ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT .. ZONDAG 24 DECEMBER 1915 Nr 41 Prijs 5 centiemen Open brief aan een dooden hond Beste vriend Jan, Ook gij ligt, evenals Coletta, onze oude keukenmeid en vele andere dierbare wezens, onder de groene sargie, maar u, evenmin als hen, heb îk vergeten. Nog altijd staat gij mij voor den geest, met uwen zwar-ten kop, waarin twee oogen schitterden van goedheid. Boven elk dier spiegels van uw hart, was een klein wit vlekje, en tusschen de beide vlekjes lag de geboorte-plaats van uwen neus. Op uwe breede borst was eene groote witte vlek, die desnoods voor een halfhemdeken kon doorgaan, de onderdeelen uwer twee voorste pooten waren wit tôt aan de knieën : het was alsof ge kousjes droegt. Uwe oorkens, klein en puntig, had men in uwe jeugd, de duivel weet waarom, gekort evenals uwen staart, die, met uw verlof, meer geleek aan een rolletje pruimtabak dan aan een hondenstaart. Gij wemeldet dat stukje staart als ge mij van verre zaagt komen, ofschoon ik uwe vriendschap soms met minachting beantwoordde. O! Jan, vergeef het mij, indien ik u zoo dikwijls bij de overblijfsels uwer ooren getrokken heb, vergeef het mij, ik wist niet wat ik deed. Neen ! Doe mij niet gelooven dat gij het niet gevoeldet. Ik herinner mij dat gij den kop neerliet om het minder te gevoelen; soms ontsnapte een pijnlijke gil uwen.gor-gel en toch bezaagt gij protesteerende Coletta, toen deze zeide : « Pas op, Gustje, Jan zal u bijten ». Gij mij bijten ! Indien Coletta dat geloofde durf ik zeggen dat zij de eer niet had u te kennen, ofschoon zij u aile dagen te eten gaf. Gij mij bijten! Zeg Jan, hadt gij u niet liever zelf gebeten ? Mij desnoods verdedigd, met poot en tand, dat hadt gij gedaan, niet waar, Jan? Zooals zij zelve hadde gedaan, die zoete Coletta. Niemand dierf mij in uwe tegenwoordig-heid aanraken. Niemand! Ik herinner mij nog hoe gij vader eens ten lijve wildet, omdat hij mij eene kastijding gaf. Arme Jan! gij moest uwe trouwhartigheid duur betalen. dfc $k dfe *7v* "A* Ik was nog klein, heel klein. H*et was een zondag achternoen, moeder had in den winkel op den grond een doek gelegd, en mij erop gezet. Ik zegde, het was zondag. Gij, Jan, moest niet werken en in plaats van als andere honden op de straat te loopen, en allerlei straatschennis te plegen, hieldt gij mij gezelschap. Gij zaat naast mij op den doek, en gaaft mij nu en dan een « likje » met uwe schoone, rooskleurige tong. Ik at eene appeltaart. O ! gij haddet u wel gewacht er aan te raken, maar nu en dan gaf ik u een bijna on-eichtbaar stukje, dat gij, lieve Jan, heel omzichtig van mijn handje naamt met uwe tong. Moeder had er plezier in en deed uwe handelwijs opmerken aan Mie Labeke, eene buurvrouw die om brood kwam. Mie Labeke had ook eenen hond, een dier bedorven schepsels gelijk men er te veel langs de straat ziet loopen. Het was een soort, of liever het was geen soort ; hij be-hoorde tôt geen zuiver ras, het was een bastaard, zooals meest aile straathonden, een slechte kerel, met ge-meene manieren, en die dacht dat een hond zich ailes mag veroorloven. Hij zag mij zitten met mijne taart in de hand, en slo^g nu en dan daarop begeerlijke blikken. Hij wenschte dal de taart mij uit de hand viel, en weinige oogenblikken nadien werd zijn wensch vervuld. De taart viel op den grond, en de hond van Mie Labeke vloog gelijk een pijl uit eenen boog naar de taart ! Maar wee was het hem ! Gelijk hij de taart vastnam naamt gij, mijn trouwe Jan, hem vast bij den nek, zooals men dieven behoort te vatten. Had hij de taart in twee gebeten, gij hadt hem stellig hetzelfde lot doen ondergaan. Maar hij liet ze vallen met een ijselijk gejank, en gij, Jan, liet hem vallen met een nijdig gegrol, omdat mijne moeder uwe gehechtheid beloonde met regenschermslagen. Berouwdet gij u om der wille der slagen mij te hebben verdedigd? Neen, niet waar, Jan? Gij bezaagt Mie Labeke met misprijzen, toen zij be-weerde dat gij haar hondje beet uit afgunst, omdat ik het een stukje had gegeven. Maar dat was onwaar, ik had hem niets gegeven, hij had het gestolen en dat dulddet gij niet. — Onze kater had desnoods kunnen ge-tuigen dat gij niet afgunstig waart ; meer dan eens heb ik hem in uwe tegenwoordigheid de beste brokken uit uwen schotel zien nemen, zonder dat eenig gegrol uw ongenoegen deed kennen. Integendeel, het scheen alsof gij de musschen uitnoo-digdet om aan uw maal deel te nemen. Neen, ik geloof niet dat gij ooit eene vlieg moedwillig hebt kwaad gedaan. Maar Mie Labeke wilde het wangedrag van haren hond verschoonen, en scheldd'e u uit voor een slechtaard, ômdat gij dien jongen eene welverdiende les hadt gegeven. Hij heeft ze niet gauw vergeten, want het bloed droop hem van den nek, en nooit heeft hij een poot weer-gezet in onzen winkel. 3k dfc W W "7T Trouwe speelgenoot! Ailes liet gij u welgevallen. Des winters, toen er sneeuw lag, spande mijn broeder u voor eene door hem vervaardigde slede ; ik zat er zoo fier als een koning op een troon, tuimelde er nu en dan eens af, maar uwe schuld was het niet, Jan, dat moet ik bekennen! Later, toen ik grooter werd, reed ik te paard op uwen rug. Wij speelden cirk. Gij waart een clown, verbeelddet een kruiwagen, en liept op uwe voorpobten terwijl ik de achterste onder mijne armen hield. Fier was ik als een dierentemmer, die zijn hoofd steekt in den muil van eenen leeuw, toen ik mijne hand stak tusschen uwe groote sneeuwwitte tanden, èn uwe schoone rooskleurige tong liet zien. Coletta lachte zich bijna eenen bult toen ik u haren bril en hare slaapmuts opzette. Ik knoopte u haren

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.