ZONDAGSBLAD Byblad van - VOORUIT „ £ONDAG 23 JUNI 1918 Vierde daspaang — Nr 8 Prîjs : S oentiemea De Boekweitboer De kleinkinderen van Peter Mombeeks, den ouden awaargebrilden hagedokter van Demerbruggen in Zuid-Limburg, — «den artist », zeiden de lui, hetgeen zooveel beteekenen moest als c den veearts », — zaten in de dom-pigé achterkamer van het kleme houten wonmgsken bij-een en konden maar moeilijk zwijgen van de lekkere koe-kenweelde, die hun melkwitte tandjes voor dien avond beloofd was geworden. Het was daags v66r nieuwjaar en grootvader was op-geruimd naar de Kempen getrokken, — verre boven Has-selt ergens, had hij gezegd, — waar hij een schoon labeurpaard van de spaat had genezen. En nu, nu zou hij het hem toegezegde loon gaan ontvangen : een heelen zak boekweit ! Op den terugtocht zou hij door den ouden Pink-sterbloemenmolen stooten, waar de kleine, gebochelde meester-mulder, die zooveel als een neef van hem was, op staanden voet een kletske boekweit zou malen, genoeg om een twintig of vijf en twintig ferme koeken te bakken. God van Jeruzalem, wat een vooruitzicht!... Terwijl de berimpelde, maar nog springlevende groot-moeder het vuur aanpookte, dacht zij glimlachend na over den brief, dien zij voor haren man had moeten klaar ma-ken, klaar tooveren, want deze, die honderd duizend rare dingen kende, waar een ander mensch geen verstand ran had, kon wel leten maar niet schrtjven. In den brief had ze nagenoeg neergepend wat volgt : Mijnheer Van de Zande, Aanstaanden Donderdag komt mijnen Pier naar de Kempen en hij zal zijnen kruiwagen meebrengen voor de boekweit. Ge hebt ze hem beloofd, dat weet ge, en ge moet ze hem geven, dat weet ge. Hij heeft uw paard van de spaat genezen, beter dan de slimste paardendoktoor van Hasselt of Maastricht. En als hij zegt, dat het genezen is, dan moogt gij gerust zijn, Meester Van de Zande; dan zal de spaat niet meer terugkomen ; nooit meer, Zet maar ailes gereed : rond halftwee zal mijnen Pier op de hei zijn. Ik ben zijn wijf en groet u in zijnen naam en ook in dm mijnen. Theresia Mombeeks. Daar was geen antwoord gekomen, een bewijs dat ailes in zijn plooien was ; zoo dachten zij althans. Nu en dan liepen de kleinen klompklapetterend tôt op de hardgevroren straat, tôt aan de pomp nevens het hoek-huis, tôt bij oom Jan in de buurt, of tôt op het kleine kerk-pleintje, — maar een vijf vaderonzen later waren ze weer daar, om hun kleinen rooden neus door het deurgat te steken, en te zien of grootvader nog niet terug was. — Niet v66r valavond kan hij hier zijn! meende de sikkelkromme grootmoeder, die den trekpot met heet water uitwiesch en de oude bakpan zorgvuldig schuurde — Toe, loopt nog maar wat onder de voeten uit! beval zij vriendelijk dringend. •— Kom, willen... willen we dan maar gaan? Kom ! Alla! V66r de hoeve van oom Jan lag een vracht rijshout, dat al met een geelgrauwe wemeling van kleine, wollen katjes bedekt was. Zij kropen er boven op als op een stroomijt, slaakten fijne pretgilletjes, lieten zich tusschen de kittelen-de takken afglijden, —■ diep, diep, — zoodat zij voor een oogenblik onzichtbaar werden, of stonden luid zingend te dansen op den lekker zwiependen last. Met stukken en brokken lcwam het eeuwenoude, zinledige straatliedje, waarmee ze dien morgen appelen en noten hadden gebedeld, — te vergeefs op de meeste plaatsen, — weer over hun blas-verkleumde lippekens gehuppeld, «: voor de zooveelste maal schaterden zij : Maaiken, Maaiken, ik kom heilen. Daar buiten staan twee teilen. Het Maaiken wou niet spreken, Het teilken wou niet breken... Thuis had de jongen eenige okkernoten wéggestopt, het eenige wat van de schamele boerengiften oveTgebleven was. Dikke, vette, goudgeelgekorste boekweitkoeken op tafel, dàt, dàt zou een ander nieuwjaars-cadeautje zijn ! Kleine, lichtgekrulde sneeuwpluimekens kwamen neerge-zwindeld en na er een stuk of tien met de hand, en bijna even zoo veel met den mond gevangen te hebben, waren de lieve guiten het buitenshuis weer moe. Rond vier uren zaten ze daar weer aile drie in de keuken, stil aïs muizekens, waar het lief spaandervuurken vinnig ronkend in de oude kachel stond te branden. Zwijgend zette het grootste meisje den grijs-wollige» houtmei, dien zij op de zware wagenvracht geplukt had en voor haar grootvader bestemde, in een gebroken vazeken op de schouw. Als grootmoe een nieuwen houtknoesel in 't potteken duwde, steeg er een klaar-roode zuil van luid losknetterende vonken in de hoogte, hetgeen hen verbaasd en vçrbijsterd de handen ineen deed slaan. — En zoo grootva nu eens niet... eens niet... niet terug -kwam, eer wij slapen gaan ? werd er angstig door den hak-kelenden jongen gevraagd, die zijn kille voeten op het warme stooftrommelken had gezet. — Ja, als het wiel van zijnen krniwagen eens brak? opperde zijn oudste zus. — En als de leelijke boekweitboer zijn belofte eens niet wilde houden? Wat dan?... Wat dan?... Zoo vischte het jongste meisje mee, het zoogezegde kakkernestje. Glimlachend schudde de monter rondtrippelende moeder het hoofd en ze trok eens aan haren beenigen neus. Druk-kend op elke sylbe, herhaalde zij : dat de kleine pagad-ders gerust als koningen en koninginnetjes mochten zijn ; dat de kruiwagen nog zoo goed als nieuw was ; dat grootva nog rappe beenen onder 't lijf had ; en dat er rijk, eerlijk, kruisbraaf boerenvolk in de Kempen woonde !... Om den tijd te doen korten, moesten zij het roerend ver-haaltje van den profeet Elias nog maar eens in hun Ge-wijde-Geschiedenisboek herlezen, — dat sprak Ook van koekebakken, he ! — of maar op voorhand een nieuwe les uit den catechismus leeren : dan zou de meester hen op

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.