Zondagsblad: letterkundig bijblad van Vooruit

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

ZONDAGSBLAD Biiblad van « VOOR UIT „ NDAG î SEPTEMBER 1918 Vierde Jaar-gang — Nr 18 Prijs : S centiemen Quatre-mains Tusschen 't bxuin-grauw getakte van den naakten boom • sidderde kristal van vroege lentelucht. Achter, in den diepen hof, op rieten ligstoel, genoot de oude heer Van Hechten dubbel van zijn middagpijp. Zijn katten stoofden zoetjes in de zon of oogden lui het rustig slieren van de rookwolk na, die blauwig in de gulden hel-derheid te droo'men hing en wazig-wit verijlde. Rond hem, waar 't eerste bloeisel groenig schemerde en 't vonkelend licht langs huiverende takken beefde, trilde blonde klaarte en droomde 't jonge jaar gelijk geneuried lied. Van Hechten hoorde het verklinken in zijn ontroerde mu-zikanten-ziel en deunde 't eenzaam-smachtend wijsje van een lang-gekenden herderszang. Reeds heel den dag was hij zoo muzikaal gestemd. Joze-fien, de meid, had al tweemaal vetmaand dat 't eten koud werd, voor hij « Sindings Friihlingrauschen » rusten liet en zich aan tafel zette. Tusschen de soep en het vleesch, wijl hij den tuin inkijkend, een bolletje rolde van zijn hompje broo'd, had opnieuw de rnelodie verleidelijk door zijn hoofd gegonsd en dievelings was hij naar het open klavier geslo-pen. Het knorren van de meid en de lekker-zoete walm der pijp hadden den jongen ijver wat gekoeld, maar nu de « oliekop » was uitgebrand, begon het weer te gisten in Van Hechtens hoofd en te jeuken door de vingers. Uit een tuin, vèr en klaar, galmde zilverig hooge klank van vrouwestem en waaide zangerig over... Van Hechten peinsde aan Lucy, die komen ging, en hoe de nanoen schoon zou zijn, waarin zij gratielijk bewoog. Binnen belde de hangklok, tweemaal, rap achtereen. Dan bloeide weer de stilte als een witte waterbloem... Zijn gepeinzen werden wondere muziek. Uit verborgen hoeken dwarrelde een lied je lijk wat rook omhoog en op de lippen lag een voos. — Wagners pastoralen uit Tristan en Tannhaiiser, Sindings Friihlingrauschen, brokken uit Benoits Herderskout, 't aandoenlijk-oude « ik zag Cecilia komen » en nu weer Griegs (( An den Fruhling » : het wordt een lente-reperto-rium ! lachte hij. — Ik ga ze nog eens aile spelen voor Lu-cytje me met haar sonate plaagt. — Hij wilde zich oprechten uit den transatlantiekerstoel, maar zijn poesen sliepen zoo kunstig-volmaakt, dat hij, voort-rustend, berustte en zijn verlangen suste met een nieuwe pijp. Omwolkt van damp, floot hij de melancholisch-blije rnelodie, liet het decoratief grijze hoofd goedig meewiegen op den tragen wals-rythme, de maat teekenend met den voel waaraan de slof te bengelen hing. Een vogel floot, klein-levend ding op dorren twijg. 't Druppelend licht beregende den ouden achtergevel, water-valde de open, klare véranda in en gutste door 't open raam-ken van het pompkot, waar de meid het vaatwerk ramme-lend waschte en_ heur huiselijke symphonie met brio repe-teerde.— Beeldstormer, roover, moordenaar!... wou Van Hechten roepen, maar hij bedwong zich voor d« buren, «n de L#nte was zoo vr«d«-vol. — Bah ! ze is misschien van de ultra-moderne school, bitste hij na,... zoo'n beetje Straussiaansch-realistisch... Zijn gedachten lachten. — Gelukkig dat Lucy 't niet hoort. Hij zag haar mondje pruilen en de kleine hand langsheen de uurwerkketen glijden. Van Hechten dwong zijn gepeinzen in een spoor van zqeten peis te gaan. Verwachtte hij niet zijn inlief pete-kind, 't roiftantisch dweepziek onderwijzeresje, waarmee hii tijdcns 't vroege paaschverlof van dit onzalig oorlogs-jaar, geregeld music.eerde? Ze hadden een « quatre-mains » aangedurfd, eep sonate voor klavier, die hij vroeger met Henriette, zijne geschei-den vrouw, begonnen was voor dat ze huwden en hun liefde nog een plechtig-vroom adagio geleek. Oom had zich, om wille der, gewekte herinnering, tegen de keuze wel verzet en plagend ze bestreden, maar wat Lucy wou... — Neen, kind, zoo iets spelen uit den tijd dat ik met haar als in een oninneembare vesting was,... daar komt niets van. —Toe nonkeltje, zeg dat zoo niet en denk dat 'k haast verjaar. — Ge hebt gelijk, opvoedstertje, maar de oorlog zit in een mensch zijn hoofd als een venijnige spin, die overal haar webben weeft. Op een schoonen namiddag was 't er toch van gekomen. Isidoor'was nooit sterk-willend geweest: « te veranderlijk als aile artiesten » veroordeelde zijn zuster. In den tuin, daarnevens, ploften de regelmatige bonzen van neergesmakte aarde. Juist zag Van Hechten de meid het terras aftrippelen met een schuimende pint bier, triom-fantelijk omhoog. Hij hoorde een blijperelend vraagsken en een beleefd-ernstig antwoord, dan ritselde weer een rijf door grîint. Van morgen had Isidoor zijne partij nog eens overloo-pen : vreemd, hoe eender zwarte noten op het eigenst wit papier niet immer 't zelfde zegden. Dat begreep Lucy nog niet, gelukkig voor haar. * * * Ze wist anders ailes van oorns huwehjksmiserie's. Thuis had men het lang verzwegen: maar takken worden boomen en van den nood dan maar een deugd gemaakt. Eens, op een avond, wijl ze weerkeerde van den volma-kingscursus, vond ze heur ouders zwijgend in de gezellige véranda. Vader las en moeder stopte kousen. Lucy haalde schrijfboeken uit de kas, scherpte het anilinen potlood en wou verbeteren gaan. — Een oogenblikje, kind, — plechtigde vaders stem. -We wilden u wat zeggen. De heer Koll zocht naar een inleidling. Hij blies geweldig door zijn pijp om de ruwheid van 't verhaal teomwatten. — 't ïs een ding als de oorlog van '70, waarvan een Fransch staatsmàn heeft gezeicï: «On n'en parle jamais, on y pense toujours.» Ja,... enfin... voyons... niet waar, moeder, Tt is betér dat Lucy door ons verneemt v/at er nu eigenlijk met... met tante Henriette gebeurd is. Verleden week zijt ge een en twintig jaar geworden en wij — met een çirkelend gebaar nam hij zijn vrouw in 't gesprek op — wij hebben goed gevonden u wat meer daarvan te zeg-

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.