ZONDAGSBLAD ZONDAG 8 SEPTEMBER Î9Î8 Bgblad van " VOORUIT „ Vierde Jaargang — Nr 19 Frijs : S eenîiemen Quatre-mains (Slot) Nichtje streek haar muziekrol plat, draaide het- piano-stoeltje omhoog, kuchte eens en wachtte toen naar oom, die zijn bril uit de kartonnen doos peuterde en naast haar zitten kwam, danig verouderd. Een arpège-val zilverde over de hooge noten en vloeide weg in de diepe, wijze bassen ; dan, plechtig, vielen eenige accoorden, kort-beslist met droge stevigheid. Een zoete, ( voorzichtige lamheid ontdooide in de gratievollen aanslag van Lucy's beringde vingeren: de tonen, onder 't mollig beweeg der lenige handen zwollen vol malsch-wollen don-zigheid.— Kalm, kalmpjes ! — vermaande oom : allegro ma non troppo, kind. De juffrouw leidde de sonate m : eenvoudig, met /uiver, ongesierde lijn van geëxposeerd motief gaf ze het onder-werp op. Dan kwam er door die schamelheid de weelde van een eerste lichten glanzen en werd heur spelen rijk van wassend melodieëngoud. De geluksmorgen preludeerde in schemerige gloed : al hooger waaierde de ziedende borreling van zijn fonteinend licht in groeiend-gullen glorie, tôt stroelend door de misten straalde het zuiver nat van zijne rijpe klaarte. De hoog-zilveren wijs allengs verruischte in een milder, voiler lied, nu nonkel met zijn zware bassen aangedragen kwam en vier handen vlak naasteen er vlinderend bewogen : ver, over de wereld der middentonen galmde de zonnige jubel om geboren dag. Lucy speelde koortsig : heur gammen juichten van een innerlijke vreugd, vervroomd plots tôt een vaag gedroom. waardoor het orgelen bromde van een warm geluid, dat binnen haar, onzegbaar-diep verklonk. — Zoetjes aan — vermaande oom, — de uchtend ruischt m zuiverheid, in teere kracht en zelfbewust. Ze herhaalden het eerste thema, peiselijker. Onmerk-baar-geniepig kwam de onrust door hun spelen zweepen en joeg het op tôt koorts vôor dolle ritornellen, die schert-send reeds de vlagen van hun vroolijkheid de toetsen over-scheerden.Met natten vinger draaide Luc> 2 beduimeld blad om. — Opgepast, het scherzo — vermaande Van Hechten : vingergymnastiek en vijf bémols, hoor! Ze haalde heur zakdoek uit, snoof de fijne foin-coupé geuren, droogde de warme, zweetende handen af en keek plagend oom aan, die den rhumatieken pink articuleerde. Eerst, zacht-droppelend, tokkelden de noten ; muzikale zomerregen boven blonde meisjeshoofden, waar een roode strik in vuurde; blij tintelend Iandleven, in licht-zwevenden dansmaat en bloedklop beeldend van frisch-idyllisch geluk... De klaarheid lag spiritueel als een fijnen lach op de lippen der drànkende aarde. Recht op 't stoeltje zat Lucy, triomfantelijk-uit met het blousje, waarin de soepel-ronde borsten zacht-sferig welfden en teer-koepelend uitdeinden naar den slanken Renaissance-hals. Daarop bloemde het room-wit, rozig gelaat, van 't licht der groote extaze-oogen gouden over- vloeid. Ze speelde aandachtvol en mooi : of een geliefd gelaat bezielend zijn verrukking over hare schouders boog. Met zijn oud-mager, ascetisch hoofd wiegde Van Hechten mee de maat. 't Leven ging door bloesemende meiwereld : de roerige blijheid zwijmelde tôt, plots, op klare cimbalen, het geluk zijn zilveren slag sloeg en orgiecn wriemelend bewogen. — Sneller, vuurde Isidoor aan, presto, vivace, kind, laat de vingers kermis vieren, allo ! vooruit! * Ai! — Ineens rauwden valsche klanken en wondden de melodieuze kamerstilte. — Ezel ! vloekte oom, ik ben het. — Sol bémol, 'k vergat de sol bémol ! Hij hamerde op de zwarte toets, aanhou-dend-nerveus.— Hoe spijtig, nonkeltje, we waren er zoo goed in! — Och, kind, wat gedacht van den componist ook dààr een sol bémol te zetten. t— Foei, oom, word nu niet banaal, 't liep zoo vlot van stapel. Van Hechten voelde aan haar verwijtende blikken hoe erg hij gezondigd had en zalfde, vergoelijkend : troost u, Lucytje, we zullen hernemen, kind, en zoo ik nog de fout bega, beloof ik honderdmaal te schrijven : ik zal letten op de sol bémol, mijn leven lang. Ze speelden weer, eenige maten hervattend. Lucy's Iijf ging mee op in de stijging naar bellende klaarte. Steeds wilder deed ze de jacht van 't losbrekend gegil hijgen in heur wemelende vingers tôt brusk, in hooge tonen ze alleen speelde, schril-zuiver als een witte muur in zon. Nichtje keek strak-machinaal. Binnen haar tooverde 't schoone, onzegbaar gebeuren van nieuw-paradijzige won-deren : of ze wegzwom op de omvattende deining van lauw-blauw water, langs hooge, groene oevers waarop palmen-wmvend volk stond met kleuren en oogen van feest. -hn uit de onrust dier vlekkende gezichten groeide er één naar voren, schoof vluchtend met heur mee, in duidelijk-scherpe, wel-bekende trekken, spannend te allen kante als een hemel boven haar tôt het, immens, 't gelaat der velen werd, hun gezichten opgelost in 't ééne, lachend-zalige... Doorheen dien beleefden geluksdroom pletsten nog enkële druppels van de vingers... trager... zachter. Ver, in verdoo-ving, hoorde ze oom, boven haar uitstervend vlotten, nog enkele bruggen van accoorden bouwen tôt de stilte kwam en Van Hechtens woorden plonsden als een zwaren steen. — Wat zijt ge geëxalteerd, Lucy... en wat maat... afgrij-selijk. Zie zoo ! Hij teekende met den vermoeid-bevenden vinger het ->-e-baar in de zon-doorwolkte schemering. Bo\en hoorden ze Jozefien sloffen en bommelen met de „ massieve meubels. Oom waaide zich koelte toe Lucy keek naar den tuin: hij lag er als een stuk van heur droom, vreemd"-wezenlijk, waarin een boom, gelijk een man, te kijken stond. Frisch-heid zwom binnen en aaide rond haar zoete bedwelming. Van Hechten aanschouwde onderzoekende zijn petekind. Wat deed ze toch vandaag, ongewoon lijk vroeger Henriette... toen...

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.