ZONDAGSBLAD Biiblad van " VOORUIT „ •v/kk.1 « r« c m .1 .'s,v r» Vierds Jaargang — Nr Prijs : S esntiemen 20NDAG 11 OOGST 1918 Vierds Jaargang - Aandeel in de winst \ h Mijnheer wandelde over de terreinen van zijn ijzergieterij. Hij had de handen in de zakken, zijn jas wijd openstaar.d, dat zijn dikke buik naar voren uitstak. Op 't hcofd droeg hij een kalotje, een beetje schuin op 't oor gezet, en uit het voile, ba jrdelooze gezicht, glommen de oogjes vergenoegd en slim op. Juist reed er een met vier stevige paarden be-spannen sleeperswagen de poort uit. Er lagen gegoten vor-men op voor de grootste machinefabriek der stad, die zelf niet ailes maken kon en daarom bestellingen d'eed uitvoc- ^ ren door de ijzergieterij. Mijnheer Braunskamp glimlachte tevreden. Alweer geld! De maandelijksche afrekeningen werden voortdurend grooter. Dan zijn eigen postjes. Hij was voor 't heele jaar gedekt, terwijl de concurrentie steeds in verlegenheid zat. Maar zijn klanten kenden van ouds zijn goede manier van zaken doen. Kwam er een bestelling, dan werd ze afgemaakt, al moest er dag en nacht voor i gewerkt worden. De arbeiders moesten ervan lusten. En goedkoop was hij. Niemand kon met zijn prijzen concur-reeren. Terwijl in de heele stad dé ijzergieters meer loon verlangden, bleef bij hem ailes op 't oude peil. Ja, ja, men kon hem niets wijs maken, en daarom rustte zegen op het werk. Dit jaar zou hij er zich nog zoo doorwerken, maar 't ^ volgend voor jaar moest bijgebouwd wor«len. De vermeer-derde bestellingen maakten grootere werkplaatsen noodig. Hij keek over het terrein. Daar lagen de stukken gegoten ijzer. Een ploeg arbeiders werkten in 't zweet hunner aange-zichten om de vormen goed te leggen. Toen hij voorbij-kwam namen ze onderdanig hun petten af. « Dag meneer.» « Dag mannen ! » zci Braunskamp welwillend en tikte 1 aan zijn pet je. « Maar, hard werken! Goed zoo! Goed zoo! » ' Altijd maar even tikken aan zijn petje. Dat was een { kleine moeite, maar de arbeiders voelden 't als wonder wat. e Ze rekenden zich dat als een eer. En af en toe eens laten hooren, dat men vroeger zelf niet veel meer dan een arbei-der was. Zoo'n heel klein gietersbaasje, dat zich langza-merhand door hard zwoegen en ijver opgewerkt had. Dat 1 gaf respect. Zoo 'n eenvoudige man, zeiden de arbeiders, en verdroegen wat. t En dan glimlachend over sommige dingen heenzien. Een- 1 voudig niets merken Bijvoorbeeld : dat op het erf voor de zwaarste stukken een kraantje noodig was. Och ! daar keek hij niet naar. De arbeiders mochten zich lam sleepen; er waren er genoeg. Braunskamp richtte zijne blikken door de poorten der gieterij. H;j zag den roocTen gloed opvlammen uit den oven, de ruimte gevuld met rook en damp en, daar-in, door het vuur ros verlicht, de gedaanten der arbeiders, 1 die halfnaakt, slechts met een broek aan 't lijf en met klom- 1 pen aan de voeten, zich afjakkerden. Met uitgevreten le- 1 pels aan lange stelen schepten ze de vloeibare ijzermassa ' op, en goten haar in de zandvormen, waar ze bekoelde. 1 't Deed hem plezier, zoo uit de verte toe te kijken, en dan < het lekkere gevoel te hebben : iedere lepel brengt geld. < I oen hij zich omkeerde om naar het kantoor te gaan, 1 wierp hij een blik naar de eerste verdieping. Daar was, aan den kant van het fabrieksterrein, de ectkamer. Door het raarn 7acr fin Vipf r\li foii m 1 e c 1 ai 1 ** ] koperen kroon boven het witte linnen op de tafel. Hij ver-heugde zich over deze harmonie. Beneden de arbeid, boven | de vruchten. Zijn vrouw, dik en rond als hij, zat aan tafel. Ze rekte 7 den hais uit en wenkte hem ongeduldig. Ja, ja, zeker, hij t zou komen. Maar eerst het werk en dan het plezier. \ Toen hij door de achtardeur op het kantoor kwam, trad juist door de voordeur een heer binnen. «Goeien avond, is meneer Braunskatap te spreken?» Aha, f dat was zijn mededmger, de machinefabrikant Tolleman. Wat zou die nu weer willen ?» e «Bonjour, mijnheer Tolleman. Komt u binnen.» n Hij liet den bezoeker in het kleine privaat-kantoortje, - sloot de glazen deur, en klapte het loketraampje dicht. Men kan nooit weten. s Mijnheer Tolleman was een magere man op leeftijd. Hij leunde achterover in zijn stoel, veegde zich 't zweet van het 'r gelaat en wierp den dikken collega een bijna smeekenden n blik toe. «Mijnheer Braunskamp, mijn beste heer Braunskamp, 11 n moet me uit de verlegenheid helpen. » n « Komaan, wat zal er nu weer aan de hand zijn?... Hé?...» « Mijn mannen hebben t werk neergesmeten. Ze willen 't geen overuren meer maken. Stel u voor ! Ze krijgen ze toch betaald, maar ze willen eenvoudig niet. » ,• Braunskamp trok de wenkbrauwen op; dan glimlachte 'n hij met een zelfbewust lachje. « Alweer aan 't vechten? Bij mij werken ze over zoo dikwijls 't noodig is, en nooit heeft j_ er een gekikt. Mijn menschen zijn goed en gewillig. » » « Ja, uw menschen. Modelarbeiders ! Maar de mijne! O, e ik weet wel, ze hebben zich bij die verdomde vereenigmg » aangesloten en nu worden ze net zoo lang opgevvarmd tôt n er niets meer mee te beginnen is. En als de heeren hun t. eischen niet worden ingewilligd — pats! daar ligt de boel.» n « Ja, ja... En nu hebben ze gestaakt? » <( Net zoo, na de schaft. 't Ruïneert me ! » L- Mijnheer Tolleman hield het hoofd vast en liep als een Lt radelooze door de kamer. « Allemaal contractwerk, ailes op tijd afleveren. Als ik mijft termijn niet nakom, moet ik boete betalen dat ik zwart zie... Mijnheer Braunskamp, ge moet 1- me helpen ; ge moet voor mij gieten. » e « Spijt me ; kan niet. » « Maar ik vraag u... » n* " -^an niet, zeg ik u. 'c Gaat niet, waarde heer. Onder- le kruiperswerk? Dank u! Daar zijn de lui zoo gevoelig voor. n Ze zijn in staat bij mij 00k de boel erbij neer te smijten. » Tolleman begon te smeeken. Hij moest toch meelijden s, hebben. Maar Braunskamp liet zijn concurrent spartelen. Hij 1- had al besloten dat hij 't doen zou. Hij wist wel dat niemand anders in de stad het werk kon overnemen, en daarom a wilde hij er ten minste een behoorlijk prijsje uit slaan. Hij e. maakte allerlei tegenwerpingen. Daar sprak Tolleman van n eene rijke schadevergoeding. Hij wou er niets meer op ver-dienen, als hij maar geen boete behoefde te betalen en geen a, klanten verloor, en als hij maar niet door de stakende ar-n beiders op den kop werd gezeten. ?t « Nu, » vroeg Braunskamp eindelijk onverschillig, « wat 'e hebt u er dan voor over? »

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.