ZONDAQSBLAD Byblad van " VOORUIT „ ZONDAG 8 OCTOBER 1916 Tweede Jaargang — Nr 24 Prijs : 5 eentiemen Een Spoorweggeschiedenis i Geruischloos kwam over de lage velden aanrollen, in wazige grijsheid, een dikke nevel als metgezel van den aanbrekenden dag. Als in den muil van een vratig monster verdwenen langzaam de hekken, de koeien, de slooten in het polderland ter weerzijden van den hoogeren spoordijk. Een oogenblik was het, of de nevelwolk niet bij machte was den dijk te beklimmen, maar hooger en hooger steeg ze, hullend m kouden sluier de telegraafpalen. Mat gianzend verdwenen de rails op eenige meters af-stand in het doezeiig niet. Huiverend van de naargeestige kilheid drukte oude Jacques zich vaster tegen den wand van het kleine wacht-hokje, knoopte zijn ouden duffel hooger dicht, zat toen weer stil m de geluidlooze eenzaamheid van wachtpost op weinig beloopen overweg. In zijn ouden kop warrelden de gedachten dooreen. a Beroerde mist, bàh, wat dikke damp, kan niets zien. En dat oude horloge van me wil ook niet goed meer mee, net als z'n baas, is op, verslèten. Wist ik nu maar pre-cies hoe laat het was. » Plots sprong hij overemd, luisterend, haastig hep hij toe op den hefboom van de afsluithekken en trok ze naar beneden. Gedempt door den nevel hoorde hij het gerommel van den trein, nader en nader in hevig ratelen van wielbanden op lasschen ; dààr doemde eensklaps uit den nevel een zwarte vorm, twee lichten, een korte rij van rijtuigvormen en met donderend geraas verdween ailes in den grijzen mist. Snerpend gierden een korte en een lange stoot van de stoomfluit door de lucht, tooverend een glimlach op Jacques' gezicht ; het was zijn zoon Jan, zijn eenige, die als machinist het reuzige gevaarte bestuurde en zijn vader groette in het voorbij snellen. Peinzend zette Jacques zich weer op zijn bankje. Die Jan, hoe hadden zijn vrouw en hij gescharreld, ge-brek geleden, om hem in staat te stellen het iets beter te krijgen m de wereld. Zes gulden had hij altijd verdiend, zes gulden voor i gulden per dag, zijn vrouw wachteres, een hoekje grond, ailes te samen toch nog zoo'n droevig beetje. Hoeveel opoffering hadden zij zich niet getroost om hem school te laten gaan en zijn vak te doen leeren. Maar het was hun gelukt, hun zoon verdiende behoorlijk zijn brood, was op zijn beurt getrouwd. Beste jongen! Schrijnend pijnde het Jacques bij de gedachte aan zijn vrouw, die dit niet had mogen beleven, gestorven was toen hun levenstaak bijna volbracht was. Een ruwe stem verbrak de stilte : « Zeg ouwe, slaap je of gaan die boomen nooit meer open ? » Ontsteld zag Jacques op, bemerkte toen pas dat hij door zijn pieberen vergeten had de boomen op te halen en als een bliksemflits ging het door zijn hoofd : « Ik word Suf, ben te oud, zal mijn werk niet langer kunnen doen. » Dh God, met pensioen ! Waar moet ik heen met drie gul-len in de week, de helft van zes, misschien iets meer nmdat de zevende dag nu ook betaald wordt ? Als een schrikbeeld rees hem het armhuis of nog erger, een bedeeling van het armbestuur voor den geest. Maar een hoopvolle gedachte verdrong deze sombere : Zijn zoon, die zou zijn ouden vader opnemen in zijn huis, hem, den afgeleefden werker geven een ouden dag, vrij van zorgen ! II. In woedend-ontevreden stemming stond Jàn op de machine, de rechterhand aan het handel, de linkerhand aan de luchtrem. Snel zag hij op zijn horloge, siste een vloek tusschen de 'stijf op elkander geklemde tanden, trachtte weer te doorboren den nevel die hing als een gordijn voor de machine. Te laat, nog te laat. Verdomme, dat je met zulk weer met zoo'n prul van een stoker de baan op moet. Geen bliksem kan je zien, en een vuur zoo gemeen als 't maar kan. Een haastige blik op den manometer deed hem alweer achteruitgang zien. Ziedend van drift, schreeuwde hij tegen den stoker : « gooi op, gooi op. » Maar de man, nieuweling nog en ongeoefend, was niet in staat naar behooren « damp » te krijgen. Met 5 minuten vertraging, « verspeeld tijdens den rit », kwam de trein aan op het kleine station Dijkerwold. Jan maakte van het kleine oponthoud gebruik om eens naar het vuur te zien, haalde een pook er door, gooide met vaardige hand stukken steenkool in de gloeiende vuur-kist en voort ging het weêr, na het sein van vertrek. Langzaam eerst, dan sneller, àl sneller in duizelende vaart, vôort, in den mist, angstwekkend snel, scheurend vanéén het grijze gordijn, teloor gaand in het eindeloos grauw. Hij mocht met te laat op het hoofdstation komen, îedere minuut zou hem aangerekend worden als straf à zooveel centen per minuut, ondanks mist, ondanks slecht geoe-fenden stoker. Jan stookte nu zelf, openend de deuren, uit elkander stootend het vuur, om verblind door den vuurgloed weer uit te kijken, trachtend weer te doordringen met ver moeid starenden blik den toch ondoorzichtbaren nevel. Hij wist niet meer juist wààr hij was, hoevèr precies ! De brug ! het Dubbele Waaigat ! Even slechts kwam het in hem op dat deze niet in orde kon zijn, maar die gedachte verdween terstond, dan had men hem in Dijkerwold niet zonder waarschuwen laten vertrekken. Uitkijken dus maar, naar het signaal. Daar ging het voorbij ! God almachtig onveilig, het handel om ! De reiti ! Het was te laat! De brug stond open! Met oorverdoovend gekraak boorde zich de locomotief in tuimelende vaart vast in den berm aan de overzijde, medesleepend met onweerstaanbare kracht de rijtuigen, pletterend, splijtend, op en in elkander, de zware licha-men, beukend ieder volgend met zwaarder slag op zijn reeds vernielden voorganger, één chaos van verbogen, ver-wrongen, verbroken hout en staal, waarin onherkenbaar verminkt kermden de gewonden, stuiptrekten de dooden! De koude nevel werd een lijkwade.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.