den Dlnsdag, Donderdag en Zaierdag verschîjnende Dit blad is VOOÎl DE BEIJ3rISCHE SOIjDATEN bestemd ; iedere compagnie, escadron of batterij ontvang-t tien of vijftien Fransche en Nederlandsche exemplaren. ItMfIqm iij Èt! fejaardag nu de Seod pan Emis! taweiter (26 Juni 1916) Deze 20 Juni, is het een jaar geleden datEmiel Wàxweiler. bij het volbrengen eener opdracht, waarmede de regeering hem belast had, bij een noodlottig ongeval te Londen het leven verloor. Zijn einde was als dat van eenen aanleider, gcveld in voile krijgsbedrijf. Rouw op rouw heeft de oorlog gestapeld. Elke familie heeft haren doode te betreuren ; rouw is thans een gemeenschappelijk lot gewor-den. En wellicht zou men geneigd zijn om min-der zijne dooden te herdenken, ware het dat elk hunner geen les van plicht gaf. Het werk der dooden dient voortgezet. Wan-neer een voornaam barge r verdwijnt, voelt men zich aanvankelijk ontmoedigd en mompelt men : k Ailes is gedaan. » Maar neen, een nieuwe taak di'ingt integendeel zich op. Gewikkeld in een strijd op leven en dood, rçrzwakt door ontelbare verliezen, mag het land geene krachî laten te loor gaan ; het heeft aile krachten noodig. De dooden raaken aan de Sevenden, buiten hun werk, ook den plicht over, hunne inspanning voor te zetten. De verjaardagen hunner dood, zijn de geschikte dagen oinaau dio verplichtingea te denken. * * * Veel heefl Wàxweiler aan zijn land gegeven, en net eersle gevoel dat zijn aandenken opwekt, is een gevoel van erkentelijkheid. Hij heeft een aanzienlijk wetenschappelijk werk voortge-bracht ; liij laat eene zekere methode en vrucht-bare beschouwingspunten achter ; België's geeste-lijk peil heeft hij hooger gevoerd, en in 't baitenland België's wetenschappelijk gezag Stei ker gemaakt? fijdens den oorlog zelf, heeft hij met bevoegd-heid 's lands eer en belangen verdedigd. 's Mans Waarde en verheven geest waren invloedrijk in het buitenland. Alhoewel zijne stem zwijgt, gaat j zij voort met als buitengewoon gezaghebbend door te gaan, en blijft zijn naam met België's I goed recht verbonden. Onvermoeibaar had hij I zich meteen gewijd aan de studie der groote | staatskundige kwesties, waarvan 's lands lotsbe-I stemmingen afhangen ; hij was raadsman van de regesring. ^Saast die dankbaarheid wegens de aan het land bewezen diensten, blijft men den aflijvige [ oiep betreuren. Het geldt hier geen persoonlijk betreuren, waarboven de nagedachtenis van een groot burger dient gesteld, maar wel het zwaar verlies ondergaan onder het oogpunt van het aigemeen belang, en dit alleen boeft overweging. jje dood heeft Wàxweiler verrast in voile leyens- en geesteskracht, op het oogenblik dat hij groote nationale belangen nastrçefde en dat °P dit arbeidsveld voor hem het vooruitzicht open lag van talrijke jaren nog uuttiger werk ten oienste van den Staat. Maar volstaat het, bij het vieren zijner nagedachtenis, zich enkel over te geven aan dit twee-Jedig gevoel van erkentenis en betreuring? Dus-.aanig handelen ware ontrouw zijn aan de zaak Welke hij beijverde, ja zelfs deze verra den. Zijn leven was slechts een streven. De werken welke In de Grnadiersschool _ Dematches die bij het einde van het 18° onder-ftchtstijdperk in de grenadiersschool plaats had* den, leverden volgende uitslagen op : Match I. — In de verte met de Mills-granaat : Viamynck, Honoraat, sergeant van het I. C. nr 2: #6m60. Match II (justheid en vlugheid) en match III (kuischen der loopgraven) gaven geen noemens-i Wîiardige uitslagen. ikcoRD. — Het record van het slingeren met den Mills-granaat behoort steeds aan den sol. daat Dsvriendt Theoliel, jager te voet, met 5Bm75. hij heeft nagelaten waren enkel, naar zijn oog-merk, maar voorbarige uitslagen, welke tôt uit-gebreidere zouden aanleiding geven. Het eene werk werd na het andere ondernomen en, onmid-deîlijk volvoerd, teekenden zij telkens den nieuwon afgelegden weg op 't "arbeidsveld af. Wat hij heeft nagelaten was innerlijk eene inspanning naar een ideaal doelwit. Dit hooger doel dient, wil men trouw zijn aan den plicht welken hij voorstelt, na 's mans dood ver;!er nagcstrecfd en betracht. * * # Die inspanning, dit doel, heeft hij geenszins uitdnikkelijk aangegeven en bepaald en zoo ze uit het gezarnenlijke zijns levens als een heer-schend'e ïûchting doorkomen, laten zij zich niet in &én formuul vervatten. Evenwel werpen de huidige gebeurtenissen een licht over een hunner uiterlijken. Ik bedoel den uitslag welken hij beoogde, bij het stichten van de « Sociale weken ». Het was ten jare 1911. Zich richtende tôt de universiteitsjeugd van gansch het land, zonder onderscheid van schoolgesticht, van denkwijze of geloofsmeening, had hij ze uitgenoodigd om zich elk jaar tijdens eene week te vergaderen om te zamen de gewichtige vraagstukken van het nationale bestaan te bestudeeren. Het bracht ze haar in hunne rechts^reeksche werkelijkheid voor oogen. Hij leerde haar, zich te ontlasten, bij hun stedie, van ili3 politiek gedoe en partijleus. Hij deed haar deze vraagstukken aanvatten met voile geestesvrijheid, en wist ze te doen verstaan. Maar zijn hoofdgedacht was, het be-grip van het aigemeen belang in den geest over-wegeiid te maken. Twee « Sociale weken » kon hij inrichten. De bij val dezer overtrof aile verwachting. Iloogstu-denten gevormd aan zeer verschillende gestich-ten en met talrijke uiteenloopende vooringeno-men begrippen behebt, kwamen daar samen en, aile ineeningsgesch.il daarlatend, deelden gedu-rende enkele dagen de uitsluitende en onbaat-zuchtige bekommering van het aigemeen nut. Zij gingen daarna uiteen in een atmosfeer van wederzijdsche sympathie en vertrouwen. Onder hen ontstond eene « vriendschap Voor velen, werden nieuwe gezichteinders ge-opend : De duidelijke bediedenis van een bnr-gerplicht en de zekere wijze om dezen te ver-vulîen. 1 De vierde « sociale week » was bepaald vooi* de maand October 1914. Maar de oorlog belette ze en verspreidde de leden. Daarna stierf Wàxweiler... Zullen de « sociale weken » met hem verdwïjnen? Men late eenen zijner discipelen toe enkele beschouwingen dienomtrent te oppe-ren.* a « De « sociale weken v waren haast eene heil-zame noodzakelijkheid voor het land geworden ; thans gelden zij, na de opgedàne ervaring, als volstrekt oriontbeerlijk. De nieuwe toestanden, waarin wij verkeeren, blijken van aard te zijn om dit nut nog beter te doen uitschijnen, en wijzen dan ook op het noodzakelijke van de « sociale weken » niet alleen te handhaven, maar ze nog verder uit te breiden. Zij waren ten andere maar eene richtvaan in het gedacht van Wàxweiler ; hij had zs enkel opgevat, om eea begin te zijn. België staat voor de gewichtigste vraagstukken zijner geschiedenis. Het ligt in de natuur der démocratie dat die vraagstukken opgelost worden volgens het spel der politieke partijen. Maar deze hebben een dubbel gebrek. Eensdeels, ontbreekt er heel wat aan dat deze al de werkende krachten van het land groe-peeren, en in de huidige toedracht, heeft het land hoogdringend al die krachten van noode. Ver-scheidene groepen burgers blijven buiten de partijen of nemen minstens geen deel aan hunne strijcïende bedrijvigheid. Aan de eenen wordt dit als een plicht uit hoofde van ambt of bedie-ning opgelegd, namelijk aan de magistraten en ambtenaars. Voor anderen, geldt dit als eene noodzakelijkheid, en dit wegens hunne bezig-heden, hunne natuurneiging, hun karakter. Is het wenschelijk, dan, dat zij ter zijde blijven, en er van afzien om eenige actie op het res £>u* blica uit te oefenen ? Het aigemeen belang zou zulks niet meer dulden. Zij zijn trouwens burgers wier invloed op de lotsbestemmingen van den staat het nuttigst zouden zijn, danlt zij en hunner geestesbezadigdheid en hunner ervaring in zaken. Anderdeels,brengt eene neiging, die dezen po-litieken partijen onafseheidelijk eigen is, er deze soms toe hunne inspanningen van rechtstreeks streven naar het aigemeen belang af te wenden, zoodat dit belang gansch uit het oog wordt ver-loren. Zij zijn geneigd om het begrip, dat zij van dit belang hebben, met het belang zelf. en de oogmerken der algemeenheid met die der bij-zonderen te verwarren. Daarboven zijn de partij en georganiseei'de korpsen welke aan noodwendig-heden, die dezen eigen zijn, onderworpen zijn. Zij hebben hunne traditie, hun program, hua tucht, die hunne houdingenbesluiten van zekere voorwaârden afhankelijk maken. Zoodat deze laatste, in stede van door het aigemeen belang voorgeschreven te zijn, vrij dikwerf de uitslag zijn van een vergelijk tusschen het aigemeen nut en het partijbelang. Dit verschijnsel aan een hunner in 't bijzonder ten lastc leggen, ware ten andere onbillijkheid : Dit komt uit den aard der zaken voort. Nu het alzoo toegaat en het bestaan der politieke partijen van de democratiën onafscheidbaar is, is het te wenschen dat men voor die gebreken een heilmiddel vinde, heilmiddel waarin zij zelf belang hebben. Behoort het niet aan de burgers, wier werking in den werkkring der partijen zich niet oefenen kan of die niet algeheel dezer slaaf zijn, in die behoefte te voorzien ? Zou hun geweten gerust zijn zoo zij van hetlres publica al-zagen of enkel lijdelijke toeschouwers blevea van dezes goede of slechte berechting. Zullen zij, na de ervaring en het voorbeeld der « sociale weken » te hebben overwogen, hefc niet noodzakelijk vinden opnieuw bijeen te komen, om elkaar te leeren kennen, en vrijlijk en gemeenschappelijk, buiten aile vooringeno-menheid, de groote nationale vraagstukken in hunne- rechtstreeksche werkelijkheid te bestudeeren ? Zij zullen bij die studie enkel het nut van de algemeenheid voor oogen hebben. Zij zullen de eigenlijue belangen van de Staten weten op den voorgrond en boven de private geschillen te stellen ; zij zullen hunnerzijds er de bevvaarders van zijn, en bijdragen om de meening volgens de hoogere beteekenis van het openbaai» belang te richten, alsmedede vinnigheid van den politieken strijd matigen en dezen binnen billijke païen en perken houden. Zal men mij verwijten hier over de toekomst al te vertrouwensvolle gedaehten te opperen? « Ik heb den indruk dat na den oorlog het van het puik van elke partij zal afhangen dat het al te dikwijls persoonlijk en bekrompen karakter aan den politieken strijd ontuomen zal werdeu, » verklaarde pater Rutten, welken eene gelijke toewijding voor het aigemeen nut een vriend van Wàxweiler had gemaakt ; eu, vervolgde hij, e er bestaat geen ander hulpmiddel dan de gemeen-schappeîijke krachtdadig en met volharding ondernomen en doorgezette werking van hen, wien hun kundigheden en toestand morgen toelatén zuilen invloedrijk te reageeren î>. Ditis, in aile geval, het doel welke Wàxweiler beoogde, de richting waarin hij hoofdzakelijk zijne werking leidde, en de leiddraad welke de aan hem getrouw gebleven discipelen, naar zijli voorbeeld, voor 's lands heil ziillen volgen. Fernand Van Langexhove. op het Belgisch Front Wekelijksch legerbericht van 16-22 Juni 1913 Aan weerskanten bleeferfelle artilleriebedrij-vigheid heerschen in de buurt van Dixmuide en bij Pypegaele, Lizerne, Steenstraete, Het-Sas, waar de strijd bij wijlen uiterst hevig woedde. Herhaaldelijk heeft de vijand gepoogd onze vooruitgeschoven posten naar de fcanten van, Dixmuide en het Veerhuis te naderën, maar hij werd telkens met verliezen achteruit geslagen. Het slecht weder heeft eenigermate de bodiixr vigheid oazer vliegenier? yeriiinderds. 26 Jnni 1917 Numïïipr Â39

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.