De weg naarden Vrede ! Arbeiders, leest en overweegt, zonder vooringenomenheid. " Waaneer een oorlog dreigt !os te breken, is het plicht van de arbeidersklasse in de betrokken landen, plicht vocr hunne vertegenwoordigers in de parlementer met hulp van het Internationaal Bureau, ailes in te spannen om, door aile meest geschikt voorkomende middelen den oorlog te beletten. ^ lit geval de esrfëg sey Essbreken, hebben zij voor plicht t&ssschen te k@men om km spoedig te doen eindigen, en uit aile kracht de door den oorlog verwekte economische en politieke crisis te gebruiken om de diepste volkslagen te beroeren en den val van de kapitalische heer= schappij te bespoedigen. Besluit van de Internationale socialîstische congressen : Stuttgart 1907, Kopenhagen 1910, BaseS 1932." MANIFEST aan de socialistische Mandatarissen, aan de Leiders der Werkersvereenigingen, aan aile socialistische Mannen en Vrouwen. Drie jaar, — en nog geen eind in 't verschiet ! Drie jaren van moord en vernieling, haat en verguizing, tranen en bloed, honger en ellende, verzwakking en ziekte aan den eenen kant,— triomf van financie- en munitie kapitaal, jacht op winst en uitbuiting, woeker en vervalsching aan den anderen kant. Drie jaar,— het is genoeg ! . Onze arbeidersklasse snalct naar vrede. Laat haar, in dit uur van uitersten nood, met haar smeekend verlangen niet zonder hulp. VREDE! VREDE! VREDE! Snijdt het u niet door hoofd en hart hoe de socialistische plicht gebiedt er voor te werken ? Geen misverstand, geen valsche voorstelling ! Onze kreet beteekent wel dat we zijn tegen een vrede « na het bittere —einde, » een vrede in cen onzekcro, verre toekomst, nà, wie vveet, wcIk een zee van lijden nog. Maar hij beteekent nietf gelijk sommigen beweren, dat wij willen een vrede tôt elken prijs, gelijk hoe, een schandelijken vrede. Oisse kreet wil s dat wij het dringifend ti|d vltislen ailes te fe-etracSaten ©ssi vreslespogingen intiet v^erk te steSiera. De vveg ligt duidelijk \ôôr ons. De eerste Stap daartoe is, dat de verdeelde en verscheurde socialistische partijen aller landen, en in de eerste plaats die van de oorlogvoerende landen, met elkaar spreken, dat zij tôt eenheid omtrent de vre-desvoorwaarden komen. Daarom willen wij de internationale socialistische bijeenkomst; daarom eischen wij : onze parti) ga naar Stockholm. De tweede stap om vrede te bewerken is dan, na de internationale verstandhouding, als het proletariaat internationaal weer « vereenigd » zal zijn, van één ideaal vervuld, door één willen bezield, siat in eïk land de sociaaldemocratie ten strijaie trekt voor Iset proletarische vrsdesprogram. Wij geloovesi onwrikbaar in die macht van het proletariaat om, eenmaal weer conséquent met zich zelve en tôt daden beslist, sterk door eigen kracht en door het brandend verlangen van 't gezonde deel der geheele menschheid, spoedig een eind aan de ontzettende ramp te stellen. Ziedaar HOE wij voor vrede werken. Ziedaar ons program. Elke andere voorstelling is valsch. HELPT MEE, KAMERADEN ! Hoe? — Voor 't oogenblik op deze wijze : zegt ons, schrijft ons, ieder afzonderlijk of gezamenlijk, dat gij onze zienswijze deelt, dat gij insteint met dit manifest. Verspreidt, zooveel gij kunt, de hier verkondigde gedachten. 't Is op dit oogenblik de eenige wijze voor ons proletariaat om te uiten wat zoo lang al in zijn binnenste woelt ; 't is op dit oogenblik de eenige wijze om de partijleiding, die tôt hiertoe noch de partijleden, noch hunne vertegenwoordigers heeft willen raadplegen, te toonen in welke richting zij gaan moet. jK&m era d eu, Wij begonnen dezen veldtocht in het voile besef van onze, verantwoor-delijkheid.Wij wisten dat onze daad verkeerd begrepen en uitgelegd, verdacht gemaakt en bevuild zou worden. Wij worden verdacht te handelen uit Duitschgezindtieîd. ïs wat wij meenen, wat wij willen dan zoo speciaal Duitsch? Gij weet allen beter. Wij moeten geen namen noemen ; zij zijn bekend de mannen die, in de neutrale landen en in de Entente-landen met Rusland vooraan, in naam van geheel hunne partij of als vertegenwoordigers eener minderheid, sinds maanden werken om te verwezenlijken datgene, waartoe wij door dit Manifest willen bijdragen. Er moet dus, niet Duitsch-gesindheid maar wel een andere drijfveer voor hun handelen zijn. Kameraden, die drijfveer van hun en ook van ons handelen ? Zij is niets anders dan het sociaSistisch geloof, het eerlijke, innige vasthouden aan wat de sociaaldemocratie steeds heeft verkondigd en in haar vroegere internationale congressen heeft besioten : dat de oorlog, in het kapitalisme, gevoerd wordt voor kapitalistische belangen, ten koste van het proletariaat ; dat de arbeidersklasse daarom onverpoosd moet strijden om den oorlog te beletten, en als hij er toch komt, ailes in het werk moet stellen om hem spoedig te doen eindigen. Wij worden onnoemlijk gelasterd. Er wordt verteld, er wordt stellig verzekerd dat wij werken met geld van den vijand. « Verkoc.hten», wordt door sommigen over ons gezegd. Gij twijfelt misschien ! Kameraden, hoe zullen wij ons verdedigen tegen zulke bestrijding ? Kan dan, zelfs onder socialisten, niet meer geloofd wordtsn aan de moge-lijkheid van te werken voor een overtuiging uit enkel geloof, uit louter toewijding, zonder baatzucht, zonder schande ? Sinds drie jaar doen miljoenen proletariërs afstand van het leven — afstand van vrouw en kind, van de zon, van den proletarischen strijd, welk een offer — voor wat hen in deze omstandigheden bezielt : de ver-dediging van een gemeenschappelijk erf. Is 't dan onmogelijk te beseffen dat andere proletariërs, om dat zelfde ideaal op andere wijze te dienen, met verachting van aile directe baat, bereid zijn een ongeschonden eer ten prooi te geven aan de gieren van den laster ? % Is alleen te sterven voor zijn gedachten, moedig en schoon, en conséquent er voor te leven, laf en vuil ? O ! Kameraden, gelooft ons toch : wij staan voor u met rein geweten ; onze handen zijn zuiver ; wij mogen en durven u vrij in de oogen zien. Wij woreien beschuldigd de partijdiscipline niet te eer-biedigen.Die beschuldiging is in strijd met de feiten. Als discipline zeggen wil dat ieder lid en elke partijgroep zich moet gedragen naar de besluiten der zelf gekozen leiding, zij wil ook zeggen dat de leiding hare besluiten heeft te nemen naar den gezamenlijken wil van leden en groepen. De tucht bestaat voor hen, — maar ook voor haar ; zij is er voor beiden, of zij is er niet. VV'elnu, de hoogste leiding in de partij, het Bureau van den Landelijken Raad, heeft in de laatste maanden, in naam van het Belgische proletariaat en betreftende vraagstukken van een gewicht als nimmer in de partijgeschiedenis voorkwam, besluiten in de wereld ge-zonden, zonder de massa, noch hare talrijke vertegenwoordigers van federaties, vakbonden, enz., die in dagelijkschen omgang met haar gebleven zijn, te hebben geraadpleegd. Wij hebben hier niet nader te onderzoeken waarom de partijleiding aldus handelde. Maar wij staan voor één van deze twee gevallen : ofwel de L. R. kon en kan de partijgenooten door bemiddeling van hunne verschillende vertegenwoordigers raadplegen, en dan is 't de ergste discipline-breuk het niet gedaan te hebben en nog niet te doen. Ofwel de L. R. verkeert in de onmogelijkheid die raadpleging door te voeren? — en dan kan er van miskenning der tucht aan onze zijde geen sprake zijn, dan zijn wij het die, gebruik makend van de mogelijke middelen om de gedachten-stroomingen onder de partijgenooten te doen blijken, voor ket eerbiedigen der discipline optreden, door aan te wijzen in welke richting het gezamen-lijke willen gaat. Overigens, wij zijn niet den eenige, noch de eersten geweest om te tiachten die richting te doen kennen. De Belgische socialisten, die in Nederland verblijven, hebben, onder de leiding van Kamiel Huysmans, een organisatie gevormd, een blad gesticht en congres gehouden, dus een geheele beweging geschapen, om te zeggen en te verdedigen wat zij willen — zonder, en desnoods zooals reeds het geval was, direct en openlijk tegen den L. R. Belgische socialisten te Parijsdoen eveneens een blad verschijnen, zonder dat zij, om te zeggen wat zij meenen, vooraf komen vragen hoe de L. R. er over denkt. En Vandervelde, de Brouckère, Destrée en anderen, verkondigen in redevoeringen, Bijvoegsel aan « DENIEUWE TIJD » van 25 Augustus 1917

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.