ZONDAFGGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ 20 OCTOBER 1918 Vierde Jaapgang — Nr 25 Prijs : S centiemen Paijas Over den breedeû steenweg hotst de foorwagen voort. fin hoog bovcn 't landschap, als 'n groote tent, koepelt el'bneindige blauwle. 't ls Lente. Naast het moedig paard stapt cen flmkgebouwd man ; sinds lang gehard tegen zonbrand en regen, diep in de veertig, maar sterk en lenig nog als niet éen, met z'n hooge gestalte, breede schouderâ, gespierden nek, het typusbeeld van den foorreus. Paijas. Binnen m den wagen zitten z'n kinders; 'n jongen van twintig en 'n meisje van twaalf. Hij heeft er vier gehad. En ach! z'n vrouwtje, z'n Lola!... Verleden jaar nog sloeg zc de trom en goochelde bij de voorstelling, en nù rust ze gmder, 'n tiental maanden reeds-, op dat kerkhof in die vrsemde stad ! ' 't Beteekent niets daaraan te denken ; straks moet hij werken, morgen reeds, Publiek doen schateriachen met z'n aardige zette'n.. Een avond had ze kou gevat en des nachts met koorts gelegen. Klappertandend. Eenige dagen nadien brak de foor op. Alover 't plein stonden enkel de wagens nog, ge-reed om te vertrekken, en ze làg daar, ziek als 'n hond. Zoo kon ze niet mee, en naar 't gasthuis wilde ze niet — z'had zoo'n vrees voor die dokters... In 't eind... Lily verscheen aan 't ve'nster. — Vadertje, vroeg ze, zijn we d'r haast? — Nog 'n half uurtje, m'n kind. Ju, Bles ! En de zweep knalde. Meereizen aldus, in dien hotsenden wagen, koïi moeder niet. Er zat niet anders op dan haar achter te laten — bij 'n kennië en op Gods genade... die haar niet genadig was. Vier weken later ging zij héen, rusten in eeuwigen vrede. En ginder slààpt ze, 'n half uurtje verder, onder 'n kruis-ken achter de kerk. De gedachte dat ze ginder ligt, in die vreemde stad, komt dïkwijls in hem op. O neen ze bespringt hem niet als 'n schok, niet brusk, niet eensklaps-stootend — ze leeft bijna doorgaans in hem, doorheen zijn denken aan wat anders, binst z'n arbeid, overal. 't Was dan ook voor hem 'n harde slag gewocst. 't Leven is niet steeds plezierig, Voor Paijas noch Hansworst niet : Onder 't kleed zoo bont en zwierig Huist ook dikwijls veel verdriet. Gewis. In d'eerste weken na heur dood' stak het leven hem tegen. Bij de voorstelling vooral moest hij moeite doen, véél moeite op zichzelven, om niet uit te barsten opL eens in 'n schrillen kreet van smart. Publiek stond daar, lam tezaamgedrumd, lachend met z'n zetten. Men giechel-de om z'n koddig pak en verdraaide gezichten, en binnen in hem weende z'n hart tranen van druipelend bloed. Met 'n soort razernij stak hij de gewichten omhoog — z'n been-deren kraakten ervan, maar 't deed hem goed. 't Ver-moeide hem. Hij zou slapen, niet treuren dien nacht. Lola was z'n eerste liefde geweest. Voor haar werd de sterke reus 'n reus van teederheid. Hij zag ze nog, dààr, trillend voor z'n oogeta, zooals ze stond' op de barak heurs "iv-t Uiuuivu xx cxij y xxx uaiiotuiitu. vcti JdlCli den. Z'n ouders waren alsdan getent aan d'overzij, vlak-over den grooten cirkus, en zoo had hij heure kennis ge-maakt. Twee fooren daarna waren ze getrouwd, hadden sindsdien geleefd' en tezamen gewerkt, elkander steunend en troostend. Z'n Lola was 'n moedig vrouwtje geweest, steeds even lief en vriendelijk, bij goede als bij slechte dagen... En nù rust ze dààr, achter de kerk, eeuwig slapend ia den dood... De zotone viel. Bij de wagens op 't foorplein schoof Paijas den zijnen aan, en trok naar binnen bij de kinders. De blonde Lily sprong om z'n hais — hij nam haar op de knie. En zachtjes, met kleine kusjes, en d'aaiende streelingen van heur handjes, dreef ze met kinderliefde de rimpels uit z'n gelaat. Ze vroeg hem 'n kruisje dan, sprak goedcn nacht, en kroop vlug in heur beddeken weg. II. De vroege morgend' vond Alfred werkzaam aan den uit-pak. Heel 'n boel diende geregeld, allerlei dingen in orde gebracht, voor d'eerste voorstelling van-avond. Messen en degens, ballen en fakkels, aile lagen dooreen. Maar wel-geordend zou zus ze vinden, straks bij heur ontwaken. Het lieve kind was 't evenbeeld van moeder en in ver-vanging van deze met de goochelarij belast. Nu, wie haar bezig zag stortte graag 'n geldstuk in heur hoedje, en velen stuurdenNhaar 'n komplimentje toe op heure kunstig-heid.Vader hield d'aanspraak, — 'n koddige rede tôt het publiek — en vertoonde krachttoeren met z'n zoon. Reeds lagen de gewichten, opgehaald uit verscheidene koffers, op het rood-met-groene tapijt. De bollen glinsterend in het licht van de zon. Alfred floot zachtjes of neurde soms 'n orgellied, al werkend achter en voren. O! hij was opgewekt! Z'n arbeid vlotte goed : alléen den wagen nog en ailes was in orde. En juist wilde hij er onder om d'assen na te zien, toen 'n bekend persoon ter plaats verscheen. —• Eilieve, Mariette, zoo vroeg? Snel stak hij de a*n-gesprokene z'n eeltige hand toe. — Wel jaa'k Fred, sprak ze, — ik komme ne keer kij-ken hoe jullie 't stelt. 't Moet je gevaard hên op de reis, wà? Paijas zoon bezag den grond, dàn 't meisje weer, en... zweeg. Uit z'n oogen was de vreugdeglans plots verdwe-nen.— En vader en Lily, vroeg ze — binnen zeker? Want op-eens begreep ze. Alfred knikte ja, hervatte z'n werk. En binnen werd ze verwelkomd, hartelijk begroet, blij om heur bezoek. D'oude vooral was aangedaan. Hij sta-melde woorden van dank, innig-diep gevoelde, en traag leekte langs z'n wang 'n onbedwoagen traan. De belang-stellihg in hun wedervaren deed hem goed aan 't hart. En meteen gaf hij uitleg, uitleg over ailes, aan haar die in hun lot hen niet vergeten had. Onder de karre miek z'n zoon dezelfde overweging. Mariette's meevoelendheid met wat hun leven was, trof ook

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.