ZONDAGSBLAD Biiblad van " VOORUIT „ ZONDAG 2 JANUARI 1916 Nr 42 Prijs : B centiemen Zij In de stad... In de groote, rijke fabnekstad... Een ijzige Decembermorgen in de vroegte... Langs een nieuw aange-legde laan beplant met platanen : jonge, doch reeds ver-minkte, droevig-naakte boomen. De laan leidt naar de buitenstad, naar de fabriekwijk, ginder, sombere, door den mist half-weggedoezelde massa... Links van de laan rijzen hier en daar, enkel smalhooge, alleenstaande, sierlijke, nieuwmoodsche huizen ; villa's voor rijke menschen. Rechts van de laan komt een werkmansbuurt uit : naakte, gelijk-leelijke, toonlooze huizen, in dubbel naar elkaar ziende rijen, rechthoekig op de laan uitloopend : cité voor 't fabriekvolk. Daarachter ligt de nog onbebouwde naar huizen wachten-de grond, akelige lappen, nu bedekt met de luchtverpes-tende, onnoemlijke uitwerpsels der groote stad. Van over de verder gelegene, vochtige, kille weilanden, blaast een nijpend koude wind op de laan en pakt den nevel weg. Uit de werkmansbuurt komen twee grauwe kinders gekro-pen : 't zijn armemenschenkinders, ze zijn niet gekamd, nie: gewasschen, deerlijk aangetakeld in kleurlooze vodde-kleeren.'t Zijn twee kleine kinders: 't meiske schijnt één jaar of acht oud, 't manneke misschien een jaar minder. De jongen houdt zwaaiend een koolschup in de hoogte ; hij zingt luidruchtig. Het meiske, stilzwijgend, het kopke neernijgend tusschen de magere opgetrokken schouders, drukt met beide handen tegen heur borst, on der een kleurloozen lappedoek gestopt, een heel klein zwart hondejongske, waarvan zij het opge-hcven mliilke aanhoudend meewarend kust... Het hondeke is dood ! De moer werd in de buurt, door een man, die razend zat te huis kwam, doodgesmeten, omdat zij heur jongske verde-digde en dit... stierf daarna van honger. Beide kinders richten zich naar den vrijen stortgrond om hun hondeken te begraven. Een ruw berdeke, scheef op een staak genageld, laat het toe : — Hier mag men storten. 't Meiske blij ft soms staan om 't doode dierke te streelen ; een diep lijden vertrekt heur mager lijdens-gelaat. Ze spreekt stillekens : — Is mijn Muurke dood ? Och, 't Is zoo koud ! Zoo koud ! De jongen, onverschillig, let niet op 's meiskens klacht ; hij gaat vooraan en zingt ruw : — Ta, ta, ta! We gaan hem in den put steken. Ta, ta, ta! Ik zal hem maken een diepen. Ta, ta, ta ! En 't meiske spreekt gemoedelijk voort tegen 't doode maatje. Maar de jongen, bot, dwingt heur aandacht met eed stoot : — Stiene? Hoort ge 't niet? IK mag hem begraven van inoeder ! — Ja! Tjeefke. Ja ! antwoordt 't meiske goedig, ver-strooid en dan weer zacht : — Muurke? Gaat ge bij Moe in den hemel? Ja? Dan krijgt ge weer melk van Moe. Daar kan de leelijke vent niet binnen. Daar zal Stieneke ook gaan bij u. Ja! En altijd door liefkoost Stieneke, 't stijve muilke. Al den overkant uit een sierlijke villa stapt een rijkge-kleede juffer, mollig in pelsen gewikkeld, de handjes weg-gestopt in de breede mof, het fijne neusje vroolijk uitpie-pend boven den hoogen, donzigen, warmen kraag. Flink, met de nieuwe laarsjes steekt ze de laan over ; ze merkt het arm meiske met het dood hondeke. Belangstellend blijft ze staan, doch op afstand... Waarom gaat ze niet dichtbij ? Wat houdt heur tegen? Is het de breede modderplas, die haar seheidt van arm Stieneke ? Ze blijft staan en 't mooie kopje reikt uit de pelsen: — Stieneke? Is 't dood? Ja? Och arme! — Foei! niet kussen, kind. 't Is misschien gevaarlijk... Gevaarlijk? Stieneke hoort dat niet, ze ziet enkel, ze ziet de hooge, glimmende rijglaarjes, de groote mof, den warmen pels, den mooien vederhoed ! -— Ja, kind, gevaarlijk! Gevaarlijk? Wat kan dat Stieneke schelen? Ze kust spra-keloos immer voort. Het jufferke schudt het hoofd, aarzelt, alsof ze nog spreken wilde, maar het goede, naderende woord niet vin-dend, trekt ze het neuske terug in de pelsen, wendt zich af en gaat zwijgend heen, zwierig, slank, ijdel, het fluweelen rokje zwaaiend, de hooge hieltjes klakkend, wijl Stieneke, vuil, grauw, niets-hebbend, niets-begrijpend, maar zoo diep-voelend, Stieneke ongetroost, heur magere leedjes in heur versleten kleeren bibberend samentrekt en weer Muurke, heur Muurke, weemoedig aanstaart... Ze staart stom op de geheimsluitende oogleden... Maar zie ! verroerden ze niet ? Ze licht de scheelkes voorzichtig op met heur fijne vinger-topkes... De oogskes staan strak, stijf. — De scheelkes glijden weer toe. En halfluid vraagt ze nu dichtbij de neerhangende oor-kens : — Muurke? Muurke?... De oorkens verroeren niet op 't geluid van 't vrouwkens lokkende stemme... Nu komt een inniger lijden op Stienekes gelaat beven, met een snokkenden zucht zegt ze: — 't Is heel zeker dood, Tjeefke!... En heur stemmeke klaagt, jankt, doch geen traan ont-springt heur oogskes : Het armemenschenkind kan lijdlen dragen... En Tjeef ? Tjeef's gelaat drukt niet 't minste zielslijden uit; hij is mannelijk, gansch a an den arbeid, dapper aan 't graven met de geschaarde schup zonder steel, in de bevrozen aarde; 't gaat moeilijk, 't gaat toch, want de hardvochtige

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.