ZONDAGSBLAD Biiblad van " YOORUIT „ 7ftnnAr. iR .mi i Tweede Jaargang - Nr 12 Prijs : S centiemen Indi ukken. Het Korenwegetje. Kent gij het niet? Smal loopt het —■ nauwelijks plaats verleenend aan één paar voeten te gelijk — tusschen twee uitgestrekte akkers door. Slingerend loopt het van de kerk naar eene boerenhuizengroep. Kent gij het niet? zoo zandig effen wit in 't vroege voorjaar, gelijk een lint op groen fluweel ontrold. Iiet koren is nog klein, de rechte voren zijn nog zichtbaar af-geteekend ; wijd ziet het oog in 't ronde over de jonge \ruchten heen : ginder het dorp : een tuil van roode daken, uit welks midden, als een rietveer boven donkere rozen, scherp en hoog, de spitse toren opsteekt ; diep en verre-ver tôt aan den horizont het weideland daarachter, verre-ver een reeks van populierenkruinen, lenteblond reeds wordend, toch nog naakt, met den donkeren bun-del van het eksternest, hoog in den top, vermetel tartend het begeerig kinderoog. De hemel bleek en blauw; de zon reeds warm en de leeuwerik onzichtbaar in de lucht, t zijn zangparelen onverpoosd en blij-uitbundig in de ruim-ten uitstrooiend... Kent gij het niet, het wegetje, vanwaar men de kikvor-schen in afgelegen poelen kwakken hoort, waar 't ver-frisschend windje de wang afkoelt en onder 't haar en de oogenwimpers speelt ? Kent gij het niet ? IL Zijt gij er langs gegaan bij heeten zomerdag op 't mid-daguur, wanneer de felle zon schijnt, hoog, bijna boven 't hoofd? Het koren recht, reeds uitgebloeid, nog geurig w'almend in de laatste wolkjes van 't bestuivend levens-meel. Het brandt, het gloeit er, 't is er stikkend, zonder wind en bijna zonder ademlucht. Het oog, gehinderd reeds door hemelhelderheid, wordt als \erblind door 't zephirwemelen van 't milliardenkorenheer. Niets anders ziet men er, en de eenzaamheid is er zoo groot als in een woud, beangstigend van algeheele afzondering... eng in-gesloten door 't opeengehoopt mysterie rondom u. Wat is 't er stikkend heet ! dat stooft de graankiem, die tôt rijpheid komt... allengs in trage ontwikkeling. En ailes groeit en bloeit er in ^at spichtig halmenwoud en ailes richt zich naar 't omgevend midden in; de koren-bloem kleurt met dof zeegroen hare schrale stengels en haar smalle blaadjes glad, als de pijltjes van het koren zelf. En, vastvertrouwend op^'t verkregen daar-zijn-recht, durft zij in eens te ôpenen hare diep-diepblauwe bloemen-kroon, niet hoog tôt aan de aren, neen niet'hinderlijk — ook voor de wortels niet, halfwege, tusschen al die opge-schoten wiegelende korenspeertjes, haar beschermers, verstoppertje spelend onder 't onzeker handje dat haar onmeedoogend grijpen wou... De naardusplant —- de zoogenaamde kreeft — schiet hooger op — zij durft zelfs kijken boven 't koren uit, zoo-dra 't verzwarend neerbuigt naar den grond. Daar staat 't viooltje — miniatuurtje van den plantengloei — bloed-saparm en bleek, schuw zich verschuilend achter ran- kend vitsekruid, dit met zijn fijne blaarkens, fijne haak-jes waarmede het zich vasthecht, klimmend langs de veld-vrucht opwaarts naar de zon. De magere kouterwinde doet het ook, om prijs, haar roze kelkjes openend aan den gloed. En hier de purperen pastoorshoed — de venusspiegel, zooals hem de Franschman noemt, 't blanketkruid, zegt de boer. Vrank, schitterend, stout en boud gekleurd, al bloei, al gloor, een beeld van 't ideale dat het stoffelijke ontvliedt, geestdriftig plantje dat den grond versmaadt, ternauwernood er indringt, bovencîp, met zijne dunne, dorre wortelvezeltjes en enkel leven put uit lucht en zonneschijn !... 0 wegetje in heeten zomerbrand, waarover, vluchtend voor den moker van den wandelvoet, de kever heenloopt, louter groenend goud, een wonder kleinood in de wondere onbegrijpelijke natuur !... 0 't korenwegetje, kent gij het niet, zijt gij er langs gegaan ? III. Hebt gij 't gezien op 't einde van den herfst? De akkers laagbegroeid en eindlcos uitgestrekt. Thans loopt het tusschen rapenvelden heen ; scherp zijn ze groen met sterken peperreuk. En al de rest zoo ver het oog kan waren : kleurloos, donkergrauw ; de mist hangt killig op de diepe weiden en hij stompt de takkeboskruinen van de populieren af ; hij huit den toren en de kerk in lichten sluier ook. Ginds staat de groep der boerenhuizen, piepend in het boomgaardzwart : een strookje witte gevel, eene streep van rook, het roode lapje van een pannendak... Op afstand klept het kloosterklokje de avondbee. De kinderen komen van de school terug : een grauwe voortbewegende hoop in al het najaarsgrauw. Geen vrees voor het gevaar van 't koren meer, geen waarschuwing \an de ouders langs de groote baan te gaan. Het wegetje is zoo smal en talrijk is de groep, — wat hindert dat een kind? Zij treden hier en daar en onbe-vreesd de vruchten plat. De jongens trekken rapen uit, die als een witte ster in hunne handjes blinkt. En waar thans schelven — overvloed van oogst — langs 't paadje staan. stormt bij hun naderen een bende musschen op, in éenen sterken ruisch van plompen vleugelslag. De bonté raven, wandelend over 't braakland, verderop, stap-voets, den klauw hoog opheffend tusschen vergeten en verstrooide stengels van 't aardappelloof, verschrikken ook en vliegen krassend naar de boomen heen of laten zich, in eenen sierlijkronden zwaai, de vlerken als een waaier achterover leggend, vooraleer die te sluiten, met de twee pooten te gelijk als "in een danspas zachtjes weder neder op een verder akkerstuk... En de avond valt, hij valt, verduisterend ailes hier beneen, omsluierend ailes, doodend elke kleur. Het blanke lint van 't korenwegetje glimt nog alleen — glimt nog een weinig tuschen 't zwart geworden groen, maar 't wordt ook grauw, het rouwfloers van den nacht valt 'ook er over. Ginds in de groep der boerenhuizen blinken lichtje? door 't onzichtbaar vensterxaam...

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.