Zondagsblad: letterkundig bijblad van Vooruit

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

ZONDAGSBLAD Bij b lad van " VOORUIT „ ZmUAQ 18 OOGST 1918 Vierde «iaargang — Nr 16 Prijs : S eentiemeis Schrik 't Was, den ganschen namiddag, als zilver geweest op de zec,.. Als zilver op de lichtdeinende kruinen der baren die, schuimend en zingend, tegen ons schip kwamen aanklot-sen ; als zilver op de blanke meeuwtjes, die in henden er schreeuwend rondom fladderden ; als zilver op ons vaar-tujg zelf, dat, met zijn' witte zeilen, zijn' gliramende red-dingsschuitjes en zijn' lange rij kajuiten ergens naar een feest scheen te stoomen. En, met den avond, terwijl de wind een wenig opstak, werd ailes purper en goud. Maar, toen de zon gelijk eea roode bol zonder stralen m de golven wegzonk, viel de wind wêer en rees er trapswijs een koude, dichte mist op. Aldra ontvvaarden de wandelaars van 't dek elkaar niet meer. Aan de zijden der stoomboot, die, nog een weinig slingerend, door de steeds holle baren kliefde, brandden, nauw zichtbaar, bakboords het groen en stuurboords het rood vuur, terwijl de groote, te halver streng aan den voor mast geheschen lantaarn, zich in een meer en meer verduis-terenden en verkleinenden lichtkrans hulde. De wachtbel klonk bij geregelde tusschenpoozen, gevolgd van het sle-pend en eentonig « ail is well » der vigie, en aile twee mi-nuten liet de stoomfluit, de « fog-horn », zooals de Engel-schen die noemen, haar vervaarlijk gebrul hooren, dien zwa-ren, trillenden, schier menschelijken noodkreet, eigen vooral aan de Noord-Amerikaansche stoomvaartuigen, welke 't ge-moed met een gevoel van ongemak en angst vervult, en het gansche afgrijzen van botsingen en schipbreuklijden in zich schijnt te omvatten. Wij voeren in de nabijheid der bank van New-Foundland, en verwachtten sinds den middag de komst van den loods-kotter, die ons in de haven van New-York zou brengen. Het diner, beneden in het salon, liep zonder levendigheid al. De kapitein was buiten, op het bruggetje bij den officier van de wacht, gebleven ; enkele dames, ongesteld of verschrikt, gingen maar dadelijk ter ruste, en wij, een tien-tal heeren, begaven ons gelijk wij altijd deden, naar de rookkamer. Wij koutten, als van zelf, over het wêer, over 't gevaarlijke der nevelen op zee. En iedereen maakte zijne opmerkingen. « Ik », sprak op zijne beurt een heer, die tôt dan toe in een halfduisteren hoek zvvijgend en onopgemerkt gebleven was, « ik heb geen vertrouwen in onzen kapitein ! » Men vroeg hem waarom. Eerst weigerde hij zich op meer bepaalde wijze uit te drukken, maar, daar men aandrong, rees hij langzaam van den divan waarop hij half uitge-strekt lag, bekeek ons eene wijl in 't rond als wilde hij ons tellen of herkennen, en zei met eenigszins gedempte stem : « Omdat hij bang is. » « Waarvoor? » vroegen wij. • « Voor den mist. » Ieder aanschouwde stilzwijgend dien heer. Het was een mooi, flink man van een veertigtal jaren, met een zeer blanke gelaatskleur, met een schoonen, gitzwarten, waaier-vormigen baard. Hij zette zich neder in den lichtkring, welken de electrische hanglamp over de mahoniehouten taiel van de rookkamer verspreidde, en, beghjpende dat men eene uitlegging of een verhaal verwachtte, hernam h y « Indien het mij veroorloofd is, zal ik vertellen waarom hij bang is voor den mist. » Allen kmkten toestemmend met het hoofd en, in de aan-dachtige, alleen door het daverend gebrom van het voort-stoomend vaar'tuig en het verdoofd gedruisch der met ge-lijke tusschenpoozen huilende alarmfluit gestoorde stilte, begon hij : « Het was voor ettelijke jaren, in September, omtrent m dezelfde zeestreek, waar wij ons thans bevinden, « Wij hadden aan boord een soort van feestje gehad Een kmd was m het tusschendek geboren, een klein Hongaartje, welk een schier niet uit te spreken familienaam, en het mooie, eenvoudige voornaamtje van Michel zou dragen. Zijne ouders, arme landverhuizers, behoorden tôt den ka-tholieken godsdienst en, daar er zich juist, onder de passa-giers der i"te klas, een Roomsch bisschop bevond die naar zijn land terugkeerde, besloot men het kind met grooten luister te doopen. « Het ging er wel aardig toe. Op het dek der i,ts klas, tegenover de glazen kooi van den stuurman, hadden zich een vijftigtal personen vergaderd. De bisschop, een man van hooge gestalte, had zijne prachtige geestelijke kleederen aangetrokken en, een weinig gebogen ovèr den pasgeborene, dien eene eenvoudige, maar net gekleede vrouw warm in-gewikkeld op de ,armen droeg, las hij iets voor in 't En-gelsch uit een groot gebedenboek met roode snede. De kapitein — dezelfde die nu ook over dit schip bevel voert — was peter ; eenè jonge, mooie Amerikaansçhe miss, die glimlachte en bloosde van verrassing, vervulde het ambt van meter. De vader, klein en bruin, met zwaren knevel, stond, roerloos en oplettend, wat terzijde ; de officieren, over de borstwering van hun bruggetje geleund, zagen nieuwsgierig toe ; het wêer was heerlijk en het schip, dat zijne vaart aanmerkelijk vertraagd had, zweefde heel zacht over de baren, welke men Jangs zijne boorden heen hoorde klotsen en, als het waré, zingen. Er kwam een oogenblik dat al de mannen zich het hoofd ontblootten en ieder nêerknielde. Toen hoorde men een flauw geschreeuw en, terwijl men zich wêer oprichtte, het scherp geluid eener viool — waar had men die gehaald? — en de opstijgende tonen van een lofgezang. Dit klonk wel zonderling; het galmde niet en scheen, zoodra het uit de monden opsteeg, zich in het onafmeetbare der omge-vende ruimte te versmelten. Daarna hield de bisschop, tôt de aanschouwers gekeerd, een korte toespraak en gaf ons zijnen zegen. Eene geldinzameling geschiedde, ten voor-deele van den Hongaar en zijne familie ; en, terwijl de « stewardess » van 't schip, die een weinig suikerbakkerin was, zakjes met lekkernij uitdeelde, riep de officier van de wacht een kort bevel in zijn spreektrompet en het stoom-schip hernam zijne brommende en versnelde vaart over den Oceaan. * * * « 1k heb het gezegd : het was,' zooals heden, een heerhjke dag. Maar juist als nu, rees er met den avond een dichte nevel op. Na zonsondergang kwam een koude, met fijne

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.