Zondagsblad: letterkundig bijblad van Vooruit

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

ZONDAGSBLAD ZONOAG i6 JUNI 1918 BSblad van - VOORUIT » Vierde Jaargang — Nf 7 Prijs. : 3 gentlemen Wilde flele Eene scbets uit Uaanderen (Slot.) III Het was hooitijd. De gloeiende Julizon had het afgemaaide gras tôt blond hooi geschroeid en de windjes, over de weide spelend, strooiden kwistig de frissche geuren van het malsche hooi hein de en ver. In de meerschen keerde het werkvolk, in de brandende zon, het drooge gras en hoopte het, hier en daar, in kleine schelven op. Vervliet had een aanzienlijke partij maaigras gekocht, dat jaar. Ook was de bedrijvigheid op zijne meerschen on-gemeen, te meer daar het weder wankelbaar werd en men voor regen vreesde.... « Eens, 's Zaterdags, keerde Polke Smet langs daar huis-waarts van een buitengoèd, waar hij eenige dagen gewerkt had. Diep aan de westerkim was de zon gezonken, en de gloed van het avondrood speelde nog, met verbleekende tinten, tusschen het donkere groen der boomen in de verte. De nevel steeg op, blank en lieht... Tegen den breeden landweg aan richtte Wilde Mele een laatste schelve op, terwijl, een weinig verder, de knechts luide de paarden aanvuurden om met een zwaar beladen wagen uit de weide te geraken. Het jonge meisje had den arbeid gestaakt en volgde, op de vork geleund, het vurige jagen van mannen en paarden in de toenemende schemering. Zij droomde... Polke, die haar bespiedde, lei plotseling zaag en schaaf neder en wipte behoedzaam over het grachtje, dat tusschen den weg en de weide in liep. Hij wachtte een oogenblik en luisterde. Zij had niets gehoord. Dan kroop hij stil door de struiken heen en, vooraleer zij zich kon omwenden, legde hij, zonder een woord te spre-ken, de handen over hare oogen. Zij verschrikte zoo hevig, dat de vork haar ontglipte ; met een forschen ruk kwam zij echter los : zij herkende Polke. — Ha, kapoen! kapoen! mij zoo te doen verschrikken? sprak zij, nog eenigszins gejaagd door de aandoening. Dat zult ge mij betalen ! — O, dadelijk, zoo ge wilt! antwoordde hij lachend, terwijl hij dearmen geopend uitstrekte tôt eene omhelzing. Zij gaf er echter geen acht op en, hem plotseling vast grijpend, poogde zij hem in het-gras te werpen, zooals zij met de knechts der hoeve placht te doen. Doch hij verdedigde zich ; hij bood zelfs meer weerstand dan zij gedacht had. Op eens, bij eene grootere krachtin-spanning, struikelde zij over hare vork, en viel in het hooi, Polke, bij haren val medetrekkend. En dan, zoo gezwind dat zij er bijna van verschrikte, gaf hij haar eenen klinkenden zoen in den nek. — Ziedaar uwe rekening, kleine deugniet! murmelde hij. Zfij wou zich oprichten en iets zeggen..., doch een tweede kus, op hare lippen ditmaal, dook haar weer met het hoofd in de schelve... De sterke geur van het jonge hooi en haar warme adem, die hij, bij elken zoen, inzwolg, stegen hem bedwelmend naar het hoofd. Zijn mond drukte hare frissche, kersroode lippen plat en zij scheen onmachtig zich meer te verdedigen. De paarden waren op den weg geraakt. — Daar komt volk! zei zij, zich loswringend en hevig blozend opstaande. — Zult ge nu nog vechten, Meleken ? — Dat weet ik niet, sprak ze, rondziende en het hooi ait de haren schuddend... Als 't maar niemand gezien heeftt — En wat zou dat? Er ligt immers geen kwaad in, e«n meisje 'n half dozijn zoentjes te geven?... Er volgde eene pooze stilte. Men hoorde niets meer. Enkel, in de grachten en beckjes, het aarzelend gekwak van een kikvorsch... — Gaat ge mede huiswaarts, Meleken? — Ja- Op den landweg stapten zij traag nevens elkaar voort, — hij de zaag en de schaaf in den arm, zij den vork over den schouder en den breedgeranden strooien hoed aan de hand. Zij spraken heel stil, zoo fluisterend bijna als het droo-merige zwatelen der bladeren boven hunne hoofden... De lieden, die hen ontmoetten, wénschten hun : « elk 'n • goên avond ! » en keken hen, eene wijl lang, na... En toen Mele, een weinig later, op het enge zolderka-mertje in haar bed lag, blikte zij met glinsterende oogen naar het met goud doorstikte vlekje azuur, boven het dak-venstertje.Zij droomde, lang... Beminde zij hem? Beminde hij haar? Waarom had hij haar gevraagd of hij haar morgeri, al* zij van huis naar Vervliet zou terugkeeren, mocht afwach-ten en vergezellen? Waarom had zij toegestaan ? Zij droomde lang, zeer lang... En zij voelde de warmte haar van het lichaam naar het hoofd stijgen, zacht als een damp, met eene ,genotrijke streeling die haar het dek van het bed deed werpen, — met eene gewaarwording zooals zij er nog nooit ondervonden had... O, wat smaakten die kusjes zoet, ginds op de weide, in het halfduister, in het versche, geurende hooi... IV Polke had woord gehouden : hij was daar op het bepaalde uur... Het ijs was gebroken. Sinds had hij haar meer dan eens ontmoet, aan het hekje harer ouders, en telkens waren zij samen afgekomen, naar Vervliet toe. Vader had er zelfs eens.zijne verwondering over uitge-drukt dat zij thans zooveel kwam, en altijd tegen den avond. Maar dan wist zij altoos het eene of het andere te vertel-len, bewerend dat haar bezoek hem zoo welkom wa.s, —

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.