ZONDAGSBLAD ZONDAG 14 MEI 19iG Byblad van " VOORUIT „ Tweede Jaargang — Nr 3 Pri js : 8 centiemen Indrukken. Een Duitsch bestedelingenhuis. In 't drukke Brussel eene stille straat. Een hooge smalle gevel met twee vensterramen ; een balkonnetje. Zondagnamiddag. « Diakonessenhaus — Maison hospitalière » staat er op de koperen deurplaat. Een belklank. Open gaat die deur : een lange-eindloos lange gang, duister in vergelijking met het helle zomer-zondaglicht. Een jonge meid treedt binnen. Hier en daar verspert een houten of teenen koffer ge-deeltelijk den doorgang. In eene achterkamer, waar het bepaald half duister is, zoodat het oog eerst het veelmeer verschoten, vroeg versle-ten, dan wel schamel haisraad en de spreuken van den Bijbel oj) den muur niet onderscheiden kan, zit zuster Gertrude, eene protestantsche zuster der Barmhartigheid. Niet jong, niet wat men oud kan noemen, ook niet mooi maar met den zoeten vrede op 't zelfbewust gelaat. Half non met haar vreemd wit neteldoeksch mutsje, dat aan het hoofddeksel van de zusterkens der Armen denken doet ; half wereldlijke door haar zwart sluitend, ietwat oud-modisch kleed. « Zuster Gertrud, daar is een meisje, » zegt de portie-res, ook een halve non ; een tengere ascetische : bleek, bezield gelaat en godsdienstvuur in de bhkken. (( Bmnenkomen, » zegt de bestuurster, en reeds heeft ze een kladboek vast — grauwzwart, vettig, verfrommeld, en eene pen in den inkt gedoopt. De jonge meid treedt bescheiden, roodwordend binnen, en staat te wachten aan de ingangsdeur — rozekleurig lijfje, zwarte rok; groote roode handen; rosblond haar, rood lentegelaat. « Hoe oud? » vraagt zuster Gertrude, die geen tijd aan ledige woorden verspilt. « Achttien jaar. » « Reeds in Brussel gewoond? » « Neen, heel den nacht gereisd, een half uur geleden aangekomen. » Onwillekeurig verheldert een glans van goedkeuring zuster Gertrude's aangezicht. <i Uw naam? » <( Agnes Abreisch, uit Rheine in Hannover. » <i Reeds gediend? » (( Kinderen verzorgd. Bijzondere liefde voor kinderen ; ook wasschen, strijken van het kindergoed. » Aldus beveelt het meisje zich aan. « Goede getuigschriften? » « Ja. » '< Welke huur? » « Hetgeen men geven wil bij brave menschen. » « 't Is goed, » en Gertrude doet eene afscheidsbeweging met de hand. Het gesprek is ten einde. Een bejaarde vrouw, een juffrouw, wordt binnengela-en. Zij groet bescheiden, hooger stand dan dienstmeid- stand verradend. Zij draagt zwarte glacé-handschoenen een vederhoed en een zwarten mantelkraag. En weer worden al de kortbondige vragen gesteld : « Goede getuigschriften? Van waar? Hoelang in denzelf-den post gebleven? Hoeveel huur? » De eischen staan zeer hôog — het is een keukenmeid van grooten huize. Maar zuster Gertrude, ondervindingrijk, schudt het hcofd. <( Voor minder loon ook wel, » bekent angstvallig de reeds door intuïtie ongeruste. « Hoe oud? » vraagt eindelijk zuster Gertrude, haar scherp, grkuw oog onbarmhartig uitvorschencl op de vrouw richtend, die haar aangezicht in 't duister houdt, opdat de onbescheiden rimpeltjes en 't grijzend haar niet al te veel verklikken zouden. « Vooraan in de veertig, » zegt ze moedig. « Gij spreekt de waarheid niet, » antwoordt Gertrude, kalm doch vast, vol zekerheid. « Stel vijftig, » stamelt nu de aanzoekster, lieel be-schaamd het hoofd buigend. En de bestuurster dringt niet verder aan, doch schrijft: « Ongeveer acht en vijftig jaren oud, » op haar kladboekje. Eilaas ! de vele menschenkennis heeft haar brein wel ver-licht, doch tevens ook haar hart verteederd, en door de leugen ziet zij heen, diep — diep in 't akelig drama van den strijd om 't leven en het voortbestaan. Geen quasstie van koketterie of eigendunk, maar bange vrees voor afgewezen worden, overal, op grond van ouderdom... « 'k Zal voor u zorgen, » spreekt de zuster medelijdend-mild.Van uit het hart van Duitschland komt die vrouw, om hier te zoeken wat ze ginds niet vond : op haren leeftijd nog de dienstbaarheid, om te veroveren 't karig dagelijksch broocl... Twee tegelijk, twee pas ontloken roosjes uit de Pfalz, te zaam op zoek, te zaam op reis, elkander houdend bij de hand in wederzijdschen drang om steun, om hulp en troost. En al de vragen worden weer • vernieuwd, beantwoord zonder schroom, vrijmoedig, hoopvol, met oprechtheid in het klaar, vertrouwvol oog : « Liefst samen in één huis, waar meer bedienden zijn. » Doch zuster Gertrude trekt de wimpers — ongeloovig in den uitslag — op. En de handen der bedreigden strengelen vaster saam-en dichter naderen de schouders tôt malkaar, als tôt bescherming voor gevaren in 't verschiet gezien. O, oude en jonge levenswrakken, die hier aanspoelt in de zee der vreemde stad, niet wçtend wat de klip zal zijn waarop gij landt, noch wat de gunst van 't toeval u ter redding aan zal bien, noch waar het noodlot u zal onver-biddelijk doen ten gronde gaan!... Jt. Jt, JL "?p •??* -Jr- De zon heeft haren loop vervolgd en gansch in schaduw-duister ligt de spreekplaats thans. Een dame wacht er zittend aan den ingang op een stoel. De stilte is groot. 't Rumoer der wakkere stad dringt niet tôt hier. Men zou het nooit vermoeden dat op eenige hon-derd meters verder zooveel wandelvoeten gaan. dat zweepen

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.