flllïMl I a RUSSELL SQUAR1 tONDON, W.C. Téléphones Muséum 287. De Stem uit Belgie Abonnem«rt : 3sh. voor 3 maanden. Snbscription : 2sh. for 3 months. Voor de Vereenigde Staten : 50 cts. Voor Holland : 1 fl. Voor Frankrijk : 2.50 fr. Voor de soldaten : lsh. $ of 1.50 fr. VOOR GOD EN VADERLAND. Iide Taargang, Nr. 40. miz. kh-i CiS.) Onlajrp • To.nnr» Y^"RTT"F)Afr TT T"NTT O.O.. TOT 7. Res-istered at G.P.O. as a NewsDaDer. Q KIt t l/r \AN ONZE LEZERS.—Wij verzoeken aile degenen die pcr trimester van uirgave betalen ons voor den rierden trimester (Nrs. 40-52) het bedrag van 2/ deze week te willen inzenden. Van een goed gehoor geven aan dezen oproep hangt het af of we toekomende week op 12 blz. verschijnen kunnen. Deze week hadden we talrljke klachten van wege onze geabonneerden in Londen omirent het te laat taekomen van het blad. Aile nummers gingen zooals 'eïvoonlijk weg, den Vrijdag voormiddag. Wij hebben yacht ingediend bij het General Post Office. O Zljne Hoogwaardigheid Monseigneur De Wachter roept de aandacht zijrier prlesters en van allen die met de Belgische scholen belast zijn, op het nemen van iï?rzorgen tegen gebev, lijke air-raids. voothand moeien . tssende maatregelen worden o\erlegd en oefeningen door de kinderen gedaan op-dat bij eerste verwittiging ailes op zijn wijst en voor-achtigst geschiede. O De moeilijke Vrede. Sedert eenigen tijd gaat de vredesbeweging taen gang Te Londen is het de "Society of Friends," in Zwitserland voornamelijk Erzberger en in Stockholm zijn het de sociaal-.democraten die arbeiden aan het herstellen van den gewenschten vrede. Ook in Holland schijnt ée gedachte veld te winnen en "De Tijd," het hoofdorgaan der Hollandsche katholieken, wekt onze geloofsgenooten op om eveneens een vredesactie op touw te fietten. Principieel kan men tegen zulk een bewe-: ging niets inbrengen. Wij moeten allen ijve-ren voor den vrede ; het is onze hooge plicht. I De oorlog zelf zou geheel verwerpelij'k zijn, zoo hij niet tôt doel had, door den triomf ta rechtvaardigheid, de gestoorde orde te herstellen. En daar de vrede ondei de vol-I gelingen van Christus' leer een noodzakelijke ! voorwaarde is van den nationalen vredg, zoo \ kunnen wij zeggen, dat Zijne Erainenti e Kar-i diaaal Mercier met de overige bisschoppen van België reeds sedert lang een vredesactie ibegonnen zijn. De brief, dien het vereenigd ! Belgisch episcopaat gezomden heeft aan de Kerkvoogden van Duitschland en Oostenrijk, kon, zooals we indertijd (16 Juni 1916), hebben aangetoond, geen andere strekking hebben dan den laster jegens het Belgisch volk, ■ sen der grootste hinderpalen voor den triomf der "hoogste liefdewet" en des vredes, weg te nemen. Zelfs de aanspraak Zijner Emi-• sentie tôt de devons en pastouis' '.an zijn | bisdom, alhoewel het recht van den oorlog uitroepend en waarsohuwend tegen een voor-barig aanknoopen van vgendschappelijke i betrekkingen met de Duitsche katholieken, is inog in den grond een vredesactie, aangezien [hier eveneens geijverd wordt voor het herste der geschonden gerechtigheid, zonder het-welk de ware vrede niet mogelijk is. Het zal echter van de omstandigheden af-hangen, of, behalve deze voorbereidende vredesacties, eene andere vredesbeweging, die rechtstreeks op de oorlogvoerende Mogend-heden wil inwerken, nuttig zij of niet ; en hieromtrent zullen wij ons eenige opmerkin-( gen veroorloven, naar aanleiding van het artikel in "De Tijd" (23 Mei), over "Een Katholiek initiatief voor den Vrede," teven9 aantoonend welke hinderpalen in deij weg staan om in de huidige omstandigheden van een vredesbeweging een goeden uitslag te | kumnen verwachten. Deze bedienkingen Izullen zich aansluiten bij diegene, welke wij [reeds vroeger (27 Qctober 1916) in denzelfden zin en over hetzelfde onderwerp hebben in het midden gebracht. * # * "De Tijd" betreurt dat de katholieken "den haat en het gewoel der internationale hartstochten niet flink tegemoet getreden " zijn. De ware haat, die het kwade toe-r wenscht om het kwade zelve, is voorzeker een zondige gemoedsgesteltenis, die, ook volgens den wensch van Z. H. den Paus, moet uitge-i doofd worden. In hoeverre de verschillende | volken daaraan schuldig staan, mogen zij zelf onderzoeken. Wij meenen niet, dat het tVlaamsche volk, hetwelk van het begin van | den oorlog tegen dit euvel gewaarschuwd ; werd, een ernstig verwijt verdient. Wij wenschen niet—om - de woorden van Kardi-naal Mercier te gebruiken—dat onze vijan-' den van het Paradijs worden buitengesloten, maar dat zij weder waardig worden daar-i binnen te treden." Wel bestaat onder ons i een geest van gerechte wraakneming over het ons aangedane onrecht, dien men niet moet verwarren met den zucht naar verwoesting. Bovendien heerscht in de gemoederen een verbittering over de hemeltergende schelm-I stukken van het Duitsche legerbestuur. Willen de katholieken der neutrale landen ook i die verbittering tegemoet treden, dan kunnen zi] met nog meer ijver de menschonteerende euveldaden aanklagen ; in hunne dagbladen niet uitsluitend het kwade vermelden, doch meer nadruk leggen op het goede, dat in de ! oorlogvoerende landen te vinden is. Het wa3 j ons aangen&am te vernemen, dat een maat-schappij van onderwijzers een brief heeft gericht aan den Paus, waarin beloofd werd [ dat aan de kinderen de liefde tôt de vijanden | zou ingeprent worden. Zoo zouden wij ook verlangen dat de Duitschers en de centralen ; de ware gemoedsgesteltenis, van Engeland kenden. Ondanks de meest onteerende gru-E weldaden der bommenwerpers en het ge-schreeuw van eenige moderne dagbladschri]-| vers, bleef nochtans in dit land de ohristelijke eisch weerklinken, dat men zou volharden in de ridderlijkheid, een kenmerk van het En-gelsche oorlogvoeren, en niet zou beproeven het Duitsche legerbestuur in barbaarschheid de loef af te stekan. Wat trouwens eene onmogelijkheid is en eene dwaasheid tevens : alsof de Duitschers uit medelijden met hun eigen volk de aanvallen op Engelsche kinderen zouden staken ! Het volk telt daar niet mee, tenzij voorzooverre het een rad is in de oorlogsmachine. Maar na de laatste vlie-gersbedrijven wordt het Engelsch geduld op een harde proef gesteld ; nu wordt gevraagd dat de Regeering den oorlog zou verklaren aan het Duitsche vo-lk zelf, zoodat ook de Pruisische zuigelingen als weerbare vijanden zouden beschouwd worden en de weerwraak-maatregelen daardoor een glimp van gerechtigheid erlangein. Zoo wordt, door Duitsch* land's schuld, de christelijke beschaving aan de deur gezet. Wij keeren terug tôt de dagen van Tiglat-Pileser ! * * * De werkzame ijver van de belijders zonder meer der humaniteitsidee noemt "De Tijd" Wie geeft hier den leiddraad, die ons door den doolhof der op te lossen vraagstukken zal voeren naar den gewenschten vrede? Het ontforeekt den katholieken minder aan goeden wil, minder aan bereidvaardigheid om hun plicht te doern, dan aan de kennis zelf van hetgeen hun plicht vereischt. Men zal vredeswenschen uitdrukken, ver-toogen opzenden ; maar zoolang niet bepaald wordt, wat men verlangt en wat men als recht beschouwt, zullen het vrome wenschen blijven. Doch zoo dit geschiedt, dan ont-moet men dadelijk den tegenstand. Om eenige hoop op welslagen te hebben, is het niet voldoende dat de Regeeringen de bepaal-de wenschen kennen en de billijkheid daarvan gestaafd worde ; ook het volk, waarmee elk landsbestuur te rekenen heeft, moet de rechtvaardigheid der vredesvoorwaarden inzien en edelmoedig genoeg zijn om ze aan te nemen. Kan men zoo iets bereiken, wanneer de eenen als maatstaf bij hun eischen het christelijk recht gebruiken, terwijl de anderen, naar het voorbeeld van Niccolo Machiavelli, niet aar- OPVOERING VAN CALLEWAERT'S : " IIULDE VAN DE WERELD AAN BELG1E," TE ST. BONIFACE (MAN.), CANADA. Van links naar rechts : 1. Firmin Van Steenbrugge, Anseghem ; 2. Cyriel De Smet, Wyngene ; 3. Albert Bockstael, Schoorisse ; 4. René De Riviere. Aeltre ; 5. Cecile Rodts, St. Amandsberg ; 6. Emiel Elias, Ertvelde ; 7. Madame M. Doigny, Cent ; 8. Madame O. Rodts, St. Amandsberg ; 9. Alice Janssens, Berlaer bij Lier ; 10. Cecile Rodts, St. Amandsberg ; 11. Th. De Craene, St. Boniface ; 12. Cyr. De Cuyper, Moorslede ; 13. Julien Rodts, St. Amandsberg ; 14. Marcel Doigny, Gent. beschamend voor de katholieken, die "kTach-tens hun goddelijke gebodenleer nadrukke-lijke verplichtingen jegens de menschheid hebben." Het schijnt ons niet toe, dat deze blaam volkomen gerechtvaardigd is. Want is die achterstand in initiatief bij de katholieken niet voor een groot deel uit te leggen door een zekere vrees dat zij door voortvarendheid zich konden laten verleiden tôt bemoeiingen, welke alleen der regeeringen toekomen en zich alzoo bondgenooten zouden maken van de sociaal-democraten, wier optreden al te dik-wijls een revohitionair karakter aanneemt? Zulk eene actie zou natuurlijk ook "De Tijd " afkeuren en trouwens het zijn niet zulke bemoeiingen welke hij voorslaat. Hij kent zoogoed als wij de leer der christelijke wijsbegeerte : gelijk alleen het Staatsbestuur het reoht heeft om oorlog te verklaren, zoo heeft ook uitsluitend het wettig gezag de bevoegdheid om te onderhandelen over den vrede. En dit i3 juist de geruststelling, welke in Engeland gegeven wordt aan de geloovi-gen, die meenen dat de Paus hun verwijten toestuurt. "Zij vragen : waarom berispt ons de H. Vader, dat wij geen einde stellen aan den oorlog? Het antwoord is, dat wij in zijn vroegere of latere woorden niets kunnen vinden, waaraan wij zulk eene bedoeling mogen toeschrijven. Zijn beroep is gerioht tôt al de oorlogvoerenden, opdat zij hun geweten zouden onderzoeken... Onzen re-geerders komt het toe te onderhandelen over het eindigen van den oorlog, wanneer zij denken dit nuttig of wenschelijk te zijn." ("The Month," June, bl. 545.) Doch er is meer. Men bedenke dat de volgelingen van den katholieken godsdienst, behalve aan hunne verplichtingen jegens de menschelijkheid, ook gebonden zijn aan de wetten der rechtvaardigheid, welke Bossuet de koningin der deugden noemt ; en dat zij voorzeker beter dan de sociaal-democraten de bezwaren beseffen om humaniteit en recht hand aan hand te doen gaan in het beslech-ten der ontelbare conflicten, der Babyloni-sche verwarring waarvan Europa thans het schouwspel levert: een mengeling van tegen-strijdige eischen, doeleinden, beweringen, overtuigingen, overschreeuwd hier door de noodkreten der beroofden en verdrukten, dààr door het victoriegekraai der militaire hanen op een lijkenhoop. Tijdens de luttele oorlogsmaanden is de verdeeldheid tusschen de volken grooter geworden dan de chaos der pnotestantsche secten, die Leibnitz en anderen te vergeefs poogden te verzoenen met elkaar en met de Roomsch Katholieke Kerk. Wie ontsteebt hier licht in de duisternis? zelen de meest wederrechtelijke inpalmingen als "frodi onorevoli " en " scelleratezze glo-riose " te huldigen? Nemen we slechts één voorbeeld : dat van België tegenover Duitsch-land. Er is naar onze diepe overtuiging geen schaduwe van twijfel dat ons vaderland on-rechtvaardig werd aangevallen en dat wij recht hebben op volkomen herstel en schade-vergoeding. Maar^al men ooit van het Duitsche volk bekomen, dat het zulk onrecht erkenne, nadat men het gedurende bijna drie jaar met leugens en lastertaal bedrogen heeft? Is zelfs dit volk bekwaam om een onrecht te erkennen? De Keulsche correspondent van "De Tijd" heeft er verleden jaar (8 Maart), een allesbehalve vleiend oordeel over uitge-sproken : "Reeds zoo dikwijls, zegt hij, heb ik kunnen opmerken, dat de hoogmoed, die het goede Duitsche karakter bederft, wel nooit tôt deze verzoenende en verheffende vernedering zal kunnen komen ! " Dat geldt hier het zoo helder blijkend onrecht gepleegd jegens België ; welke uitkomst kan men dan verwachten van vredesvoorwaarden omtrent veel meer ingewikkelde geschilpunten in dezen oorlog? Wel strekt ons de Paus tôt voorbeeld. Hij laat zich niet afschrikken door de moeilijk-. heden. Wij dienen hem dan ook den steun te verleenen om zijn vredesmissie vruchtbaar te maken. Wij zijn er echter toe gekomen om te vreezen, dat ook Zijne werking op teleurstelling zal uitloopen. Het schijnt zelfs —naar een bericht van den Romeinschen correspondent der "Tablet" (9 Juni)—dat de H. .Vader, ziende dat Duitschland al, zijne beloften breekt—zich nog alleen blijft verla-ten op Gods bijstand. En de schrijver voegt erbij : "Het moet waarheid zijn, dat Zijne Heiligheid begrijpt, zoowel als Tommy en Poilu,waarom deze oorlog tôt een bitter einde moet uitgevochten worden, zoo men een duur-zamen vrede, steunend op het recht en de gerechtigheid waarvan hij gesproken heeft, wil bereiken en in de toekomst de wereld sparen voor nog grootere onheilen." En hoe kan het anders, wanneer wij ons vruchteloos hebben gevleid met de hoop, dat minstens zijne kinderen zijne smeekbede zouden aan-hooren. Want is heit wel zoo uitgemaakt, wat "De Tijd" beweert en wij wenschten waar te zijn, dat "deze oorlog de kinderen van Rome als Roomsche kinderen trouw heeft bevonden aan den Vader? " Ach, men ver-geve ons de pijnlijke opmerking, dat de trouw minder bestaat in 't kussen van 's Pausen muilen, dan in 't luisteren naar zijn oordeel en zijn vadsrlijke vermaningen. En kunnen wij de verdenking weren, dat de Duitsche katholieken, die wij vroeger als toonbeelden van christelijke gezindheid aanwezen, nu ge-trouwer blijken te zijn aan hun Luthersch " vaderland " dan aan hun Roomschen "Vader"? De oorlog is voorzeker een groot onheil. Evenals hij enkel om herstel van een onrecht mag aangelegd worden, zoo mag men hem ook niet voortzetten wanneer dit herstel door andere middelen kan bereikt worden. Doch het is een feit, dat de Centrale Mogendheden nog niet de minste genegenheid tôt een recht-vaardigen vrede getoond hebben. Het zoo hoog opgevijzelde " Friedesangebot " kunnen wij toch niet anders opvatten dan als een huichelachtig middel om landgenooten en neutralen te verschalken. Zoolang men te Berlijn niet openlijk voor den dag komt met vredesdoeleinden, zooals de Entente-Mogend-heden gedaan hebben, moeten deze veronder-stellen, dat de Centralen een politiek van opportunisme volgen en de onderjukking van Europa in het schild voeren. Ook spreekt het vanzelf dat in dit geval de katholieken geen vredeswenschen kunnen uitdrukken : zij zouden medewerken tôt een Duitschen vrede, die even noodlottig zou zijn voor het welzijn der Kerk als voor de vrijheid der Europeescha Staten. Gelijk Mr. Balfour, in zijne gisteren te Londen gehouden redevoer-ing betoogde, het voorbeeld van Duitschland's optreden in België—waar een stelsel van puur barbarisme werkzaam is geweest, ook nadat er van z._g. militaire noodzaak geen sprake meer kon zijn —leert ons welk een gedrochtelijke dwinge-landij de beschaafde wereld te verwachten heeft van Duitschland, zoo niet de geest zelf van hààr militarisme is verdwenen. Ziedaar hoe mannen van invloed oordeelen over de vredesbeweging. Intusschen zullen wij ons heden, met de soldaten der Entente-Mogendheden, toewijden aan het H. Hart en de smeekbede ten hemel zenden : " Schenk onzen aanvoerders wijsiheid, maak elken krijgsman moedig in den strijd en edelmoedig in de zelfopoffering. Verleen dat 'de gerechtigheid die de naties verheft ' moge heerschen onder ons en dat onze strijd tôt verdediging van het recht met de zegepraal moge be-kroond worden." u Vwe Roeskaia ? Dees verîiaalda een Roode-Kruis-dame dis op ds bureelen van "De Stem" niet vreemd is : 't Was in September 19x5. Ik was gelo-geerd op walverdiende vakactie in het Hôtel Martin, met verre van de slatie te Trois-Ponti in de Ardeanen. Mijn zoontje geraakte er de Brus®elsche bleeke kleur kwijt in de geu-rige lucht der masten en ik zelf kwam zoo wat op mijn stel na de menigvuldige storingen di» de oorlog en de bezetting voor mij reeds mee-gebracht hadden. Ik kwam dus dien namiddag zoo tegen 'J koffieuur van een wandeling en vind in 't hôtel een aantal Dnitsche soldaten die hun bier of hun schnaps naar binnen speelden. Nu Duitsche soldaten hebben we overal in België genoeg en te veel gezien, ook in Trois-Ponte, opdat het eenige beteekenis had, wars het niet geweest dat een ander logistgast van t' hôtel me in 't verkapt weg gezegd had : —Ze hebben veertien Russische gevangenen bij. Goed ! Daar beleven we een nieuwe oorlog;s-episode op, zeg ik mezelve.Ik heb nog in Rusland gewoond en kan nog een kl-ad Kui-sisch. Komaan we spreken dezen man aan, aan den hoek der tafel. —Haben sie kriegsgefangenen mit, vraag ik xoo in gebroken Duitsch. —Ja, Russische Moujiks, Madame. —ich will gaan sehen, zeg ik. —W arum ? —Um dieze arme Laute etwas zu geben i De man woh niet onvriendelijk zijn. Maar hij was ook geen baas. Over hem zat ds officier die nu ook toeluisterde. —Wollen sie komen mit mir ; vlei tk. Bitt# aehr... —Leider schwer, Fraulein ! —Kriegsgefangenen willen nicht essen? Ici bringe boterhammen... M. Martin die in 't hôtel stond en 't spal volgde, bezag me en zei halfluid : ■—Tu oublies qua nous sommes rationné». —Jacques ! Mijn kleine komt afgeloopen. En alsof het met den Duitsch al geklonken was : —Vite! lu vas chercher ta couque de Ver-viers que je la coupe; tu vas la distribuer aux Russes. Dat was naar den aard van mijn jongetje ! Ik liep nog gauw in de cooperatief naast da deur om drie pakken wafels, haastig, haastig opdat de stemming der Duitschen niet zou veranderd zijn. M. Martin vari 't hôtel gai me vier pakken cigaretten. Voor zooveel beslistheid was mijn Duit-sc'her niet bestand. Hij volgt me werkelijk daar ik met mijn kleine naar de deur ga en nog een andere Duitscher volgt, 't zij dat hij gewenkt was of uit nieuwsgierigheid mee-kwam.—Schones wetter, riskeerda de Duitscher onderweg. —Jawohl, zei ik. Ik vertel dat ik van 't Rood Kruis geweest ben en ook vele Duitschers heb verzorgd en ja ben tôt in Keulen in 't groot gasthuis geweest.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.