ZONDAGSBLAD ZONDAG 22 JULI 1917 Byblad van " VOORUIT „ Derde Jaargang — Nr 13 Prijs ; 5 centiemen Verdwenen Toondichters KLF.INE STUD1ËN VII Isidoor De Vos Zooals de meeste onzer Vlaamsche toondichters, behoorde Isidoor De Vos, wien wij deze kleme studie wijdcn, tôt den werkersstand. Hij vverd te Gent geboren, den i December 1850. Zijn vader, schoenmaker van stiel, vestigde zich wei-nigen tijd na de geboorte van zijn zoon, te Sint-Amandsberg, alwaar hij, benevens zijne schoenmakerij, een tabakwinkei oprichtte. Het was in deze wijk, die toen 110g tôt het gronclgebied van Gent behoorde, dat Isidoor De Vos zijne kinderjaren doorbracht. Wanneer de tijd kwam om aan het onderwijs van zijn kind te denken, zag vader De Vos, dat aan het voornemen om Isidoor naar eene betalende school te zenden, geen gevolg kon worden gegeven, alhoewel hij het heei anders wenschte. Het onderhoud van het huisgezin, dat reeds een tal kinderen telde, werd met den dag lasliger en vader De Vos had het druk om door zijn werk voor vrouw en kroost te zorgen. Isidoor werd dus eenvoudig naar eene kostelooze, lagere school gezonden. Naar wij lezen in de Levenssckets van Isidoor De Vos (1), door Julius Wytynck, maakte de jongeling in de studie der Vlaamsche taal op korten tijd merkelijken vooruitgang; doch, wanneer de dag kwam om aan het Fransch leeren te beginnen, moest hij de school verlaten om ten zijnent het schoenmaken aan te vatten en aldus zijn vader* in de brood-winning behulpzaam te zijn. Zoo verliep er een geruimen tijd en Isidoor zat op den schoenmakersstoel zijn vader knap ter zijde. Intusschen werd hij 00k als koraal in de parochiekerk aangesteld, waar hij door zijne aangename stem veel genoegen deed. Op zekeren dag echter, ondervond hij dat het zingen hem nadeelig werd voor zijne gezondheid en zegde vaarwel aan het lcerk-zmgen. Ook de schoenmakersstiel werd hem ten slotte te lastig : eene lichte borstkwaal, 'die hem toen reeds aantastte, hinderde hem zeer dan ganschen dag met het hoofd gebogen te zitten. Een andere stiel aanleeren was nu zijn eenige wensch, zijn vurigste verlangen geworden, want het schoenmaken pastc niet - dit gcvoelde hij maar al te wel, — met zijne tengcre gesteltenis. Op zekeren dag kwam het dienaangaande tusschen hem en zijne ouclers tôt eene overigens onvermîjdelijke verklaring. In den beginne was vader De Vos voor eene verandering van ambacht niet aan te spreken, en zijne moeder, ofschoon niet zoo bepaald, deelde de meening van haar man. Na vele smeekingen en tranen van den jongen, geraakte zijn vader in eene betere stemming, en vroeg hem ten slotte, wat hij wou leeren. « De piano! » riep Isidoor in geestdrift uit. « Laat mij de piano leeren, vader! » Dit klonk in de ooren van vader De Vos als een hope- (1) Verschenen in 1S76. looze vvfnsch, die nooit tôt verwezenlijking zou komen. De verwijdering van zijn zoon uit het werkhuis ging hem reeds 4. geen stoffelijk voordeel bijbrengen en de piano aanleeren moest onvermijdelijk geld kosten. Vader De Vos, .alhoewel eene schoenmakerij en een tabakwinkei houdende, en die daarbij nog kerkzanger was, had voor het huisgezin een groote last te dragen en scheen niet zinnens zijn zuurgewon-nen geld zoo maar blindelings door het venster te werpen, om aan de « grillen » van zijn zoon te voldoen. Eindelijk) na tallooze klachten en smeekingen van zijn ZQon, ontving deze van zijn vader de gelukkige toestemming om de piano te mogen aanleeren. « Overwonnen, — zegt Julius Wytynck in zijn Levenssckets van Isidoor De Vos, — door het gedurig aandringen zijns zoons en door het zieldoordringende smeeken dat in zijne vochtige blikken lag, gaf de vacjer eindelijk zijne toestemming.» Doch op voorwaarde, zegde hij (tôt zijn zoon), dat gij er het schoenmaken niet gansch om verlatet ; gelukt gij niet in uwe muzikale studiën, dan blij.ft er u later toch nog een micldel om uw brood te verdienen. » Enkele dagen later ging vader De Vos met Isidoor naar de Muziekschool van Gent, om er deze als leerling te laten inschrij ven. Een nieuwe wereld ging voor Isidoor De Vos open, die hij vol moed en geestdrift zou binnentreden. De teerling was geworpen : hij zou muzikant worden... zijn eenigste wensch, de droom van zijn leven ! Ziedaar, beknopt samengevat, het tafereel der eerste jeugd van Isidoor De Vos. * * * Het was in 1S62, dat Isidoor De Vos als leerling in het Conscrvatorium trad. Hij maakte er ongemeene vordering en behaalde er reeds in ditzelfde jaar eenen eersten prijs. Te huis studeerde Isidoor De Vos met koortsachtigen clrift en meer dan eens zat hij in 's vaders werkhuis, waar hij aan het schoenmaken bezig was, met een of ander muziekstuk op de knicën, waaraan hij meer zijne aandacht verleende dan aan de schoenen ! Van toen af verliép er geen jaar, of Isidoor De Vos ver wierf de eerste prijzen, tôt wanneer hij, in 1870, in de hoo-gere klas van piano den prijs van uitmuntendheid behaalde. Isidoor De Vos was reeds het vorige jaar als repetitor aan het Conservatorium aangesteld. Zijn eerste muzikale voortbrengselen dagteekenen van 1868 : Zingt van vrede! lied, en Ontwaken, koorzang, beide op teksten van J. Wytynck. De titels der werken van Isidoor De Vos, die wij hebben kunnen opzoeken, gedagteekend van af 1869 tôt 1875, be-loopen niet minder dan tôt het verbazend cijfer van eenen-negent ig! Zulke buitengewone werkzaamheid en vruchtbaarheid, waarvan wij hier getuige wezen, zijn voorzeker niet stilzwij-gend voorbij te gaan, want naa'st een dichtérlijk tempera-ment en eene frissche- oorspronkelijkheid, wist Isidoor De Vos zich in aile genres der toonkunst te onderscheiden (1). (1) Verscheidene titels, welk'e wij aanhalen, vonden wij in de reeds genoemde Levenssckets van Isidoor De Vos.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.