Derde i&argaiig lïr 41 Prlis 6 centlemen Gent 26 Augustus 1917 HOOFDREDACTIE : VROUWENSECRETARiAAI MET MEDEWERKiNG VAN HE: ALGEM. SECRETARIAAT EN HET WERK DER VOLKSBIBLIOTHEKEN "DE STRAAL,, ALLERLEI BEHEFK : PEPERSTRAAT, 17. — «O» — ABONNEMENTEN : 'ER JAAR : FR. 3,25 :es maanden: » 1,60 )RIJ MAANDEN : » 1,00 Weekbladl voor ons Vlaamsclie VoRk INHOUD : De Deugd der Vroolijkheid. — Een edel Hart. — Wat in de plaats? — Wijsheid. — Het volk en de Geleerden. — Porcelein — Lachen is gezond. — Voordrachten en Lessen. — Trouw tôt het einde (8e Ver-volg.) De Deugd der Vroolijkheid Sommige menschen komen op de wereld luchthartig, altijd vol hoop, altijd tevreden. Dat is nu eenmaal hunnen aard, hunne natuurlijke geneigdheid, net zooals anderen zenuw-achtig worden geboren, vol angst en zorgen, dadelijk ter-neergeslagen, dadelijk moedeloos. En deze laatsten benijden de eersten, zonder een vaag vermoeden dat al hun eigen neerslachtigheid en landerigheid dingen zijn, die bestreden kunnen worden zooals men ook ieder and>~! bcLiek bestriiden kan. Ze zijn nu eenmaal zoo, zeggen ze met een cnderworpen gezicht, en het is heel on-gelukkig nu eenmaal zoo te zijn. Dit is votkomen waar, — maar ik ben tôt de overtuiging gekomen dat de deugd der vroolijkheid nooit hoog genoeg geschat kan worden, en dat zij een van die goede eigenschappen is, waarop bij de op-voeding veel te weinig gelet wordt. Dat de wereld een tranendal is vol zonde en leed, dat weten we alien wel ; maar wie daarvan het meest doordron-gen zijn, de klagenden en jammerenden, zijn juist niet de-genen die trachten de wereld te verbeteren of haar door opgeruimdheid op te fleuren. Het zijn de menschen die alleen maar oogen hebben voor hun eigen lasten en kwel-lingen, de doodgewone speldeprikken van het dagelijksch leven. En wij moeten alien bedenken dat, als wij het leven dan zoo zwaar te dragen vinden, wij het vooral niet nog zwaarder moeten maken door het lyten van onze jammer-klachten. Want er zijn menschen nevens ons op den levens-weg, wier last waarlijk zwaar te torsen is, te zwaar dikwerf voor hunne zwakke krachten, en wie zal zeggen welk een kracht tôt hen zou uitgaan van ons vroolijk gezicht, vrien-delijken blik of bemoedigend woord ? « Toen ik van morgen, gebukt onder leed u tegemoet kwam, » zeide iernand eens tegen mij, « heeft de herinnering aan uw giimlach mij den heelen dag opgemonsterd. » Er is een soort van volkje, dat altijd de zonzijde ziet van ailes, evenals er ook menschen zijn, die dadelijk den scha duwkant opzoeken. Deze laatsten voorzien rampen en be-proevingen, die nooit komen, en gaan ze als uitnoodigend te gemoet, hunne speldeprikjes worden door hen opgeblazen tôt « de valstrikken van de verraderlijke fortuin. » Vrouwen van dat slag meten de kleine gebreken hunner dienstboden uit tôt misdaden en klagen over de karakter-foutjes der kinderen, de veelvergendheid van hun echtgenoot en over de eentonigheid en vervelendheld van haar eigen leven. Hoe aantrekkelijker is dan het vrouwelijke vogeltje, dat onder aile omstandigheden kwinkeleert, de gebreken van het jonge volkje weet te leiden, en de veelvergendheid van haar mannetje weet te bedekken en over het hoofd te zien. De mannen 1 ebben de monopolie niet van de veelvergendheid ! — Wij vrouwen hebben ze zelf wel, maar be-seffen het niet. Ik ken vele vrouwen die het leven van de harde zijde hebben leeren kennen. Zij hebben een eigen kruis gedragen, een hartverscheurend verlies en vele droeve e^heid'rgsn. En zij, die het meest heeft geleden, is juist die vrouw, van wie men zeggen kan dat haar gelaat is als « een zonnestraal in een donkere plaats », een gezicht, dat ailes ut ter maakt wanneer men het ziet, een gelaat dat aan de wereid een mooier glansje geeft ! « Wat een prettigen indruk maakt zij, » zoo zsgt men. « Zij vroolijkt iemand altijd op ! Als gij haar uwe verdriete-lijkheden verteld hebt, schijnen ze maar de heift zoo erg meer. Zij ziet altijd een uitweg en vindt aan iedere wolk den zilveren rand. » En nochtans is zij een pikdonkeren weg moeten gaan, gansch alleen, maar zij was heen gegaan ge-duldig, dapper, zelfvergetend, zonder klacht tu i.ïft hciiig licht in de oogen. Zij is van diegenen die zeggen, vroolijkheid is een d^ugd. Wij mogen het leven van andere menschen niet verdonkeren door onze eigene ontstemming. 1k zeg niet dat het altijd gemakkelijk is oni vroolijk te zijn ; ieder weet dat er dagen in het leven zijn, zoo hard en treurig, dat er van een vroolijk hart geen sprake meer kan zijn. Maar we kunnen alien trachten onze wederwaardigne-1 den en droefheden achter ons te werpen, zoodat wij ze niet zien en niet aan anderen voorhouden, om pas. 's avonds, als we alleen zijn, er heimelijk naar om te zien. En, laten wij vooral letten op onze zegeningen ! Wij weten alleu dat op den levensweg de vroolijke reiskameraad afstand sn tegen-wind doet vergeten, terwijl de droevige of ontevredene ons reeds na korten tijd den weg lang doet schijnen. Welnu, laten we dan ook alien voor onze reiskameraden vroolijk gezelschap zijn en hen den levensweg veraangenamen. LEEST EN VERSPREIDT « ALLERLEI ».

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.