ZONDAGSBLAD Bijblad van " YOORUIT „ Mijn vriend wordt opgeroepen (,) Aan Aeie Vanden Heuvel. Ik ben weer in mijn huizeken, in de buitenwijk van de groote stad, dààr waar de toeristen geen tijd willen ver-spillen. Zij voelen zich rnaar aangetrokken door de hooge spits en den vergulden draak van het ouwe, grijze belfort, dat vroeger storm luidde toen een vijand de leeuwenstad naderen durfde, en dat thans nog alleen toeristen aan-lokt ; en, met andere grauwe tijdgencoten rondom zicli geschaard, als weemoedig neerziet op de opvolgentlijke nieuwmodische stadsvervormingen ; en, nu en dan, als om zijne vervelmg te dooden en al dat nieuwe gedoe te tarten, ouwe Vlaamsche liedjes beier'c... Hier, in de verre buitenwijk, zijn de éénige groote ge-bouwen eene kerk en reusachtige, vuil-roode, steeds een-tonig-ronkende fabrieken ; met vele smalle straten : lange, dubbele rijen éénvormige, witte of donker-aschkleurig-ge-rotseerde woninkjes, eromheen. 's Morgens vroeg trompen en kraaien er de venters; en, overigens, 's daags, wanneer de eindloos-lange, zwarte drommen arbeiders, met somber gegons en klom-pengekletter, de groote gebouwen zijn binnengestroomd, welke dan beginnen te ronken, zijn die straten stil en verlaten ; ternauwernood ruischt 't groot geruchte van den dwars door de wijk leidenden steenweg tôt daar. 's Avonds, in den zotmer, evenwel, krioelt er eene lawaaiïge massa van spelende bengels, die in tierende zwermen rondslieren, of zich ergens op een voetpad heb-ben neergezet, en luide tateren en schateren. Maar er hingen nu wereld-gewichtige dingen in de lucht. Want de talrijke kleine hoopjes geburen, hier en daar aan eene stoep staande of neergehurkt, praatten en dis-cuteerden, met ernstige gezichten. Hier, in de goede, oude stad, waren immers ook de bladen pessimistisch gaan schrijven, en ze verschenen met uit-stekende vetge-drukte ongeluksmaren. Eigenlijk geene vrees of geene angstige verwachtingen verwekten die vooralsnog. Veel-eer eene onbestemde nieuwsgierigheid voor 't gebeuren en woelen en worden, daar verre, héél, heel verre. En hij die wist wââr dat ergens wezen mocht, al was zijne aardrijkskundige wetenschap nog zoo vaag of zelfs ver-dacht, die was een geziene held in de hoopjes... Men wist dus, uit de bladen, dat ergens een oorlogs-vuurtje aan 't smeulen ging en dat een wind het ko-n doen opvlammen. Doch al kwam de heele wereld in brand, ons landeken zou toch van die ramp verschoond blijven... Het was onzijdig en zou daarom nooit oorlog krijgen... Dat was een vast ingekankerd besef ; dat was alreeds van op de schoolbanken verzekerd als een onfeilbaar axioma... Toen, plots, op dien mooien lachenden zomerdag,... ailes ging zoo omverwerpend vlug en zoo koortsachtig-onrust-wekkend..., toen werden drie legerklassen binnengeroe-pen. En bij 't ontmoeten, in de straten, van die hier en daar lachend en argeloos optrekkende eerste gemobili- (1) Uit een « Ba.nd van Stemmingen en Sehetsen ». seerden, voelden velen iets als eene onzekerheid, alsof het rotsvast vertrouwen licht geschokt werd ; enkelen verborgen zorgvuldig een' opdringerigen angst voor wat komen ging... Dienzelfden namiddag trad ik eenigszins mstmktinatig bij een' jongen vriend, in het nette huizeken, op de kaai, bmnen. Er hing, daarbinnen, die ontastbare en toch pakkende, zichtbare en zielsvoelbare onaangenaamheid van bruusk en brutaal verstoord nederig geluk van eenvoudig bin-nenhuisje. Mijn vriend stond in de half-duistere keuken ; slank en lenig en gezond ; een donkerblonde kop, het glanzend haar zorgvuldig in het midden verdeeld ; zijn licht, eerder wit dan blond kneveltje krullend naar de hoeken van zijn mond gestreken ; en zijne grijs-blauwe verstandig-kijkende oogen glinsterend van jeugd-bloei en levenslust in een niet-overdreven blozend gezicht. Het mobilisatiebriefje had hem onverwijld van zijn werk ge-roepen. Hij was ieverig bezig de knoopen van zijn', eeni-gen tijd te voren met zoo'n verlichting afgelegden, sol-datenuniform op te poetsen, wrijvend tôt ze blonken en schitterden als zonnetjes... 't Was als gold het een paradetocht... Ofschoon hij, tijdens zijn diensttermijn in 't regiment, tegen wil en dank dat moreel neerdrukkend, lam-verve-lend kazerneleven had gesleten, was hij toch een mooi soldaat geweest, met 'n zekere natuurlijke elegancie. De buurvrouw van ernaast, die ook 'n zoon in 't leger had, 'n beroepssoldaat bij de bereden artillerie, 'n flink ruiteroinderofficier die dikwijls aan huis kwam met zijn steigerend ros, wat telkens 'n feest was voor haren moe-dertrots, stond er, armengevouwen, bij, terwijl de moe-der van mijn' vriend steeds over en weer liep, alsof ze rustloos-veel werk had, terwijl ze eigenlijk niets verrichtte. — Mocht gij algauw ongedeerd terugkomen, jongen. Want het zegt niet veel ; zei de buurvrouw. — Och wat ; zei ik spoedig en opgewekt, met voorge-wende zekerheid en positiviteit ; onze jongens moeten toch niet vechten. Zij moeten maar voor den vorm de grenzen bewaken, evenals in '70. — Dat moeten wij afwachten... ; zei mijn vriend, poet-send en wrijvend, en ik zag als 'n wolkje over de glinste-ring zijner oogen, toen hij mij, sprekend, 'n poos aankeek. — Ja, ja... ; zuchtte de buurvrouw. —- Wie weet wanneer we onze jongens weerzien... ; weeklaagde de moeder... J. De Graeve. Stroopers 't Was winter; het had den godsganschen dag ge-sneeuwd en de nu opééngestapelde vlokken-massa blonk flikkerend als diamant in den helderen maneschijn. De wind blies fel in de ontbladerde boomen, en deed vlokjes opstuiven en dwarrelend-glanzend naar beneden komen. 't Was huivrend-ijzig koud. ZONDAG 9 JANUARI 1916 Prijs : 5 centiemen Nr 43

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.