ZONDAGSBLAD Bijblad van " YOORUIT „ ZONDAG 25 JUNI 1916 Tweede Jaargang — Nr 9 Ppijs : 5 eentiemen De Blijvende Heer, heb meelij met dezen die sterven ! Heb meelij, Heer, met dezen die blijven ! » « De Stervende », Haï Veee. In de school werden haar acht dagen \rijaf, een bijzon-dere goedheid, toegestaan om den dood van haar kind. Reeds den tweeden vacantie-dag werd liet lijkje wegge-bracht uit het sterfhuis, — he ! hoe vreemd ; heette het huis waarin zoo'n klein wurm de troebele oogjes sloot ook een stérf-huis? Ze weende niet, alsof een dorrende gloei-adem over haar oogen gestreken had. Henk, haar man, had zich lang sterk gehouden, rechtop, maar, gebogen emdelijk onder een last van verbeten ontroering, had hij \erbolen gesnikt in den rouw-omboorden zakdoek. Toen beklemde er ten teedere deernis om hem haar borst. De weerglans \an zijn leed scheen in haar verdoofde oogen. Hij hield zoo oneindig veel van hun marmotje... - 't Heeft jouw bruine oogen, zeide hij altijd stralend, toen 't nog leefde, en hij kuste de groote, wijd-open kijkers van hun jongetje. Nu vvaren ze dood. Niet meer te zoenen met ve'rteeder-den mond... Ze rilde om haar man. lien groot medelijden om het niet te verhelpen onheil, om de onmacht voor het mysterie van het heengaan, beefde rond haar. Terwijl de lijkdragers het kistje buitenbrachten, met hun kindje, drukte Henk bemoedigend haar koele vingers, en streek even de tranen-natte lippen over haar voorhoofd, een zoen van zwijgende vertroosting... Alsof hij niet veel dieper gebogen ging onder de smart dan zij, voor wie aile leed geleden en aile tranen geweend sçhenen ! Met droge oogen keelc ze den donkeren stoet na, ver-suf't door het verdriet der laatste dagen. Het was een hard wmter-weer : de straat flroeg het klare grijs van een wit-ten vries-dag. De hoofden van de familieleden doken diep weg in de kragen en de pelsen. Enkele z-akdoeken, als bleeke afscheid-wuivende handen, 'fladderden op in den wind. De kar ratelde pijnlijk hard over de keien, met het ijzer-kletsen van 1 relite paardehoev en. In den stoet zag Lies haar man alleen, met de betraaride oogen. En ze be-neëd hem op eens, daar hij nu volgen mocht in de koele, open lucht, de winter-wind woelend cm den gloed van de wangerr, terwijl zij binnenbleef in de doffe kamer, nog muf van den adem der heengegane ziekte. Na een oogenblik werd ze koud. Ze rilde. Mama wou haar meenemen uit het treurige hnis, terwijl de werkvrouw wegnam van de herinnering wat te ruimen was. Maar ze weigerde halsstarrig. Ze was immers rustig, alhoewel ze zeer rnoe bleek. Toen ging ze liggen in een leunstoel van de ontvangstkamer. Over de donkerblauwe tapisserie vloeide de loome stroom van haar bleeke handen, van haar moede handen, van geheel haar ontveerd lichaam. De avond van haar schalen gleed over haar oogen. Ze dacht niet meer. Ze voelde niet meer. Ze was te moe om te slapen. Maar haar moeheid woog zwaarder en dooder dan een eiken slaap. Als een geruisch, verdoofd door dikke tapijten, vezelden geluiden uit de gang. Ach ! Die treurige sleep-gang van mama... Hoor, nu kwam 't gerucht van boven, uit de ziekenkamer : als ru-moerig neerzetten van glazen, wellicht door de werkvrouw, die zich vergat. Ze raadde 't wel : er werd gewerkt om ailes weer in orde te brengen zooals 't vroeger geweest was, vôor 't kindje kwam. Vroeger... als het teedere leventje nog niet ontvangen was... en alleen als een stipje zon gloeide van innige hoop aan de samenvloehng van hun diepste liefde ! Nit kwam het bed weer middenin de slaapkamer, het nachttafeltje er naast, de waschkommen tusschen de ramen. Het zou weer ailes schijnen lijk vroeger... Geen wiegje, geen zorgen om de tochten, niet wakker-schrikken omdat het jongetje kucht... Wat had ze soms heerlijk liggen staren, huiverend van geluk na zoo'n plotseling ge-broken sluimer, tusschen Henk, haar rustigen, grooten jongen, die maar onbewust doorademde in zijn vasten slaap, en het zucht-piepende jongetje in de wieg ! Dan had ze soms de kleine willen nemen aan haar borst en Ilenk's hoofd er bij drukken in een gulzige omarming van dron-ken vreugde. Het kinder-fijn stemmetje van haar knaapje zou ze nooit meer hooren schreien... Of weent een kindje uit zijn dood âltijd tôt zijn moeder? En de vuistjes, waar al een kleine kracht in gewoeld had, zouden niet meer wroeten in de dekentjes en de lakens, niet meer knijpen in de witte borst, die het spitse mond je zoogde. •Alleen de herinnering aan het knaapje zou immer op haar boezem liggen, roerloos, zwaar, als een levenloos wiçht... Het ging ailes aan haar voorbij, een stoet van prevelende pelgrims, die ver-af op een zandweg gernischloos glij-den..., een passie-looze droom in een schemerenden îiacht, eentonig gefluister van woordèn tôt een neveligen zin. Haar loom lijf bleef een Irage stroom van moedeloosheid en matheid. j/; -v. Henk was teruggekeerd met de familie. Ze hoorde hem vragen als door înuren van nevel : — Waar is Lies, mama? Ze raadde het gefluister van moeders oude hppen : Daarbinnen, Henk lief... Ze ving het geschuifel der voeten op en den es en tinke-lenden lach van een luchtige, vergeten stem... Maar het was ailes de verre mijmering, die over haar gleed, zonder te roeren aan pijn of verlangen. Ze kwamen binnen voor het afscheid, haar nemend in de streehng van hun medelijdende bhkken, enkelen trach tend haar te vertroosten met een vloed van drukke woordèn : — Het dotje, — hoe heette H weer?... Gastonnetje... — was zeer verzwakt, niet?... Maar was 't niet beter als 't nu ging... Later hecht je er zoo veel aan van je-zelf... En als 't dan toch stierf Voor 't kindje oôk beter nu... Nit was het toch van aile leed en zieke misère verlost... Na-tuurlijk... erg... zeer erg... vooral voor een moeder... Maar daar groei je stilletjes uit met den tijd... En toen heel in vertrouwen, aarzelend, murmelend aan haar schouder:

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.