Aan den Rand van den Afgrond. (Vervolg.) ( vervuig.j 1KWIJLS is," zeide Pierre, „meer dan men . I denkt, het onwaarschijnlijke de waarheid, of i omgekeerd, gelijk 'de dichter zegt: het ware k H M ' leven kan wel eens niet waarschijnlijk zijn, en 1.1 ' 'ie^ werkelijke leven overtreît al wat verdicht t 8 ^kpjxâ8z-k „Gij hebt het zelf gezegd," hemam mevrouvv riSl Welsh, „wij moeten weten onder wiens invloed k Mm «■ iTl Jacques tegenwoordig staat. Als onze vrees gegrond is, wat moet er dan in dergelijke handen van hem worden?" „Ge behoeft niet te vragen, mevrouw, wat er van hem worden zal; hij zal blijven wat gij van hem gemaakt hebt: een brave jongen." „Maar de natuur — het bloed dat door zijn aderen stroomt?" „Wees hieromtrent niet ongerust. Eens heeft Jacques mij aangaande zoodanig onderwerp zijn gedachten en twijfelingen geopenbaard. Toen heb ik hem in krachtige taal op den godsdienst, de rede en den plicht gewezen. Mocht hij de zoon van een ellendeling zijn, zoo weet hij toch dat hij aan het verleidelijke van het voorbeeld weerstand moet bieden, dat zijn ziel onafhankelijk is van aile overeenkomst met zijn voorouders en dat God wil dat hij zalig wordt." „Gij zult dus naar hem toe gaan," vroeg mevrouw Welsh met bezorgde stem. „Ja mevrouw, ik beloof het u. Ik wil dien markies Soria zien, ik wil te weten komen wie hij is! Ik zal Jacques voor de waarheid en voor zijn plicht plaatsen...Een zucht, die uit het diepste van zijn hart opkwam, bestierf op zijn lippen: bij den strijd voor zijn liefde en de gerechtigheid voegde zich thans een nieuwe bron van angst en kommer. Op dit oogenblik verscheen Annette hem als in een visioen : zij was overgelukkig met de openlijk erkende onschuld haars vaders; zij zou thans het verblijf van schaduw en ellende kunnen verlaten en voortaan naast hem voortschrijden langs den weg dien hij zich had weten te banen. 1 ! *i Zou hun beider geluk opgebouwd moeten worden op de zedelijke vernietiging van Jacques' leven.... zouden zij zich straks verheffen ten koste van zijn vernedering? Hij had hét gezegd: het stond den zoon des misdadigers vrij niet te zondigen, maar zou de vlek, die op den vader kleefde, in het oog der menschen niet op hem overgaan? XIV. De boomen van de Tuilerieën prijkten alom in vollen lentedos; als bij tooverslag werden de perken met bloemen gesierd. Parijs scheen op dien Meimorgen voorgoed uit zijn winterslaap te ontwaken. Langs het terras dat evenwijdig loopt met de Rue de Rivoli, schreden twee mannen, die korte woorden of lange, doch afgebroken volzinnen met elkaar wisselden; twee mannen, die elkander voor de eerste maal ontmoetten, en die niettemin op zoodanig punt huns levens met elkaar in aanraking waren gekomen, dat de aarde niet groot genoeg meer scheen om hun voldoende ruimte te geven ten einde elkander uit den weg te gaan: er moest een overwinnaar en een overwonnene zijn! Toen Stenio Morelli, markies Soria het hôtel du Louvre verliet om een morgenwandeling te maken, had Pierre Gonnet, die den vorigen avond was aangekomen en een kamer naast die van den Italiaan betrokken had, hem op den corridor aangesproken. Pierre had een afkeer van uitstellen en listige streken ; hij zou het verfoeilijk gevonden hebben Jacques als tusschenpersoon te doen optreden en hem te vragen hem aan zijn vader te willen voorstellen; het stiet hem evenzeer tegen de borst den ander als een apache te achtervolgen : hij was hem dus met open vizier onder het oog getreden. „Mijnheer de markies," zeide hij tôt hem, „ik stel mijzelf aan u voor, mijn naam is u niet onbekend; ik heet Pierre Gonnet en heb een tijdlang, ongelukkigerwijze een te korten tijd, over de jeugd van uw zoon gewaakt, en wel op uitdrukkelijk verlangen van de vrouw, die gij hadt uitgekozen om over hem de rechten eener moeder uit te oefenen." Soria beantwoordde deze woorden met een groet op z'n Italiaansch en liet er dezen stijven korten volzin op volgen : „Ik ben u daarvoor ten hoogste dankbaar, mijnheer. 't Doet me werkelijk genoegen u te ontmoeten " Deze woorden bevatten een grove leugen : de dankbaarheid was hem onbekend. Dat had hij bewezen; hij had zich zelfs de moeite niet gegeven de komedie der jaloerschheid te spelen; hij vond, dat Jacques een opvoeding had ontvangen, die hem hinderlijk kon zijn om vooruit te komen ; hij had hem brutaal, zonder een enkel voorwendsel, aan dien eersten invloed onttrokken. „Mijnheer," hernam Gonnet, „ik heb zeer ernstige zaken met u te bespreken; dat zult gij licht kunnen raden, want ik ben gisteravond eerst te Parijs aangekomen met het eenige doel u aan te treffen, en nu, op dit vroege uur zoek ik u reeds op; als gij wilt, zullen wij ons naar de tuinen der Tuilerieën begeven, die op dit oogenblik nog zoo goed als verlaten zijn ; daar zullen wij geen onbescheiden ooren te vreezen hebben." Soria had dit goed gevonden, daar hij niet anders dacht dan dat de advocaat hem over Jacques wilde spreken; hij zag er van te voren al tegen op, een zedeles te moeten aanhooren, en was vast besloten er zich ten spoedigste aan te onttrekken. Op den korten afstand, dien beiden zwijgend aflegden, sloeg Pierre Stenio gade; hij zocht in hem den man van het portret; de vorm van den baard en de zeldzame, bijna witte oogen maakten in 't eerst een heel anderen indruk, die echter spoedig verdween, zoo weinig waren de gelaatstrekken veranderd. Het plan van Gonnet was van te voren beraamd, en daar het zeer eenvoudig was, had hij het ook het meest geschikt en het meest ridderlijk gevonden. Toen zij midden in de groote laan gekomen waren, wendde Pierre zich opeens met een levendig gebaar tôt den markies. „Ik moet u zeggen," begon hij, „dat ge in geen enkel opzicht een onbekende voor mij zijt, want ik bezit uw portret." Soria's gelaat betrok geweldig, maar hij trachtte zich onmiddellijk weer te herstellen en gaf ten antwoord: „Ge vergist u, mijnheer; ik heb er een grooten afschuw van voor model te zitten, hetzij 't in het atelier van een fotograaf, van een schilder of van een beeldhouwer geschiedt." „Ik moet u bewonderen om uw juiste kennis van onze taal," merkte Pierre met onmerkbare ironie op. „Het portret, waarvan ik u spreek, mijnheer de markies, is zeer oud; gij waart toen twintig jaar jonger dan nu, en desondanks vind ik u in ieder uwer trekken terug." „Ik herinner mij niet, dat ik mij vôôr twintig jaar heb laten fotografeeren." Stenio was zeer bleek geworden. De woorden kwamen er hortend en stootend uit. „Ik heb trouwens een slecht geheugen: hoe weet gij —" Hij kwam niet verder. Hij sidderde onder den doorborenden blik, dien Pierre op hem gevestigd hield. „Dit portret," Pierre sprak de woorden zeer langzaam uit, „dit portret is mij door Fransche vrienden vertoond." „Ik heb geen vrienden in Frankrijk," antwoordde Soria kortaf. En hij voegde er op ietwat driftigen toon bij: „Ik kom er voor de eerste maal." Geen spier op Pierre's gelaat verroerde zich, maar het hart sprong hem in den boezem op : die ontkenning was te volledig, de bevestiging, die erop volgde, te onnoodig. Zou hij langs den weg der leugen tôt de ontdekking der waarheid komen? „Gij zijt niet in Frankrijk gekomen, mijnheer," hernam Gonnet, op een toon van gezag den klemtoon leggende op die ontkenning en ze met opzet herhalende, „gij zijt niet in Frankrijk gekomen, omdat gij er geboren zijt en omdat gij er gewoond hebt...." Stenio stond eensklaps stil, en trachtte ondanks het trillen van zijn geheele lichaam den vijand in de oogen te zien. „Ik," riep hij uit, terwijl hij in zijn stem, die plotseling heesch was geworden, een hooghartige minachting zocht te leggen. „Ik, markies Soria?" „Waart gij markies Soria, toen gij Jacques bij mevrouw Welsh achterliet?" Stenio raakte voor een oogenblik van de wijs, doch wederom wist hij zich te herstellen. „Ik heb Jacques niet bij mevrouw Welsh achtergelaten." „Wie dan?" „Wat gaat u dat aan," antwoordde de markies, terwijl hij een beleedigde houding trachtte aan te nemen. „Met welk recht dringt gij u in familiegeheimen?" „Met het recht dat een andere familie mij gegeven heeft, een familie, wier vriend gij zijt geweest, de familie van Robert Mordaune." „Ik," riep Stenio driftig en aile voorzichtigheid verliezend, „ik de vriend van een galeiboef?" „Ha, de bekentenis, eindelijk de bekentenis!" Stenio Morelli, markies Soria, had zich door zijn hoogmoed verraden. „En hoe weet gij dat Robert Mordaune een galeiboef was," vroeg Pierre, hem met zijn gestrengen blik doorborend. ,„Ik weet het wel zooals aile andere menschen, die couranten lezen. Onlangs werd zijn dood er in gemeld." Een verpletterend stilzwijgen volgde op dit kruisvuur van aanval en verdediging; het werd gedurende eenige oogenblikken door geen van beide mannen verbroken, terwijl de een den ander de bekentenis zijner schande wilde ontlokken, niet om hem zelf te onteeren, maar om de nagedachtenis van een doode zijn gestihonden eer te hergeven. Eindelijk liet de vaste, heldere stem van Gonnet zioh weer hooren. „Mijnheer de markies," sprak hij, en hij gaf een ironisch tintje aan deze woorden, „gij, die met een volledige kennis van de fijnheden onzer taal Fransch spreekt, gij moest weten dat er in Frankrijk ver-scheidene familiën wonen, die op eervolle wijze den naam Mordaune dragen; hoe kunt gij dan veronderstellen, dat ik meenen zou, dat juist gij bevriend waart met een dier familiën, die een harer leden op de galeien gehad heeft? Zoozeer bevriend, dat de overlevenden mij een portret van u gegeven hebben? Door een toeval is het in handen gekomen van mevrouw Welsh, en zij vond er terstond een sprekende gelijkenis in met den man, die met een kind aan de hand, den 3en Juli 18.. haar deur voorbijkwam, en wien zij voor een uur gastvrijheid verleende." „En gij slaat geloof aan het verzwakte geheugen van een oude vrouw, die op een portret een man meent te herkennen, dien zij achttien jaar te voren even gezien heeft?" „Mijnheer," hernam Gonnet streng, „er zijn van die zoo ernstige omstandigheden, dat zij zich onuitwischbaar in het geheugen prenten ; enkel de dankbaarheid verdwijnt uit verzwakte geheugens, verzwakt niet door den ouderdom, maar door het menigvuldige hunner fouten." Stenio geraakte geheel onder den druk der onhandigheid, die hij begaan had; hij trachtte zich op een ander terrein te verdedigen. „Mijnheer," sprak hij, „ik begrijp niet waarom gij zulk een buiten-gewoon tooneel uitlokt; gij komt mij opzoeken om mij over mijn zoon 450 DE KATHOLIEKE ILLUSTRATIE

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.