceit. Wij hebben ondervonden wat de vrijheid ons kan sthenken: al wat onrechtvaardig is, omdat deze slechts van de vrijheid ge-niet, die de sterkste is, dat wil zeggen, de kapitaalbezitter. Die tweede godheid keeren wij den ru g toe en aanroepen de ware : de werkerssoli-dariteit ! En op het altaar der solidariteit breogen wij de vrijheid ten offer ! De vrijheid van den werkman om onver-eenigd te wezen moet verdwijnen ! AUeenlijk door de vareeniging, door de werkerssolidariteit kunnen de werkers een einde stellen aan de vrijheid van naar wille-keur te worden titgezogen en uitgebuit ? Door de vereeniging, door de solidariteit aller werkers is het mogelijk den arbeid te doen erkennen als zijnde de rots waarop de maatschappij der toekomst moet worden opgebouwd. Werkers! denkt eraan voor na den oorlog! X. X. E&n kB@2n antuvcord Hetartikel van onzen vriend en medewer-ker is te rechtzinnig en te goed geschreven, om het geen klein antwoord, of beter geaegd eene verduidelijking en op 't puntstelling waardig te keuren. Daarom doen wij het wel. Ons» kamaraad steunt het verplichtend syndikaat op de werkerssolidariteit, 't is t» zeggen op de gemeenschappelijke belangen die de werklieden te verdedigen hebben en op dezelfde middels die aij in hun bereik hebben om zulks te doen. Die stelling is onbetwistbaar, dus onweer-legbaar in princiep. Maar... daar is een grooten maar bij. Laat ons van het zoo hoog opgebemeld en bewierrookt princiep van de vrijheid (!) maar afzien. Wij, als werklieden, wij ken-nen er ailes van en hebben er meer dan deo buik vol van. De werkers zijn in den heden-daagschen toestand niet alleen verpliebô belasting te betalen als zij oîiekoeken bakken of stoofhoub verlooopen, zij zijn daa-Tenboven verplicht van te werken, willen zij eten hebben en zij zouden nog gelukkig zijn hadden zij genoeg binnen te steken. Die beginselkwestie is dus de groote zaak niet. En wij gelooven, wat onze mede-werker zegt, dat het na den oorlog zal blij-ken dat de werkereeendracht noodiger zal zijn dan ooit, om aan aile mogelijke en zeer waarschijnlijke geval'len te weerstaan. De kwestie, waarop wij de welmeenende aandacht roepen — zoowel van onzen vriend of van onze lezers — is de volgende: Is het wel verstandig en practisch de verplichtende vereeniging enkel te willen en ze te stennen op een eenvoudig besluit van een syndikaat, waarvan de werklieden zeggen: wij werken met geen onvereenigden meer ? Wij meenen het niet, omdat het ons dunkt dat elke zedelijke en stoffelijke verplichting, om waarlijk weldoende te zijn, moet vooraf-gegaan worden door een voorbereidende période, die de geesten helder en de harten warm maakt voor een doel en een ideaal. Staan de Houtbewerkers of anderen op dit peilî Wij oordeelen niet. maar wij meenen dat die verplichtende taktiek — die moreel gc-grond is — in praktijk toch veel moeilijkhe-den en teleurstellingen zou medebrengen. Zullen onmiddellijk en nog een tijd na den oorlog, de vakbonden op het defensief niet moeten blijvenî Wij willen geen uitspraak doen ex cathedra, maar sporon de vakbonden aan tôt voorzichtigheid, gematigheid, wat niets zal schaden aan hunne energie en strijdlust. De spreuk die zij in hun schild voeren: Werkers aller landen, Vereenigt U ! is, als zij het ernstig meenen, de zekere waarborg van hunnen triomf, en deze van de sociaal-demokratie.De propaganda zal van de verplichtende ! verzekering een dwang maken, zoo zaoht en zoo heilzaam als deze van het meisje dat moet huwen. p. H. Octave Mirbeau Deze wereldvermaarde fransche, parijsche schrijver, die dezer dagen overleden is, moet volgens sommige fransche bladen gerang-schikt worden onder de zoogenaamde ver-standelijke anarehisten, maar men zal daar nog wel wat meer over lezen. Octave Mirbeau is op het politiek tooneel verschenen als medewerker aan het bonapar-tistisch dagblad L'Ordre, als een voorvech-ter die weldra de algemeene aandacht op zijn perfeoon gevratigd had. Zooals het voor dien tijd zeer natuurlijk was, werd hij weldra aangesteld als fonc-tionnaris van het keizerlijk gouvernement, en wel in de hoedanigheid van onderpre-fect van Saint-Giron. In het jaar 1S77, na den zegepraal der republikeinsçhe partij, gaf hij zijn ontslag als prefect en ging hij als medewerker naar het dagblad Figaro, waar hij sich onder-scheidde door zijne scherpe en degelijke kunstkritieken. Jn het jaar 1Ç83 fcoju hjj het is den Figmn k A niet langer uithouden en ging hij met eenige kameraden het weekblad ics Grimaces stich-ten, een blad dat La Lanterne van Rochefort wilde overtreffen en zijne pijlen afschoot tegen de bijzondere hoofdmannen der oppor-tunistische partij. In het jaar 1890 had de scherpe schrijver weer nieuwe tegenslagen en ging hij zich openlijk aansluiten bij de kliek der gerucht-makende anarehisten,die de sterkste partij des lands schenen te willen worden — maar die hij den rug toekeerde na den aanslag op voorzitter Carnot, aanslag dien hij even openlijk afkeurde. Aile dagbladlezers herinneren zich nog hoe Mirbeau aan dezijde van Zola stond gedu-rende heel den loop der zooveel gerucht ma-kende zaak van Dreyfus. Octave Mirbeau gaat door als een ma-n met een ziekelijk, zwak temperament en er wordt gezegd dat zijn werk in veel gevallen de weerspiegeling is van zijn ziekelijke, ou rus-tige, pessimistische ziel. Als schrijver begon hij met zijne Lettres et contes de ma Chaumière, die zeer druk gelezen werden: In betrekkelijk korten tijd volgden dan: Le Calvaire, Sebastien Roch, L'Abbé Jul-es, Le Jardin des Supplices, Le Journal d'une femme de chambre, Les vingttt-un jours d'un Neurasieniqfie, en dan het opschud-dingwekkend boek 638 E S, een werk dat hem besteld werd door de groote automo-bielenfabriek Charron en waariu hij op eene zonderling© manier het land der Beigen be-schreef.Voor het tooneel schreef Mirbeau kort op elkander zeer veel kleine stukjes, waaronder vooral te noemen zijn: Scrupules, Le Portefeuille, Les mauvais Bergers, Les affaire* sont les Affaires, Le Foyer, waarvan de meesten aanvankelijk geweigerd werden door de schouwburgbestuurders maar eindelijk allen gespeeld werden in de Comédie Française. Voor wat zijne kunstkritieken aangaat heeft men Mirbeau bestempeld met den naam van Kampioen der Fijngevoeligheid. Men zegt 00k dat het Mirbeau was die, twint.ig jaren geleden, dank aan een geestdriftig artikel in den Figaro, den beki-schen schrijver Maeterlinck in het licht stel-de en verder de baan opdreef. WETENSOKAP 0® TerôttgisastpSjé'-r^ Eenigen tijd geleden verschenem er in de Pers mededeelingen omtrent de behande-ling van teringlijders door die zgn. «vibro-mademing». De proeven werden siûdsdien voortgezet ; het lid van de Oostenrijksche .Hijkskommissio Bielohlawek heeft, volgens de Ween&che «Reichspost», ver bo r n de honderd tering'ijders cp kosten van 'en Staat met deze nieuwe methode behandeld ea daarbij buitengewoon verrassende uit-slagen bekomen,zooals blijkt uit een getuig-sehrit't van den Rijksdokter gezondheids-raad dr. Wilhelm Loreuz, waarin het heet: «Tôt nu toe werden uit het geneàngsge-stdcht voor vibro-inademing op kosten van t Benedten-Oostenrijkschie rijksfonds tôt op 8 Deoember 1916 56 teringlijders ontslagen, ni. 11 mannen en 45 vrcuwen : 9 mannen en 27 vruwen als bekwaam tôt arbeiden, 9 vrouwen als verbeterd, 2 mannen en 9 vrou. wen als ongenezen. Onder de ontslagenen die bekwaam zijn tôt werken kwamen in on. geveer dezelfde mate aile ouderdomsklas. sen (tôt het 60e jaar) voor. Volgens den graad der ziekte waren de gevallen volgec-derwijze gerangschikt : enkelvoudige long-katharr, één man en vier vrouwei. ; dubbele longkatharr, 6 mannen en 19 vrcuwen ; erge gevallen, 2 mannen en 4 vrou wen. Bij het eindigen der behandeling gevoelden d<e ver-pleegden zich welvarend en bekwaam tôt arbeiden, de subjektdeve stoornis&en, als hoest en spuwen, waren in de meeste gevallen verdwenen, bij de anderen in zooverre verminderd, dat zij geen last meer veroor-zaakten. Adeimbekiemming, nachtelijk zweet. koorts,. vermceidheid en pijnen waren in zooverre zij bij bet aanvangen der behandeling bestonden, verdwenen, de eetlust was in aile gevallen aanzienlijk geste~en. In het opzicht van den objektieven lcngtoe-stand waren de akut-e verschijnselen (ram-melen en dgl.) verdwenen, de chronische verschijnselen (scherper of anderszins ge-wijzigd' ademhalen) onveranderd, in enkele gevallen nochtans verminderd. Tôt het he-kcmen der uitslagen waren in de meeste gevallen 60 tôt 80 inademingen nood'zakelijk in één geval volstonden er 28, in 6 gevallen tusschen de 81 em 94 inademingen. Op de 9 als gebeterd ontslagen personen led'en er één aan enkelvoudige longkatharr, 6 aan dubbele longkatharr en 2 aan zware Icngte-rin,g. Bij aile zieken was op het oogenblik der onteîaging een aanzienlijke beternis der subjektieve stoornissen te bemerken, zij gevoelden zich veel beter, nochtans kon een verimindering der objektieve akute ziekte-teekenen niet bereikt werden. Drie zieken ademden tusschtn de 50 en 60maal in,60 tôt 70 ademden 80 tôt 90 maal in.De zieke welke een eenzijddge longkatharr leed had boven-dien strottenhcofdkatharr,emphysemateuze verschijnselen en kroep, welke laaste onder de behandeling met 11/1 oentimeter vermin-derdie. De 11 als ongenezen cntslagen per-•onan hadden nifaleiteod «ware longciek- fcen, welke a priori weinig gesehikt bleken te zijn voor een behandolç.n met vibroinade. ming en godeeltelijk wegens den troost, ge deeltélijk met het doel opgenomen werden, proefnemingen te doen in hoeverre 00k zulke ver gevorderde gevallen door de behandeling konden verbeteren. Over het algemeen kunnen de bekomen uitslagen bevredigend genoemd worden, t« meer daar de huidige tijd met het 00g op de ongunstige voedingstoestancîen en de groote re kans op verkouding tengevclga der nioelijkheden der voeding, tôt het beproe-ve.n der behandelingswijze ongunstig wae. Wijzend op deze uiteenzettingen, Loe.it dr. Lorenz van cfficieel standpunt uit, hea. verdere gebruik der vibroinademing ter behandeling van longtering warm aanbevoleo. Kog lofs ov@r de sliapers Men heeft al veel \ roeger een en ander gelezen over zenuwaclîtige mënschen die, ten gevoige van de eece ot de andere overspanning, aan het slapen gir.gen voor dagen, weken, maanden en jaren. Onder die ve'e slachtofFers zal men zich het bast d» slaapster \'an Thénelles herinneren, die gedurende j*-ren niet langer dan eenige minuten wakkèr kon gehew-den worden. Ten gevoige van een bezoak, dat haar door purket-gendanuen gebracht werd, kreeg Marguerite B... op 3i mei 1883 zulke hevige aanvatlen van hystérie, àmt zij na eene crisis van vier en-twintig uren in een diejse* slaap vie!, waaruit zij niet te wekken was. Deze slaap duurde niet niinder lang dan twintîg jt-ren. Men moest de slaapster voeden bij middel **n iavementen. Zij was zoo zwak dat men hare ademha-ling nauweîijks kan vaststellen bij middel van instrti-mentert. Hare pois Idopte zoo zwak dat men nauwelifks leven kon verondevsîellen. De gevoelloosheid van h ans heele huid was zoo goed als heèlemaal volledig en roea kon geene beweging van hare ledematen bespeuren. In de maand Mei van het jaar 1903, ten gevoige v*t» een nieuwe aanval van hystérie, waarvan men nooit dt oorzaken heeft kunnen gissen, werd de ongekikktg» langzaam wskker, maar zij was over het algemeen zti» zwak geworden, dat zij enkele dagen later stierf, on» danks de kunstmiddels die door de belangstellendé ge-neesheeren aangewend werden. Het zou wel verwondering hebben moeten baren wij in den loop van het bloedig werelddrama. dat wif thans te doorleven hebben, niet eenige dergelijke g*» vallen hadden vast te stellen gehad. Onder de veie gevallen kennen wij er thans twafe die van Iiooger belang zijn en de algemeene aandacÉiï hebben gaande gemaakt : Het eerste geval is reeds breedvoerig bespr&ken doe,} aile wetenschappelijke bladen der heeie wereld. deken van de Faculteit van Bordeaux, die aile andere werkzasmheden opgaf om het grondig te kunnen m»-gaan, heei't het breedvoerig beschreven van den eers'as dag dat hij het te behandelen kreeg in den perso on ViQ eeri soldaat die naar zijn hospitaal gebracht werd tes1. wijl de groote veldslag aan de Marne nog aan gas^j was. De lijder werd slapend naar het hospitaal gebracht en in een bijzonder bed gelegd. Zijne ledematen war>^ laiiislap, alleen zijne kaakbeenderen werden nu en • zwak samengetrokken en aan ziine wenkbrauwen kon men een gedurig maar zeer zwak sidderen vaststellesi, Zijn warmtegraad was doorgaans omtrent normadj Zijn polsslag was zeer zwak maar toch regelmatig. Hij was bleek maar verma!;erde slechts zeer langzaam. Bij middel van een bijzonder toestel, «canard» geheeten, voedde men den immer slapenden soldîat met melk en vleeschsap, met chocolade en eierdooien», maar dsarer geene verandering in zijn toestand kwam werd hij eenige weken later... ondergesthikt voor de« dienst verkîaard, gereformeerd en onder bijrondcr» behandeling genomen. Dank aan de goede zorgen heeft men den slapend» eenigzins kunnen versterken, de lamheid wat kunnea tegenwerken, maar men heeft hem tôt hiertoe niet kna-nen wakker krijgen en hij slaapt maar langs om vaster, tôt groote ontsteltenis der geneesheeren. Het tweede belangrijkste geval is nog van een be«i anc'eren aard : Het handelt zich hier orn cen koîonialen soldaat, ctte naar zijn vaderland terug gezonden werd na aan d« Dardanelien eene zware typhuskoorts te hebben opg®-daan. In December 1915 werd hij opgenomen in'IfcS hospitaal van Tarkis, waar men vaststelde dat hij^% een diepen, lammen slaap verkeerde en heelemwl bewusteloos, gevoelloos was. Weldra waren zijne kaakbeenderen 00k heeleirH^s j lamen beweegloosen bleven allezenuwtrekkingenrotsj j zijne ooren en zijne oogen achter, zoodat men heç> ' voor verdere behandeling naar het hospitaal van B<%.> deaiix brncht, op g Februari 1916. G'eaurende weken bleel de ongelukkige in denzelf#»;-j toestand en geen middel der kunst of wetenschap sterk genoeg orn de eene of de andere beweging dK' zenuwen of der spieren in het leven te roepen. De ademhaling van den soldaat bleef zwak, had ifc'i en dan langer wordende onderbrekingen, terwijl $ j warmtegraad van zijn lichaam omtrent dezelfde bler^ zoodat men hem ten slotte nog alleen kon voeden middel van inspuitingen, wat weldra brakingen von<; gevolg had, gevolgd van uit\v erpingen langs den wonen weg. Op 1 september stelde men bij den soldaat eaw&.j onrust en beweging vast. Weldra opende bij de oog^,,; en wierp hij dwalende blikken rond zich. Gedureft " i den volgenden nacht vroeg hij gedurig naar rhum 9,yj kloeg hij bitter over de oriuitstaanbare koude. En #<■'' danks de groote voorzichtigheid der geneesheeren gity \ den ongelukkige onder den morgend den laatste adeéî uit. VARIA Ef>&8 msrkwaapsilg •Isa Het m&er lfling, gelegen nabij het dome% Festen, in Lijfîand, waarvan reeds me«j« maals sprake is gewoeet in de communiqué^ der Oostelijke legers, verteont één d?af mei'kwaardigste natuurverschijnselen. Ig het tijdperk der groote hitte, versclnjnt piMss de oppervlakte van het meer een eilanûjî',, dat in den volgenden herfst weer volkoni«ik verdwijnt. Dit eiland.hetwelk reeds in 1780 heifc vw?» werp der v,*aarnemingen was geweest 1 Dr. Fischer, was tôt in de laatste jap ^ slechts zeer oppervlakkig bestudeerd fr'--werden. Ivort geleden eerst, heeft Maj-jR- j voa Wangenheun. lid ras b#t JSafeuorw# S3' ^aai* -» S3 «01 nnmmer^ : voor België 3 c9ati#meB. mr dea ïreémdfl S centiemea tefofoon s Rédaeiié ?4Ï, • 284B 2oiMteg:15 Febmart 181-7

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.