Vierde jaargang Nr 9. Prijs 6 centiemen. Zondag 13 Januari 1918. HOOFDREDACTIE : VROUWENSECRET ARIAA' met medewerking van het Algemeen SECRETARIAA1 en het werk der VOLKSBIBLIOTHEKEN « df. .9traat. » ALLERLE Weekblad voor ons Vlaamsche Volk. Beheee : PEPERSTRAAT, 17. —«o»—• ABONNEMENTEN: PER JAAR fr. 3,25 ZES MAANDEN . . » 1,60 Î3R1J MAANDEN . » 1,00 Sr»t INHOUD: Eerlijk man. — Het kinderlijk Oog. •— Mijn Vinkje. — Grootmoeders Verjaardag (vervolg en slot). — — Napoléon Bonaparte. — Van blinden Mol. — Lijden met Hoop. — Vergelding (7e vervolg). — Luim. —Voor-drachten en Lessen. Eerlijk Man. Er zijn personen die meenen dat het genoeg is eerlijk man te zijn, en dat daarmede aile plichten volbracht zijn. Eerlijk zijn is voldoende in de oogen der menschen, maar niet voor God. Dat kan ons helpen door het leven geraken, maar niet de gelukzalige eeuwigheid intreden. Volgens die personen dus is het genoeg nooit met het gerecht te hebben moeten afrekenen. al droege men 00k aile andere ondeugden in zich. En daarmede denken ze in den hemel te komen ! 't Ware inderdaad gemakkelijk. Een eerlijk man, zeggen zij, is die welke immer het goede doet en het kwaad vermijdt. Maar dat kan niemand zonder de hulp van den godsdienst. Wie is vrij van driften en slechte neigingen? Wie voelt niet in zijn hart den aandrang naar wat ongeoorloofd is, naar losbandigheid, naar overdaad, naar zinnelijke wellusten, naar hoovaardij? 't Is het aandeel van ïederen mensch; 't zijn de onvermijdelijke gevolgen der erfzonde. Wie dan, op eigen krachten steunende, is in staat aan die inwendige stormen het hoofd te bieden? Wie is bij machte zich zelven voor val te behoeden ? De vijand dien we te bekampen hebben, 't is ons eigen zelven, onze eigen natuur, ons eigen hert. Hoe zouden wedan, in ons, sterkte vin-den om te weeistaan ? Gij denkt misschien dat het verstand daartoe bekwaam is? De ondervinding leert dat, waar de driften woeden, de rede op den achtergrond wordt verdreven. Gij dus, die de vreeze van God niet kent, gij hebt niets dan de vrees voor het menschelijk gerecht om uwe eerlijkheid te bewaren. Hoe weinig edel is die beweegreden uwer daden! Hoe broos is die steun ! Wij.zien soms christenen die, niettegen-staande hunne godsdienstige overtuiging, toch vallen. En gij zijt verwaand genoeg om te beweren dat uwe eigen krachten u zullen doen volherden ! Gij bedriegt u zelven. En dan nog, veronderstellende dat gij eerlijk man blijvet volgens het denkbeeld dat de wereld zich vormt over eerlijkheid. is dat voldoende?... Neen, want eerlijk zijn m den vollen zin des woords bestaat in het vervullen van al zijne plichten, 't is te zeggen, de plichten jegens God. de plichten jegens den even mensch, de plichten jegens ons zelven ; en die God verwaarloost mag met op volkomen eerlijkheid roemen. Hij veracht Christus; hij bespot de Kerk of is haar onverschillig ; het Evangelie wil hij niet onderzoeken. Er ont-breekt dus een groot punt om een volkomen eerlijk man te zijn. De waarheid hierover is deze : de godsdienst rchrikt u af, omdat hij u plichten oplegt, die niet altijd gemakkelijk of aangenaam te vol-brengen zijn. En daarom zoekt gij uw geweten te sussen door dien ingebeelden godsdienst van een eerlijk man. Nietalleen is die leering niet voldoende, maar ze bestaat zelfs niet, tenzij.in holklinkende woorden, die voor doel hebben uwe fouten, uwe zwakheden te ver-ontschuldigen. Het Kinderlijk Oog. Aan Dannecker, Rusland's grooten beeld-houwer, werd door keizerin Catharina het ver-vaardigen van een Christusbeeld opgedragen Trotsch op deze opdracht, deed hij "zijn best, om het schoonste te leveren wat ooit zijn beitel had voortgebracht, doch juist dit streven be lemmerde hem in de kracht der uitvoering, en lang zweefde hij, angstig en besluiteloos in de keuze, welk tijdstip hij uit het leven van Christus zou nemen. Hij vervaardigde ver-scheidene miniatuurmodellen, den Heiland in verschillende houdingen voorstellende, allen schoon en den grooten meester waardig; doch nog kon Dannecker tôt geen besluit komen. Dag en nacht zat hij peinzende voor de kleine figuren, en terwijl scholieren en leeken zorge-loos arbeidden of in zoete droomen verzonken waren, drukte zijn eigen werk hem loodzwaar op zijn gemoed. Wel stonden zijne vrienden hem bij met hunne raadgevingen, en gaf de eene de voorkeur aan dit model, de andere weêr aan een andere ; doch, 00k hiermeê was de arme kunstenaar niet geholpen. Op zekeren avond zat hij weêr, vermoeid door de ver-geefsche overwegingen van den dag, in ge-peins verzonken, voor zijne kleine modellen. Aan zijne voeten lag een beeldschoon kind. dat, met het blond gelokte hoofd, sluimerend leunde tegen de knie van den gtijsaard. Dan necker had zelf geene kinderen, doch zijn teeder,»fijngevoelig hart koesterde altijd liefde voor de kleine, onschuldige schepsels, en onder deze was de schoone, blonde weeze, met haren betooverenden glimlach en haar rein, gevoelvol oog, diep in het gemoed des mees ters ingeprent, zoodat zijn oog nimmer verza digd werd door het zien van den schoonen, kleinen engel en hij dagen lang zijn oor kon leenen aan het kinderlijk-poëtisch en onschul-dig gesnater. Eerst sinds zijne pijnlijke be sluiteloosheid, die den geest van den kunstenaar overschaduwde, verloren zelfs deze vroo-lijke, kinderlijke vermaken hunne bekoorlijk-heid voor fyem en zoo kwatn het, dat hij het meisje, in plaats van met haar te spelen, onbe- merkt op zijne knie had laten zitten, tôt dat het stil op papa Dannecker's schoot was inge-slapen. Dannecker had in des kunstenaars droomen-wereld het sluimerende kind ver-geten, en maakte, terwijl hij door zijn twij-fel gefolterd uitriep : « Is er dan niemand, niemand die mij raad kan geven ! » zulk een' hevige bewegmg dat het kind door den onverwachten schok, met een' zachten gil wakker werd en verwonderd opzag naar de bewogen gelaatstrekken van den kunstenaar. Eensklaps schenen die gelaatstrekken d'oor eene hemelsche ingeving te worden opgehel-derd. Daarde menschen gelijk kinderen moeten worden om tôt den Heiland te komen, zoo dacht hij, moet 00k een kind in staat wezen het beste model aan te geven. Dannecker trok het kind zachtjes naar de modellen toe en vroeg : « Kind, wie is de Heiland? » Zij richtte een vasten, doordringenden blik op de kleine figuren, eh bij een dezer vouwde zij hare kleine handjes biddende te zamen en fluisterae met eene zachte, zoetklinkende kin-derstem : « Dit, papa Dannecker, dit is de Heiland! » In dankbare verrukking knielde Dannecker bij de kleine neêr; de twijiel was opgelost. Vrcugdetranen stortende, vervolgde de groote kunstenaar zijn werk, waaïaa ■ hij acht jaren lang metonvermoeiden vlijtarbeidde en dat den Heiland voorstelt, op het oogenblik dat Hij de goddelijke woorden uitspreekt : « Door mij tôt den Vader! » Mijn Vinkje. Aan den muur en iç een kooi zit mijn mooi vinkje daar, dat koddig ding! Door mijn huis met gedruis klinkt zijn stemme, zoet en flink. Gansch den dag van, af en op in galop wipt het zonder ommezien. Nooit in rust steeds met lust wilt het ons zijn kunste biên. Hoort en luistert toch 'nen keer! het neurt weer, en herhaalt met zoet gesnap « ( jodden Heer breng ik eer. — Is mijn zang niet goed en knap? » Ja, mijn lief klein vinkje zoet, het is goed God te prijzen, vroeg en spa. Leen me lang uw gezang s want ik 00k hem loven gâ!

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.