Twpiedu iiiiii'pim»»' \r :îs Priis (» cciif i<iin<>n (*ent 0 Augustus 191 (> hoofdredactie : algemeen secret ariaat oude houtlei, 34. met de medewerk1ng van het werk der volksbibliotheeken "de straal,, theresianenstraat, 13 beheer : vrouwensecretariaat peperstraat, 17. — «O» — abonnementen : per jaar : fr. 3,25 zes maanden: » 1,60 drij maanden { » 1,00 Weekblad voor ons Vlaamsohe Volk INHOUD : Een verheugend Verschijnsel. — Hun eerste Leed. — Aan mijn Ge-boortedorp. — 1k ben van den Buiten. — Zoudt ge durven ?.. — Twee sonnetten of klinkdichten. — Slangen in het huiselijk Leven. — Lachen is gezond. - Voordrachten en Lessen — Nieuwe Lezers. Een verheugend verschiinse! o * j — Ter aanvulling van de oudere, duiken allerwege nieuw medewerkers op voor « Allerlei ». Een verheugend verschijr sel voorwaar en dat den opmerker stof tôt nadenken geef Nadenken, dat bevrediging en vertrouwen wekt. Immers, we leeren eruit : ten eerste, dat ons blad ho langer hoe meer tôt de kringen der meer ontwikkelde doordringt. (Wie ons blad niet kent, zal er zich niet in zweet voor stellen, dat spreekt van zelfs. En dat de inzer ders van artikelen voor « Allerlei » niet tôt de eersten d besten behooren, zullen onze lezers eens te meer in dee nummer kunnen ondervinden.) Ten tweede, dat op den tegenwoordigen oorlog allermins een tijdperk van moedeloosheid zal volgen, zooals sommige dat in hun zwartgaliigheid misschien wel veronderstellen. Allen, die 't goed meenen met de belangen van ons volt staan kloeker dan ooit in de bres, hunkerend erop wachtenc om, in eene wellicht niet ver meer verwijderde toekoms ailes te herstellen wat nog hersteld kon worden. Men kan er zeker van zijn dat het, na den oorlog, noc aan schrijvers, noch aan dichters, noch aan denkers ze ontbreken ! 't Is haast of de huidige wereldramp een spooi slag is geweest tôt het doen ontluiken van nieuwe, voorhee nog onbekende levensenergie. Te beter! Intusschen danken we van harte, langs dezen weg, d nieuw-gekomen medewerkers en hopen vurig, dat we voort op hunne medewerking zullen mogen rekenen. Ze doen e een goed werk mee, doordat ze, midden deze neerdrukkend tijden. hoog houden het onmisbaar vertrouwen in eige kracht. Ons volk zal er hun dankbaar voor zijn. Ailes voor Vlaanderen en Vlaanderen voor Christus, blijv nu als vroeger onze leus, aan de verwezenlijking van de welke * Allerlei » in de mate zijner weliswaar geringe maa toch graag te pand gestelde krachten zich voorgenome heeft onverpoosd mede te werken. De Redactie. Hun eerste Leed 't Was Zondag en buitengewoon schoon weer : een van die zoel-zachte meidagen, waarop de zon, aan den diep-blauwen hemelkoepel pralend, als bij tooverslag knoppen, bloemen en bloesems baart. Mijnheer Verhelst zat in zijn reeds weelderig bloeiend tuintje, waar hij zoo gaarne mijmeren kwam. Nu bijzonderlijk deed hem dat zoo'n deugd : zôô verkwikten hem de geur-doorbalsetnde luchten!.. Met droomerig oog aanschouwde hij zijne echtgenoote, die tusschen de bloemperken in, met Julleken, haar eenig zoontje, op den arm naar hem toe-wandelde.— Hoe lief ze zôô is! dacht hij... Ze zette zich nevens hem, zij aan zij : hij legde zijn arm over haren schouder en lachte Julleken tegen die spelend aan vaders baard trok. Plots werd er gebeld en de meid kwam melden dat de bakker op mevrouw's bevelen wachtte. Mevrouw Verhelst stond op en zag haar man met zoet-vragenden blik aan. — Qa maar, sprak hij glimlachend, ik zal hem geen pijn aandoen ! En met een zeker gevoel van vaderlijken hoogmoed, nam hij zijn schat uit hare armen. Hartstochtelijk kuste hij dat blank, onschuldig vleesch dat hem zoo dierbaar was. — Wat wonderschoone oogen toch ; net de hare ! mur-melde hij, en zette Julleken neer in 't gras. Monkelend zag hij het aan hoe dat klein ding spartelde en moeite deed om recht te komen, als wilde het reeds loopen op zijn daartoe nog te. zwakke beentjes. Hij ging een weinig achteraan staan, en klapte in de handen ;... maar de kleine zag niet om, voortspelend met eenige grashalmpjes die zijn bloote beentjes kriewelden. — Julleke, tiep hij, Julleke, mijn engeltje! En toch bleef de kleine onverschillig ; wel lachte hij, maar aandacht op zijn naam gaf hij niet ! — 't Is aardig toch, sprak M. Verhelst. Hij wist wel dat kinderen van dien leeftijd aan hun naam reeds beantwoorden. En eensklaps ging bij hem een vermoeden op, een ijselijk vermoeden, en 't werd hem bang om 't hart : — DoofL. God ! altijd doof! doofstom misschien... ach!... neen, 't is niet mogelijk! Half waanzinnig en als versteend schreeuwde hij : — Julleke, mijn arm Julleke!...

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.