Het Duitse opperbevel installeerde op 26 augustus 1914 een militaire regering in België die de bezetting in goede banen moest leiden. Die regering werd Generaal-Gouvernement genoemd en werd geleid door een generaal-gouverneur. Moritz von Bissing oefende die functie uit van december 1914 tot aan zijn overlijden in april 1917. De Duitse legerleiding moest na diens overlijden op zoek naar een nieuwe gouverneur-generaal, en zocht daarvoor iemand van de harde lijn. Al snel werd Ludwig von Falkenhausen benoemd. 
 
Terwijl Von Bissing iets omzichtiger te werk ging om een leefbare modus vivendi te bewaren, was von Falkenhausen minder pragmatisch: België moest volledig ten dienste staan van de Duitse staat en het Duitse leger. Alles wat bruikbaar was werd opgeëist, fabrieken werden ontmanteld en werklozen werden verplicht tewerkgesteld. 
 
Dat von Falkenhausen geen hoge dunk had van het land dat hij bestuurde, mag blijken uit zijn beschrijving van het Belgisch volk: ‘een van tucht gespeend en aan het genotsleven verslaafd volk, dat ten enenmale wars was van krijgszin.’