ZONDAQSBLAD B\jblad van " VOORUIT „ ZONDAG 27 MEI 1917 Derde Jaargang N' 5 Prijs : 5 centiemen De Dief (De Tragedie van een Kind) ( Slot.) Toen hij het bewustzijn herkreeg, verschrikte hij. Maar reeds stormden de eersten in de klas. Hij kon het geld niet meer terugleggen. Nu kwam de leeraar. Hij was nog jong, had veel geluk gehad. Bij eene inspectie had de zesde klas, waar hij als kandidaat doceerde, zich zoo goed gehouden, dat de knappe en krachtdadigë opvoeder reeds na het tweede jaar benoemd en in de tertia was aangesteld. Hij kon Menne Knoll niet lijden omdat de jongen geen vriend had, omdat hij sprong noch turnde, omdat hij nooit domine streken uithaalde en steeds zijne lessen op zijn duimpje kende. Tôt zijne kollegas had hij reeds menig-maal gezegd : « Uit de model-leerlingen groeiden nooit knappe menschen. Het bloed, mijne heeren, het bloed en het ras ! De duivel haie de bloedarme blokkers ! » Met het instinct, dat juist door zijne schuwe terughou-ding gescherpt was, had Menne Knoll dat wel ondervon-den. En hij deed ailes, om de gunst van den professor te winnen. Maar hij vatte het verkeerde eind vast, en leerde met dubbelen ijver de vakken, waarin dokter Wenig onder-richt gaf. De jonge leeraar onderteekende het dagboek en sprak dan : « Nu worden de bijdragen voor het boomenfeest ingeza-meld. Ik lees de namen af en elk komt op zijne beurt aan den leerstoel. » Het gebeurde volgens alfabetische volgorde. Menne Knoll zat meer dood dan levend op zijne plaats. Wanneer zou hij geroepen worden? « Knoll! » riep de professor. Hij kwam voor de klas, legde het zilverstuk bij de an-dere. Niemand, buiten Otto Seydel, kon zich daarover verwonderen. Deze stond juist op het punt zijn pennen-kastje te openen. De « S » kwam later. Hij had nog tijd. Plotseling werd hij onrustig. Hij keek onder de bank, sloeg de boeken open, zocht in zijn zak. De naamafroeping was geëindigd. De gewone les be-gon.« Seydel, wilt ge eindelijk gerust zitten ! » dreigde de leeraar plotseling. « Wat beteekent dat ? » De jongen verdiepte zich eenigen tijd in zijne gramma-tika.Maar niet lang. Hij begon opnieuw zijn zak te onder-zoeken. Dokter Wenig had hem scherp in het oog gehouden. Hij wilde opnieuw uitvaren, toen de knaap zijn vin-ger opstak. « Wat is er, Seydel? » Bijna weenend stond hij op. « Temand... heeft mij vijftig centiemen gestolen... Tij-dens de rustpoos lag het geldstuk... nog in mijn pennen-kastje. » De jonge leeraar werd rood. Hij sprong schielijk recht al'sof men hem zelf geslagen had. « Bedenk wat ge zegt, Seydel » sprak hij streng. « Ge beschuldigt een uwer makkers van diefstal! » -« Maar het geld... lag nog dââr. En nu... nu is het weg. » Het werd doodstil in de klas. Ieder hield zijn adem in. Eenige grootere leerlingen beseften het pijnlijke van den toestand. Ze werden rood en keken met groote oogen naar den leerstoel. De professor sloeg zijn boek toe. « Ge hebt gehoord » wendde hij zich tôt de klas, « welke verdenking hier uitgesproken wordt. Als kinderen van eerbiedwaardige ouders en als leerlingen van een hooger onderwijsgesticht zult ge er aan houden dat de zaak on-middellijk opgehelderd worde. Ik vraag aan de geheele klas of iemand, hetzij uit scherts, hetzij om Seyde} te ver-schrikken, het geldstuk genomen heeft. De scherts is dom, maar toch begrijpelijk. » Diepe stilte. Niemand stond recht. Dokter Wenig beet zich de lippen. « Heeft niemand iets te zeggen? » vroeg hij nogmaals. Op zijn voorhoofd zwollen de aderen. Men zag dat hij op-gewonden was en dat de zaak hem ergerde. « Dan vraag ik of iemand iets over het aangeklaagde weet. » Steeds het ademlooze stilzwijgen. « Verdenkt gij iemand, Seydel?» De oogen van den jongen dwaalden een oogenblik door de rijen zijner medescholieren. « Ik denk ja » sprak hij. , Maar dokter Wenig onderbrak hem. Zijne stem klonk ernstig. « Overdenk elk woord, Seydel, elk woord dat ge zeggen wilt ! » « Ik wil enkel zeggen » stamelde de leerling, zelf onze-ker, « dat Knoll mij gedurende de rustpoos gevraagd heeft... hem de vijftig centiemen te leenen. » Meer dan dertig paar oogen richtten zich onmiddellijk op den zoon vai^den bode. Daar zat hij, geheel inêenge-drongen, de schouders nog hooger opgetrokken, het hoofd diep gebogen. Een schielijke schrik kwam in 's leeraars blikken, ter-zelfdertijd eene hevige gramschap. « Wie bleef de laatste in de klas voor de rust ? » Een knaap der tweede bank .stond recht. « Met Geerts en Hoppe samen ben ik weggegaan. Niemand was nog in de klas. » « En wie kwam het eerst in de klas na de rust? » Geene hand verhief zich. « Wie was hier het eerst? » riep de leeraar dreigend. Eenigen stonden recht. «Toen we... binnenkwamen was... Knoll alleen in de klas. » De leeraar ondervroeg elk afzonderlijk. Steeds hetzelfde antwoord. « Knoll ! » De kleine stond recht. Slechts eenmaal sloeg hij den blik omhoog. Een koortsachtig gloeienden, gekwelden blik, als van een gefolterd dier.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.