ZONDAGSBLAD BljM&d van " VOORUÎT „ ZONDÂG 6 OCTOBER Î918 V 1er de Jaargang — Nr 23 Prijs : S centiemen St eke 1 b&gge t j es Schetsen uit het Qost-Vîaandersche buiîeoleven te larsd en te water door floses STEKELBACH IV. — DîEF EN DIEFJE8MAAT (Slot) H«t bakkwtje was eerelid van de fanfarenmaatschappij « De Scheiaezonen », en teiKens hij 's avonas op verheien uitging, gai hij voôr eene vergaclering in ac societeit te moeten bijwonen. Dit was nu weer het geval. Hij wist ndet waarbij het kwam, maar zijn hart klopte aitmaai van bange vrees. Eene vage onrust kwelde hem, een benauwend voor-gevoelen dat zijn goede reputatie dezen nacht schipbreuk zou lijden. Een oogenblik zelfs had hij gedacht het kar-weitje maar op te geven... Die wankehng was zoo effentjes onder 't kaartspeien door zijn beroerden kop geviogen, doch de begeerlijkheid naar het verlokkend. buitenkansje had de aarzelmg zoo gauw verdrongen als ze was opgekomen. Het spreekt van zelf, dat die verwarae gepeinzen zijne aandacht van het spel afkeerden en hem slag op slag deden verliezen. De kaarten op tafel smijtende, loog hij zuurlachende tôt mossieur François: — « Ge hebt gelijk; ik peinze te reel aan hetgeen er in de societeit zal besproken worden om serieus te kunnen spelen. » Het wekkerde 8 ure op de huisklok. — (( Een cognac, mademoiselle Fina » — zei de fatsoen-lijke jonker. Adolphine huppelde achter de toonbank om het likeurtje in te schenken. Mossieur François ontstak eene sigaret en blies de tabaksrook in een straaltje naar de hoogte, terwijl zijne oogleden eene kleppende beweging maakten naar het meisje. Was het een afgesproken teeken? Adolphine werd rood tôt achter de ooren, gelukkiglijk door haar vader niet bemerkt, daar hij den rug naar de toonbank gekeerd hield. Mossieur François ledigde zijn cognacje en betaalde zijn verteer. Heel beleefd wenschte hij vader en dochter goeden nacht en ging heen... Het bakkertje vergez'elde hem tôt aan de voordeur. De forte's eh fortissimo's der mekaniek-orgel klaroenden nog steeds door de straat. — « Dit duivelsorgel îs nog altijd aan gang; ik zou mij schamen zoo herberg houden ; 't is er een echt kot va'n zeden-bederf » — pruttelde het brave ventje, terug bmnen ko-mende.Adolphine zweeg. Zij hield de oogen zedig nedergeslagen en hare handen wentelden de gebruikte bierglazen( ijverig in de spoelkom rond. Het bakkertje trok een wollen vest aan, zette de haren muts op en deed zijn pîjpje vunzen. — <( Ik ga naar de societeit, kind loog hij met beve-rige stem. — « Ga maar te bed, want het zou laat kunnen worden wanneer ik gin der weg kom. » Dat' was zijn afscheidsgroet iederen .avond, wanneer hij een « luir » wilde bmnen smokkelen. Adolphine ontstak een petroleum-lampje en het bakkertje draaide de kraan der gasvlam dicht. Bij de voordeur gekornen, vermaande hij nog eens : — Te bed gaan en goed sluiten. Goên nacht. » — « Goên nacht, vader, en oppassen voor de schuimers » — zei het meisje. Om haar vader te overtuigen dat zij zich dadelijk in haar maagdelijk beddeken ging neervlijen, sloot zij met drew-nend gerucht de huisdeur vast. — Spaen hoorde het geknars van den sleu'cel in het slot en stapte gansch gerust het zwij-gende dorp in, met het zalig gepeins dat hij toch zoo 'n rem en zonde-schuwend dochtertje had. Adolphine bleef een wijlken dubbeiid in de gang »taan. Het ros lichtend petroleum-lampje beefde in hare hand en gejaagd klopte heur hart. — (( 't Is verkeerd van mijn vader te bedriegen » — ging het in haar hoofdje. — « Hij is zoo'n deftig man en 't zou hem diep bedroeven als het eens uitkwam dat ik... » Ze durfde den volzin niet doorpeinzen. Traagjes, met slepende voeten, ging zij naar de zolder-trap, achter de gelagkamer. Het getijgerde loopertje op de wit-geschuurde treden, noodigde haar uit op te klimmen tôt het kamertje, waar de blanke lakens in gereedheid waren gebracht om haar warm lijfje te dekken. Maar het jeugdige, krachtige bloed joeg opeens naar heur hoofd en kleurde hare wangen karmozijn rood. Vaders beeld werd verdrongen door een ander, zoo on-verwinbaar werkend op haar levenssappig gestel, dat zij als door een magnetische kracht voortgestuwd naar de keuken ijlde, waar zij nerveus gejaagd de gasvlam aanstak. De kamer stond opeens in verblindend wit licht, goud-flikke-rend op het geschuurde koper der kachel en op den vergul-den stralenkrans van den Lieven Heer aan den schoorsteen-wand.Diefjes-stil sloop zij nu, langs de achterdeur, naar het gangsken nevens den huisgevel, en hare bevende hand losts den grendel van het poortje. Gejaagd liep zij terug naar de verlichte keuken, waar zij een breiwerk ter ha'nd nam, den schijn aannemende vlijtig te arbeiden. Dit ailes was zoo snel, zoo automatisch onop-zettelijk gebeurd, dat zij — nu eenigszins kalmer geworden — begon te sidderen voor de gevolgen harer roekelooze daad. — « Ge doet slecht, ge verbeurt uwe eer en uw goeden naam » — hamerde; 't in haar hoofd. — (( Hij is een fatsoenlijke jongen en hij bemint u op-recht » — bekoorde 't passie-duiveltje in haar binnenste. Zoo vlottende tusschen vrees en verlangen, wachtte zij de dingen die komen zouden... 't Was muizenstil in de kamer; alleen het tikken der penduul op de schoorsteenplaat en 't licht getokkel der breinaalden tegen elka'nder, troffen 's meisjes luisterend oor. Een zwak geklop op de achterdeur deed haar eensklaps van haren stoel oprijzen. Aarzelend bleef zij staan, met de vlakke hand trachtend te onderdrukken de hevige klop-pingen van heur hart. Eene tweede maal werd er geklopt, luider, sneller; knikkebeenend ging zij naar de achterdeur om te openen...

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.