TWEEDE JAARGANC i No. 51 1 ZATERDAG 24 AUGUSTUS 1918 LOSKK MI ÎMMFRS 71/* C.FNTT r>ril(i<ip vnn wp-?L" • Nn«. DE BELGISCHE SOCIALIST WeeKblad van den Bond der Bel^iscbeArbeiders in Neclerland en derBelgiscbe Vakcentrale Abosnementspriis ia Nedârlaaé : 90 caat per 3 saaandan. • Redactie en Administratie : LONGVILLE, KEMSRANDTSTH. 31é, 's-GRAVENHAGE. • Abonnaraantsprijs voor hat 3uitea!aad : f 1.50 par 3 maaaèe.. Hij is zoo internationaal dat hij overal nationaal is. Zoo sprak eenmaal Jaurès tôt Wilkelm Liebknecht, den vader van Kar' Liebknecht, nadat deze ondersckeidelijl een rede kad uitgesproken in de Duitsche, de Fransche en de Engelsche taal Naar aanleiding van dit kistorisch feit sckrijft de „Vorwârts" dd. 7 Aug. „In dezen zin zullen de socialisten aller lan-den zich bemoeien zoo goed internationaal te zijn als 't mogelijk is; zij zullon dan de moei-lijkheden, met dewelke elke nationale groep te kampen heeft, beter naar waarde schatten es ook hetgeen zij voor een fout aanzien bij de anderen, gezonder leeren beoordeelen " In eerste plaats is de „Vorwârts" sleckt gekomen om zick te beroepen op de- internationale gevoelens van vader Wilhelm Liebkneckt. Niet alleen keeft Wilkelm Liebkneckt door zijn taalkennis bewezen een we-reldburger te zijn, maar door zijn poli-tiek tegenover den Duitsck-Franschen oorlog van 1870 kad kij de baan aange-toond, welke de Duitscke sociaaldemo-craten te volgen kadden bij ket uitbre-ken van dezen oorlog. De onde Liebkneckt keeft door daden bewezen een apostel te zijn van ket in-ternationaal socialisme. Zulke vader, zulke zoon; want wat W. Liebkneckt deed in 1870, wordt door zyn zoon Karl Liebkneckt nagedaan tij-dens dezen wereldoorlog. De Duitscke socialisten, de afkankelijke sociaaldemokraten, kebben 't voor-beeld van kun voorgangers en meesters, zoo o.a. Bebel en Liebkneckt, in den wind geslagen. Ten overstaan van al kun mooi ge-praat kebben zij ket internationaal socialisme den rug toegekeerd. Onder den leugenacktigen aankef van „Duitsck-land voert een verdedigingsoorlog" zijn zij verzeild in ket meest ckauvinistiscke vaarwater. Hun bekentenis tôt een internationale socialistenconferentie was niet ingege-ven door de grond'begnselen van het internationaal socialisme, dan wel door de omstandigheid, dat de militaire situatie Duitsckland in de meest gun-stige positie plaatste. Terwijl de Duitscke afhankelijke socialisten de kand reikten aan kun keizer Wilkelm II, die levende personificatie van ket Pruisiscke militarisme eener-zijds, verklaarden zij zick voor de ker-neming der internationale betrekkingen anderzijds. 't Is een vloek tegenover ket internationaal socialisme! Wat keeft er zick onlangs dan nog afgespeeld! 't Stuk speelt in ket voorjaar 1918. De Pruisiscke militaire kliek kad be-sloten den geweld'vrede in 'tWegten te dikteeren door de militaire overwinning. De Duitscke afkankelijke socialisten kadden met de andere burgerpartijen „carte blancke" gegeven aan de Luden-dorff's tôt volvoeren van dit imperialis- tisck ged'oe. Zulke politiek is de negatie L van aile internationaal socialisme. Welk was ket antwoord van Sekeide-mann, wanneer onze vriend Huysmans kem opmerkzaam maakte op de gevaren van een separaten vrede in ket Oosten en op ket versterken van den reaktio-nair-annexionistiscken vloed 1 Zieliier: „Aeh, dat is niet zoo ernstig te nemen. De reaktionairen zijn bij ons niet zoo sterk, zoo-, als het dikwijls den schijn heeft. De Eijksdag en zijn meerderheid blijven het program ge-trouw, dat vervat is in de antwoord-nota aan den pans." Wanneer enkele dagen na Sckeide-inann's verklaringen de vredesonderkan-delingen te Brest-Litofsk begonnen, werd de Duitscke Eijksdag, op voorstel van ket „Groote Hoofdkwartier", naar kuis gestuurd met toestemming van ket meerd'erkeidsbloc, uitgezonderd de afkankelijke socialisten. Waar was de invloed der Duitscke demokratie? Wie keeft den vrede van Brest-Litofsk voorbereid en doorgevoerd? De Eijks-dagmeerderkeid? Neen! De generaals in verstandhouding met de reaktionairen? Ja! De t-oezegging van Sckeidemann aan Huysmans was niet alleen ket tegen-beeld van de feiten, die zick naderkand kebben afgespeeld, maar is de taal van een Duitschen patriot in plaats van een internationaal socialist. De Duitscke oorlogspolitiek van 1914 was dezelfde als die van 1870: nu zooals toen keeft de Pruisiscke oorlogskliek den wereldbrand aangestoken. Toen, in 1870, verwierpen Bebel en Wilh. Liebkneckt de oorlogskredieten en bestreden de Duitscke regeering in naam van ket internationaal socialisme. Nu, in 1914, stemm en de afkankelijke Duitscke sociaaldemokraten de oorlogskredieten en steunen de Duitscke regeering in naam van ket Duitscke ckauvi-nisme, ter verloochening van ket internationaal socialisme. Toen, in 1870, protesteerden Bebel en W. Liebkneckt tegeh de annexatie van Elzas-Lotkaringen in naam van ket internationaal socialisme. Nu, in 1914, weigeren de Duitscke afkankelijke socialisten de toepassing van ket zelfbeschikkingsreckt der volken aan Elzas-Lotkaringen in naam van ket Duitscke imperium, ter verloockening van ket internationaal socialisme. Wanneer W. Liebkneckt zoo internationaal was, dat kij overal nationaai was, dan zijn de Duitscke afkankelijke socialisten zoo nationaal-ckauvinistisck, dat zij aile internationale idee kebben verbeurd'. De „Vorwârts" beroept zich op Wilk. Liebknecht; dat de „Vorwârts" dan eerst beginne met W. Liebkneckt's politiek te volgen. Ten minste zoo vraagt ket de konse-kwentie; terwijl anders kandelen zui-vere demagogie is. Internationale rubriek. EEN PROTEST UIT BEZET BELGIË. De besturen der B. W. P. en der Fe-deratie van Vakbonden (arrondissement Antwerpen) hebben in zitting van 4 Augustus de volgende protest-dagorde eenparig aangenomen: „De gemengde vergadering der Federatie van Vakbonden en Partij in hare zitting van 4 Oogst 1918 vernemende het weigeren der zee-lieden onzen partijgenoot Camiel Huysmans te vervoeren, zoodoende den internationalen cretaris in feite belettende zijne werking ten voordeele van een zoo spoedig mogelijken, eer-vollen vrede met aile ter zijner beschikking staande middelen te volvoeren, PROTESTEERT tegen de handelwijzo dezer zeelieden, VER-KLAART zich t'akkoord met de werking van Camiel Huysmans, BESLUIT deze verklaring openbaar te maken en gaat over tôt de dagorde." Antwerpen, 4 Augustus 1918. HET MILITAIR VREDES-OFFENSIEF.In het voorjaar 1918 werd door het Duitsche Hoofdkwartier een militair vredesoffensief voorspeld, dat eindev 1918 zou gedaan maken met de men-sckenslackting en den Duitsckers den | overwinningsvrede zou tkuis brengen. | ,Het offensief is losgekomen; maar in plaats van een overwinngsvrede à la j Ludendorff te brengen, neemt het eer- ' der den sckijn aan van een mackteloos ! inzinken van ket Pruisisck militaire geweld. De onzen kebben niet alleen stand ge-kouden, maar zij kebben het militaire plan van von Hindenburg-Ludendorff ontwricht en te niet gedaan. Het Duitsch militair vredsoffensief is, dank de dapperkeid en standvastigkeid onzer soldaten, ineengezonken als een kaarten-kuis en voortaan is aile gevaar voor een geweld'vrede door ket Pruisiscke militarisme tegenover de ontzaglijke bronnen van allen aard van de Veree-nigde Staten geweken: het Pruisische militarisme is verslagen. Stilaan komt dan ook de beurt der diplomatie om door de politieke aktie dit militair ontbindingsproces te vol-trekken door een vrede, gesteund op ket Volkenreckt, tegen aile geweld, tegen aile verdrukking, tegen aile impérialisme.Ten minste, zoo zou ket .moeten zijn. Aan de kand van een mededeeling aan de „Manckester Guardian" zou Duitsckland onlangs vredesvoorstellen kebben gedaan. Omtrent den inkoud dezer vredesvoorstellen is weini^ of niets geweten; de gôkeime diplomatie laat er niets van doorzijpelen. Alleen weten wij, dat ze door den Oorlogsraad van Versailles gunstiger zijn onthaald geworden dan de vroçgere. Zij zijn enkel van de hand gewezen op basis, dat de vrede van Brest-Litofsk moet kerzien worden. Het ligt in de lijn der gebeurtenissen van den laatsten tijd, dat Duitsckland zal geneigd zijn verdere toegevingen te doen en dat alzoo een. schoonen dag de regeeringen 't akkoord zullen zijn om langs den weg der gekeime diplomatie een vrede te sluiten. Ten reckte stellen de volken nu de vraag: Zal deze vrede de vrede van ket Volkenreckt zijn? Zal deze vrede beant-woorden aan de wereldbesckouwingen der demokratie1? Zal deze vrede in ket teeken staan van „Dit moet de laatste der oorlogen" zijn? Zooals de toestanden zick nu afteeke-nen, dat de regeeringen nog immer be-invloed worden door kleine maar mack-tige groepen van fianciers en imperia-listen; dat de belangen dezer groepen alleen kunnen beschermd worden door het geweld, behoort de waarschijnlijk-keid tôt de realiteit, dat een compromis tusecken al de regeeringen der oorlog-voerende landen tôt stand kome, dat een Volkenbond in 't leven geroepen worde tôt bekoud van d'en vrede tusschen de kapitalistiscke bourgeoisie aller landen op basis van de solidariteit der imperia-listsche belangen, maar tevens als machtsmddel en werktuig tegen ket modem georganiseerd proletariaat. Het proletariaat, na de ontzaglijke offers, die ket tegen zijn wil gebrackt heeft, kan zulke oplossing ■ niet goed-sckiks kwaad'sckiks aan-vaarden. De vrede wordt gemaakt door de ver-antwoordelijke regeeringen en gezien ket proletariaat tôt dusver nergens — buiten Rusland — aan Jiet bewind is, is het plicht te onderzoeken in koeverre ket zijn invloed kan doen gelden op den inkoud van ket vredesstatuut. Zooals de regeeringen een basis van overeenkomst aan 't zoeken zijn tôt ket vredescompromis, zoo ook moeten de arbeiders der verschillende landen zich 't akkoord stellen op een gemeensckap-pelijk vredesprogram, dat zij dan door een gemeensckappelijke aktie moeten trackten op te dringen aan kun weder-keerige regeeringen. De regeeringen bewerken deze overeenkomst langs den weg der gekeime diplomatie. De arbeiders hebben geen geheime diplomatie; het eenig mid'del voor hen om tôt overeenstemming te komen ligt in de rickting van een internationale socialisten-conferentie en in verband met de laatste gebeurtenissen is het noodzakelijk, dat deze conferentie bin-nen d'en kortst mogelijken tijd plaats grijpe, wil men aile verraesing vanwege de regeeringen verkinderen. Degenen der onzen, die nog zekere scrupules koesteren tegenover de bijeen-roeping van een internationale conferentie, mogen niet vergeten, dat het een verschrikkelijke ontgoockeling zou zijn voor de arbeidersklasse, moesten wij ons nu nogmaals latek verrassen door de gekeime diplomatie omtrent ket tôt stand brengen van den vrede, zooals wij door dezelfde diplomatie verrast zijn geworden den 4 Augustus 1914. ,,The Justice", ket Engelsch socialis-tisch weekblad schrijft dd. 18 Juli omtrent de beteekenis van d'en Volkenbond:«Indien de Volkenbond den wereldvrede in de toekomst zal bestendigen voor zoover het inogelijk is, dan zou zulks enkel voor de massa te beteekenen hebben, dat zij verlost is van de oorlogsgruweleil; of het zou moeten gebeuren dat de massa zich gelaste met de produktie en de distributie van aile rijkdommen en winsten en zich dus vriî make van de kapitalistische exploitatie en rooverij." Omtrent- de keus van de massa bestaat er geen twijfel, maar dan moet men de massa de gelegenheid1 geven om kaar politiek te doen zegevieren op die der kapitalistisciie bourgeoisie en deze gelegenheid ligt op den weg der internationale conferentie. De grootste kommer van de massa is: Zal men nogmaals niet achter het net visschen? EEN BEVESTIGING. Max Cohen, afhankelijk sociaaldemo-kraat, lid! van den Eijksdag, sckrijft in de „Socialistiscbje Monatskefte": „Het centraal parlement van het Duitsche volk en de vertegenwoordigers der Duitsche arbeidersklasse hebben tôt dusver weinig of niets gedaan om een voor het volk gunstigen uitweg uit den wereldoorlog te helpen bij-voeren."Wat Coken daar zoo klaar en duide-lijk zegt, kebben wij niet opgehouden hun te verwijten: 't is een bekrachti-ging van het bankroet der bloe-politiek in den Rijksdag. De vraag is en blijft: Zullen de Schei-demannen ten slotte er t-oe besluiten de bakens te verleggen? EEN GEZONDE TAAL. Thomas, voorzitter van den vakbond van ket spoorwegpersoneel, verklaarde in de zitting van ket Engelscke Lager-kuis dd. 1 Augustus o.a. ket volgende: „Voor hem is het geen misdaad elken dag over vrede te spreken. Het zou een misdaad zijn te spreken voor een onafdoenden vrede, een Duitschen vrede of een vrede, die d© kiemen in zich draagt van een toekomenden oorlog. Maar de vredesverlangens, in verband met een eerlijken vrede, bestaan in de harten van aile maatschappelijke standen, en het is een grove dwaling te veronderstellen, zooals weleens gobe urt, dat degenen, die^over vrede .spreken, vijanden zijn van het land De oorlog is nu geen quaestie van grondge-bied. Ik kan niet aannemen, dat een eenvou-dig Britsohe soldaat er voor te vinden zal zijn den strijd een uur te verlengen tôt bekomen van grondgebied voor het Britsche rijk. In dien verstande is het plicht voor de Engelscke regeering elke baan, welke de vredes-hoop kan bewilligen, na te vorschen en den Volkenbond tôt stand te helpen brengen. Ik ben tegen een ekonomischen oorlog. Ik ben van oordeel dat een ekonomische boycott een der meest geschikte wapens is, welke een Volkenbond kan bezitten; maar een ekonomische oorlog na den militairen strijd is noch min noch meer dan een nieuwe oorlog in de naaste toekomst" Tijdens dezelfde zitting kwam Eam-say Mac Donald aan ket woord met de verklaring: „Ik ben volflaan te zien, dat de volken aller landen beginnen te zien, dat de Volkenbond j een praktisch probleem is, dat op de een of | andere wijze moet opgelost worden. Ik denk ; niet dat van in den beginne af wij een inner--| lijke regeling zullen vinden, die ons volledig voldoening zal geven; 't zal eerder een expe-riment zijn. De Volkenbond mag geen bond zijn van regeeringen, noch van diplomaten, noch van vertegenwoordigers der departemen-ten voor buitenlandsche zaken. Hij moet een parlementai karakter dragen, gelast met een deel van de algemeene politiek der natiën." DE HOOFDV OOR W A ARDE DER BEVRIJDING. De revolutie begreep het gevaar, wat haar dreigde. Echter wat te doen! Wilde zij de soldaten vasthouden, de oplossing van het leger verhinderen, dan moest zij de ijzeren tucht van tijdens het tsaristisch regiem herinvoeren. Zoo wilden het Alexejef en Kornilof, Kerens-ky en Sawinkof. Echter zou dat niet den zelf-moord der revolutie hebben beteekendî De gansche generale staf was monarChistisch, het gansche officier'skorps bestond uit monar-chisten en kadetten; het een zooals het ander was samengesteld uit gansche en halve contra-revolutionaire elementen. Het herstel van de oude discipline hadde het leger overgeleverd aan den contra-revolutionai-ren generalen staf en officierskorps en hadde hun de macht gegeven, welke zij ongetwijfeld zouden bénut hebben, om de revolutie neder te werpen. De revolutie kon de discipline in het leger niet herstellen zonder zich zelf prijs te geven; zij kon zonder de herinvoering van dit dwang-systeem de oplossing van het leger niet verhinderen.Zoo had zich binnen het verloop van negen maanden, van Maart tôt December 1917, het eens zoo maehtige Russisch leger opgelost. Men heeft in Rusland en buiten Rusland de Bolcheviki verantwoordelijk gemaakt voor deze oplossing; echter ook, wanneer Lenin en Trotz-ky Rusland's bodem niet betreden hadden, ware er niets in staat geweest de oorlogsmpede Rus-sische boeren te samen te houden, zoodra de oude tsaristische dwang gebçbken was. Het Russische proletariaat had de dolkoene aanspraak gewaagd in het eigen land een nieuwe wereld, de wereld van het socialisme, op te bouwen, terwijl de kapitalistische machten rond Rusland vechten voor de wereldheerschappij. Het ervaart nu, dat het proletariaat van één land zich niet bevrijden kan van de heerschap-pij van het kapitalisme en den oorlogsmoord, zoo lang de wereld beheerscht wordt door het kapitalisme en het impérialisme. De bevrijding van het proletariaat kan niet het werk zijn van de arbeidersklasse van één land. Een vereenigdé en gecombineerde actie, ten minste der beschaafde landen, zegt Marx, is een der eerste voorwaarden voor zijn be-! vrijding. Arbeiter Zeitung 6-8-18 : | DE GOUDPRODUCTIE TIJDENS DEN OORLOG. I In 1915 bedroeg de goudproductie ongeveer 469 millioen dollars. Sinds is er een regelmatige vermeerdering in de productie waar te nemen; in 1916 bedraagt zij rond de 457 millioen dollars en in 1917 wordt zij geschat op 430 millioen dollars. Van deze productie kwam er 91.3 procent ten goede aan de Entente-landen en 8.7 procent aan de Centrale en andere neutrale landen. i BELANGRIJKE VERKLARINGEN. | De correspondent van „Het Va ler-[ land", Nederlandsck d'agblad, stuurt dd. i 31 Juli een correspond'entie uit Zwitser-| land aan dit orgaan, waaraan wij vol-; gende belangrijke passages ontleenen: „De evolutie in de Fransche socialistische ■ were'ld heeft dus bereids haar beslag gekregen. De achter Longuet staande groep heeft de groepen, die achter Albert Thomas en Renaudel staan, weten te verdringen, zoodat nu vast staat, dat in de eerste plaats de meerderheid der Fransche socialisten zich niet tevreden zal stellen met een weigering der passen, wanneer te avond of te morgen de onzijdige sociaal-democraten wederom een internationale conferentie zouden willen bijeenroepen. De behande-ling van de sociaal-democraten door de Fransche regeering, als een groep onmondige kin-deren, gelijk in de dagen van de Stockholmsche conferentie, behoort nu dus tôt het verl-eden, tenzij Clemenceau ook dezen wensch der Fransche socialisten negçert Is dit voor de buitenlandsche politiek het voornaamste gevolg, van de gevallen beslis-sing, voor de binnenlandsche politiek is van beteekenis het weigeren van de credieten, voor het verder voeren van den oorlog noodzakelijk. Voor de internationale sociaal-democratie opent zich thans de gelegenheid, meer dan in 1917 het geval was, de strijdvoerende groepen uit de verschillende landen bijeen te roepen. In dit op-zicht he^ft ook vooral de Nederlandsche sociaal-democratie een roeping te vervullen. Men be-hoeft geen roode broeder te wezen, om het optreden der internationale sociaal-democratie in dit opzicht toe te juichen Nu behoeft men niet zoo naief te wezen aan haar volkomen belangeloosheid te gelooven. Het is een feit, dat een mogelijke vrede, dien de sociaal-democratie zou brengen voor de roode broeders een machtig stuk propaganda zou wezen. Maar men diene deze propaganda te aanvaarden, als de vrede er door hersteld wierd. Vraagt men een niet verpolitiekt mensch: wat heeft u liever, een socialistische vrede, of geen vrede?, dan zal ieder antwoorden; een socialis-tischen vrede. Daar schuilt de kracht van den Ne der 1 and schen leider der sociaal-democratie. Dit ailes was noodig, aleer terug te keeren tôt de Parijsche beslissing, die vergezichten opent nu de partijen van Varenne, van Albert Thomas, van Renaudel het loodje hebben ge-legd, tegenover de groepen, die iru Longuet, Sembat en Caehin hun leiders hebben. Dat de alleruiterste linksche groep, die op ihet stand-punt der Kient-haler staat, in wezen met het voorstel-Longuet medegaat, lijdt geen twijfel, omdat de groep op zich zelf te zwak is om een meerderheid1 te vormen. Nu geloove men vooral niet, dat de «France Libre", het orgaan van Varenne en van de groep der Veertig (waarbij Thomas), dadelijk het hoofd in den schoot zal leggen. Verre van dien. Maar dit neemt niet weg, dat de beteekenis van de aangenomen motie blijft tegenover de gehe'ele wereld, die wars is van politiek en één ding wenseht: vrede. Het is aan geen twijfel onderhevig, dat de groep van de Populaire, waartoe Longuet behoort, bezig is een campagne te vervolgen, die daarom reeds succès zal hebben, wijl het •'ind-doel uitloopt op een staking van de omderlingt} uitmoording van Europa. Dat is de blijde tijding van dezen laai<ten dag van Juli" BELGIË: EEN GAVE GODS! De gewestelijke afdeeling der „Vaterlandspartei" in Westfalië heeft een vlugblad vertpreid, waarin o.a. gezegd wordt: Wat is toch al niet over België geschreven en gesproken geworden. Wanneer wij de ge-schiedenis raadplegen, dan vinden wij, dat het-zelfde geval zich reeds voor duizenden jaren heeft voorgedaan en ik verzoek den lieven lezer na te gaan in den bijbel 5, Mozes 2/26-36, hoe in dit geval den wil der Voorziening heeft gesproken. Waarom moest de koning Sihon den kinderen Israël weigeren door zijn land te trekken? Waarom moest hij den kinderen Israël den weg versperren met zijn leger? Het 30ste vers geeft ons het antwoord: om te vooikomen dat land en volk in de handen der Israëlieten zouden vallen, moest de konieg Israël den door-tocht weigeren. Ligt ons geval niet juist zoo in België ? De auteur van dit vlugschrift is halverwege blijven steken, want in bijbel 5, Mozes 2 staat te lezen J „Dan veroverden wij mottertijd al zijne steden, verjoegen de mannen, de wijven en de kinderen en lieten niemand achter. Alleen wij roofden het vee en de opbrengst der steden." Ten minste nu weten wij waar wij aan toe zijn: wij hebben in Augustus 1914 de Duitsche troepen den doortocht geweigerd, wijl de Voorziening België bestemd heeft tôt bezit door Duitschland. 't Is Gode's wil, dat België Duitsch worde, zeggen de pangermanen. Maar zij vergeten, dat boven Gode's wil, de wil der Belgen 6taat, die voor zulke zegen hart«lijk bedankt.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.