den Dinsdag, Donderdag en Zaterdag verschijnende Dit blad is YOOR DE BELGISCHE SOI,DAT EN beslemd ; iedere compagnie, escadron of batierij ontvang't tien of vjjftien Fransche en Nederlandsche exemplaren. Warschau prijs gegeven Gelukkiger clan in lmnne drie vorige pogin-gen, zijn de Duitschers er dit maal in gelukt zich van Warschau meestér te maken. Het zou kin-derachtig zijn te beweren dat de onbe-twisbare goede uitslag welke onze vijanden op het oostelijk Iront hebben behaald, zonder belang is. De noodzakelijkheid voor onze bondgenooten oui de hoofdstad van Polen te veriaten en heel het grondgebied dat zij held-hat'tig hebben verdedigd, is cen der pjjnlijkste incidenten van de zen langea ooriog. Maar het is voldoeude een blilc op den toe-stand te werpen, zooals deze voortspruit nit den gedwongen aftocht van de Russen, oiu orertuigd te zijn dat het krijgsgelnk van de Duitschers-Oostenrijkers slechts een zeer be-perkten invloed heeft, die veeleer zedelijk dan stoffelijk is. Want men voert geen ooriog om zich van eene stad meester te maken, hoe belangrijk zij dan ook moge wezen. Het doel van den ooriog — het is eene bekende waarheid zoo oud als de ooriog zelve — is de georganizeerde legermachten van den vijand te vernietigen. zoodgit men een einde aan zijn weerst&nd stelt. Die uitslag alleen heeft eenig belang ; zoolang hij niet bereikt is, is men niet overwinnaar. De Duitschers weten het beter dan wie ook zij, wier oorlogsleer steeds de ver-ftietiging van den vijand aangepredikt heeft en Bog aanpredikt. Men weze er van overtuigd, dat is wel het doel dat zij gepoogd hebben te bereiken cot-n zij, on-geveer drie maanden geleden, hun ontzaglijk sffensief tegen de legers van den Tsaar begonnen. Flun doel was noch Pi'zemysl noch Lemberg te tiernçmen, noch Gholm, Lublin, Iwangorod of Warschau te bezetien. Het was de Russen te rcrpletteren, evenals verleden jaar hnn pian de revplettering van Frankrijk beoogde. Zij zijn verleden jâar niet gelukt ; hunne lioop iverd niet beter verwezenlijkt in 1918. De Russen zijn achteruit getrokken, evenals vroeger de bondgenooten in hetWesten tôt aan de Marne zijn achter uit getrokken. Door zijn terugtocht lieeft grootvorst ÎNikolaas de verpletîering van zijn leger belet, welke de vijand uit aile macht beoogde ; hij heeft het plan der Duitschers-Oostenrijkers verijdeld enzijne vereenigde legers onoverwonnen en nog steeds dreigend behouden. Zeker was het noodig dat de Grootvorst ter-rein prijs gaf om dit plan le kunnen verijdelen. Ook .fofîre moest verledenjaar wijken. Het zijn noodzakelijkheden die, misschieu tôt in eene ze-kere matewreed sehijnen, maar waaai'an de wijs-heid gebiedt toe te geven, zoolang men besloten is den strijd voort te zetten en te overwinnen. Dit besluit staat nog steeds even vast, zoowel bij de Russen als bij de bondgenooten. Deze vaste -wil heeft het prijsgeven van Warschau veroQFzaakt, omdat men, door het te behouden, zich blootstelde aan het verlies van aanzienlijke Hussische legermassas. Dezelfde wil deed ons tôt het prijs geven van Antwerpen besluiten. Deze vcrgelijking laat toe zich een gedacht te ■vormen van de belangrijkheid van het veriaten van \\ arsçhau. Toen ons îeger Antwerpen verliet °ni zich op den Yser terug te trekken, nam het een strategisch besluit, waarvan het vervolg^îer k r jjgs v e r ri c h t i nge n de wijsheid bewezen heeft. >> ij lieten eene veriaten vesting in de handen ^an den vijand, maar onze strijdkrachten bleven te veIde, vol moed en vastberadenheid. De slag aan den "iser heeft het bewezen. Zoodat wij he-den nog steeds een sterk en krachtig veldieger egenover den vijand kunnen stellen, terwijl wij, nardnekkig Antwerpen teverdedigen,zouden tieboen opgçliouden te bestaan. De Belgische "weerstand had een einde genorncn met den onver-'û'jdelijken val van onze laatste verdedigde stelhng. ° Met prijsgeven van "Warschau door de Russen ■wordt gerechtvaai'digd door dezelfde redenen ,e tôt het ontruimen van Antwerpen deden be-P uiten. Er bestaat dus geene aanleiding om zich aarover ongerust te maken. Het is een besluit, ÊYen wijs als het onze van verleden jaar, en waarvan de gevolgen niet zullen nitblijven zich als zeer ^anzienlijk te toonen. Want de Hussische legers, wij herhalen het,blijven cigenlijk onaan-gciast. Zij zijn niet verplctterd, noch zelfs ver-îninderd. Weldra, opnieuw goed van oorlogs-materieel voorzien, zullen zij aan den vijand het tijdelijk voordeel, dat hij nu heeft behaald, duur doen betalen. Dit voordeel heeft hij ovorigejïs sleehts ten prijze vanzware ofters kunnen verkrijgen. Want de Russen hebben slechts langzaajn terrcin afge-staan, voortdurend strijdend met lieldhaftige dap-pei'heid. Het is niet door het getai dat zi j over-wonnen werde», ofschoo#i de Duitschers-Oostenrijkers tcgen bcn cQektic'.'cii zonder weerga in de geschiedenis hebben bijeengebracht. Het is het gebrek aan kanor.nen en mynitie dat onze bondgenooten tôt wijken heeft gedwoîigen. Het was hun materieel onmogelijk langer te weer-staan dat zij het hebben gedaan, aan een vijand die van een ontzaglijke artillerie voorzion was, en over munitie in onbeperkte hoeveelheid be-schikte. Het is zelfs een wonder hoe zij, in der-geiijke voorwaarden, aan den vijand met zoo-veel hai'dnekkigheid iederen duim grond hebben kunnen betwisten, hem bedekt latente met vijan-delijke lijken. Dat men in Duitschiand, als het hun genoe-gen doen kan. de huizen verlicht om de in-neming van W'arscliau te vieren, evenals men vetpotjes ontstak om zich over den val van Antwerpen te verheugen ; maar het duurdc niet lang of de wateren van den Yser kwamen lijk een heel koel stortbad al die geestdrift uitdooven. Wreldra zullen de Russen, vvanneer zij in hun gebrek aan munitie hebben voorzien, den vijand wel een toontje lager doen zingen. Zij weten het zoo goed dai zij, standvastiger dan ooit, hun tegenslag van dit oogenblik verdragen. Deze heeft, integendeel, nog meer kracht bijgezet aan hun manne lijk besluit om den vijand geheel te verpletteren. Met hen hebben de bondgenooten in het Westen, evenals Italie, besloten te ovei'-winnen. En dien eed zullen zij houden. Eervoile Onderscheidingen Werden benoemd tôt : Officiar van de Laopoldsorde : Giron, maj. comm. van het P. batalj. der 5* L. D. Ridders van de Leopoldsorde : Kalmes, N., onderlieut. 8' linie; Grandjean, luit. 8e lin. ; Yandevelde, J., aalmoez. Ie lin. ; Hoet, Rob., serg. 4e lin.; Thioux. A., res. oncher-luit. 4* jag.; Duchateau, Th., sold. ii lin. Ridders van de Qrde der Kroon : Spit.oes, A., aalmoez. 3e jag.; Laenen, brig. art., 5e L. D.; de Ponthière, aspir. van den G. D. Ie lin. ; Mostenne, J., wachtm. A/7; Dussart, serg. 2" jag.; Mkujleman, A., wachtm. fourier G, 1. art. Ridders van de Orde van Leopold II : Louis, A., sold. 13e lin. ; Roossens, H., sold. 8* lin. ; Pothier, brig. 4° A; de Kosminsky, G.f brig., Ie G. ; Gérard, G., adj. Gr. **# Ontvingen ; Ket Militair Eereteeken der 2e klasse : Walravexs, E., sold. 13e lin.; Yallék, serg. 3* lin. De burgerlijke medajje der Ie klasse r Rogiers, sold. A/7. De burgerlijke medalje der 2e klasse : Lambrechts, H.. Cali.ebaut, J., en Liessens, H., soldaten van het 8® linie. * * Wevd om zijn moedig gedrag bij dagorder van het Leger vermeld : Lignon. kornoraal der ?enie. 3e L. TE ROUAAN De voordracht van den liçer Htslleputte Zooals wij Imt hadden aangekondigd, heeft de heer Hrjlepuile, minister van landbouw en openbare woi'keu, den len Augustus, ten stad-huize van Roy aan, eene a'oordrachl gehouden welke veel bijval oogstte. Door de Fransche en Belgische overheden ont-vangen, heeft de achtbare heer miDister voor eene stampvolle zaal gesproken. Op den eersten rang der ioçhoorders bevonden zich generaal Goiran, bcvelhebbcr van het krijgsgebied, generaal de Selliers de Moranville, alsmede de voor-naamste notabelen van Rouaan. De redenaar werd aan het publiek voorgesteld voor den heer Jan Ramaekers, volksvertegen-woordiger van Ilasselt. Hij heeft letterlijk zijne toehoorders, bestaande voor het meerendeel uit Belgische uitwijkelingen dîe zoo talrijk in dit gastvrije oord vertoeven, gecleetrisecrd. Yooreerst heeft hij herinnerd aan het geducht-vraagstuk waarvoor de Belgische regeering, voor één jaar zoo sclnelijk werd geplaatst, en aan de meest besliste weigering waarmede de regeering eenparig en krachldadig antwoordde aau het Duitsclie ultimatum, in den geschiedkundi-gen nacht van 2-3 Augustus. Daarna heeft de minister het aangrijpend tafereel opgehangea van de plechtige Kamerzit-ting, welke wij voor ettelijke dagen in ons blad voor den gwsst onzer legers terugriepeu. Een jaar is verzwonden,— ging de minister voort,— de Belgische steden zijn vernield, de velden ver-woest, de prachtgebouwen neergchaald. Maar de moed der Belgenbleei'onvcjv.wakt. Zoo de beiaardea ginder stom zijn, weét meit minstens dat zij vroolijk zullen helmen bij de trioiniantclijke intrede van den Koning in zijneh'oofdstad. Onder de meest beproefde onderdanen van Koning Albert heeft er nog niemanc* gezegtl : « Men had ze moeten doorlaten ! » — Moest men z<; doorlaten ? ik vraag het u, roept de redenaar uit — Neen ! Neen ! Neen ! antwoorcîen de van geestdrift vervoerde toehoorders. — Het spiji. me — vervolgt de heer Helleputtç — dat de nniren dezer zaal be'etten dat uwe toejui-chingen tôt de ooren der Dnilgchers weerklinken. Zij zouden weten wie wij zijn en hoe wij bereid zijn hunnen dwang te oudergaan. De redenaar vertpont alsdan hoe verwaand, dw#»s en verblind onze vijanden hoeven te zijn om te verhopen dat er een oproep tôt den vrede uit de Belgische bevolking zou opgaan. Hoe die-per beproefd, hoe meer ontembaar deze zal worden. De Belgen daehten aanvankelijk enkeldezaak der Belgische vrijheid en oaafiiankelijkheid te verdedigen. Zij hebben spoedig begrepen dat zij de zaak en de vrijheid van den heelen wereld. het beginsel zelf van het recht, van den vooruit-gang en van de beschaving — verdedigden ! De voordracht nam toen de wending aan van eene hartroerende samenspraak tusschen den heer Helleputte enzijne toehoorders : —- Zijt ge moede? vraagt hij. — Neen ! — Wilt ge eenen voorbarigen, schandevollea vrede ? — Neen ! — Zoo men moet sterven... — Zullen we sterven ! — Maar ge zult leven... Slechts laffe volkeren bez wijken. En in eene slotrede van hoogere vlueht, ein-digt de minister : Hel uur waarop onze regeering vrijwillig in bal-lingscliap naar Frankrijk ging, werdenwij begroet door den kreet « Leve België ! » Beigië was dus niet dood... Frankrijk, dat we nooit zullen vergeteu, riep het ons toe, uit het diepste van zijn ziele. De groote dag dien wij voortaan afwachten, en bij voorbaat begroeten. is die van den zSge die de eigenlijke voorwaarde is van het heii en het geluk van het mcnschdom. Toen hij het stadhuis verliet, werd de heer Helleputte opnieuw langdurigtoegejuichtdoorde talrijke Belgen, in wier hart hij door zijne man-haftige taal een nieuw vertrouwen had doen ont-staan alsmede eenftn meer dan ooit stoerenwil te kampen tôt bet uiterste, tôt den triomf van de Gerechtigheid en van het Recht, Vot de verjplet-terîftg onzer viianden. _ . . 4 0 Angpustus 1915 Nummer 145 ■i nitfitii iii —i—inii'à

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.