ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIÏ „ ZONDAG 19 DECEMBER 1915 Nr 40 Prijs : 5 eentiemen Tante Cele. Een klein, vurig vrouwtje, àl zenuwen, met rimpelig gelaat, levendige oogjes, vlugge bewegingen, ondanks haren hoogen ouderdom ; de vingers letterlijk krom ge-zwoegd, eene onafscheidbare zwarte jurk en blauwe voor-schoot rondom een wijden rok — ziedaar het uiterlijke. Wat het innerlijke betreft : een opbruisend gemoed... en een gouden hart. Zoo was tante Cele. Ze îs dood, even-als al hare kinderen op één na, evenals haar man, nonkel Zeun, een bloed van een man, met een gestel om honderd jaar te worden, doch weggerukt door het doodend stof van het hekelkot, waarin hij jarenlang heeft gesloofd en zijne gezondheid geofferd. Kraaknet was haar huisje ; het stoofke blonk altijd als een spiegel. De gordijntjes waren immer sneeuwwit, de roode vloersteenen nooit bevuild en steeds bestrooid met witte zandblcemen. Ze zou wel driemaal daags geboend hebben, wel twintigmaal geprutteld tegen iedereen, maar vooral tegen hare huisgenooten, om toch haar huisje netjes te houden — want tante Cele was van Hollandschè afkomst. Dit was ook duidelijk te hooren aan haren eigen-aardigen tongval en hare pittige gezegden, doorspekt met nou, jou, jij en dies meer. Met iedereen kibbélde zij en toch hield iedereen van haar. Aan elkeen zegde ze vlak-af de waarheid en ongaarne gehoorde opmerkmgen, en toch zocht men haar gezelschap omdat men haar niets vragen kon of ze deed het, het mocht nog zoo lastig zijn. Ze zou het brood uit haar eigen mond, uit dien harer kinderen gespaard hebben om anderen te helpen. En ook, hoe vreemd en hoe benauwd kon ze vertellen! Wat had ze al beleefd ! Haar bestaan was eene aaneenschakeling -van rampen. In hare jeugd was ze gaan dienen bij een dorpspastoor. Daar had ze haren Zeun leeren kennen. Hij was een kloeke varensmaat. Gehuwd hadden zij zich laten verleiden door het aanlokkelijk leven in de stad en hij had het visschers-beroep, met de scherpe zuivere lucht en het vrije rond-zwalpen verwisseld voor den vunzigen adem en de voch-tige, vuile muren eener vlasfabriek. Arme kerel ! Is het te verwonderen dat hij hoestte, altijd maar hoestte, dat zijn beenderig figuur, een echte type Constant Meunier, allengs gebogen en zijn gestel geknakt werd? Zes kinderen hadden ze groot gebracht. Zes kinderen! Met vijftien frank in de week! Tante Cele werkte dag en nacht om met naaien iets te verdienen. Als baker kende men hare weer-ga niet en het wasschen en boenen was haar ingeboren. Zes kinderen ! Man en vrouw was acht. Is het te verwonderen dat, ondanks den prijs van netheid, door tante Cele bekomen, toch de bloedarmoede hare intrede deed? De eene na de andere stierf. Tante Cele schreef het toe aan hekserij. Had ze niet de heks met hare nagels op de ruiten van het achterkamertje hooren krabben? Had ze niet de paters uitgenoodigd om de hekserij te komen uit-roeien? En ze waren gekomen. En zoo had ze er toch een' gespaard, één die kreupel was en waarvan de keel door de heks reeds half toegeschroefd werd. Dât wist Tante Cele zeker en niemand kon het haar uit het hoofd praten. De gewijde nagel stak immers nog onder den dorpel en geene heks zou nu het huis betreden zonder zich den nek te breken. En toen ze oud en afgesard, levens-moe nog altijd alleen haar huisje bewoonde, dat ze mis-schien viermaal betaald had, was het nog méér een genoegen bij tante Cele binnen te gaan, om eens met haar te praten, om nog altijd een klontje kandij-suiker te krijgen, evenals toen men een kind was; om hare lief-koozingen te aanvaarden en vooral om haar met woeker terug te geven, wat men als kleine jongen van haar 's zon-dags versnoept had. Arme, lieve vrouw, hoevelen genoten van uwe onuitputtelijke goedheid ! Hoe weinigen kenden u nog op 't laatst! Gij leefdet net zooals de dichter zong : Met een roos op de wangen En een doorn in het hart. Men kan aan u niet denken, zonder een gevoel van teederheid, en telkens men nog uw huisje ziet en binnen-treedt, voelt men eene leemte, die niet meer aan te vullen is. November igi 5. E. D. C. Het Oude Slot De zonne, bloedig rood, daalt langzaam in het Westen en hare wegstervende, vurige stralen spelen om de kruin van het oude, eerbiedwaardig slot. Daar staat het, het indruk- en ontzagwekkend kasteel met zijne grijsbemoste torentjes, den kop nog fier verhef-fend in de lucht. Van hemde en ver komen de vreemde-lingen om het merkwaardig overblijsel van lang vervlogen eeuwen te bewonderen. Alsof het door reuzenhanden werd gebouwd, heeft de tijd, de ailes verslindende tijd, op de kloeke burcht nauwe-lijks zijnen invloed kunnen doen voelen. Treed binnen : ailes getuigt van vroegere grootheid, van overweldigende macht, van eerbiedwekkenden luister. Hier is de groote feestzaal, met den reusachtigen haard, waar de geest in verbeelding de vroolijke ridderschaar terugziet, luidruchtig drmkend en klinkend, in afwachting van den aanstaanden krijg... Daar is de wapenzaal, waar de koene burchtheer heen-snelde als de vijand den vaderlandschen bodem bedreigde, waar hij het harnas gespte in 't gevaar en hij vrouw en kroost den afscheidskus op de wangen drukte. Ginds is de lieve kleine kamer der edele jonkvrouwe, die droomend naar de terugkomst van den beminden, ter kruisvaart getogen ridder wachtte en smachtte!... Daar weer is de folterkamer, waar de wreede krijgsknechten de rampzalige slachtoffers van Bijgeloof en Onwetendhexl heensleurden. Zie verder de toxenspits, waar de koene wachter stond, trouw rondschouwend in de streek, of geen gevaar, geen onheil dreigde... En de koude kerker waar de ongeluk-kigen zuchtten, die de Haat of het Onrecht in de boeien klonk...

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.