ZONDAGSBLAD BsjMad van a VOOKOTT „ ZOSDAO 28 APRÏL iSiS Derde Jaargang H' 53 PrI js : 5 eentlsmsn Bernardus Op de voorste bank van de middelste rij zat Bernardus. Als de anderen verplaatst werden, bleef Bernardus ©r zitten. Eerst had de onderwijzeres gehoopt, dat hij, z6ô vlalc vooraan, beter mee zou komen, later bleef hij er, om-dat het nu ecnmaal gewoonle was. Heel den schooldag zat Bernardus daar stil en keek met zijn trage, doffe oogen naar 't bord, als de juffrouw wat opsc'nreef. En als-ze sprak, leek hij te luisteren, met zijn mond scheef opengezakt in 't gore, platte gezicht. Maar 't bleek wel, dat hij niet begreep wat er eigenlijk gebeur-de, en de juffrouw vroeg hem bijna nooit iets. Zoo klonk zijn luide, heesche stem zelden door 't lokaal ; als ver-geten zat Bernardus daar dagen en weken achteréén. Soms speelde hij met de franje van zijn grijze, gebreide "das, die hij steeds om zijn hais had, of rolde traag zijn potlood over de bank. Met lezen toonde hij een enkele maal belangstelling, lachte soms plotseling om een plaat-je ; een rare, korte lach, waar de juffrouw telkens weer van schrok. Zoo gleed aan Bernardus da eena dag na den anderen voorbij zonder voor hem eenig kleurverschil. Alleen huil-de hij, als zijn handen koud waren ; an in de wintar-maanden werd hij onrustig tegen twaalf uur, als hij op sehool warm elen kreeg. Tôt in de klas van Bernardus een vreemde juffrouw kwam. Op 'n kouden wintermorgen, toen de bel al gegaan had, was « juf » nog niet in de klas. 't Was een roezige drukte van hooge, opgewonden kinderstemmen, een ge-rommel van klompen. In 't nuchtere morgenlicht bewogen de spitse, groezelige armoe-gezichten in drukke gesprek-ken, blauw-roode kleumhandjes gebaarden levendig, hier en daar klonk een schel gelach. Alleen Bernardus zat, als altijd, stil. Hij probeerde zijn kille handjes te warmen aan zijn wangen en hais, en wreef zijn beide voeten in de kapotte sokken werktuiglijk over elkaar. En torn opeens een diepe stilte kwam, bij 't binnen-komen van « de hoofdmeneer », met achter zich 'n « vreemde juf », keek Bernardus niet eens op. « Meneer » ging al gauw weer heen, en de juffrouw legr de de schriften klaar. Toen zij weer voor de kla.sse stond en onder « 't doorgeven » aandachtig de nieuwsgierig-ernstige gezichtjes bezag, hoorde zij 'n grienerig gehuil. 't Was Bernardus, die zijn handjes tegen den mond drukte ; langzaam gleden er tranen over zijn vuile wangen. « Hebt ge zulke koude handjes ? » Bernardus begon harder te huilen. « Kom eens hier, bij me staan? » Werktuiglijk stommelde Bernardus uit de bank, kwam op zijn versleten sokken, waar zijn zwartig-vuile voeten doorstaken, bij de juffrouw. De onderwijzeres schrok van de gronderige lucht, die uit zijn kleeren opwalmde. Zij zag naar 't kind, zooals 't daar stond : idioterig-dom, vuil, afzichtelijk bijna. « Zal ik uw handen eens warmen? Geef ze maar. » Bernardus stond bij haar, terwijl gle andere kinderen . 't lesje van 't bord maakten. De juffrouw wreef zijn handen stevig tusschen de hare, en hield ze toen nog lang vast. De jongen keek haar aan, met bijna iets van uit-drukking in zijn anders zoo doode oogen. «Zijn ze nu lekker warm, m'n jongen? Hoe heet ge? » Nu lachte 't kind opeens : hij wist, wat de juffrouw "bedoelde. « Bernardus », kwam er langzaam en zwaar. Tean haal-de hij zijn neus op. « Hebt ge geen zakdoek, Bernardus ? » De jongen zei niets. De juffrouw was dergelijke dingen gewoon. « Kijk eens, daar op 't tafeltje ligt mijn tasch. Breng me die eenl. » Even keek hij haar aan. Toen liep hij hard op zijn kou-sevoetjes naar 't tafeltje, zocht en aarzelde. Maar toch kwam hij met de tasch bij de juffrouw terug. Die haalde er een bebloemd katoenen lapje uit. « Voor u, dat is nu uw zakdoek, hoor! » Gretig trok hij haar den lap uit de hand, en ging naar zijn plaats. Maar to«n hij zijn neus schoon had, stak hij haar aarzelend 't lapje weer toe. « Nee, die is van u. Moet ge in uw zak steken, Bernardus. Dat is uw eigen zakdoek. » Bernardus bekeek den gebloemden lap nog eens en toen, met een breeden grijns, stopte hij langzaam den (( zakdoek » in zijn broekzak. Naast hem zat Jan ijverig te schrijven op zijn blaadje. En in Bernardus wonderlijk-wakker brein kwam een ge-voel, van dat ook te willen dOen, te schrijven. En dapper duwde hij met zijn potlood voort over 't papier, diep erin gedrukte hanepooten. Toen de juffrouw de eerste rij rond was geweest, eh aan de tweede begon, duwde Bernardus haar 't volge-knoeide papier toe. « Hebt ge dat nu geschreven, Bernardus ? » Hij knikte zoo ijverig, dat telkens een stukje van zijn vuilen, mageren nek uit zijn grijzen halsdoek te voor-schijn kwam en weer verdween. « 't Is heel mooi, hoor! Zal ik u nu eens wat voortee kenen? » Ze trok een paar figuurtjes over de lijnen van een velletje ruitjes-papier. En Bernardus teekende, teekende en bekeek ieder onnoozel, mislukt figuurtje als een heer-lijk wonder. Zoo een wonder bleef voor Bernardus die heele wintermorgen. Na 't schrijven leerden ze een versje en mochten daar allerlei bewegingen bij maken. Bernardus stamelde de woorden mee, en strekte zijn armen, klapte in zijn handen en schudde zijn hoofd, of zijn leven er van afhing. Hij begreep heelemaal niet, waarom hij zoo deed, begreep niets van 't grappige versje, maar als de juffrouw zijn zieligen ijver zag, en hem toelachte, dan lachte Bernardus mee : een breeden, bollen glimlach, maar toch : — 'n lach ! In 't speelkwartier bekeek hij zijn nieuwen zakdoek. Toen 't laatste uur : Lezen. De juffrouw zocht voor Bernardus 't lesje op en vroeg : « Kunt ge goed met uw vinger wijzan, Barnardus, en heel goed luisteren"? »

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.