ZONDAGSBLAD Byblad van " VOORUIT , ZONDAG 8 APRIL 1917 v Tweede Jaargang — NT 50 Prijs : 5 centiemen Pitje=De*Dood ( -- Grrr... Grrr... rpr Moeke? — Ssst... zeg 'k! fluister-suisden moeders lippen... seffes tnokt 'm nog wakker. —• Moe... — Grrr ! Jannekes woorden bleven in zijn keel steken. Angstig gluurde hij naar vader, die, den stoel een weinig van de tafel afgeschoven, de billen opengespreid, de voeten met de afhangende slefsloffen achter de twee eerste stoel-pooten, de granaatroode tronie op de witte hemdsmouw, zijn verkwikkend middagdutje genoot. — Moe... —- Ssst... Janneke hield den adem in en liet schuchter den blauwen, helderen blik opnieuw van moeder, welke in de véranda, nevens de werktafel — verdwijnend bekans onder een over-vloed van zorgeloos neergesmeten, onafgewerkte kleeding-stukken — rustend in een houten zetel, dé voetjes op een • schabelleke, zich onledig hield met het driegen van een grooten, chocoladekleurigen lap, naar vader drijven. De oogleden lagen zwaar-gesloten op de noppige blaaswangen. Uit den mond, scheef op den harigen handrug gedeeltelijk neergeperst, sijpelde een riviertje speeksel dat een glim-mend, slijmig lijntje achterlatend, een klein plasselken vormde op 't door soepvlekken en vettige duimafdrukken besmeurde « Laatste Nieuws ». Log geadem, nu en dan aanzwellend tôt een heesch, rochelend gesnork, ronkte langs zijn knuist de lucht in. Aan de rechterhand vonkte een gou-den ring. —• Grrr... Een diepe stilte volgde. Moeder driegde zonder de oogen op te slaan, naarstig voort, trok plotseling 't goed tôt zich, beet den draad af, wierp den chocoladekleurigen lap op een naastbijstaanden stoel, greep tusschen den rommel op tafël een nieuwen lap, spreidde hem op de plank uit en verdeelde hem door middel der groote staalblauw-glimmende schaar in tweoën. Droog en hortend hotsebotste de schaarpunt over . het hout. Speelsch en gezellig klonk van den schoorsteen-mantel 't radde getiktak- Met droeve, tôt weenen klaar staande oogen, bekeek Janneke den wekker... Kwart over éenen ! Grootmoeder stond ' v6or den pompbak en schrobwaschte met een lekkende schotelvod in kokend water teljoren, lepels, vorken en gla-zen af. Porseleingetinkel, vorkgeklingel en watergeplas stegen van uit den teerblauw opwolkenden darnp op. Bijna onhoorbaar prachte Janneke : — Moe? —- Wat is 't nà toch? taalde moeder zoo luid mogelijk... mutte vader wakkermake? Janneke kromp bijna ineen van ontzetting. Vaders rechter-arm bewoog. Een nieuw speekselkloddeke broebelde van onder zijn snor uit. Hij moest toch nogal vast slapen, anders hadde hij zeker Moe's onverwachten uitval moeten hooren. (1) Uit den novellenbundel Het batisten Zah'doeTtje. Den moed niet heelemaal in zijn schoentjes latende zinken, waagde hij na een poosjjf nogmaals : — Malc... mak 'k deur gon? — Hoorde ni wà 'k gezee heb? Eén der lappen vloog de werktafel op. Onvrijwillig week Janneke een schrede achter-waarts.— Mor... mor... — 't Is nog te vruug, zekke ! Opeens hief vader loomweg den kop op, knipte herhaalde rnalen met de oogleden, slaakte een diepen, langen zucht, streek met den handrug 't afsijpelend speeksel van mond en kin en bemonsterde nog half door den slaap heen, Janneke —■ Wat is 't potverdoeme nau wèr? —-A... wel a... a... — Hoe a? En een strenge oogopslag boorde tôt in Jannekes griffer bonsend harteken. —- Wel ja, a zou nau-w-al nor Tante Marie wille gon, en • 't is nog te vruug. A wil ni luistre. A mut 'r toch ni aan-kome-n-as ze nog on 't ete zèn. —- Watte? Janneke week meer en meer achterwaarts... Pruillippekens vormden zich. •— Ja mor, ja mor... Zoo ni hoor! As ge wèr mè da ge-blêt go beginne... En hij hief de hand tôt een koek op. Pas dan oep, z'nne. — Hij mâg gon, vergoelijkte moeder, mor oep tijd en stond. — Mag! Mag! Mag! A blèft thuis! En daarmee uit! Bà Tant, zet 'm niks dan bandietestreken uit. Mut 'm wèr mè 'nen buil nor huis kome, 'nen buil gelak m'n vuist bekan? Hé? — 'k Zal brâf... —■ Brâf... Zvvijg, zekke! —- Brâf zèn... — Wà? darfde nog tegespreke?! Een letje hooger ver-hief zich 't lichaam boven 't tafelblad. Speeksel kwijlde tôt op zijn kin. Met één handveeg was 't weg. Janneke niet vvetende waar de benarde blik te vestigen, liet hem vaag-weg rusten op vaders knie, welke in de sche-mering onder de-tafel opdonkerblauwde, wijl de vochtige kijkertjes langs weerszijden van 't wijsneusje een tuittraan lieten ontsnappen. —- 'k Spree-eek ni... 'k spreekni... ni tege... parlesantte Janneke, den eersten breed-opbrekenden snik niet meer kunnende terugslikken. —• Mor potverdoeme ! En zich tôt zijn vrouw wendend. - Mor hooude gà dà nà ni ? Dî darft zegge dà... dà... dà... En dà's nog gin tieng jaar... Wor gb dat henne... Wa gà zoo'ne klepper weure? Een tweede snik brak uit Janneke's op- en neergaande borstje. —- Godde zwijge?! Dà's verdoemd iederen Donderdag 't zelfde spelleke. 'k Heb 't al van in de week gezee. Nimmer nor ginder wijd alleen. Leere zulde! Leere! En leere dat 'r •de brokken afvliege! We zullen is zieng wie dat 'r hier den baas is, ik of gij ! Of wa denkt-de gà zeker?... En begm mor seffes... Honderd keere zuld'-uit-schrijven... en schoon hoor... op e beste... «. Nooit ni meer zal 'k tege me vader nog tegespreke» Honderd keere... en gin negen en negetig, hoor! Honderd ! Honderd! Honderd! En zoo ni... dan

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.