ZONDAGSBLAD Btjblad van " VOORUIT .. ZONDAG 30 SEPTEMBER J917 Derde Jaargang — Nr 23 Prijs : 5 centiemen Het Einde (Slot) Seriel was veroordeeld geworden tôt vijf jaar gevan-genisstraf, waarvan hij reeds éen jaar uitgeboet had. Merie was hem eenige malen komen bezoeken, maar nu zag hij haar heelemaal niet meer. Hij pijnigde- zich dagelijks, als hij zich afvroeg wat er .met haar kon ge-beurd zijn ; hij vermoedde soms, dat ze reeds lang zou getrouwd zijn bij zijne terugkomst op het dorpje... Na de moord was Merie thuis gekomen en had het vreeselijk ongeluk verteld ; haar vader was opgesprongen en had gevloekt en gescholden, en haar bedreigd haar den kop in te slaan, als zij nog met Seriel zou omgaan. Toch had Merie nog enkele malen gelegenheid gevonden om Seriel te zien ; dit was natuurlijk buiten ieders weten om gebeurd. Maar dan kwam het vreesehjkste, het schrikwekkend-ste ! Ze was er reeds van bewust geworden, maar had er nog niet van durven spreken, daar ze nog altijd hoopte zich te bedriegen. Eindelijk moest ze 't bekennen, het werd onvermijdelijk. Op 'n avond, dat ze alleen met haar moeder nog op was, bekende ze weenend, dat ze zwanger ging... 's Anderendaags wist Broeke het ook, en in een wild opbruisende woede had hij Merie geslagen, haar bij de haren getrokken, haar gezicht opengereten. Merie had luid geweend en haar vader ging weg ; hij kwam terug, wilder nog, en wou haar weer te lijf, maar Merie vluchtte, vluchtte wat ze kon... Ze was neergevallen bij 't boschje, waar ze Seriel zoo dikwijls ontmoet had, waar ze plannen gesmeed hadden voor de toekomst ; ze was gaan zitten en dacht na, heel lang, tôt ver in den nacht. Ze overwoog ailes, hoe ze zich door 't leven heen moest slaan, hoe ze haar kind zou groot-brengen, het kind, dat ze in zich droeg en dat van hem was, van Seriel, van wien ze zoo sterk hield. En toen zag ze het : het was onmogelijk, totaal onmo-gelijk ; nooit zou ze kunnen leven tôt hij terugkwam. Oohoho ! die wanhoop ; ze dreef haar weg, door het boschje, naar den kasteelvijver toe en daar stond ze te staren in het roerlooze, zwarte, geheimzinnige water. Ze keek toe en zag de oppervlakte licht rimpelen onder het zoele windje ; het water lokte haar aan, beloofde haar rust, zou haar van de wreedheden der menschen redden. En ze viel,... rolde in 't water, zonder plomp, bijna zonder spatten ; ze werd heel voorzichtig ingezwolgen door den zwijgenden zwarten vijver, die zijn oppervlakte boven haar weer toeschoof, en zich weer rimpelde onder het gestreel van 't zoele windje... Wat was er een herrie in 't dorp ; geen die niet van Merie's zelfmoord praatte. Het was iets nieuws en, was het dan ook treurig, ieder wilde de eerste zijn om het te vertellen ; men sprak het schande, dat Broeke zijn dochter zoo behandeld had, maar kwam niet op de gedachte, dat men het verkeerde zou gedaan hebben, als Broeke anders gehandeld had. Niemand of bijna niemand dacht nog aan Seriel, aan den zachtzinnigen jongen, die, in een vlaag van onstuimige woede, buiten zijn wil gemoord had. En Seriel wachtte! Hij wachtte geduldig, in de hoop, dat de vier volgende jaren gauw zouden omgaan en dat hij weer een nieuw en hoopvol leven te gemoet zou kunnen zien.' Maar toch deed het hem onuitsprekelijk leed, nooit iets van zijn dorpje te hooren ; en dat Merie hem niet meer kwam bezoeken, begreep hij heelemaal niet. Hij wachtte!... Op 'n mooien zomermorgen zaf Seriel in zijn cel weer over zijn dorpje te tobben ; hij dàcht aan degenen die hij ginder nagelaten had, aan Merie in de eerste plaats, dan aan Dees, aan Miel, aan Cies, zijn vader, en aan Wieze zijne moeder. Wieze! Van haar hield hij nog, want zij had hem altijd goed kunnen lijden. Dan dacht hij âan Merie's zustérs, aan haar ouders; hij dacht 'na over wat hij zou beginnen, als hij vrij zou zijn. Plots kraste een sleutel in het slot zijner cel ; de deur draaide open en een waker riep hem vriendelijk toe : — « Allee, Vanhove ; ge meug goan, jongen! » Ze waren beleefd met Seriel, want ze wisten, dat hij zadht en gedwee van aard was, en ze*lieten hem gedu-rende uren alleen als hij werkte. Seriel sprong op, deed, zonder 'n woord, zijn schoe-nen aan, zette zijn pet op en volgde, hartkloppend, den waker; ze kwamen in 't bureautje van de gevangenis. De waker begon in 'n dik, bestoven register te blade-ren en had eindelijk gevonden ; hij teekende iets. aan, gaf de voorwerpen terug die in bewaring gehouden waren, en' ook Seriel zijn kleederen. In een nevenkamertje trok hij haastig zijn gevangenen-plunje uit en kwam terug in 't bureautje ; de waker schreef nog altijd, trok eindelijk een kastje open en gaf Seriel eenig geld. Seriel stond verbaasd. — « Wa, wa es da? » — « Da zijn de cenzen die ge verdiend hêt mee hier te wirken. » Seriel stak ze bij zich, binnensmonds murmelend ; hij wist niet meer wat hij deed, wist niet of hij treurig was dan wel blij. Hij stond daar bedremmeld voor 't pupitertje, besluiteloos, zonder doel, « Allee, Vanhove, kom mee jongen. » De waker ging hem voor, door den langen gang, waar hun stappen weerklonken ; ze kwamen bij de poort, de zware, hooge ijzeren poort. De waker wrong het slot open, ontgrendelde en Seriel stond buiten. Wat 'n gevoel! De frissche, deugddoende lucht waaide hem in 't gezicht en hij bleef weer staan, hijgend, onstuimig de lucht opsnuivend ; hij keek omhoog in 't blauwe, dat hij sedert jaren niet meer gezien had. Eindelijk stapte hij door, volgde de straat, zonder eigen-l'jk te weten waar hij heenging ; af en toe zwikten zijn beenen door. Overal keek hij rond : ailes was nieuw, fon-kelmeuw, het leek hem of hij een heel nieuw leven begon of hij nooit geleefd had, of hij, groot-geboren, in een prachtige wereld geworpen was.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.