Zondagsblad: letterkundig bijblad van Vooruit

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

ZONDAGSBLAD BHblad van VOORUÏT » ZONDAG 4 OOGST 18Î8 Vierde Jaas»flang N' 14 Prijs : S eentieme» Elias (I) « Weet gij deze gelijkenis niet? Eu hoe zult gij dan al de gelijkenissen verstaan? » Markus 4, 13. Jezus was te dien tijde schitterend en blakend in de voile fleur zijner populanteit. De nog jonge m an met zijne mooie manieren, zijne droomersgebaren, zijn dweepersgezicht en zijne zalvende woorden, die in de hunkerende ooren der on-der de Romeinsche overheersching knijzende Israëlieten zoo vertroostend en hartsterkend en verheffend zongen, wijl zij van verlossing, vrijheid, gerechtigheid en broederlijkheid spraken, :Â- die jonge wijze man, die Jezus, die uitverkoren Nazarener had de verdrukten en vefschopten van half Judea en Galilea waarlijk gek van hem gemaakt. Hij was niet onaardig en hij deed zoo voornaam. En dat méér dan al het andere had stellig tevens menige Judeasche schoone voor hem gewonnen, met 'n vurigheid welke zeker uit 'n sterkere bron dan louter geloof moest komen. Er werd dan oolc verteld dat hij niet zelden reeds door gewone of gcrafïineerder vrouwentrucjes en -bekoringen in verzoeking werd gebracht. Van de bekoringen genoot hij blijkbaar, doch overigens moest hij wel 'n desillusie voor die vrouwçn zijn, die hem zich heimelijk geheel anders hadden gedroomd dan den drogen, ivoren-toren-zonderling dien hij werkelijk was. Er werd nog veel meer verteld, vermoed en verzonnen rond zijn verafgoden persoon. Voôr hij zwerven en dichten en preêken en leeraren ging, en beroemd werd door zijne geniaal rijke, diepe en stout-profetische Bergrede en door de triomfantelijke relletjes welke hij her en der had met preutsche Schriftgeleerden en Farizeërs, — voor dat ailes was hij een arme, simpele timmerman geweest. Ook zijn vader was.timmerman, een doodgewoon braaf arbeider, de goedhartigheid zelve, zeiden zij, die graag beweerden hem te hefeben gekend. Want hij had Jezus eigenlijk als zijn zoon aangenomen, hoewel hij bij den ondertrouw ontdekt had dat iets met zijne vrouw niet in den haak was... Maar het gold als niet fair zulks van Jezus en zijne moeder te vertellen. Men nam veeléer en liever aan dat deze vernederende infamie werd uitgevonden en rondgestrooid door Jezus' nij-dige vijanden, die sluw voorhielden en wilden dat "kinderen der zonde geene kinderen van god Jahveh konden zijn, en dat zij geene gaven, geen talent konden hebben, dus nooit uitverkoren mochten worden, maar steeds veracht en ver-stooten moesten blijven Het staat wel niet geschreven, doch in feite wreken gave en talent altijd zichzelven. En zoo werd Jezus onbewust door zijne vijanden de patroon en een overweldigend symbool van de gelijkwaardige menschen-rechten van schuldelooze kinderen uit de zonde. Maar, zooals gezegd, dat praatje was niet fair en Jezus negeerde het denkelijk liever. Het bleek dat hij grager hoorde wat anderen beweerden te weten, namelijk dat hij afstamde van machtigen en wijzen als David, Josafat en Salomo. Als de oogen niet bedrogen, welke de spiegel der ziel heeten te wezen, voelde hij zich gevleid en zag er stra-lend uit, telkens daarvan gerept werd. Of zulks ijdelheid was vanwege Jezus, had niemand ondervonden, wilde nie- v (1) Uit « Sproken en Vreemde Verfcelsels » % mand denken. Ja, hij mocht zelfs vrank zeggen dat hij zich wijzer achtte dan Salomo en dan al de anderen uit den grootschen bloeitijd van Judea. De wijsheid van Salomo versnipperde en vervaagde in anekdoten; en Jesaja, de aardsprofeet, was al zoo verre en zoo oud. En Jezus was nieuw, geheel nierçw en frisch en tintelend. En hij leefde, en hij deed leven door de hoop in een nieuw, vrij, hemelsch leven, met zijne bemoedigende leer van gelijk-waardig bestaansrecht, na verlossing van verdrukking en slavemij. Zoo, half Galilea en half Judea waren gek van hem en in geheel Galilea en Judea en ver daarbuiten begon.men reeds van hem te spreken. Want zijne nieuwe leer bepaalde zich niet bij mysterieuze en onsympathieke secten als van de Essaeërs, noch gold zij enkel het droevig lot van het onder vreemden dwang verdeeld Judea en meer bijzonderlijk van de verdrukten en kleinen ervan ; — zij was bedoeld voor de gansche wereld en voor de vertrapten en verongelijkten f'al -lerwege.Hij bleek daarbij een dichter te zijn met een overstelpen-den gloed van woorden- en gedachtenrijkdom, maar vooral van gedachten. En zijn uitingsvorm was origineeler en ge-moedelijk-aantrekkelijker dan van welken dichter ook, over wien men gehoord had of nog hoorde. En boven de triestige middelmatigheid van 't intellec-tueele en moreel leven van toenmaals in vervallend Judea, stak hij zoover uit, dat hij hcht zeggen kon van God gezon-den te zijn. Of als hij 't zelf niet zeide, verkondigden en dachten het anderen voor hem, in hunnê vervoerende ver-eering.Zoo trok hij 't heele land, van de zee van Gennezareth tôt de Doode Zee en van de wereldzee waaraan Tyrus lag tôt den Jordaan, door als op een zegetocht. In ailes en overal voelde hij zich triomfantelijk en dat was het wat hem haast bovenmenschelijk mild stemde. Alleen de gedachte aan de uitzinnig verstompte, fanatie-ke zielen van plaatsen als Kana, Chorazin en Bethsaïda, waar zijne nieuwe opvattingen en leermgen zoo hatelijk konden gemaakt worden, dat hij er zich niet veilig mocht ach ten, verzuurde zijn gemocd en verbitterde hem zelfs soms derwijze, dat hij in eene menschelijke opwelling van rnach-teloozen, somberen wrok allen die daar woonden vervloekte en verdoemde. Dat waren dan donkere wolkjes in het Noorden. Overigens was de hemel van Galilea en Judea voor Jezus zoo blauw en gui als een Zuiderhemel maar zijn kan. En zoo gui en lachend zag ook ailes rondom, dien blijden. hoopvollen dag dat Jezus van Jéricho kwam, over Bethfagé [•een naar Jeruschalem, de heilige stad, toe. Het was een lange, vermoeiende tocht en omtrent Bethfagé had men hem op een' ezel gezet. Jezus bleek in zijne beste luim en straalde van voldoening en droomde wellicht van grootsche dingen. Af en toe zeide hij wat tôt intieme vrienden of discipelen die rond hem liepen. De ezel alleen was niet op zijn gemak, keek eenigszins fcedremmeld en draaidczijne lange ooren naar aile kanten

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.