Zondagsblad: letterkundig bijblad van Vooruit

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

ZONDAGSBLAD ZONDAG 24 JUNI 1917 ^ «ocx- j/m. in » Byblad van " VOORUIT „ Derde Jaargang K 9 Prijs : S centiemei Tooneelervaringen COMEDIA DELL' ARTE. (Slot) Miestens broers en zustertjes zaten al gereed om de vertooning te genieten, — Clara heel vooraan op een oud ameldonkbakje, de anderen op omgekeerde manden en op een reiskoffer. Het binnentreden der buurkinderen gaf een heele prêt. Niemand, buiten Miesten, wist daar iets van. Hij ging enkele keeren aan 't raam kijken met teekenen \an ongeduld, tôt hij eindelijk met den vreugdekreet : « Ze zijn daar! » het venster openruktç. Al de broers van Clara verlieten hun zitplaatsen en verdrongen hunne levendig verraste snoetjes voor 't raam. Miesten zat al op 't kozijn om de genoodigd'en aan te pakken en met Manten's hulp in de zaal te zetten. Frans was dadelijk binnen. Reine bleef achteraan omdat de verplaatsing van 't jonge Wietje niet zoo heel zonder moeite ging. Toen het kind in de goot geplaatst werd, trof de groote ruimte en het eindelooze vergezicht tusschen de twee dak\lakken hem zoo zeer, dat het schrik kreeg en aïs het ware duizelde, alhoewel het nog verscheidene meters van het uiteinde der goot af was. Reine nam Wietje in hare armen en droeg ze van 't eene dakvenster naar 't andere,' waar Miesten de vreesachtige kleine binnennam. Nadat Reine ook over 't kozijn was ge-haald en naast Clara op 't ameldonkbakje had plaats ge-nomen, -kon het gordijn gehaald worden. De avonturen van Balten ontrolden zich geleidelijk en zonder hindernissen voor de blikken der toeschouwers. Wegens de ontoereikendheid van de schermen moest Balten wel herhaaldelijk zeggen : « Ik zit hier op den betoo-\erden molen ! » of : « Ge ziet dat ik hier in een àfgrond zit » of iets dergelijks, wanneer hij eigenlijk niets anders dan symmetrisch gesnoeide boomen of deuren en ramen achter zich had'. Die enkele aanduidingen van Balten mis-ten echter hun effekt niet, want evenals de schouwburg-bezoekers in Shakespeare's tijd bezaten de bewonderaars van .Miesten en Manten schatten van verbeeldingskracht en goeden wil. Toen Manten, woedend en grollend onder de door de motten gehavende driekleurige vlag, met zijn diepste stem uitriep : « Ik ben de draak met zeven kop-pen, die Balten een kopje kleiner maken zal ! » ging er onder de toeschouwers een aandoening rond, zoo innig als ware 't monster werkelijk uit de spelonken van den oertijd losgebroken. De voorstelling werd een oogenblik gestoord — maar de stoornis moest eigenlijk toegeschreven worden aan de vrije methode der comedia d e 11 ' arte. Op een gegeven oogenblik hield Balten den boer, die hem slecht b&handeld had, op den grond neergedrukt, terwijl hij met de sabel van overgrootvader boven zijn hoofd vreeselijk molenwiekte. Balten schepte een zelf-zuchtig welbehagen in deze heldhaftige houding, die zijn ijdelheid streelde, en daarom deed hij ze veel langer du-ren dan het wel paste. Manten, de neergeduwde boer vond dat hij nu al lang genoeg vernederd was geworden en had Miesten al verscheidene malen toegefluisterd : « Toe, toe 't is nu al genoeg! schei er nu maar uit! » Miesten had hem dan, volgens het overeeiigekonien plan, los moe-ten laten en genade schenken. Maar de roes van dien triomf wilde Miesten nog een poos genieten en hij draal-de maar steeds met het uitspreken van het verlossende woord, terwijl hij ter zijde naar Reine keek om te zien wat eeq, indruk hij op haar maakte. « Hij zal daar blijven, zonder roeren, zonder piepen, braaf als een hondje, zoolang ik het wil ! » riep hij met een zegevierenden grijnslach op 't aangezicht. Dat was Manten te sterk, hij ontrukfe zich aan Miesten's greep, en stapte over 't ingebeelde voet-lieht van het tooneel af, de zaal in, misnoegd verklarend, dat hij in die voorwaarden niet meer kon meespelen. « Zoo kan 't niet zijn » riep hij uit, « zoo kunt ge alleen vechten ». Pruilend ging hij zich in een hoekje zetten. Deze gebeurtenis wekte een heele opschudding onder de toeschouwers. Allen waren spijtig omdat de heerlijke voorstelling aldus onderbroken was geworden en als een-stemmig smeekten zij Manten om toch weer te keeren, op het tooneel. « Kom speel voort ! 't Was toch zoo schoon ! » Lang liet Manten zich nog wel pramen, maar toen Miesten heîn verzekerd had « dat niet meer te zullen doen », trad hij weer op het tooneel en de vertooning kon voortge-zet worden. Zoo kwam men aan de groote effektscene. Manten was opgetreden als moriaan. Zijn heele gezicht was met potlood bestreken en glom als een kachelpijp. . Zijn. tanden blonken tusschen zijn opengespannen lippen en het wit van zijn groote, sterkgebolde oogen kreeg in zijn ebbenzwarte lijst den strakken glans vari porselein. ^Ilij zag er vervaarlijk uit. Toen hij zich met potlood be-streek mocht hij zich niet lang bekijken in het stukje spiegelglas, dat als psyché dienst deed, want hij begon schrik te krijgen voor zich zelf. Zijn verschijning bracht op al de toeschouwers een on-heimelijken indrûk te wéeg. Wietje moest door Rein'e in den arm genomen en gesust worden. De overige kinderen schoven dichter tegen elkander aan als om zich te ver-mannen. Voor de eerste maal merkten ze nu op hoe wei nig klaar het op de zolder was, hoe een dichte schemer hing om den hoogen nokbalk, waar de zware, bruine ke-pers elkander ontmoetten, hoe hier en daar hoekjes vol geheimzinnigheid allerlei verschrikkingen konden gebor gen houden. En toen de moriaan een poos zwijgend over woog wat hij straks met Balten doen zou, werden de toe schouwers ook voor de eerste maal van den namiddag ge-troffen. door de stilte vol onbepaalde geruchten, die hen omringde. Door de pannen zuchtte de levende buiteh-lucht, — hier kraakte het eikenhout van het dakgetim-merte, daar verroerde iets. -— God weet wat! — en van buiten drong allerlei vreemd gepijp en gefluit door... 't Was er niet gezellig meer in de tooneelzaal. Balten kwam den moriaan nu verzoeken hem den weg te willen wijzen, die hem uit den « onderaardschen dool-hof » moest brengen. — Iederen keer, dat ik gaap, mijn mond vol vleesch ! riep de ontzagwekkende. — Ja, zeide Balten, en hij wierp hem een eerste hesp voor. Nauwelijks had de moriaan liet kartonnen bordje — de

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.