ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 2 APRIL 1916 Nr 55 Prijs 5 centiemen Het Asschenziftertje (Slot) Eenigen tijcl later kwaru hij nogmaals ziften en ik waagde een nieuwe poging. — Tony, zou uw hoofd dikker zijn dan het mijne? Hij bekeek mij, gebogen, woordeloos. — Ik heb een dikken kop, ik, nietwaar? herhaalde ik. Wantrouwig gluurden zijn kleine oogjes van onder zijn mutsenklep uit, bijna alsof hij bij zich zelven dacht: — Die meester is een guit : hij wil mij beet nemen. ■— Zou er een groot verschil zijn tusschen uw hoofd, Tony, en het mijne? Hij lachte grof. ■— Jawel, Mijnheer, knikte hij. Jawel. Ik geloof, dat het uwe niet zoo dom is als- het mijne. Ik ging een ouden flaphoed halen en dekte er zijn zwee-tenden ragebol mee. — Zie je wel, Tony? — Dezelfde maat, mij dunkt, ja, nagenoeg. — Houd hem maar, hij is nog zoo goed als nieuw. En werp die gescheurde muts maar weg. Door de vettige rimpels van zijn gelaat, dat door weer en honger tôt bleekbruin-korrelig leder gelooid was geworden, liep een onbeschrijfelijk lekkere lach. — Daar! hikte hij. En hij gooide zijne oude, breedgeklepte, verregende muts over het dak. Voorzichtig voelde hij aan de harde randen van mijn « Hony soit qui mal y pense » en langzaam duwde hij hem dieper over zijn oud-grauwen kop af. — Ik zal er zorg voor dragen, Mijnheer ! beloofde hij. De geweldig stuivende asch dreef mij kef-hoestend naar de deur, waar ik vroeg: — De sintels zijn voor de stoof, niet waar? Maar zeg eens, de fijne asch, Tony, wat doet ge daarmee? — In den hof gieten, Meester. -— Zoo? — Asch is mest. — Ja maar, ik moet straks terug naar school en gij, gij zult de bedden niet kennen, waarop gij de asschen moet werpen. Verstik mijn jonge wortelen maar niet. — Geen nood : elk zijn vak. Assche op kiemende erwten verdrijft de wormen en de slakken; ja, ja, dat weet ik. Assche bevordert den groei van de snijboonen ; dat weet ik. Assche voedt de jonge druivelaars ; dat weet ik. Assche maakt den aardappelgrond mul. Dat moet mij niemand: leeren, meester. De weeke steeltjes van ajuin of porei zal ik er niet onder begraven; zij maar gerust. — En als gij een frank in de asch vindt, Tony, waar stort ge dien ! — Een frank, Mijnheer ? Een frank, zegt gij ? Dien heb ik nog nooit gevonden, maar dien zou ik u teruggeven, hoor, rechtvaardig teruggeven! — Elk zijn vak, hebt gij zoo even gezegd, Tony? Hebt gij dan vroeger niet een ander ambacht gedaan? — Jawel, Mijnheer; ik was vaandrager in de kerk op mijn dorp. — Dat is geen vak. iony, ge wilt mij misieiden. lk neb gehoord, dat gij een metselaar geweest zijt. — Ja, dat ben ik ook geweest. — En hoe zijt ge dan...? — Dat vertel ik niet. Dat is, ten eersten, veel te lang om te vertellen. En... en... gij zoudt met mij lachen: meesters zijn altijd spotters. — Niet allemaal. De kommerige zwoeger zifte dapper voort, wreef zich nu en dan met den mouw over het oude zweetende gezicht, waaruit honger en leed mij tegengrijnsden, spuwde en snoot zijn neus in den aschhoop, trapte en tastte, neep de natran-dige oogen toe, maar zei geen woord, geen enkel woord. Ik ging heen. * * * Toen het bier- en jeneverminnende kereltje, een tijd later, nogmaals ten mijnent kwam, waagde ik het hem te vragen : — Tony, gij hebt slecht met uw vrouw geleefd, zeggen de menschen ; is dat waar ? — Leugens, Mijnheer! Leelijke leugens! — Zij zeggen het nochtans. — Mijn vrouw was een engel. — Zoo? — En ik heb geen haar op haar hoofd gekrenkt ! — Wat is er dan eigenlijk gebeurd? — Dat weet ik, ik alleen. Wroetend trippelde^ hij weer in het kleine plaatsje rond, terwijl zijn dikke lippen af en toe onverstaanbare woorden brabbelden. Een vriendelijk zonneken duwde een paar goudstaven door de grauwe stofwolk naar de aarde en ik meende water-parels in zijn oogen te zien blinken. — Hebt ge nog tabak, Tony? — Hoor eens, meester, kunt gij zwijgen? — Gelijk een graf. — Welnu, vroeger woonde ik te Stockhoven bij Maeseik en met mijn waren naam heet ik Antoon Steenfliers. — Een mooie naam, jongen. — Nietwaar? Maar de metselaars en de timmerlui zeiden altijd kortaf Tony. En die naam is mij gebleven. Ik was een werkman van Mijnheer Dubois, dien gij zeker wel kent; maar neen, die moet nu lang dood zijn! Een vlijtig, oppas-send werkman, dat durf ik u zeggen, en ik deed mijn troffel op de stellingen zingen gelijk een kleine klok. Tôt aan de poorten van Maastricht stond ik bekend voor een knappen metselaar en zat dronk ik mij nooit, meester, zelfs niet als er ergens een vlag op het dak gestoken werd. De steenen winning van pachter Cuppens in Langendonck, — daar zijt gij zeker al geweest, Mijnheer ? — heb ik helpen optrekken ; bij Sint Truiden heb ik aan het kasteel van Roodebeek meegeholpen ; wat later, in het jaar, — het jaar weet ik niet meer, — stond ik op de forten van Diest, waaraan herstel-lingen mioesten gedaan worden ; ik was te Tongeren toen een deel van de Romeinsche muren afgeworpen werd ; aan ontelbare belangrijke werken in de streek heb ik deelge-nomen, altijd met M. Dubois, en ik kon zingen, zingen, Meester, gelijk een nachtegaal. Ik trouwde. Op de Tongersche kermis had ik kennis ge-kregen met een hel-blond meisje uit Melleghem, de zuster van een jongen metselaar, dien wij den Heesche noemden.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.