ZONDAGSBLAD Bijblad van " YOORUIT „ ZONDAG 2 JULI 1916 Tweede Jaargang — N' 10 Prijs : 5 eentiemen De Blijvende (Slot) Brandende randen van rood om de oogen, diep in 't ge-bleekte gelaat, was Henk tegen den vroegen winter-avond van zijn wandeling, — doelloos zwerven met luidgalmen-den pas in de grijze vrieslucht, — teruggekeerd. V6or de geboorte van bel knaapje stond zijn vrouw immer in de gang zoodra zijn sleutel maar even aan het deurslot tikte. Later, bij de ziekte, bleef er geen tijd meer over voor hem, zelfs niet meer voor een kus... Zou ze nu nog niet âan te spreken zijn ? Hij trad binnen alsof het huis ging schijnen als een heel onde, verwonderende droom, weergevortden na lange af-wezigheid en verre tochten 11,1 bet onbekende. Lies spiedde niet naar zijn thuiskoinst. De gang ver-koelde in onbewogen stilte. Door de waaier van de deur schemerde er wat geel licht, van de lantaren voor het huis, binnen. Henk had zijn overjas reeds opgehangen aan de portemanteau toen Liesbeth uit de kamer trad, rustige statig-heid om de donkere, hooge gestalte... Zijn blikken gleden vluchtig over gansch haar figuur en zochten of het leed nog in al haar leden woog. Hij kon niet raden of er reeds iets van de droefenis bedaard was. — - Henk ! zeide ze en haar toon van gedragen eenvoud stelde hem gerust, Henk, ben je nu niet meer opgewon-den ? Haar schouder gleed aan zijn borst en haar arm tastte zijn lendenen.. — Neen, kind, ik ben kalm, heel kalm... — Ben je ver omgeloopen ? Hij schudde verwonderd het hoofd. Hij herinnerde zich met den weg. Alleen wist hij nog dat hij voor het bosch, de grijze hemel geweven tusschen de donkere kruinen, had gestaan, even buiten de stad. Hij had altîjd maar doorgestapt, vechtend met den wind. — En jij, kind? vroeg hij fluisterend, bang voor 't ge-ruisch der woorden in de rustige stemming der stilte. Ze aarzelde even, zoekend naar zinnen die het kindje niet wedef uit zijn dood zouden wekken. -— Het staat nu niet meer zoo dreigend voor rne... Ik denk er niet aan... Ik wil 't ook niet... Juist daarover wou 'k je spreken... 'k Heb nu nog vijf dagen vrijaf... Wan-neer ik nu al dien tijd voor mij heb, zal 'k er steeds aan denken... Wat zeg jij ervan?... Als ik nu maar naar school terugkeerde P... Maar Lies, meen je da.1 je er nu reeds overheen kunt? vroeg Henk en middenin zijn voorhoofd donkerde er scha-duw van verwonderd denken. En na een oogenblik zeide hij, nog ver weg in gedachte : — Misschien is het zoo maar best... Je zal er bezigheid hebben en vergetelheid. Ze traden in de keuken. De werkvrouw sneed er zelf haar avondmaal, terwijl de moeder boven nog wat verschikte ; ze schrok door de ver- •assing en borg haastig haar te fel geboterd brood, Be- scheiden pakte ze haar werkgoed en onderworpen hef vroeg ze vleiend « of mevrouw niets meer wenschte?». ■— Wil je maar met marna rekenen? antwoordde Lies. Toen ze alleen bleven, begon zij met kinderlijken ijver, als een meisje dat na lang huilen zijn zin gekregen heeft, haar schoolwerk in orde te brengen, alsof geen bewust-zijn van een dood nog haar geest bezighield. Na het school werk kwam het kleed aan de beurt : haar zwart trouw-japon, versteld tôt een rouwpak ; een glanzend lint weg hier en daar om het eenvoudiger te maken. Henk staarde voor zich, gezeten naast het vuur. Zui\er gerijpte droefenis, zonder zieke overspanning, kwam over hem heen, als een donkere vloed. Hij sloot de oogen voor de tranen die hij voelde rijzen... Toen zij eindelijk slapen gingen vermoedde Lies niet hoe aan zijn wimpers twee vonken verdriet in gele tranen gebengeld hadden. - Mama ! riep ze voor het eerst sedert maanden aan de trap, kom je nog beneden?... Toen ze geen antwoord kreeg ging ze de suizende gas-vlam uitdooven en tastend in het donkere huis volgde ze Henk naar bôven, tastepd als scheen ailes ijl, ailes weg te deinzen, als vlood het gevoel uit haar hart, als vloog de gedachte weg uit haar geest, als vergat ze het leven, den dood, als schreed ze in een wolk van vergetelheid... — Henk, help me, sprak ze wcrstelend met den slaap terwijl ze zich uitkleedde, Henk, ik kan mijn oogen niet openhouden... Haar armen vielen neer in lammen, bleeken hang. Ze richtte zich weer op en liet haar rokken om zich afglijden, een nevel van wit. Zonder nog meer te spreken ging ze liggen en sluimerde onmiddellijk in. Voor zich ter rust te leggen zag Henk haar lang aan. Soms sloop een rilling door haar slaap. Anders lag ze Stil, mooi in haar effen bleekheid met een op en neer-gaande gele hand op haar borst, bijna als een heel jong meisje. Schaduw van een donkeren droom schemerde er niet op haar voorhoofd en haar mond scheen een sluime rende lach. Als 't kindje, 't eenig kindje sterft wordt de moeder dan niet weer het oude, zorgelooze meisje? Lag ze nu niet vergeten in een dooden slaap, zonder dat ze nog een woord gerept had over 't heengegane leventje? Henk zuchtte diep, met bevenden adem. Weenen kon hij niet meer. Een huivering rilde door gansch zijn lichaam, een huivering van verbeten miserie. Toen gïng hij ook liggen, wachtend op den onwilligen slaap, met verschrikking denkend hoe de ijlte, gelaten door het zoontje, te vullen zou wezen. *■ * * fie ging weer voor 't eerst naar school. Enkele heeren en een paar dames wandeldçn reeds tusschen de wild-stoeiende jongens, toen ze op de speelplaats kwam. In eerbiedige buigingen werden haar schuchtere woorden van beklaag toegefluisterd, die haar weeïg stemden en de tranen in de oogen deden zwellen. En ze zag in dat ze er met zoo boven heen was als ze zich verbeeld had... Ze voelde gisteren niet meer het leed, door de verdooving,

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.