Zondagsblad: letterkundig bijblad van Vooruit

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

ZONDAGSBLAD Bijblmé ma - YOOEUÎT „ ZÔNDÀÊ%£ SIEÎ 1818 ■ ^ ' £ ' Ylerde Jaargang — Nr S Prtjs : S centiemen r——^ Om negeM uur binnen ! Maandagavond, van acfit ùreii:aJ^î>egotmen de menschen aan de deur te komen. •. Velen maakten Ijet zich geniakkelijk op een stoel of op een bankje envfrigen een onveran.derlijk oorlogspraatje met de geburen âan : « In 't Westen vvas er weer een goed deel loopgraven genomen, en veorwaar — 't is officieel, man — in 't Oosten had de vijand een bosch- ifiôéCeiV orftruirrien ! > Doch wilde het dezen avond met als gewoonlijk vlotten : de wonderlijke ay&tîturen van orrbekende loopgraafhelden von-den slechts een vrij verstrooid «auditoire», en de verteller moest het ten slotte met een zucht opgeven. Er hing îets benauwends in de lucht ! . — Half negen ! bromde de kerktoren, en met de slag geraakten ook de vrquwenklepels los. — Na benek toch is kerieus wa dat er zal gebuire, riep Siska van den schoeninaker, de handen in de lenden geplant, het hoofd wijsgeerig schuddénd. — Na kind, daar en zal nifcs gebuire, as da moem neigen eure binne moete, zeiïTriene Wiele heel kalm. — Ja, ja... 't is wa ^ale^ant... Oemda die snotneuze het in de kop krage te zinge, moete wale zoe vreug na onze veinger ! (bed) — Och mens, zwaagt... die kadeie zoujen ou an de galg bfenge... En 't schuunste van al is, da ze transe leekes gezoenge nemmen..., as ze na nog de «Vlomse Liew» ge-schried adde, ja, da kon er nog al deur... — Afin... zuchtte Siska, 'k ben kerieus... Kwart voor negen uar! waarschuv le O. L Vroaweo-toren.De meeste gesprekken verstomden, de groepjes namen toe in aantal en dichtheid. Zij, die nooit aan de deur kwaraen, gingen nu nieuwsgierig bij de overigen staan praten, en de kinderen die gewoonlijk niet op straat mochten, gleden tus-schen de handen weg van ma of meid, en drentelden mee rond de buurjongens. Stilaan begon de deemstering een teeder waas van ondui-delijkheid over aile dingen te spinnen. Onwillekeurig dacht ik aan een lang vervlogen zomer-middag: toen ook was de Mechelsche bevolking samenge-troept in de straten, die niettegenstag.nde het unddaguur in de schemering lagen : 't was met de zoneklips. - Zeg moe, gilde een knaap, gaan we weer vluchten? Ja, daar leek het wel op! 't Scheen inderdaad of de menschen gingen de stad verlaten : hadden de pakken gereed gestaan, dan was die indruk volledig geweest. — Ju, godv... ju; vloekte een voerman attanchon m en se, oat de weg ! En hoog opgericht op zijn voertuig, djakte hij geweldig op zijn paarden, die zweet-dampend een zvvaren wagen snel achter zieh voorttrokken. Het voertuig donderde plomp-hortend door onze anders zoo stille straat, en toch galmde de schelle stem van Siska boven 't geraas uit : — Allée Fons, ju manneke... Sebiet ebbeza te pakke, 't zen markskens, zulle peeke!... — Ho la la ! zen ebbe me nog nie, grinnikte de voerman, en dapper zweepte hij zijn paarden, die toch al zoo kloek voortdraafden... Daar komt «Meneerke Mosselmans», heel op zijn gemak de straat ingewandeld. Gewoonlijk is hij klokslag acht. uur te huis, maar nu, ja... — Een mensch moet toch zijn prestige bewaren en een durver zijn tegenover hen waarop hij van uit de hoogte moet neerzien — denkt de twintigjarige kantoorbediende. Dàar-om heeft hij zijn hoed zoo ver achteruit gezet, zijn hand-schoenen in de eenë, zijn wandelstok in de andere hand genomen en zijn meisjesachtigen mond met een reusachtige cigaar bevlagd ; ja, ja, 't is werkelijk om zijn prestige dat hij om tien minuten voor negen uur naar huis komt. — Tiens, al zoo laat — denkt Mosselmans, die op den toren heeft gekeken. Zou die wel juist gaan? Hm... En met een bevallige handbeweging knoopt hij zijn jgs los en haalt een zilverig-blinkend uurwerk uit zijn onder-vest.— Toch juist, knikt hij, bemerkend dat zijn «Roskopp» half drie aanduidt, 't geen hij al een heele maand doet. Hij (de jonge klerk, bedoel ik) stapt dan maar heel statig stijf in 't midden der straat, schijnbaar onverschillig . de nieuwsgierig-spottende blikken der geburen inoogstend, nu en dan heel zwierig zijn hoed afzwaaiend. Spijtig toch dat de straat zoo korfe is ! —Allée Jan, 't is cuven taad, joeng — denkt Liesje Stockmans luid op — sebiet worde gepakt!... Jan, haar verloofde, die heel gezellig bij zijn liefste vriendin komen keuvelen is, schijnt geen partijganger van de laatste regel» g te zijn. Kijk eens, hij had anders een vol uur bij Liesje mogen blijven, en nu moet hij al weg...-O dit- verduîvelde stakkers van jongens!... — Allée Jan, 't is nog zeive meneute van neige neure eo ge moet er wel teen veir gaan !... Jan staat zuchtend op ai drukt zijn meisje zeer vurig de hand ; dan gaat hij... Hait! hij schijnt lets vergeten te heb-ben, althans keert hij terug, neemt Liesje bij haar poeze-lige grijpers en dringt haar zachtjes in den huisgang. Och ! 't zal toch met zijn om te vechten!... Kijk neen, een oogenblikje daarna verschijnt hij weer en spoedt zich dan weg, met trippelend gekets van zijn schoenen op de straatsteenen en een winderig geflip-flap zijner wijde broekspijpen... Nu wordt het woeliger in de handehngen der late weg-blijvers en woeliger ook in de gem'oederen der nieuwsgie-rigen.Pijlsnel-komt een jongen op een fiets door de straat geritst ; een dienstmeid die met mevrouw wat laat op visite geweest is, rent met het kmderwagentje haar meesteres vooruit, die trots het dreigend gevaar van ingepalmd te worden toch nog... een op de lippen wegstcrvenden lach voor de geburen over heeft... Twee burgers in hunne hemds-mouwen, hun jas onder den arm, stormen hijgencl en pul-fend de pratende groepjes voorbij : hunne natterige, sluik-hangende knevels bewijzen heel duidelijk dat zij tôt op 't laatste tikje in 't gezelschap van den «Mechelschen Bruine» hebben gezeten... O 't is voorwaar geen zonde! Een juffer, die nooit dacht dat de tijd zoo vlug ver-streek wanneer ze bij haar goede vriend is, komt vier-klauwens aangebeend en wordt onmiddellijk gevolgd door een man die op een loopje en met veel geraas e«n krui-wagen voor zich uitstoot.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.