GAZET VAN HASSELT INSCHRIJVIN GSPRIJS : Voor Hassclt : 2,00. ; voor dcn buitcn 2,so h. vooi den vreemde, de verzendingskosten daaren-bovcn. Prijs van het nummer : 0,05 îr. Men schrijft in ter St-Quintinus-Drukkerij, Nieuwstraat, Hasselt en op de postkantoren. Aile opstellen en aankondigingen moeten gezonden worden vôôr Donderdag-morgen. AANKONDIGINGEN 0,15 fr. den gewonen drukregel of den viw-kanten centimeter, gerechtelijke inlasschingea 1,00 fr. Herhaalde aankondigingen en reklamen volgens overeenkorast. Inzending van 1 ex. van elk nieuw boek geeft recht op eene aankondiging, — van 2 ex. op eene beoordeeling. KATHOLIEK EN VLAAMSCHGEZ1ND WEEKBLAD CREDO ET PUGNO 2)rukket>XIUtGe\>ev : Euq. ILeên, ffiteuwstraat, Ifoasselt. Goasdienstige ei Geschiedkundige KALENDER. ZONDAG14. — H. Basilius. 14 Juni i658. - Sla? der Duinen ; over-winning- der Franschen en Engëlschen op de Spanjaarden. MAANDAG i5. H. Landelinus, ^eb. in Franknjk (6^3). priester, bewoonde eene wildernis in het Land van Luik, — stichtte daar een kloostër dat de oor-sprong was der vermaarde^abdij van Lobbes, betrok daarna eene wildernis in Henegouw, waar hij de abdij van St-Crispijn stichtte ; gesf. in 686. 15 Juni 1888. — Krôning- van Willem II, als keizer van Duitschland. DINSDAG 16. — H Lutgardis. 16 Juni 1871. — De gansche katholieke weçeld Wert het 2 5-jarig pausschap van Z. II. Pius den IX. WOENSDAG 17. — II. Adulphus, bis-schop van Maestricht ' toenmalige zetel van het huidig bisdom Luik). 17 Juni 1119. — Boudewijn7 VII, bijge-naamd Hapken, sterft op 3o-jarigen ouderdom aân eene wonde verodsçaakt door een pijlschot bij het beleg van het slot Eu (Normandie). DONDERDAG is. - H. Marcus. 18 Juni 1827. — Overeenkomst gesloteu tusschen Paus Léo XII en^len koning Holland. VRIJDAG 19. ~ H. Alena (yc eeuw,, dochter von den heer van Dilbeek bij Brussel, in de heidensche dwaalleer opgevoed en bekeerd buiten wete harer ouders ; martelâtes. 10 Juni 1909. — Inrichting van het stede- lijk muséum le ToDgeren. ZATERDAG 20. — H. Silverius. 20 Juni 1 tgr. — Dood van keizer Frede-rik I. rt» M » rt»» f1»"" V*""' T T T T T T 4 ' VLAMINGEN! Spreekt altijd en overal beschaaf d Nederlandsch". Dan alleen zult gij be~ wijzen dat het Vlaamsch geen -patois is, alleen goed voor dienstboden, dan dwingt gij bewondering aî voor die he'erlijke taalen krijgt ze haar ver-JLoren recht terug ! Nakiank dar verkiezing. Er is een nakiank van de verkie-zingen, die den 24° Mei laatstleden plaats hadden ; of liever er moet een nakiank zTjn, die raeer doet dan een oogenblik te weergalmen en dan" voor goed uit te sterven. Neen ! die nakiank moet blijven weergalmen in de ooren van al de katholieken, die zich met het welzijn van godsdienst en volk bekommeren, en die niet willen dat wij binnen twee jaar, in de verkiezing' van 1916, onze huidige trïeer-derheid van 12 stemmen noe erger zien afbrokkelen. Wij sluiten niemand uit : de kiezers van stad en van te lande, de katholieke vereenigingen, de plaatselijke kiesgenootschappen, onze gekozenen van Kamer en Se-naat. en meest van al de min'isters die de Regeering,uitmaken. allen moeten den uitslag van de laatste verkiezing overwegen, en er practische gevolgen uit trekken. Indien de eene of de an-dere op zijne borst moet slaan uit spiit voor de fouten die hij begaan heeft. welnu ! dat hij het openhartig doe ! Eene dwaling erkennen en zooveel mogelijk herstellen, is altiid schoon en loffelijk : aan hen die zulks doen, strekt het altijd ter eere. Daaes na de verkiezing, toen de tegenslag der katholieken overal ge-kend was, wist iedereen er de oorza-ken van aan te duiden. In bijzondere samenspraken evenals in de druk-pers beschuldigde men de militaire wet, met haar « alleman soldaat ». die op het onverwachts op onze schouders geladen werd ; men beschuldigde de nieuwe en zware belastingen die men dan voor het leger heeft moeten stem-men, alsook den zoo ongelukkigen dwang, die zelfs tôt in de beste wet-ten doordringt. Waarom, bij voor-beeld, den leerplicht tôt op 14 jaar met geweld aan de kinders opgelegd ? Waarom, moet dwang de wetover de driedubbele maatschappelijke verze-kering beheerschen, zoodat ieder bur-ger van het begin tôt op het einde 2ijns levens schier altijd aan den eenen of den anderen officieelen dwang en-derworpen is ? Men sprak voorts nog over het miskennen onzer vlaamsche rechten, en over het ongelukkig avon-tuur van Congo, dat ons nu al schro-melijkduur komt te staan, en ons — volgens het zeggen van den minister der koloniën zelf — in het toekomen-de nog honderden en honderden mil-joenen kosten moet... In dat ailes steekt er veel, zeer veel waarheid ; en wij hebben er, van den eersten dag af, ons gedacht over ge-zegd. Alleenliik is het niet genoeg eens.oa eenonvoordeelige verkiezing, de begane misslagen vast te stellen, en dan wederom stil te blijven : men moet de handen uit de mouwen trekken en aan het werk vallen. Men moet de middelen beramen, eerst en vooral om geen nieuwe dwalingen bij de vo-rige te voegen, en ten tweede, om het begane kwaad te herstellen, zooveel het zijn kan. Om zoover te komen, is 't niet genoeg — elk op zijn eigen — te mor-ren en te knorren : zulks verbittert de gemoederen en brengt hoegenaamd geen nut mede. In politieke juist, ge-lijk in maatschappelijke zaken, is el-keen in zijne alleenheid zwak en on-machtig ; als hij echter met veel anderen, die zijn gedacht deelen, zijne grieven laat booren in de katholieke vereeniging waar hij lid van is, of door de tusschenkomst van het katho-liek kiescomiteit zijne misnoegdheid aan zijnen kamerheer laat voorleggen, dan zal zijne stem in de woestijn niet meer verloren gaan ! Om aan de verkiezing van den 24D Mei een practisch gevolg te geven, zou het ons genoegen doen indien de katholieke vereeningen, en bijzon-derîijk de piaatselijtce maatsctiappij-en, kiesbonden en comiteiten bij de kiezers hunner streek eenige onont-beerlijke inlichtingen wilden inwin-nen over hetgeen zij begeeren en over hetgeen zij niet begeeren. Ge-lijk de zaken nu staan, wat begeeren zij wat de soldaterij en het onderwijs betreft ? Tegenwoordig zijn er zekere heerschappen, meest onder de roode bedriegers maar somtijds 00k elders, die gedurig met het volk en de kiezers schermen en in huanen naam beweren te spreken : feitelijk ke.nnen zij het niet, en zij gaan er nooit mede om. Wij, die dagelijks met het volk in aanraking zijn en uit aile kanten des lands brieven ontvangen, waaruit zekere kamerheeren veel zouden leeren wij weten hoe de kiezers op de gestel-de vragen zullen antwoorden. In zake soldaterij willen zij niets, volstrekt niets meer toestaan : nieuwe krijgs lasten, met langeren dienst, zooals eenige sabelslepers vragen, of met hooger contingent, zouden hun op-recht hatelijk zijn. Het juk dat wij nu moeten dragen, is voor waar. al zwaar genoeg ! Zij willen echter zedelijke waarborgen voor hunne jongens, en zij verstaan niet hoe de minister van oorlog ze al sedert lang niet inge-bracht heeft. Voor het onderwijs, zijn ze den heer Poullet dankbaar over de vrij-heid in de keus der scholen, die aan den huisvader nu in voile waarheid zal toekomen ; maar zij beseffen niet : waarom hunne kinderen, door eenen ; achtjarigen leerplicht, met geweld tôt aan hunne 14 jaar van den arbeid , moeten gehouden worden en hunne ouders niet mogen behulpzaam zijn Zij vragen zich af waarom de school-plicht boven de 12 jaar gaan moet, en waarom de 4e graad, hoe nuttig hij 00k weze, overal en aan iedereen met geweld moet opgedrongen worden. Ware er geen raiddel om den over-gangstijd, die nu op 1917 gesteld is, nog met vijf jaâr of onbepaald te ver-lengen ? Nog eens gezegd, veel zouden de Regeering en de volksvertegenwoor-digers uit die gedachtenwisseling kunnen leeren ! Het volk bekreunt zich bitter weinig met algemeen stemrecht en kiesstelsels, maar het is zeer bekommerd over zijne eige-ne vrijheid en ztjn vooruitgang ; en het vindt dat het niet altijd genoeg aanhoord werd. Als wij zulks zeggen spreken wij in den naam der burgerij evenals in den naam van het werk-volk ! Nieuws van den Dag, Hoe lang nô 7 ? Hoe lang nog zullen we onder 't juk Gedwee de fransche ploegen trekken Wijl moedloos-loom in tragen tred We stappen met gekromde nekken ? Als 't domme vee ter aard gebukt, Zoo blijven wij de voren eggen, Om door ons zwoegen 't akkerland Voor vreemden bucht gereed te leggen. Hoe, Vlaming, zult ge 't bastaardzaad Nog langer lijdzaam later groeien ? In eigen land, op eigen erf, Met eigen vruchtbaar zweet besproeien ! Te lang reeds hebt ge dat geduld : 't Is tijd, dat onkruid aan te grijpen, Opdat op Vlaandrens vrijens grond, Onze eigen vlaamsche vçuchten rijpen ! J. S meesters. Ai si cU.i 3mi Odîrwijs. De katholieke regeering legt een ontwerp van schoolwet neer, waar in art. I voorkomt, dat allé ouders ver-plichtzXyn hunne kinderen onderwijs te verschaffen of te doen verschaffen, 't zij in eene school naar hunne keus, 't zij door bijzondere onderwijzers ten huize. En in art 3 wordt bepaald dat die verplichting gaat tôt 14 jaar, ten ware de schoolgaanden op 13-jarigen leëftijd het bewijs van lagere studiën j bekomen : dan zijn ze er op 7 jaar \ van af (art. 5)- Al de kamerleden, tôt welkegroep zij 00k behooren, stemmen eenparig voor de verplichting, voor zien in dat art. 1. En zie ; nauwelijks is de wet ge-stemd en de kiesstrijd begonnen, of liberalen en socialisten lamenteeren in hunne manifesten en op hunne meetings over de ongelukkige verplichting, die de ouders h"unne kinders onttrekt tôt 14 jaar ; en dat hebben ze aan de katholieken te danken l In verkiezingstijd gebeuren onge-looflijke dingen. Maar zoo'n onbe-schaamdheid, zulke kwade trouw gaat toch over zijn hout ! Van de katholieke ziide ware 't nog eenigszins be-grijpelijk geweest. Velen onzer vrien- den zijn en blijven tegen de verplich-ting gekant, omdat er langzaam maar zekcr, verbetering in zake school-gaan waar te nemen was, en ze, waar 't verplichting geldt, althans niet boven 10-12 jaar wilden gaan. Wat er nu te doen staat ? — Ware ik in 's heeren Ministers plaats, ik diende bij de heropening der Kamers een wetsontwerp in, vragende af-schaffing van art. 3, of liever verande-rin£ in dezen zin, dat de verplich-tmp; geldt voor een tijdvak van 6 ja-ren (6 tôt 12 jaren), aan steden en ge-meenten de vrijheid latende al of niet — gezien de noodwendigheden — den 4" c;raad in te richten ; art, 4 viel dan wef* en de 2e paragraaf van art. 5 ins" gehjks. En 'k zou dan geld willen geven om de gezichten te zien van de voor-, standers van het verplicht onderwijs op de banken der oppositie 1 En ' k denk dat we niet weinig vreugde zouden beleven aan de bespreking en de stemming di^volgen zouden. Toe, heer Minister, leg ze 't vuur een^ aan de schenen. Belgisehe Boepenbond. Ûit het verslag van den z. eerw. heer Kanunnik Luytgaerens, in de algemeene vergadering van den Boe- | renbond onlangs te Leuven gehou- j den, blijkt dat op einde December 191^3. 599 plaatselijke gilden met 53,689 leden, of 3,075 leden meer dan in 1912, zijn aangêsloten. De Belgisehe Boerinnenbond telde reeds op 31" December 11. ii7aange-sloten boerinnengilden, . met 12994 leden. Beteekenis van verkiezingen. Daar is over de uitslagen der ver-kiezingen veel geschreven en gezegd, en daar zal nog veel over geschreven en gezegd worden. T,lk heeft er zijn besluit uit getrok-ke.K naar zijne voorkeur, en de socia-1'- ). n, de -dgemeene raad der socia-lisifenû'ârtij aan het hoofd, heeft in die\n uitslag gezien dat het land heeft wilf/en spreken ten gunste van zui-ver|algemeen stemrecht. Op die wijze moet men dan 00k aannemen dat het kiezerskorps voor twee jaren, toen het eene meerder-heid van 16 stemmen aan de katholieken gaf, zich tegen het zuiver algemeen stemrecht had verklaard. De socialisten naraen het zoo, en omdat zij het zuiver algemeen stemrecht van het kiezerskorps niet kon-den bekomen, wilden zij die hervor-ming afdwingen door de algemeene werkstaking. Dat staken is even erg mislukt als de verkiezing van 1912. # # # Indien dus het kiezerskorps in 1912 zich had uitgesproken tegen 't algemeen stemrecht en in 1914 er voor, dan zou dat beteekenen dat het kiezerskorps in zake van stemrecht zeer wispelturig is en nu eens wit zegt, om twee jaren làter zwart te \ zeggen. Van zulk onbestendig gevoel zou men maar weinig rekening mogen houden. Wij meenèn dat het kiezerskorps zich in beide verkiezingen zeer weinig om Zuiver Algemeen Stemrecht heeft bekreund. In 1912 heeft het zich bijzonder uitgedrukt tegen een gemengd be-stuur van liberalen en socialisten, omdat het bovenal benauwd is van socialistischen invloed, die de grond-slagen der maatschappij zou onder-miinen en voor een behoudsgezind bestuur dat voorzichtig met den tijd meêgaat. In 1914 heeft het zich uitgedrukt tegen een aantal wetten, welke bij-"zonder op het volk drukken — we stellen hier enkel het feit vast — en het dus onaangenaam zijn. De verkiezing van 1914 was eene verkiezing van protestatie. VAN HIER EN VAN ELDERS. De Eiffeltoren te Parijs wordt voor de 5e maal sedert den bouw in een nieuw kleed gestoken van oranjekleur. Er zijn hier-toe 30,000 kilo verf noodig en 50 schilders zullen er drie maanden aan werken. De kosten bedragen :00,000 fr. Door de regeering van Perzië zullen in ons land 24 belgisehe agenten aangeworven worden voor de diensten van schatkist en posterijen. Deze ambtenaren zullen ander-half jaar tijd hebben om Perzisch te leeren. Wij zouden wel willen wedden, dat er daaronder zijn welke tôt nu nog geen tijd gehad hebben om Vlaamsch te leeren... uit zuivere broederlieîde. Verleden Dinsdag was het 40 jaren, dat de uitstekende Staatsminister, heer Karel Woeste, in de Kamer zetelt. Hij is thans 78 jaar oud. Men gaat een gedsnkteeken van koning Leopold II oprichten. Eene inschrijving tôt dit doel is geopend. Op bevel van den minister van posterijen, ,zal het bandje : « Niet bestellen op Zon-dag », afgeschaft worden. Het bandje wordt nog zeer weinig ge-bruikt, en het is er thans, tengevolge van andere maatregelen, niet meer noodig om de Zondagrust der postbedienden te verze-keren.VARIA. Belasting op het inkomen. — Een belasting op 't inkomen van roe-rende goederen wôrdt door de socialisten voorgestaan, en 00k door som-mige andere personen aanzien als niet meer dan billijk zijnde. Toch is het zeker dat men daarme-de heel voorzichtig moet zijn, juist omdat die goederen of kapitaal roe-rend zijn en dus zeer gemakkelijk kunnen verplaatst worden. In Frankrijk heeft men eene belasting op de roerende kapitalen inge-voerd en het gevolg is geweest, dat reeds 750 miljoen papierwaarden naar België werden overgebracht. * Voorzeker zullen nog vele miljoe-nen naar België komen en na^r andere landen gaan. Daar de macht der socialisten in Frankrijk toeneemt, worden degenen die eenig fortuin bezitten, benauwd dat de Staat meer en meer op hunne fortuin zal ingrijpen. Rijke menschen kunnen leven en wonen waar zij verkiezen ; vooral nu dat men met de treins en automobie-len zoo gemakkelijk en spoedig groo-te afstanden bereist. Waaruit volgt, dat vele rijke Franschen zich in België zullen vestigen. * * * Verstaat ge dat Latijn, lezer. — Wij hebben in vorige nummers aan de liberalen ver weten, dat zij in den laatsten kiesveldtocht als voornaam- ste wapen tegen de katholieken den algemeenen dienst en den leerplicht gebruikten — welke twee hervormin-gen nogtans tôt hun eigen programma behoorden. Weet gij wat Calino, de vermaarde opsteller van de niet minder vermaarde «Toekomst», daar op antwoordt ? Luister : Wat wij enkel aan de klerikalen als een verwijt hebben toegestuurd, is dat zij die hervormingen op klerikale wijze hebben ingevoerd. Dus hadden de katholieken die hervormingen op liberale wijze moeten invoeren l Verstaat gij dat Latijn, lezer ? * * * Vlaamsch in 't bestuur, — Zeven-tien jaar lang was vroeger de liberale partij meester op ons stadhuis en ailes ging er in de taal van chez-nous, het Fransch : zittingen van den raad, briefwisseling met de bestuurlijke overheid, opschriften van openbare gebouwen, enz. In 1895 werd de liberale partij hier voor goed omvergeke-geld en in eene der zit.tingen van den nieuwen raad, stelde de wakkere heer advocaat Paul Bellefroid voor, de vlaamsche taal als officieele taal van ons gemeentebestuur uit te roepen, hetgeen met eenparigheid van al de leden werd aangenomen. 't Heeft moeite gekost om den onwil of de gemakzucht der beambteo van ver-scheidene besturen te overwinnen en ze te noodzaken, ingevolge de wet, hunne briefwisseling met ons stadhuis in de vlaamsche taal te doen. Doch, men is er toe gekomen. Zijn we goed ingelicht, dan is dit echter nog niet het geval met de militaire overheid, die den brui schijnt te geven èn van de officieele taal onzer stad èn van de wet die zij dient na te leven. Wie gaat die heeren eens op hunne plaats zetten P *** Toch geen paljasserij... — « Geen enkel liberaal blad », durft het algemeen papier der provincie schrijven, « heeft het princiep van den algemeenen dienstplicht, noch het princiep van den leerplicht bestreden », en allen hebben juist die beide verplich-tingen uitgebaat om de katholieken te bevechten 1 Toch is dat geen paljasserij, o neen. Dat is integendeel logisch en natuur-lijk voor die brave, rechtzinnige liberalen.Staatkunii? Qverzicht. In Albanie begint de toestand al gekker en gekker uit te zien, want nu schijnen de Italjaoen er ook eene valsche roi te spelen en heeft de hol-laudsche overste Thomson er eenigen doen aanhouden, die in betrekking stonden met de oproerlingen. Uit Weenen wordt van den anderen kant gemeld, dat de vorst nu te Durazzo over eene voldoende krijgs-macht beschikt en dat hij zich in 't vervolg gewapenderhand tegen iedere nieuwe beweging-zal verzetten... *** De sterrenuitdoover Viviani is er niet in gelukt een ministerie te vor-men, en président Poincaré heeft die taak aan den heer Ribot moeten op-dragen. Deze slaagde, en nu zijn. hij en mannen als Bourgeois, Clémentel, Delcassé, Peytral, Dupuy, Chautemps en An weer de bazen. Dé gematigde bladen zijn tevreden, terwijl de radikale erg opspelen. Mengelwerk der Gazet van Hasselt. De dochter van den Kring. " 3) —S*-*" — Wat heeft jufvrouw Kathi toch ? vroeg de professor. Is zij met haar verkeerd been uit hetbed gestapt ? Zij heeft toch anders niet zulke kuren. — Ik weet 't niet. Ik heb haar ook al zoo vreemd gevonden, antwoord-de Rudolf San i^r. een jonge glasfa-brikant, wiens kantoor in de onmid-dellijke nabijheid van het gewezen klooster lag. Zij heeft mij op zijn best goeden dag gezegd. Dat zijn we toch niet van haar gewoon. — Ik heb opgemerkt, met deze woorden mengde zich graaf Clemens Limay in het gesprek, dat zij daar-even een traan heeft weggepinkt. Zie haar maar eens aan, als zij terug-komt. Zij heeft bepaald geweend. Graaf Clemens was een jonge, lange aristocraat, die zich aan de studie der rechts- en staatswetenschappen wijdde en nu zijn lastste jaar aan de weener hoogeschooldoorliep. Hij was door zijne familie, die een slot in Krain bewoonde, vodt de diploma-tieke loopbaan bestemi_en hij toonde inderdaad veel aanleg daarvoDr. — Wij moeten er achter kouen, wat er van is, zegde Maurits Grab- mann, de procuratiehouder van een groot bankiershuis. Het verder gesprek en al de gis-singen, die nu hadden kunnen vol-gen, werden door het terugkomen van Katharina gestaakt. Graaf Clemens had wel gelijk gehad, zooals allen terstond konden opmerken. Jufvrouw Kathi had geweend. Men zette zich in de gewone orde aan tafel ; de professor aan het bo-veneinde en Katharina beneden . Het gesprek werd slechts fluisterend ge-voerd en bleef dikwijls steken. Jufvrouw Kathi had vèrdriet over iets, en schier onbewust betoonde men haar door deze terughou iendheid zijne deelneming, evenals men zijne stem dempt in eene kamer, waar een doode ligt. Alleen de professor tracht-te af en toe de stemming met geweld wat op te vroolijken. Zoo wilde hij volstrekt uit de soep van zijn buur-man Sander de fricadellen visschen, om te bewijzen dat men daarmede voortreffelijk jongleeren kon. Doch deze oude aardigheid wilde niet gaan en de stem ning bleef gedrukt. — Wij moetei haar vragen wat haar scheelt, zeide de professor, toen Katharina weder voor korten tijd de zaal verliet, ou te zien dat het zon-dagsgebraad in zijne gansche imposante heerlijkheid werd op|;ediend en dat er op de salade en de appslspijs niets viel aan te merken. — Ja ja ja, wij moeten het haar ronduit vjragen, stemde men alge- j meen toe. I — Zullen wij eene deputatie van vertrouwde mannen op haar afstu- 1 ren ? vroeg de professor. Of moet zij hier voor het gansche volk haar woord doen ? — Wij willen allen weten, wat haardwars zit ; en als wij het verhel-pen kunnen, dan willen wij allen het onze doen, zoo luidde de uitspraak der openbare meening. Na het kalfsgebraad, tikte de professor tegen zijn glas ten teeken dat hij het woord verlangde. — Jufvrouw Kathi, begon hij, tôt niet geringe verlegenheid van de zoo plechtig aangesprokene : Tôt u richt ik het woord. Wij meenen te hebben opgemerkt, dat gij verdriet hebt over iets. Katharina drukte haren zakdoek tegen hare oogen. — En daar wtj hartelijk deelnemen in ailes wat u betreft, want wij be-schouwen ons in zekeren zin als uwe kinderen... Nu moest Katharina door hare J-ranen heen lachen. Die twaalf heeren, met den zeventigjarigen professor aan de spits, hare kinieren ! — Wij wenschen te weten wat u bedroeft, en of wij u niet helpend ^terzij le kunnen staan. JWij behoeven u toch niet te verzekeren dat gij op ons rekenen kunt. Djs — moed ge-vat, en aile bezwaren uit het hoofd gesteld ! Katharina antwoordde nu dat het niets was, volstrekt niets ; en zij dankte verlegen voor de haar betoon-! de deelneming en goedheid. I — Neen, neen, zoo komt ge niet 1 van ons af, jufvrouw Kathi, hernam de professor ; en van goedheid kan op dezen oogenblik nog in 't geheel geen sprake zijn. Er is geen zelfzuch-tiger volk, dan dat der jongmans. Wij willen, zoo mogelijk, uw verdriet uit den weg ruimen, om geene andere reden, dan dat het eten ons be-ter srnaakt, wanneer wij een vriende-ltjk gezicht er "bij hebben. G j komt dus maar eens bij mij zitten en biecht op. Misschien kan er wel een mouw aan gepast worden. Katharina verliet hare plaats en zette zich naast den profeésor, die hare hand nam en haar opnieuw toe-sprak.— Komaan ! Het hoofd niet laten hangen ! Het zou toch wel heel erg moeten zijn, als zooveel dokters tegen eene kwaal geene remedie wisten. Vertel ons maar eens wat er aan ha-pert.Het was eene treurige geschiedenis die Katharina nu onder tranen vertel-de. Een jonge man, een verre neef van haar, was vôôr jaren verliefd ge-raakt op een meisje, en daar de fami-lie aan weerskanten zoo beslist mogelijk zich tegen een huweliji had verzet, waren zij op zekeren dag ge-trouwd en er van door getrokken. Na veel moeite en ontbering was het hem eindelijk gelukt als fotograaf in een hongaarsch stadje een bescheiden maar toch toereikend bestaan te vin-; den. T waalt jaren waren er aldus ver-loopen en de toekomst begon voor hen wat op te klaren Maar daar was in den afgeloopen herfst de choiera uitgebroken en eerst werd de man,en tiendagen later devrouw weggerukt. — Dat is zeker een erg geval, bracht de dokter in ;t midden. Maar, jufvrouw Kathi, daar is nu toch wel niets aan te doen. — Het is nog niet ailes, hernam Katharina. Zij hadden een kind, een twaalfjarig meisje achtergelaten, dat nu alleen op de wereld stond. De ge-meente wilde de zorg voor dat kind niet op zich nemen. Er werd een on-derzoek gedaan, en nu heeft men mij als,-de eenige bloedverwante, die nog te vinden was, het kind thuis ge-stuurd. Sinds gisteren heb ik het bij mij. Deze meêdeeling veroorzaakte in de vrijgezellenkolonie geene geringe opschudding. Een nieuw persoontje in huis — dat raakte toch hen allen ! En dan nog wel een kind, een meisje ! Katherina's heeren staken de hoofden bijeen en er ging een leven-dig gemompel door de zaal. — Maar, jufvrouv Kathi, zoo nam de professor. nadat de eerste opschudding wat was bedaard, weêr het woord: ditoageluk is nu toch niet zoo groot. — Een ongeluk ? Nu ja, een oage-luk is het niet. Maar op zwakke schouders drukt' een last zwaar, wien sterke niet voelen. Wat moet ik met dat kind beginnen ? — Ik heb van 's ochtends tôt 's avonds mijne handen vol. Hoe kan ik dan nog de op-voeding van een kind voor mijne rekening nemen ? — En ik kan haar toch niet in het wilde laten loopen» Moet ik haar eene onderwijzeres geven P Dat kan ik toch niet. Of moet ik haar bij vreemden onder dak bren-gen ? — Ik weet er geen raad op. — Mogen wij de kleine niet een* zien ? vroeg de professor. Breng haar eens hier. Laat haar eens zien. Katharina verwijderde zich en kwam straks met het twaalfjarig meisje terug. Het kind gaf, toen het binnentrad den heeren lief eene bui-ging, en liet zich, zonder verlegenheid te toonen, naar den professor brengen. — Wel, beste meid, hoe gaat het, vroeg de professor, terwijl hij haar de hand op het hoofd legde... Een zuiver Macart-type ! zoo wendde hij zich tôt de kolonisten. Als zij een jaar of wat ouder is, — dan breng Makart hemel en hel in opschudding om haar te mogen schilderen ! Het was aleerst het koloritische ef-fect, dat des kunstenaars 00g getrof-fen had. Het magere, sierlijk ge-bouwde kind had eea zwart kleedje met hoogen zwarten kraag aan, daarbij zwarte kousen en fijne lage schoentjes. Tegen het doffe zwart der rouwkleeding stak hoogst belangrijk hetkopjeaf, dat door een schat van rossig blond haar als met eenstralen-krans gekroond was. In het fijne, bloeiend.e gezichtje stonden een paar groote, zwarte vroolijk kijkende oogen, en de glimlachende mond liet de regelmatige, ivoorblanke tanden zien. ( Wordt voortgezet). Tiende Jaar. — Nummer 33 Zaterdag i3 Juni igi4

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.