De rede: orgaan van den Gewestelijken Vrijdenkersbond van Noord-België

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

ailes rondom haar scheen vroolijk en 1 tevreden. Maar nu... 1 Daar stond zij voor het venster, gansch e alleen. Geen rozekleuren op de wangen, r maar rood om de oogen. Want zij had veel en bitter geschreid. Haar kleed was £ zwart. Nu gevoelde ze eerst hoe alleen s ze was ; anders had ze immers een kleine vriend terwijl haar man aan zijn 2 werk was. En die vriend zei zoo zoetjes : « Dag, lieve ma ! » en zij, ze kuste hem 1 op het voorhoofd en ze streelde hem over ^ zijn wang en gleed met de vingeren door 2 zijn zwarte krullen... ( Dit ailes was nu voorbij. « Zij moest £ er nu niet weer aan denken », had haar * man gezegd. Doch dit was zoo moeilijk. 1 En toch voelde ze, dat hij wel gelijk 1 had, dat er niets meer aan te veranderen was. « Ja, had hij er nog bijgevoegd, de ] Natuur is nu eenmaal een groot rad, dat : niet kan draaien zonder slachtoffers mee 1 te slepen. » ^ v ( Zij bewonderde hem om zijne gelaten- ^ heid. Hoe kon hij, met zijne materialis- ^ tische begrippen, hij, die niet aan God geloofde, toch zôô zacht zijn en zoo vol moed ? Want zij had hem innig lief, niet-tegenstaande hun gedachten over gods-dienst zôô verschilden. Menigmaal had zij getracht in het binnenste zijner ziel 1 neer te dalen om er haar geloof in uit te storten, opdat daar H gestrooide zaad zou gedijen en wassen tôt een heerlijke plant Maar telkens had hij haar over-troffen door zijn rijperen geest, die reeds vrij was van dwaling en vooroordeel. En dan welde er soms een traan in haar 00g, en zij bad, dat haar toch de kracht gegeven werd om dit bekeerings-. ; werk te volbrengen... en zij vroeg zich onwillekeurig af, hoe het kwam dat God hem reeds zôô verlaten had... of, zou het waar zijn, dat Hij kastijdt wie Hij lief-heeft ? *** * Toch kwam allengs de twijfel in haar hart. God alleen is groot, had zij ge-leerd ; al wat Hij doet is goed. Maar wat kon het Hem maken, dat er een kind méér leefde op aarde ? Had Hij nog geen engelen genoeg, dat Hij er nog nieuwe rooven moest hier beneden ? Maar, Willy was schoon. Een parel gelijk, zoo was zijn plaats niet in het slijk der aarde. « Och, er zijn immers geen engelen », zei haar man. 't Is waar, zij had er ook nooit gezien ; maar 't stond geschrèven dat er wel waren. En, had de priester gezegd, het îs niet goed dat de mensch Gods mysteriën doorgrond ; Zijne Alwijsheid heeft ailes goed beschikt ; zoeken leidt tôt zonden en zonde leidt tôt de buitenste duister-nis. Daar is weening en knarsing der tanden. Toen Willy geboren werd, rees er on-middellijk eene gewichtige vraag op bij zijne ouders. Moest het kind gedoopt w^orden ? 't Was niet noodig, zei de va-der ; hij vond het best zijn kind vrij te laten, het kon zich nog wel laten doopen, later, als het ouder was en bewust zou zijn van wat er om hem geschiedt. Maar zij, zij meende 't anders ; het kind moest gedoopt worden ; het was noodig voor de gratie Gods en de eeuwige zaligheid ; het was het eerste en noodig-ste Sacrament, want door de uitwendige wassching... Och ja, dat wist hij immers ook. Dit had hij reeds geleerd toen hij nog kind was. Hij had het toen ech-ter niet begrepen, daar hij nog zoo jong was. Maar nu, volwassen mensch, nu... och, nu begreep hij 't nog niet- Hij had dan ook Willy liever niet gedoopt gezien ; hij geloofde toch niet aan dat zoo-genaamd Sacrament Gods ; en hij willen afbreken met die gewconte, want hij was geen partijganger van « omdat het iedereen zoo doet ». . En toch was zijn kind gedoopt. Hij had toegegeven aan het verlangen van zijne vrouw en zich alweer verdraagza-mer getoond dan zij met haar geloof. En de priester had het kind gezuivierd van de erfzonden, in den naam des Vaders, en des Zoons, en des H. Geestes.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.