ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 19 SEPTEMBER 1915 Nr 27 Pri js : 5 centiemen Twee Beesten (Slot) Toen naderde Keukelaere tôt ons : « Eiwel, mijnheer de notaris, wij zullen dat al gauw eens klaar gaan maken, niet waar? » stotterde hij. En onmiddellijk, gebogen voor ons staande, wilde hij ons de voorwaarden van zijn testament beginnen uiteen te leggen. De notaris, verbaasd, onderbrak hem. a Ja maar, Keukelaere, we kunnen dat hier zoo al staande niet doen, weet ge, » sprak hij. a Ik behoef daar-voor te schrijven. Kunt ge mij niet een stoel, een tafel en wat licht bezorgen? » Bekommerd keek de oude in 't rond. « Ei maar, jongeiis toch, » klaagde hij, zoekend heen en weêr gaande. En, na eenige stonden aarzeling, een heelen hoop vodden van twee of drie der onnoemelijke voorwerpen gooiend : <t Zie, daar zijn tafel en stoelen, » sprak hij ; « maar de lamp kunnen wij zeker niet aansteken, want wij hebben geene zwavelstokjes meer, niet waar, Mrie? » De zuster, aldus ondervraagd, vergenoegde zich met langzaam haar hoofd te schudden, zonder haar strakken, onverscmlligen blik van ons af te wenden. Doch de notaris had reeds zijn lucifers te voorschijn ge-haald.« Als het maar daarop aankomt... » sprak hij, een lu-cifer ontstekend. « Is er olie in uwe lamp? » « Dat denk ik wel, dat denk ik wel, » stotterde de klui-zenaar, het koperen lampje nemend. Het lucifertje, eerst rookend en smeulend, flikkerde wel-dra helder op en deelde zijne klaarte aan het lampje mede, dat op zijne beurt de ellendige plaats ietwat verle-vendigde. Wij zagen, namelijk, eene geroeste kacHel, eenen vermolmden leunstoel, een schel gekleurd : « God ziet mij, » boven de pikzwarte schoorsteenmantel. De hoenders op de rekken hadden, door het licht ontwaakt, zich wat verschoven en vertelden iets onder elkaar ; een der konijnen hep verwilderd rond, het zwijn, in zijne rust gestoord, kwam uit de slaapkamer, ging eens de keuken rond en verdween opnieuw in 't somber deurgat van het nachtvertrek. « Allons, » sprak de notaris. Hij had zich, zeer voorzichtig, op een verminkten stoel gezet en boven de smerige plank, welke tôt tafel diende, een ontvouwen dagblad, en op het dagblad zijne portefeuille gelegd. De oude, het oog op deze toebereidselen gevestigd, leunde, aan de overzijde, met de hand op de-zelfde zoogezegde tafel ; en wij, beweegloos, stonden steeds in groep nevens de ingangdeur geschaard, terwijl de zuster, half omgekeerd, thans ook naar 't lampje keek. « Welnu, » sprak de notaris, nadat hij pen en inktpot had klaar gemaakt. Nog dieper boog en leunde Keukelaere over de tafel neêr. « Eiwel, mijnheer de notaris, » sprak hij eindelijk, met een kort en snel hoofdgeknik, « ik en mijne zuster begee- ren al wat wij bezitten aan elkander op te dragen, in geval dat er een van beiden kwam te sterven. » « C'est ça, » zei de notaris, goedkeurend over zijn papier gebogen. « En, » trager voegde de oude er met nadruk bij, « na onzen dood al ons goed aan den Armen ( i ) der gemeente te vermaken. » Met een gebaar van verwondering legde de notaris zijne pen neêr om den kluizenaar aan te staren en ook onder de groep getuigen ontstond er eene beweging, terwijl eene plotsehnge, schier eerbiedige uitdrukking van ernst den zweem van spotternij op de aangezichten verving. De oude was nog dieper voorovergebogen en 't kwam mij voor als hulde zijn verslenst gelaat zich in een stralenkrans, toen nij, door de wemelende vlam van het lampje verlicht, met een zonderlingen, schier triomfeerenden glimlach op de lippen en een weêrlicht in de oogen, herhaalde : (i Ja, ja, mijnheer de notaris, zooals ik zeg, voor den Armen der gemeente; niet waar, Mrie? De vrouw, halsstarrig beweeg- en sprakeloos, knikte eenvoudig met het hoofd. « Welnu, zeer goed, » besloot dan de notaris. « Maar, :n zulk geval, moet ik twee testamenten cpmaken, en moet ieder der erfmakers mij afzonderlijk, in tegenwoordigheid der getuigen, zijne verklaringen doen. » En, zich tôt de zuster wendend : « Wilt ge dus zoo goed zijn, dochter De Keukelaere, mij voor eenige stonden met uwen broeder alleen te laten?» Zij keek verwonderd op, alsof ze niet begrepen had. « Even weggaan, Mrie, » herhaalde Keukelaere. « Mijnheer de notaris zegt dat hij me,t mij alleen moet zijn. » Dan schoot er eene vlam van opstand uit hare oogen. <( Waarom dat?» knorde zij ruw, met rooder wordende kaken en zonder de minste beweging tôt opstaan te maken. « Maar, Mrie toch, omdat de notaris het zegt, » ant-woordde onderdanig de broeder. « Niet enkel omdat ik het zeg, maar omdat de wet zulks vereischt, » verbeterde de notaris. Ten hoogste misnoegd en vergramd, stond zij met krachtsinspanning, haar grijze kat in de handen houdend, op. « 't Is goed voor 'nen keer, » hoorden wij haar mom-pelen. En in 't voorbijgaan, terwijl ze in de kamer verdween, bemerkten we eerst hoe stijf ze was en hoe moei-lijk ze kon gaan. Al deze gesprekken en bewegingen, nochtans, hadden wêer de huisdieren gewekt. Het zwijn had opnieuw eene rondreis ondernomen ; de konijnen trippelden heen en weer; een der hoenders, half van het rek gevallen, sloeg hevig met de vlerken om weer overeind te geraken. Maar Keukelaere keerde zich gebogen om, gaf eene vermaning aan het zwijn, suste de kiekens en de konijnen, dit ailes op een natuurlijken, stil berispenden toon, als gold het redelijke schepsels, welke het vermogen hadden zijne woor-den te begrijpen en, toen hij aldus eene betrekkelijke rust verkregen had, kwam hij bij ons terug. ("H Aan den Arrnpn — aan 't ArmhftstiiUT

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.