ZONDAQSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 26 SEPTEMBER 1915 Nr 28 Prijs : 5 centiemen Achter slot Klokslag twee... De bestuurder van het stads-gymna-sium, dokter Nicodemus Jeronimus Beuzelmans, kuierde deftig en statig als een pauw door den kleinen, kalen schooltuin. Met afgemeten pasjes beklom hij, vol akade-mische waardigheid, de steenen trappen. Daar ontmoette hij den pedel Hans, factotum der weten-schappelijke inrichting. Hans had zoo juist gebeld, en aan-gezien zijn « officieel » werk voor een pcosje geèindigd was, begaf hij zich vreugdevol naar zijn privaat-womng, waar hem allerlei huiselijk.e bezigheden te wachten ston-den. De pedel, vol ontzag en eerbied, boog als een knip-mes ; dokter Beuzelmans Nicodemus Jeronimus knikte aartsvaderlijk, glimlachte goedig en vroeg : « Noû, Hèns, niets bizônderrrs ? » « Volstrekt niet, Heer Bestuurder. » « Noû, heeft de drukkerrr de lètste proeven nôg met hierrr gebrècht ? » « Nog niet, Heer Dokter. » « Noû, Hèns, je gaèt errr nôg heden naèrrr toe. en je trècht dien mèn aèn zijn verstènd te brengen dèt errr haèst bij is. » « Uitstekend, Heer Bestuurder. » « Noû, nôg iets ènders. De student Kwik vèn de Rheto-ricè is sedert eenige dègen èfwezig. Schel eens, in 't voor-bijgaèn aèn, ôm te weten ôf hij wel werkelijk ziek is? Wènt ik geloof errr geen sikkepitje vèn! » « Pardon, Heer Bestuurder, de student Kwik is weer hier ; ik zag hem zooeven over de speelplaats gaan. » « Noû, des te beterrr! noû, des te beterrr, » en Dokter Beuzelmans ging door den langen, killen schoolgang naar de hoogste klas, de Rhetorica. Dokter Nicodemus Jeronimus Beuzelmans was heden namiddag buitengewoon vroeg gekcmen. In den regel, kwam hij steeds mathematisch op het nippertje, maar een huiselijke twist met zijne achtbare ega (twist, waarover uit bescheidenheid de sluier des geheims moet rusten), had hem eerder als naar gewoonte uit zijn diepen, hoogen zetel gedreven. Vlug had hij zijn heet kopje mokakoffie opgeslurpt, zonder suiker noch melk, en onder de boetpre-dikatie zijner Xantippe was hij verdwenen. Zoo was het ook verklaarbaar dat de leerlingen der hoogste klas nog geen schildwacht als waarnemingspost hadden uitgezet, naar het gebruik en gewoonte der wilde eenden en ganzen. Eensklaps vernam dokter Beuzelmans zulks een helsch rumoer dat hooren en zien verging. Het leek éen gehuil, een gebrul van uitgehongerde leeuwen en tijgers voor etenstijd. «Bravo!! Bravissimo ! ! ! Vivat in sascula sasculorum ! Amen ! ! ! » Dokter Beuzelmans stond als versteend. Hij was letter-lijk aan den grond gespijkerd. Weldra verstomde de koorcacophonie en een duidelijke, schelle, slepende stem bego.n : « Noû! Noû!! voorrr dezen keerrr wil ik èlles doorrr de vingers zien. Noû! Vlegeljèns, u hebt weerrr zeerrr slecht uwe les geleerd. Ik ben zeerrr ôntevreden overrr u. Wees gezeten. Noû... » Een donderend handgeklap, een geluid als van een overgroote bende verliefde brulapen ! ! ! Dokter Beuzelmans kreeg er kippenvel van ; hij huiver-de en was uit het veld geslagen. Bij Jupiter Tonans en gansch den Olymp, dat was hij zelf in vleesch en bloed, in lijf en ziel. Wat hij daar hoorde was zijn eigen stem, geene vergissing was er mogelijk. Weliswaar een beetje gekarikatureerd maar zoo precies juist, dat de beste kenner op het dwaalspoor kon gebracht worden. De nabootsmg was onuitdenkbaar. Wat heiligschenms ! Zoo iets riep wraak vcor God ! Hij, Nicodemus Jeronimus Beuzelmans, hoofdbestuurder eener wetenschappelijke inrichting ; dokter in wijsbegeer-te ; dokter in letteren, drager van knoopsgatlintjes van aile kleuren van den regenboog, enz... enz., werd bespot... beschimpt. Wie was de spitsboef, de waanzinnige, de vermetele die zoo 'n schelmstuk durfde wagen. Maar daaromtrent be-stond geen ziertje twijfel. Het was stellig, zonder misreke-ning, de student Kwik. Want hij alleen was de guit, de ellendige grappenmaker tôt zoo iets in staat. « Noû, Kuypers, wilt u mij iets ôpnoemèn » — zoo gmg de stem, van den weimg plichtbeseffenden leerhng verder — «noû, bent u wederrr ônpèsselijk? Noû, èls Heeren vèn uwen jôngen leeftijd reeds ôngemèkkelijk wôrden, dèn maèkt dèt ôp mij een zeerrr slechten indrrruk. Noû 't is uiterrrst droevig ! Jènssens, schrijf ôp in het dègboek : Kuyperrrs, ôndervraègd, verklaèrrrf zich niet wel... » De maat liep over ; de in ziel en hart gekwetste bestuurder kon zijne verontwaardiging niet langer meer beteu-gelen. Met een krachtigen ruk sloeg hij de deur open en bevond zich plotseling tusschen de opschrikkende leerlingen, als een woedende leeuw te midden van eene kudde schichtige herten. Ja... hij had zich niet vergist! Het was inderdaad Kwik, de grootste schavuit der klas, die zich aan majesteitsschennis schuldig maakte. Kwik was nauwelijks vier weken op school en reeds spande hij de kroon, door al zijne guitenstreken. Dààr stond Kwik... met hoog omgevouwd boordje ; een grooten papieren bril op den neus ; in de linkerhand een kolossaal boek en in de rechter, tusschen duim en wijs-vinger, het nooit vergeten blauwe potlood. Hij stond recht op den lessenaar en wou juist eene nieuwe poets bakken, toen de diepbeleedigde bestuurder op den drempel ver-scheen.« Noû, Kwik », riep dokter Jeronimus Nicodemus Beuzelmans, « u gaèt voôrrr twee dègen èchterrr slôt ! Jenssens, schrijf ôp in het dègboek : Kwik zeerrr streng gestrèft met twee dègen cèchot wegens ônwaerdige, hemelwraek-roepende plichtsvergeting en overheidsschennis. Kuyperrrs, roept den pedel. » « Maar, mijnheer de Bestuurder », stotterde Kwik, die den papieren bril in zijn zak verfrommelde en naar zijn plaats sloop. « Ik duld geen tegenspraèk ! s

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.